Delen:
Top 10 Wetenschappelijke fraude en hoaxes
Veel faam en geld kan worden gemaakt door wetenschappers die verbazingwekkende of unieke ontdekkingen doen, en hoewel dit over het algemeen een motivatie voor goed onderzoek oplevert, wordt het incidenteel misbruikt. Dit is een lijst van 10 gevallen van wetenschappelijke fraude die veel mensen voor de gek houden. Misschien kan dit dienen als een herinnering dat sommige wetenschappelijke "ontdekkingen" moeten worden gedaan met een korrel van globaal opgewarmd zout.
10Jan Hendrik Schön
Jan Henrik Schön (foto links), een onderzoeker bij Bell Laboratories in New Jersey, had vijf papers gepubliceerd in Nature en zeven in het tijdschrift Science tussen 1998 en 2001, die zich bezighouden met geavanceerde aspecten van elektronica. De ontdekkingen waren duister, maar hij werd door veel van zijn collega's gezien als een rijzende ster.
In 2002 constateerde een commissie dat hij zijn resultaten minstens 16 keer had verzonnen, wat leidde tot de openbare schaamte van zijn collega's, zijn werkgever en de redacties van beide tijdschriften die zijn resultaten accepteerden.
Schön, die toen nog maar 32 was, zei: "Ik moet toegeven dat ik verschillende fouten heb gemaakt in mijn wetenschappelijke werk, waar ik diep spijt van heb." De natuur rapporteerde hem ook als toevoeging aan een verklaring: "Ik geloof echt dat de gemelde wetenschappelijke effecten zijn echt, opwindend en werken de moeite waard om voor te werken. "Hij zou niet meer zeggen.
9 De Cardiff Giant
De Cardiff Giant is een van de beroemdste hoaxes in de Amerikaanse geschiedenis. Het was een 3 meter (10 voet) versteend lichaam van een man. Het werd ontdekt in 1869 door een team van arbeiders die een put achter het huis van William Newell in Cardiff, New York, groeven. Het bleek dat de reus de oprichting was van een New Yorker genaamd George Hull, een atheïst, die besloot de reus te creëren als een grap over de fundamentalistische minister de heer Turk die geloofde dat de Bijbel vertelde over letterlijke reuzen die over de aarde zwierven.
De reus werd zo populair dat P T Barnum $ 60.000 aanbood voor een huurperiode van drie maanden. Hij werd afgewezen zodat hij een replica liet maken die hij tentoonspreidde. Toen zijn replica populairder werd dan het origineel, probeerde de eigenaar van de "authentieke" nep Barnum aan te klagen. De rechter gooide de rechtszaak uit waarin stond dat, tenzij het origineel bewezen kon worden dat het echt was, er niets mis was met het produceren van zijn eigen nep.
The Perpetual Motion Machine
Auto's die op water lopen en fusiemachines die meer energie genereren dan ze gebruiken, zijn nietjes van de fantasie van uitvinders. Ze duiken de hele tijd op. Charles Redheffer hief grote sommen geld op in Philadelphia met een eeuwigdurende bewegingsmachine en bracht het vervolgens naar New York in 1813, waar honderden elk een dollar betaalden om het te zien.
Het leek inderdaad te blijven draaien. Sceptici boden uiteindelijk een grote som geld om te 'bewijzen' dat de machine in feite een fraude was. Redheffer nam het geld en de sceptici haalden wat houten stroken langs de muur van de machine. Toen ze dat deden, vonden ze een kat-darmgordelaandrijving, die door een muur naar een zolder ging waar een oude man met de ene hand een slinger draaide en een brood met de andere at.
7 The Lying Stones
In 1726 publiceerde Johann Beringer uit Würzburg details over fossielen die buiten de Beierse stad waren gevonden. Deze omvatten "hagedissen in hun huid, vogels met snavels en ogen, spinnen met hun webben en kikkers copuleren." Andere stenen die hij vond droegen de Hebreeuwse letters YHVH, voor Jehovah of God. Hij geloofde dat ze natuurlijke producten waren van de 'plastic kracht' van de anorganische wereld, en zei dat in een boek.
Ze waren zelfs frauduleus geplant door hatelijke collega's. De legende is dat Beringer zichzelf verarmde terwijl hij probeerde alle kopieën van zijn boek terug te kopen, en de vondsten werden bekend als lügensteine, of "liggende stenen". De collega's die de hoax begingen, verloren hun baan en reputatie over het schandaal.
6De Tasaday-stam
In 1971 ontdekte een Filipijnse regeringsminister (Manuel Elizalde) een kleine steentijdstam die geïsoleerd op het eiland Mindanao leefde. Deze stam, genaamd de Tasaday, sprak een sterke taal, gebruikte stenen werktuigen en toonde andere eigenschappen uit de steentijd. Hun ontdekking maakte televisiehoofden, de cover van National Geographic, en was het onderwerp van een bestseller. Toen antropologen probeerden de stam beter te bekijken, verklaarde president Marcos het land een reservaat en maakte het het gebied voor alle bezoekers onbeschermd.
Toen Marcos in 1986 werd afgezet, bezochten twee journalisten de site en ontdekten dat de Tasaday in feite in huizen woonden, handel dreven met de lokale boeren, jeans en t-shirts droegen en een modern lokaal dialect spraken. De Tasadays legden uit dat ze zich in de grotten hadden verplaatst en zich op een steenachtige manier gedroegen vanwege de druk van Elizalde. Elizalde was in 1983 het land ontvlucht met miljoenen dollars die hij had gestolen van een stichting die was opgericht om het Tasaday-volk te beschermen.
Shinichi Fujimura was een van de vooraanstaande archeologen van Japan - ondanks dat ze autodidact was. In 1981 maakte hij zijn eerste ontdekking van steengoed dat 40.000 jaar oud was. Het was het oudste steengoed dat ooit in Japan werd gevonden en deze ontdekking lanceerde zijn carrière. In de daaropvolgende jaren ontdekte hij oudere en oudere kunstvoorwerpen die de grenzen van de bekende prehistorie van Japan verlegden.
In oktober 2000 ontdekte Fujimara een cluster van stenen stukken waarvan ze dachten dat ze waren gemaakt door primitieve mensen; ze vonden ook verschillende gaten waarvan ze beweerden dat ze steunen hadden voor primitieve woningen. De vondst werd verondersteld meer dan 600.000 jaar oud te zijn - het maken van de oudste tekenen van menselijke bewoning in de wereld. Dit leidde tot internationale dekking.
Vervolgens publiceerde de krant Mainichi Shimbun op 5 november drie foto's op de voorpagina, waaruit bleek dat Fujimara gaten in de site graveerde en de artefacten begroef die hij later heeft opgegraven (zie afbeelding hierboven). Op een persconferentie die dag gaf hij toe dat hij de stenen had geplant en de meeste van zijn ontdekkingen had vervalst. Met zijn hoofd in schaamte gebogen, zei hij: "Ik werd verleid door de duivel."
4The Great Moon Hoax
In augustus 1835 verscheen een serie artikelen op de voorpagina van de New York Sun. De artikelen vermeldden een reeks ongelooflijke astronomische doorbraken die de Britse astronoom, Sir John Herschel, had gemaakt met behulp van een unieke grote telescoop en speciale methoden. Het artikel zei dat Herschel een "nieuwe theorie van kometenverschijnselen" had ontwikkeld; hij had planeten in andere sterrenstelsels ontdekt; en hij had "bijna elk leidend probleem van de wiskundige sterrenkunde" opgelost of gecorrigeerd. Het artikel noemde toen de meest verbluffende prestatie van Herschel: hij had intelligent leven op de maan ontdekt.
Hij beschreef uitgestrekte bossen, zeeën en lila gekleurde piramides op het oppervlak van de maan. Hij beschreef kuddes bizons die zwierven over de vlaktes en blauwe eenhoorns die op de heuveltoppen leefden.
Het artikel was, natuurlijk, een zeer uitgebreide hoax. Herschel had het leven op de maan niet echt waargenomen, noch had hij een van de andere astronomische doorbraken bereikt die hem in het artikel waren genoemd. Sterker nog, later bleek dat Herschel zich niet eens bewust was van veel van de aan hem toegeschreven ontdekkingen. Ondanks dit bleef de Zon kopieën van het artikel publiceren voordat het publiek zich realiseerde dat het een hoax was.
3 Lamarckian Inheritance
In de jaren twintig ontwierp een Oostenrijkse wetenschapper, Paul Kammerer, een experiment om te bewijzen dat Lamarckiaanse erfenis (het idee dat organismen karaktereigenschappen kunnen verwerven en doorgeven aan hun nakomelingen) mogelijk was. Zijn experiment betrof een soort pad genaamd de vaders pad. De meeste padden paren in het water - wat resulteert in geschubde zwarte bulten op hun achterpoten waardoor ze elkaar kunnen vasthouden tijdens de paring, maar de vroedvrouw paddevrienden op het land - en heeft daarom deze knobbels niet. Kammerer zei dat hij, door vroedvrouwenpadden te dwingen in water te paren, kon bewijzen dat ze dezelfde hobbels zouden ontwikkelen.
Kammerer bracht een aantal generaties padden samen in een aquarium vol water. Uiteindelijk kondigde hij aan dat hij was geslaagd en presenteerde hij een groep verloskundige padden met zwarte bulten op hun achterpoten.
In 1926 bestudeerde Dr. G. K. Noble de beroemde padden en ontdekte dat de zwarte bobbels in feite inkt waren die in de achterbenen van de padden waren geïnjecteerd. Toen de fraude in 1926 werd onthuld, werd Kammerer vernederd. Hij drong erop aan dat hij geen inkt in de padden had geïnjecteerd en suggereerde dat een van zijn laboranten het misschien had gedaan. Kammerer pleegde zelfmoord een paar dagen later.
2De Sokal-affaire
De affaire Sokal was een hoax door Alan Sokal (een fysicus) gepleegd op het postmoderne culturele studies tijdschrift Social Text (uitgegeven door Duke University). In 1996 diende hij een paper van onzin in, gecamoufleerd in jargon, om te zien of het tijdschrift "een artikel publiceerde dat liberaal gezouten was met onzin als (a) het goed klonk en (b) het de ideologische vooroordelen van de redactie vleide".
Het artikel, "Grenzen overschrijden: op weg naar een transformatieve hermeneutiek van kwantumzwaartekracht", werd dat jaar gepubliceerd in "Science Wars". Op de dag van publicatie kondigde Sokal (in een andere krant) aan dat het artikel een hoax was. Hij zei dat sociale tekst "een pastiche van linkse kant, fronsende verwijzingen, grootse citaten en regelrechte onzin" was. Er volgde een verhit debat, vooral met betrekking tot de academische ethiek.
Een ander recent voorbeeld van dezelfde situatie is het Rooter Paper uit 2005; dit was een document dat willekeurig werd gegenereerd door een computer die werd ingediend - en bijgevolg als legitiem werd goedgekeurd - aan een wetenschappelijke conferentie.
1 Piltdown Man
De Piltdown Man is een beroemde hoax waarin stukken van een schedel en kaakbeen die in 1912 werden gevonden, werden beschouwd als de gefossiliseerde overblijfselen van een vroege vorm van de mens. Het exemplaar kreeg officieel een Latijnse naam (Eoanthropus Dawsoni) naar zijn verzamelaar Charles Dawson. In 1953 werd het blootgesteld aan een fraude bestaande uit het kaakbot van een orang-oetan en de schedel van een volwassen volwassen man.
De hover van Piltdown is waarschijnlijk de beroemdste hoax uit de geschiedenis. Het is om twee redenen zo bekend geworden: de aandacht die het bracht voor het probleem van de evolutie, en de tijdsduur (meer dan 40 jaar) dat iemand nodig had om het te ontdekken, was een fraude.
Bronnen: The Guardian, Wikipedia, The Museum of Hoaxes
Listverse is een plek voor ontdekkingsreizigers. Samen zoeken we naar de meest fascinerende en zeldzame pareltjes van menselijke kennis. Drie of meer lijsten vol met feiten per dag.