Delen:
10 fascinerende inzichten in de wereld van blindheid
De meesten van ons kunnen ons het leven zonder zicht niet voorstellen. Verergering van het gezichtsvermogen is een van de vloeken van de leeftijd, en sommigen weten niets anders. Ze zijn blind sinds de geboorte. Toch zijn er verbazingwekkende bevindingen over de wetenschap en de psychologie van blindheid.
10 Deja Vu
Deja vu wordt gedefinieerd als het gevoel al iets te hebben ervaren wat er in de huidige tijd gebeurt. Over de manier waarop dit gebeurt, is een theorie dat er een kleine vertraging is tussen de tijd dat een afbeelding de ogen raakt en wanneer het in de hersenen registreert. Hoewel we nog steeds niet zeker weten of dat waar is, lijkt het erop dat iemand die blind is, deja vu niet kan ervaren.
Maar vreemd genoeg kunnen ze dat.
De Universiteit van Leeds loopt voorop bij onderzoek naar deja vu. Hoewel het fenomeen voor de meesten van ons mild irritant is, kan het zelfs irritanter zijn voor diegenen die last hebben van de zogenaamde "chronische deja vu". De onderzoekers documenteerden ook het eerste bekende geval van een blinde man die deja vu ervoer, met de nadruk op dat ze zijn er bijna zeker van dat er meer gevallen zijn.
Voor de blinde man werd deja vu geactiveerd door een bepaalde combinatie van gebeurtenissen of activiteiten. Het officiële rapport gaf het voorbeeld van deja vu veroorzaakt door het openritsen van een jas terwijl een bepaald nummer op de radio speelde. Hij ervoer hetzelfde gevoel als hij ooit had, wat absoluut het idee uitsluit dat deja vu alleen wordt veroorzaakt door een uitval in de optische zenuw en paden.
De blinde man rapporteerde dat de meest voorkomende trigger geluid was, van een muziekstuk tot een fragment van een gesprek dat de sensatie van vertrouwdheid creëerde. Vaak wordt geluid gecombineerd met een ander gevoel, zoals de geur, om het gevoel te produceren hetzelfde te hebben ervaren.
Als gevolg hiervan gaan de onderzoekers weg van een focus op een op stimuli gebaseerde oorzaak voor deja vu. In plaats daarvan ontwikkelen ze een nieuwe theorie die een verstoring van hersensignalen met zich meebrengt en hoe dat onze bekendheid met bepaalde ervaringen beïnvloedt.
9 Navigeren door geomagnetisme
Onderzoekers van de universiteit van Tokio hebben geprobeerd te bepalen of de hersenen niet-traditionele sensorische inputs kunnen vervangen door een gebrek aan visuele stimuli. Recente tests op ratten suggereren dat het brein absoluut kan en dat het kan leren interpreteren en "zien" door andere methoden-inclusief het gebruik van geomagnetisme.
De onderzoekers hebben blinde ratten uitgerust met hetzelfde soort digitale kompas dat we op onze smartphones hebben. Micro-elektroden stimuleerden de hersenen van de ratten en vertelden hen in welke richting ze stonden. Toen ze naar het noorden keken, werd die informatie aan hen gegeven door een stimulatie van de juiste visuele cortex. Naar het zuiden gericht? Een gevoel in de linker visuele cortex.
De ratten werden vervolgens vrijgelaten in een doolhof, waar de onderzoekers ontdekten dat ze een mentale kaart van hun omgeving bouwden met behulp van de informatie die via het kompas aan hen werd doorgegeven. Binnen twee dagen konden de blinde ratten zo snel en nauwkeurig navigeren als de controlegroep (die kon zien). Gedragspatronen van de blinde ratten wezen erop dat het niet alleen giswerk was. Ze zouden rechtdoor gaan en hun richting aanpassen, ongeacht het deel van het doolhof waar ze begonnen.
Yuji Ikegaya, de hoofdonderzoeker, geeft toe dat hij geen idee heeft hoe de ratten zo'n complete mentale kaart van het doolhof vormen. Maar het suggereert wel dat de hersenen kunnen leren om andere soorten invoer te gebruiken in plaats van visuele stimuli en net zo behendig te worden als ze worden gebruikt.
8 Universele lichaamstaal
We vertrouwen vaak op lichaamstaal voor de dagelijkse communicatie. Maar het is moeilijk om te weten of het een vaardigheid is die we van anderen leren of een die we hebben vanaf de geboorte. Onderzoekers van de Universiteit van British Columbia en de Staatsuniversiteit van San Francisco hebben onderzocht hoe verschillende culturen verschillende emoties uitdrukken, zoals geluk en schaamtegevoelige lichaamstaal. Terwijl een deel van hun studie atleten die aan de Olympische Spelen van 2004 deelnamen analyseerde, keek een ander deel naar iets dat nog interessanter was: deelnemers aan de Paralympics.
De studie omvatte 108 mensen die in judo concurreerden, met 12 die blind waren vanaf de geboorte en 41 die later in het leven niet meer konden zien. De onderzoekers ontdekten dat ongeacht uit welk land deze concurrenten kwamen, ze allemaal dezelfde lichaamstaal vertoonden als ze wonnen of verloren.
Foto's van de atleten na de wedstrijd toonden slechts de kleinste variaties. De waargenomen concurrenten uit Noord-Amerikaanse en Europese landen leken hun schaamte en teleurstelling met een verlies iets beter te verbergen dan de anderen. Blinde concurrenten leken dit niet zo te benadrukken, wat suggereert dat de atleten met zicht hun reacties meer in lijn hadden te brengen met de culturele normen voor hun respectieve landen.
Deze resultaten versterken het idee dat lichaamstaal niet iets is dat we van anderen moeten leren. Het is gewoon iets dat we allemaal kennen via culturele lijnen en in sommige gevallen zelfs dat ons verenigt met onze naaste niet-menselijke familieleden. Van de ingeklapte houdingen van de verliezers tot de opgeblazen kisten van de winnaars, onze lichaamstaal is iets dat we delen met dieren zoals de gorilla en iets dat we niet van anderen hoeven te leren.
7 Blindsight
https://www.youtube.com/watch?v=GwQe_FH1i1w
Blindheid kan op veel manieren voorkomen. We beschouwen het meestal als een probleem met onze ogen, maar in een handvol gevallen is dat niet waar. Sommige patiënten, zoals T.N. en D.B. - hebben wat bekend staat als "blindsight", het vermogen om visuele prikkels waar te nemen en erop te reageren zonder het te beseffen.
T.N. was een arts die verschillende beroertes had die de visuele cortex aan zowel de linker- als de rechterkant van zijn hersenen beïnvloedden.Terwijl hij zijn ogen in staat stelde om informatie te ontvangen, leken de slagen zijn vermogen om de informatie te verwerken te vernietigen.
Aan de Universiteit van Bangor in Wales toonden tests aan dat T.N. had een griezelig vermogen om zijn omgeving waar te nemen zonder direct te beseffen wat hij aan het doen was. Hij kon emoties herkennen op de gezichten van mensen vóór hem, bewegen om obstakels op zijn pad te vermijden en zelfs de uitlijning van een staaf op de muur identificeren. Maar hij kon het licht niet detecteren, zoals werd aangetoond toen hem een flikkerend scherm werd getoond en gevraagd om donkere kringen te identificeren.
Op dezelfde manier, D.B. was half blind geworden door een operatie die hij had ondergaan om chronische hoofdpijn te genezen. Toen hij tests kreeg om te bepalen hoe goed zijn blinde kant visuele input kon interpreteren, deed hij verrassend goed, ondanks zijn aandrang dat hij niets kon zien.
Maar dit gebeurt niet alleen bij het navigeren door een gang of bij het ontwijken van obstakels. Van patiënten met blindenight is aangetoond dat ze fysieke reacties op sommige stimuli hebben. In het bijzonder vertonen ze vaak tekenen van stress wanneer ze naar een foto van een doodsbange persoon kijken.
Zelfs wetenschappers die personen met blindenight hebben geïnterviewd en getest, weten niet goed wat er aan de hand is, maar het kan te maken hebben met V1, het deel van de hersenen waarvan wordt aangenomen dat het stimuli in ons bewustzijn vertaalt en ons bewust maakt dat we informatie ontvangen. Wanneer V1 beschadigd is, is er een verbinding tussen de informatie die onze hersenen ontvangen en wat we van het ontvangen weten, waardoor sommige blinden reageren op informatie waarvan ze niet eens weten dat ze er zijn.
6 Het voordeel van blinde ouders hebben
Contact maken is een belangrijk onderdeel van binding op elke leeftijd en voor baby's is het een van de eerste manieren waarop ze leren omgaan met anderen. Een team van Birkbeck, University of London, besloot te bestuderen hoe het gebrek aan oogcontact dat de baby's van blinde ouders ondervonden hen in hun eerste maanden van ontwikkeling beïnvloedde. Het onderzoek leverde enkele verrassende resultaten op. Blijkbaar ontwikkelden deze baby's een omweg voor communicatie met behulp van vaardigheden die niet werden gevonden in de baby's van ziende ouders.
De communicatievaardigheden van deze baby's en hun ouders werden geobserveerd toen de baby's zes tot tien maanden oud waren, 12 tot 15 maanden oud en 24 tot 47 maanden oud. De baby's met blinde moeders maakten oogcontact met en gerelateerd aan ziende mensen, net als elke andere baby, maar ze hadden ook snellere responstijden dan hun leeftijdsgenoten die werden geboren door waargenomen ouders.
Hoewel bleek dat de baby's van blinde moeders minder naar hun moeder keken dan hun leeftijdsgenoten, waren hun interacties met andere volwassenen ongeveer hetzelfde als die van hun leeftijdsgenoten. Deze baby's ontwikkelden ook andere manieren om met hun blinde moeders te communiceren.
Bijvoorbeeld, de baby's van blinde vrouwen waren meer vocaal in hun omgang met hun moeders dan met andere volwassenen of zelfs met hun eigen vaders, dus het is niet verrassend dat de baby's van blinde moeders ook betere visuele herinneringen en communicatievaardigheden vertonen dan hun tegenhangers. De onderzoekers denken dat het vergelijkbaar is met wanneer baby's opgroeien in tweetalige gezinnen. Ze leren meerdere manieren om met degenen thuis te communiceren en profiteren op lange termijn van het ontwikkelen van deze communicatieve vaardigheden eerder in het leven.
5 dromen van de blinden
Zoals vermeld in het tijdschrift Slaapgeneeskunde, Deense onderzoekers wierven 50 vrijwilligers om het verschil in dromen tussen ziende en blinde mensen te bestuderen. De groep bestond uit 14 mensen die vanaf de geboorte blind waren geweest, 11 mensen die na hun eerste verjaardag blind werden en 25 mensen die werden waargenomen. Gedurende een maand registreerden de vrijwilligers alle details die ze zich konden herinneren over hun dromen, inclusief kleuren, emoties, mensen en andere zintuiglijke indrukken.
Terwijl geen van de blinde deelnemers iets visueels meldde, wist bijna 20 procent van hen in hun dromen te proeven, 70 procent herinnerde zich iets aan te raken en 86 procent hoorde geluiden. Al deze percentages waren veel hoger dan de waargenomen controlegroep. Van de deelnemers die sinds de geboorte blind waren, rapporteerde 93 procent geluiden. Interessant is dat, hoewel de emotionele inhoud van de meeste reguliere dromen ongeveer voor iedereen hetzelfde was, de blinden veel meer kans hadden om nachtmerries te ervaren.
Voor degenen die blind geboren waren, was ongeveer 25 procent van hun dromen nachtmerries, veel hoger dan het gemiddelde van 6 procent voor ziende mensen. Een blinde deelnemer meldde dat ze al haar hele leven met bepaalde nachtmerries was geplaagd, vaak droomde ze dat ze viel, gevolgd werd of door een auto geraakt was.
Anderen droomden van meedogenloos gênante sociale situaties. Onderzoekers geloven dat het hogere percentage nachtmerries die blinden ervaren, mogelijk verband houdt met de gevaren waarmee ze in hun dagelijks leven te maken hebben, waarbij de frequentie van die nachtmerries gerelateerd is aan de toegenomen verwerkingstijd die blinde mensen nodig hebben om die potentiële gevaren voor het geheugen te plegen. Dromen zijn vermoedelijk een manier om ervaringen in herinneringen te cementeren. Als dat zo is, zijn de frequente nachtmerries van de blinden waarschijnlijk een versterking van overlevingsvaardigheden.
4 Visualiseer de wereld
Naast verschillende gradaties van blindheid zijn er ook een verrassend aantal manieren waarop blinde mensen de wereld visualiseren.
Volgens Paul Gabias, die vlak na de geboorte volledig blind is geworden, heeft hij geen moeite om zijn omgeving in zijn gedachten te zien. Van hoogte tot diepte tot textuur, het is net zo levendig voor hem als voor elke persoon met zicht, met één groot verschil. Zijn mentale beelden hebben geen kleur. Zwart en wit bestaat ook niet voor hem.
Gabias, een psycholoog en professor aan de Universiteit van British Columbia, heeft onderzocht hoe een blinde persoon mentale kaarten van zijn omgeving maakt zoals een ziende persoon dat doet.Uit een reeks hersenscans, lijkt het erop dat de neurale paden die mentale kaarten creëren bij ziende mensen, dezelfde wegen zijn die werken voor blinden.
Informatie, zoals die in braillebrieven, gaat door de visuele cortex en wordt op dezelfde manier verwerkt als visuele invoer. Hetzelfde geldt voor mensen die andere sensorische inputs gebruiken voor echolocatie. Die informatie gaat door de visuele cortex. Vrijwilligers die naar opnamen van zichzelf luisterden met behulp van tongklikken om te navigeren, ontvingen zoveel informatie van de geluiden dat ze de objecten konden identificeren die de echo's op de opname produceerden.
Anderen hebben verschillende visuele reacties. BBC-journalist Damon Rose is als kind blind geworden van de operatie en meldt nu dat hij de duisternis mist. Hij ziet nu een bijna overweldigende hoeveelheid licht die nooit weggaat, ongeacht het tijdstip van de dag of wat hij doet. Hij beschrijft het zien van een bruine achtergrond, kleurrijke geometrische vormen, wolken en kronkels. In het begin gaf zijn 'ingebouwd vuurwerk' hem de hoop weer te zien. Maar nu weet hij zeker dat zijn hersenen foto's voor hem maken omdat het geen visuele invoer meer ontvangt.
3 geesten en het phantom-oogsyndroom
Een minder bekende versie van het fantoomlidmaatsyndroom, Phantom Eye Syndrome (PES) komt voor bij mensen die verblind zijn door de volledige verwijdering van één of beide ogen. Toen het Liverpool Ocular Oncology Centre besloot om een diepgaand onderzoek naar PES te doen, vonden ze enkele dingen die verwacht werden. Hun proefpersonenbasis, die bestond uit mensen die een oog voor kanker hadden verloren tussen 4 maanden en 4,5 jaar eerder, rapporteerde fantoompijn in hun ontbrekende oog en het gevoel dingen te zien die er niet waren. Velen zagen vuurwerk of caleidoscoopachtige aura's, maar een verrassend hoog aantal zag ook geesten.
Sommige PES-patiënten meldden dat ze vreemden slechts aan de rand van hun perifere zicht zagen. Eén vrouw werd op een nacht wakker om een vreemde, spookachtige figuur bij haar bed te zien staan, terwijl een andere regelmatig een vreemde persoon naast hem zag lopen. Een derde vrouw meldde dat ze spookachtige figuren kon zien wanneer het donker was. Weer een andere patiënt zei dat hij mensen aan de rand van zijn zicht zag bewegen, maar ze verdwenen steevast als hij hun kant op keek.
De vraag of blinden meer kans hebben om spoken te zien, is niet recent. Een editie van 1887 van Chambers's Journal of Popular Literature, Science and Art bevat een artikel over het onderwerp. De auteur zegt dat hij weet dat geesten niet bestaan, maar dat de blinden op unieke wijze zijn uitgerust om ze te zien. We zijn tenslotte allemaal spectrale, spookachtige beelden voor een blinde persoon, betoogt de auteur, dus de geesten die een blinde ziet zijn absoluut echt.
2 Het lastige geloof in andere superkrachtige zintuigen
Het Neurologische Instituut in Montreal leidde een studie om te bepalen hoeveel gehoor verbetert met blindheid en of muzikaal talent ook verbetert. De onderzoekers ontdekten dat mensen die op jonge leeftijd hun gezichtsvermogen verloren, veel beter in staat waren veranderingen in toonhoogte te identificeren. Maar degenen die blind werden toen ze ouder waren, hadden testresultaten die vergelijkbaar waren met waargenomen mensen. Blijkbaar kunnen een jonger brein gebieden toewijzen die ooit zijn gebruikt om visuele informatie te verwerken om in plaats daarvan andere soorten sensorische invoer aan te kunnen.
Dat is een groot verschil met de theorie dat blinde mensen gewoon meer aandacht besteden aan hun andere zintuigen of dat die zintuigen acuter worden. Volgens het onderzoek zal elke blinde persoon geen verbetering in het gehoor of het muzikale kunnen ervaren en het is misschien niet iets dat kan worden geleerd.
Een andere studie van het Universitair Medisch Centrum in Georgetown keek naar wat er in de visuele cortex van de hersenen gebeurde toen auditieve stimuli er doorheen werden gestuurd. Wanneer blinde vrijwilligers via de koptelefoon naar geluiden moesten luisteren, lichtten hun visuele centra op. De visuele centra van ziende vrijwilligers bleven tijdens deze activiteit echter allesbehalve slapend.
Vergeleken met het auditieve verwerkingscentrum van de hersenen, is de visuele cortex ongeveer twee keer zo groot en complex. Dus terwijl de blinde meer acuut gehoor lijkt te hebben, heeft het minder te maken met hun gehoorsysteem en meer te maken met hun hersenen die zichzelf opnieuw herschikken om de visuele cortex op nieuwe manieren te gebruiken.
1 Blindheid en de perceptie van ras
Race is een lastig ding. Voor de meeste mensen is het op zijn minst gedeeltelijk bepaald door de huidskleur. Dus hoe ervaren blinden rassen en, net zo belangrijk, wat zegt dat over ons als soort?
De professor van de Universiteit van Californië, Osagie Obasogie, interviewde mensen die vanaf de geboorte blind waren geweest over hun mening over ras. Veel van zijn geïnterviewden waren beledigd door het idee dat blind gedrag hen minder bewust zou maken van iemands ras en minder racistisch. Ze geloofden niet dat blindheid moreel superieure mensen schiep.
Obasogie was zelfs verrast toen hij ontdekte dat veel van zijn geïnterviewden meer wisten van huidskleur en raciale verschillen dan waargenomen mensen, vooral omdat de blinden door verschillende sociale interacties hadden geleerd dat het een grote deal was voor de meeste andere mensen.
Obasogie is gefascineerd door wat dit zegt over racisme, wat aangeeft dat het dieper is dan de kleur van je huid. Hij ontdekte dat racen net zo belangrijk was voor blinden, waarbij velen hun manier van racen deelden voordat een gesprek - of datum - te ver ging. Van het reiken tot het aanraken van iemands haar tot de mededeling dat hij niet hoeft te vertrouwen op accenten of spraakpatronen, veel blinden zijn net zo bezig geweest met het bepalen van iemands ras als ziende mensen.
Obasogie ontdekte dat het onderwerp diep polariserend was voor de mensen die hij interviewde. Hij concludeerde dat blinden niet meer of minder racistisch zijn dan ziende mensen.Maar zonder de visuele identificatie van ras, is het een puur sociaal probleem onder blinden.
In zijn boek Verblind door gezichtsvermogen: een race zien door de ogen van de blinden, Obasogie zei dat de race in eerste instantie leek te worden aangedreven door zicht. Om racen te negeren wordt vaak gezegd dat het kleurenblind is, hoewel zijn bevindingen juist het tegenovergestelde suggereerden. Op basis van zijn onderzoek is Obasogie van mening dat we alles opnieuw moeten evalueren over de opvattingen van onze samenleving over ras, biologie en de verschillen tussen mensen.
Na een aantal klusjes gedaan te hebben van schuur-schilder tot grafdelver, houdt Debra van schrijven over de dingen die geen geschiedenisles zal leren. Ze brengt veel van haar tijd door, afgeleid door haar twee veedrijvershonden.