10 fascinerende en amusante relaties

Relaties hebben niet altijd te maken met seks (hoewel Listverse over het algemeen alleen tot dusverre lijsten van dat type heeft gepubliceerd) en deze lijst kijkt naar tien relaties die leuk, interessant of eigenzinnig waren. Dit is maar een kleine selectie van de potentiële kandidaten, dus zorg ervoor dat je anderen vermeldt die je misschien waardig vindt in de reacties.

10

Bohr en Einstein

De twee grondleggers van Quantum Mechanics debatteerden heftig over de interpretatie van de kwantumtheorie. Bohr was een voorstander van het onzekerheidsbeginsel van Werner Heisenberg, waarin wordt gesteld dat het niet mogelijk is om volledig nauwkeurige metingen te verkrijgen van bepaalde eigenschappenparen van kwantumsystemen, zoals positie en momentum, of tijd en energie, op hetzelfde moment . Op de vijfde Solvay-conferentie uitte Einstein zijn onenigheid met Bohr. Einstein nam afstand van het onzekerheidsprincipe, en verklaarde beroemd: "God dobbelt niet". In de loop van enkele jaren bedacht Einstein verschillende artikelen en dacht hij aan experimenten om de Kopenhagen-interpretatie die door Bohr verdedigd werd, te weerleggen. De argumenten van Einstein slaagden er echter niet in om Bohr's interpretatie van de kwantummechanische zienswijze te weerleggen als verkeerd of onvolledig, ondanks intense samenwerking met andere prominente wetenschappers. Het debat tussen Bohr en Einstein ging door tot de dood van Einstein in 1955.

9

De vijf en Pjotr ​​Iljitsj Tsjaikovski

Tijdens de 19e eeuw kwamen er verschillende meningen naar voren over de aard van klassieke Russische muziek. Tsjaikovski wilde professionele composities van zo'n kwaliteit schrijven dat ze de westerse kritiek zouden doorstaan, en daarmee nationale barrières overstijgen, maar toch duidelijk Russisch blijven in melodie, ritme en andere compositorische kenmerken. De Vijf, die bestond uit een kring van krachtige componisten die elkaar ontmoetten in St.Petersburg, had tot doel een specifiek Russisch soort kunstmuziek te produceren in plaats van een oudere Europese muziek te imiteren, of vertrouwde op een conservatoriumopleiding in Europese stijl. De Vijf geloofden ook in het gebruik van de melodische, harmonische, tonale en ritmische eigenschappen van het Russische volkslied, samen met exotische melodische, harmonische en ritmische elementen uit muziek afkomstig uit de Midden- en Verre Oosten delen van het Russische Rijk. Terwijl Tsjaikovski zelf volksliederen gebruikte in sommige van zijn werken, probeerde hij voor het grootste deel de westerse praktijken van compositie te volgen, met name in termen van tonaliteit en tonale progressie. De relatie tussen Tsjaikovski en De Vijf was echter heel vriendelijk: in 1869 ging Tsjaikovski een werkrelatie aan met Mily Balakirev (een van de leden van de Vijf). Het resultaat was Tchaikovsky's eerste erkende meesterwerk, de fantasy-ouverture "Romeo and Juliet", een werk dat De Vijf van harte omhelsde. Bovendien, toen een ander lid van de Vijf, Nikolai Rimsky-Korsakov, een professoraat werd aangeboden aan het Sint-Petersburgs Conservatorium, was het voor Tsjaikovski dat hij zich wendde voor advies en begeleiding, en gedurende de jaren 1880, nadat de leden van The Five hun weg waren gegaan afzonderlijke wegen, Tsjaikovski genoot een hechte band met Rimsky-Korsakov.

8

Chesterton en Shaw

Chesterton's beroemdste filosofische tegenstander was de Ierse toneelschrijver George Bernard Shaw. Shaw vertegenwoordigde de nieuwe school van denken, het modernisme dat toen toenam, terwijl de opvattingen van Chesterton steeds meer op de kerk waren gericht. Desalniettemin behielden ze allebei de goede wil en hadden ze veel respect voor elkaar (het was Shaw geweest die Chesterton had aangemoedigd om een ​​toneelstuk te schrijven en beweerde dat de wereld niet dankbaar genoeg was voor Chesterton).

Hun debatten, in druk en in het openbaar, waren een onderwerp van groot amusement en een bron van de ene geestige uitwisseling na de andere:

Shaw: Als ik zo dik als jij was, zou ik mezelf ophangen.
Chesterton: Als ik mezelf zou ophangen, zou ik je gebruiken voor het touw.

Chesterton: Ik zie dat er een hongersnood in het land is geweest.
Shaw: En ik zie de oorzaak ervan.

7

Martin Luther King en Malcolm X

Voor velen waren King en Malcolm X helden van de Civil Rights Movement, twee torenhoge iconen van de hedendaagse Afrikaans-Amerikaanse cultuur. Hun toespraken weerspiegelden visies op het verbeteren van Amerika, en beide mannen geloofden dat als zwarten vrijheid zouden bereiken, ze eerst zelfrespect moesten bereiken. Hun bedoelingen werden echter in verschillende stijlen en doeleinden afgeleverd; King geloofde in vreedzame demonstraties en argumenten, en een geweldloze benadering van dingen, dezelfde aanpak toegepast door Gandhi, terwijl Malcolm X nationalistische en separatistische doctrines promootte, en voor het grootste deel van zijn leven geloofde hij dat alleen door revolutie en geweld zwarten konden worden hun rechtmatige plaats in de samenleving bereiken. Zo werden Malcolm en King elk een focus van een van de tegengestelde vleugels van de beweging voor gelijkheid die Black America en het land overspoelde, en hun titanische strijd schudde de natie en de wereld. Niettemin, tegen het einde van hun leven, waren de opvattingen van Martin Luther King en Malcolm X meer op elkaar gaan lijken. Na zijn pauze van de zwarte moslimbeweging benadrukte Malcolm X eenheid en verandering door middel van zwarte trots en respect voor zichzelf, in plaats van door haat en wraak. Hun relatie werd bemoedi- ger door X te laten weten geïnteresseerd te zijn in samenwerking met King en de vooruitstrevende elementen van de Civil Rights Movement.

6

Gilbert Lewis en Irving Langmuir

De twee grootste Amerikaanse chemici van de eerste helft van de twintigste eeuw, Lewis en Langmuir, waren ook beroemde rivalen. Lewis had bijgedragen aan de oprichting van het College of Chemistry aan de University of California, Berkeley, en maakte het tot een van 's werelds meest productieve centra van chemieonderzoek.Zijn bijdragen aan chemische binding, chemische thermodynamica en theorie van zuren en basen hadden van Lewis een begrip gemaakt. Langmuir (hierboven) had op zijn beurt Lewis 'theorie over chemische binding uitgebreid en het in grote mate gepopulariseerd, vaak tot ergernis van Lewis. Langmuir had de Nobelprijs ontvangen voor zijn werk op het gebied van oppervlaktetheorie, terwijl Lewis de begeerlijke prijs niet had gekregen, ondanks een duizelingwekkende 15 nominaties. In 1946 werd het levenloze lichaam van Lewis ontdekt onder een laboratoriumwerkbank in Berkeley, en hoewel ambtenaren hebben gemeld dat de dood is veroorzaakt door waterstofcyanide, geloven de meesten dat het een zelfmoord is vanwege zijn relatie met Langmuir en de daaropvolgende depressie aan. Inderdaad, op de dag van Lewis 'dood hadden Langmuir en Lewis elkaar ontmoet voor de lunch in Berkeley, en Langmuir had laten weten dat hij die dag op de campus van Berkeley was geweest om een ​​eredoctoraat te ontvangen.

5

Thomas Jefferson en John Adams

Met Ben Franklin ziek, was de taak om de Onafhankelijkheidsverklaring op te roepen gedaald tot John Adams. Adams debatteerde echter dat Jefferson het in plaats daarvan moest opstellen, en het concept van Jefferson werd verdedigd door Adams met veel welsprekendheid. Vanaf dat moment hadden de twee echter een minder dan vriendschappelijke relatie. Tijdens Adam's ambtstermijn als vice-president, voerden de twee fel uit over de aard van de politiek en de richting om het land te leiden. Een zwaar omstreden presidentsverkiezing tussen de twee werd bepaald door slechts drie verkiezingsstemmen, en Adams werd de tweede president van de Verenigde Staten. De bittere campagne werd echter vernieuwd in 1800, toen Jefferson Adams versloeg en de derde president werd. De twee wisselden vijandige brieven meerdere keren uit, en Adams verklaarde beroemd: "Ik zal live Jefferson uitgaan". Op zijn sterfbed op 4 juli 1826 verklaarde Adams beroemd: "Thomas Jefferson overleeft"; echter, buiten het medeweten van hem, Jefferson was eigenlijk een paar uur eerder overleden.

4

Freud en Jung

Freud ontmoette Jung in februari 1907, en de twee vestigden een hechte vriendschap, en correspondeerden uitgebreid gedurende een periode van zes jaar. Freud had de, toen nog jonge, Carl Gustav Jung beschreven als zijn erfgenaam van de psychoanalyse. Toen Jung echter zijn eigen theorieën begon uit te breiden en afwijkend was van de grondbeginselen van de freudiaanse theorie, begon de relatie zuur te worden. Dit leidde uiteindelijk tot een zeer vijandige briefwisseling tussen de twee en Jungs ontslag als voorzitter van het Internationaal Psychoanalytisch Congres, waar hij met steun van Freud was gekozen. Jung ging verder met het vormen van zijn eigen school van denken, bekend als analytische psychologie, terwijl Freud zijn eigen opvattingen over psychologie bleef ontwikkelen. Ze ontmoetten elkaar voor de laatste keer in september 1913 in München, waar Jung enkele sleutelbegrippen ontwikkelde over psychologische typen in de analytische psychologie, die de Jungiaanse theorie en Freudiaanse theorie voor de volgende 50 jaar zouden gaan onderscheiden.

3

Schopenhauer en Hegel

Arthur Schopenhauer was een Duitse filosoof wiens metafysische analyse van wil, zijn opvattingen over menselijke motivatie en verlangen, en zijn aforistische schrijfstijl vele bekende denkers beïnvloedde, waaronder Friedrich Nietzsche, Richard Wagner, Albert Einstein, Sigmund Freud en Leo Tolstoy onder anderen. Vervolgens was Hegel een van de scheppers van het Duitse idealisme, en zijn historicistische en idealistische verslag van de werkelijkheid als geheel had een revolutie teweeggebracht in de Europese filosofie en was een belangrijke voorloper van de continentale filosofie en het marxisme. Schopenhauer was echter een sterke criticus van Hegel, waarbij hij hem vaak beschuldigde van opzettelijk gebruik van lege woordenstroom die indrukwekkend klonk, maar uiteindelijk verstoken was van enige inhoud. Dat was de vijandigheid tussen de twee, dat Schopenhauer in 1820 docent aan de Universiteit van Berlijn werd, en zijn lezingen gepland om samen te vallen met die van Hegel. Echter, slechts vijf studenten kwamen naar de lezingen van Schopenhauer, terwijl de lessen van Hegel overliepen, waardoor Schopenhauer zich terugtrok uit de academische wereld.

2

C.S. Lewis en J.R.R Tolkien

De Inklings waren een literaire discussiegroep die verschillende invloedrijke intellectuelen uit de 20e eeuw onderdak bood, de twee meest prominente leden waren C.S. Lewis en J.R.R Tolkien (hierboven). Tolkien en Lewis waren goede vrienden, en het was Tolkien geweest die Lewis had geholpen zich tot het christendom te bekeren, terwijl Lewis Tolkien had aangemoedigd om zijn fictieve geschriften uit te breiden; beide onderwezen in Oxford, beiden waren geïnteresseerd in literatuur, en beiden schreven fictieve boeken die basis christelijke thema's en principes propageerden. Ze vertelden vaak manuscripten van hun lopende werken aan elkaar en The Inklings lang voordat ze werden gepubliceerd. Tolkien toonde echter sterke afkeuring van Lewis 'Narnia-boeken, daarbij verwijzend naar het feit dat de christelijke thema's en boodschappen veel te sterk waren. Tolkien dacht ook nooit erg na over Lewis 'poging tot populaire theologie, en geloofde dat theologie aan de professionals moest worden overgelaten om verkeerde interpretaties van belangrijke christelijke thema's te voorkomen. Niettemin wijdde Lewis zijn enorm invloedrijke en populaire 'The Screwtape Letters', waarmee hij op de cover van Time magazine was beland, aan Tolkien. Echter, de kloof tussen de twee leek te verruimen na de groeiende band van Lewis met de Anglicaanse kerk en zijn romance met de Amerikaanse weduwe Joy Gresham. Nadat Lewis met Gresham trouwde, groeide hij buiten zijn oude vrienden, en men gelooft dat Tolkien het persoonlijk heeft opgevat.

1

Werner Heisenberg en Niels Bohr

De wereld van de nieuw opkomende quantumfysica was heel erg bepaald door de Deense wetenschapper Niels Bohr. Zijn bijdragen aan het begrip van atomaire structuur en kwantummechanica hadden geresulteerd in de Nobelprijs in 1922.Tijdens een van Bohrs cruciale lezingen onder een groot aantal intellectuelen stak een jonge Duitse student zijn hand op en wees op een wiskundige fout in een van zijn argumenten. Dit liet Bohr versteld staan, en hij vroeg persoonlijk om de jongeman; deze 20-jarige was niemand minder dan Werner Heisenberg. De twee vestigden dan een hechte vriendschap die vele jaren zou duren en verschillende samenwerkingen, en Bohr was overweldigend tevreden toen Heisenberg ook de knik voor de Nobelprijs ontving.

Maar wat de wetenschap had samengebracht, zou de politiek verdelen. Theoretische fysica was bestempeld als Joodse wetenschap vanwege de immense populariteit van Albert Einstein en Bohr had ook Joodse connecties. Met het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd Heisenberg door de Gestapo met argusogen bekeken en uiteindelijk door de nazi's gerekruteerd om aan een project met betrekking tot de ontwikkeling van de atoombom te werken. Tijdens hun laatste ontmoeting dacht Bohr dat Heisenberg het idee van de ontwikkeling van een atoombom voor de nazi's steunde en was geschokt door de gedachte dat Heisenberg geen morele twijfels had ten aanzien van het idee van de bom. De vriendschap was gespannen. Na de oorlog verbrak de wetenschappelijke gemeenschap Heisenberg en het zou nog een tijdje duren voordat hij weer acceptatie zou krijgen van zowel de wetenschappelijke gemeenschap als in zijn vriendschap met Bohr. De relatie moest echter nooit in dezelfde status worden hersteld. Een uitstekende documentaire die de relatie tussen de twee en de politiek documenteert, is hier te vinden.