10 Badass-mensen die gekke dingen voor de wetenschap deden

Wetenschappers nemen de hele tijd verschillende risico's. Sommigen vervreemden hun familie en vrienden door te werken in de late uren, terwijl anderen hun leven riskeren door zichzelf bloot te stellen aan dodelijke chemicaliën en dodelijke ziekteverwekkers. Sommige risico's zijn redelijk, vooral als er een belangrijke ontdekking op het spel staat, maar er zijn er die ervoor zorgen dat je de intelligentie en zelfs de geestelijke gezondheid van een wetenschapper in vraag stelt.

10 James Logan

In 2012 deed Dr. James Logan, een ziektedeskundige aan de London School of Hygiene and Tropical Medicine, een ondenkbaar experiment dat velen van ons in horror deed kriebelen: hij infecteerde zichzelf met haakwormen. Logan slikte vervolgens een pilcamera in om het gedrag van de walgelijke parasieten in zijn onderbuik vast te leggen. Hookworms zijn te vinden op ontlasting, en mensen en dieren krijgen ze normaal door op vervuilde grond te stappen. Maar omwille van het experiment liet Logan zijn team de haakwormen rechtstreeks in zijn huid injecteren.

Logan's schijnbaar gekke actie was niet willekeurig. Hij infecteerde zichzelf graag met darmparasieten zodat hij het verband kon begrijpen tussen voedselallergieën en mijnwormen, en ook om te leren hoe deze parasieten "in staat zijn om ... een harde [menselijke] huid te doorstaan." Vorige onderzoek heeft gesuggereerd dat mijnwormen kunnen verlichten en misschien zelfs de symptomen van voedselallergieën genezen. Toevallig heeft Logan een voedselallergie die hem ziek maakt na het eten van brood.

Toen de haakwormen volgroeid waren, begonnen ze te beschadigen en ontsteking te veroorzaken op de ingewanden van Logan. De arts kreeg buikpijn, maar hij kon ook broodstokken en pizza eten zonder symptomen te ervaren. Het bizarre experiment van Logan kwam uiteindelijk ten einde en hij nam albendazol, een anti-ontwormingsmiddel, om de darmparasieten kwijt te raken.

9Michael Smith

In 2015 won Michael Smith van de Cornell University de Ig Nobelprijs voor fysiologie nadat hij zichzelf blootstelde aan een verschrikkelijk pijnlijk 'waarom-zou-jij-doen-met-jezelf-doen'-experiment. Hij liet honingbijen 25 verschillende locaties op zijn lichaam prikken, waaronder zijn penis en testikels. De reden waarom Smith zichzelf aan dergelijk onnodig lijden heeft onderworpen, is dat hij wilde weten welk lichaamsdeel de meeste pijn ervaart die door een bijensteek wordt veroorzaakt. Zijn gekke experiment duurde weken.

Het resultaat: Smith werd 200 keer gestoken en hij ontdekte dat de drie pijnlijkste plaatsen om door een bij te worden gestoken de penis, neusgat en de bovenlip zijn. Van de drie lichaamsdelen beweerde Smith dat het neusgat "de slechtste plek is voor een bij om aan te vallen", wat nogal verrassend is, omdat de penis de meest waarschijnlijke kandidaat lijkt te zijn voor dat onderscheid.

Smith voerde zijn krankzinnige onderzoek in 2012 uit, maar het was pas in 2015 dat hij de Ig Nobelprijs voor fysiologie ontving. Deze onnozele prijs, "die humoristische wetenschappelijke prestaties [s]," is een parodie op de Nobelprijs. Hoewel het een parodie is, worden Ig Nobel-prijzen uitgereikt door echte Nobelprijswinnaars. Voor het winnen van de Ig Nobelprijs voor fysiologie ontving Michael Smith een biljet van 10 biljoen dollar in Zimbabwe. Helaas is deze overweldigende hoeveelheid slechts equivalent aan een paar Amerikaanse dollars.

8Brian Crandall en Peter Stahl

In een studie gepubliceerd in de Journal of Archaeological Science, Peter Stahl en Brian Crandall beschreven een experiment dat zo bizar en walgelijk is dat het je overgeeft. Een van deze antropologen van de State University of New York in Binghamton slikte een parboiled spitsmuis in. Helaas weigerden Crandall en Stahl te onthullen welke van hen de ongelukkige vrijwilliger was. Het knaagdier dat voor dit gekke experiment werd gebruikt, was een noordelijke kortstaartige feeks en het werd niet ver van de universiteit gevangengenomen. Exclusief de staart was de spits 90 millimeter (3,5 in) lang.

Crandall en Stahl vilden van de ingewanden ontdaan en bakten het knaagdier vervolgens twee minuten lang weg voordat een van hen het inslikte. De antropologen deden dit gekke experiment om de effecten van de menselijke spijsvertering op 'klein insectivoorskelet [s] te ontdekken.'

Drie dagen na het experiment werden uitwerpselen van de vrijwillige slikinrichting verzameld en geanalyseerd. De resultaten verrasten de antropologen. Hoewel de feeks strikt werd ingeslikt, verdwenen veel van de botten. Crandall en Stahl hoopten dat de resultaten van hun experiment archeologen zouden helpen het verband te begrijpen tussen opgegraven dierenbotten en de mensen die ze aten.

7Regine Gries

Bedwantsen vormen een groeiend probleem, vooral in grote steden over de hele wereld. Maar dankzij het werk van een toegewijde, excentrieke vrouwelijke wetenschapper, zou ons eeuwenlange gevecht met dit hardnekkige ongedierte eindelijk kunnen eindigen. Regine Gries is een bioloog aan de Simon Fraser University die een op feromonen gebaseerd "chemisch lokmiddel heeft ontwikkeld dat bedwantsen kan verleiden weg van onze matrassen - en ons vlees - en in valstrikken." Maar om haar chemische aantrekkingskracht te testen en te perfectioneren, moest Gries maak een groot offer: elke zaterdag rolde ze haar mouwen op en hebben duizenden bedwantsen haar armen bijgebeten.

Aanvankelijk voedden Gries en haar studenten de bedwantsen kippenbloed van een nabijgelegen slachthuis. Maar de kippen waren medicinaal en hun vervuilde bloed zorgde ervoor dat veel van de bedwantsen stierven. Na dit mislukte experiment probeerde Gries cavia's. Er was echter een probleem. Bedwantsen konden niet goed door de vacht van de knaagdieren zuigen. Ze moesten worden verdoofd en geschoren voor elke voeding. Uiteindelijk gaf Gries het gebruik van dieren op en besloot het experiment met zichzelf uit te voeren.

Gries vergeleek het gevoel door duizenden bedwantsen gebeten te worden tot muggenbeten. Interessant is dat Gries op een ander project een muggenkolonie op haar lichaam had. Tot op heden is deze excentrieke bioloog ten minste 200.000 keer gebeten door bedwantsen.

6 Anatoli Brouchkov

De zoektocht naar de fontein van de jeugd is voorbij, althans dat was de bewering van een Russische wetenschapper. Anatoli Brouchkov, hoofd van de afdeling Geocryology aan de Staatsuniversiteit van Moskou, verklaarde dat een 3,5 miljoen jaar oude bacterie (en geen bron) de sleutel kan vormen tot het eeuwige leven. Om zijn theorie te testen, veranderde Brouchkov zichzelf in een menselijk proefkonijn en injecteerde de bacteriën in zijn lichaam. De belachelijke wetenschapper beweerde dat hij, nadat hij de bacterie had geïnjecteerd, "langer begon te werken" en dat hij "de afgelopen twee jaar nooit een griep had gehad".

Voor het injecteren van de bacteriën, genaamd Bacillus F, Brouchkov testte het eerst op fruitvliegen en muizen. Na verschillende succesvolle experimenten probeerde hij het zelf. Het positieve resultaat van zijn dierproeven was niet de enige factor die Brouchkov ervan overtuigde de bacteriën in zijn lichaam te injecteren. De lange levensduur van de Yakut-bevolking overtuigde hem dat ook Bacillus F geen enkele bedreiging vormen voor de menselijke gezondheid. Deze 3,5 miljoen jaar oude bacteriën leven in de permafrost. Terwijl de permafrost ontdooit, sporen van Bacillus F worden vrijgegeven in het milieu, met name in het drinkwater van de Yakut-bevolking. Brouchkov theoretiseert dat de levensduur van de Yakut-bevolking kan worden toegeschreven aan hun blootstelling aan deze oude bacterie.

5 Pradeep Seth

HIV is niet langer de doodstraf die het in de jaren tachtig was. Mensen met de ziekte kunnen een normaal, gezond leven leiden zolang ze hiv-medicatie innemen. Hoewel HIV nu een beheersbare chronische ziekte is (voor diegenen die de behandeling kunnen betalen en gebruiken), willen wetenschappers nog steeds een vaccin ontwikkelen zodat het volledig kan worden uitgeroeid. Een van die wetenschappers is Dr. Pradeep Seth van het All India Institute of Medical Sciences in New Delhi. Seth is zo gepassioneerd over het ontdekken van een HIV-vaccin dat hij iets dwaas en onethischs heeft gedaan, maar dapper. In 2003 injecteerde hij zichzelf met een kandidaat-hiv-vaccin, dat hij zelf had ontwikkeld.

Voordat het hiv-vaccin werd geïnjecteerd, probeerde Seth het eerst bij apen en muizen. De resultaten waren bemoedigend, waardoor Seth het vaccin op zichzelf probeerde "om te zien hoe het menselijk lichaam daarop zou reageren." Hoewel de gekke actie van de microbioloog werd gemotiveerd door wetenschappelijke nieuwsgierigheid en een passie om een ​​remedie te ontdekken die miljoenen levens zou kunnen redden, de wetenschappelijke gemeenschap en overheidsfunctionarissen hadden kritiek op hem. Ze noemden zijn schijnbaar roekeloze experiment dwaas en onethisch. Een van zijn collega's beschuldigde hem zelfs ervan zijn emoties en bravoure zijn daden te laten bepalen. Gelukkig bevatte het vaccin dat Seth had geïnjecteerd geen hiv.

4Jose Delgado

Wat zou je doen als een woedende stier op je afkwam? Tenzij je een getrainde torero of matador bent, zou je waarschijnlijk rennen alsof je nog nooit eerder bent gelopen. Maar Jose Delgado was anders. Hij was nog nooit in een stierengevecht geweest totdat hij dapper voor een boze stier stond die op volle snelheid op hem af rende. Gelukkig heeft hij het overleefd. Maar waarom zou hij zoiets doen? Nou, voor de wetenschap. Jose Delgado was een briljante neurofysioloog die van 1946 tot 1974 aan de Yale University werkte en als eerste experimenteerde met dierlijke hersenimplantaten.

Jose Delgado was gefascineerd door dierlijke neurale anatomieën. Hij wilde hun emoties en acties beheersen. Na vele jaren van experimenteren, vond hij verschillende geavanceerde apparaten uit, waarvan er een een stimulator wordt genoemd. Een stimulator is een "pacemaker-achtig apparaat dat een bepaald deel van de hersenen elektrisch kan stimuleren wanneer het wordt geactiveerd door een elektrische ontvanger op afstand." Dit apparaat stelde Delgado in staat de bewegingen en de emotionele toestand van een dier te controleren door eenvoudigweg een schakelaar om te draaien.

Om de kracht van zijn stimulator te demonstreren, voerde Delgado een experiment uit dat hem gemakkelijk zijn leven zou hebben gekost: hij implanteerde een stimulator in een stier en liet het dier op volle snelheid naar hem toe vliegen. Delgado stond kalm terwijl de woedende stier hem tegemoet kwam. Hij draaide een schakelaar om en het razende dier stopte plotseling, en draafde toen onhandig weg.

Delgado had gehoopt dat zijn werk op de verbinding tussen hersenen en machine zou worden gebruikt om geestesziekten zoals depressie en schizofrenie te behandelen. Vanwege enkele ethische zorgen van het publiek werd Delgado's werk echter nooit echt gebruikt door de medische gemeenschap.

3 Phil Kennedy

Eind jaren negentig maakten Phil Kennedy en Roy Bakay de krantenkoppen over de hele wereld toen ze 's werelds eerste cyborg introduceerden. De beroemde cyborg was Johnny Ray, een Vietnam-veteraan en aannemer van gipsplaat die een beroerte had gehad, waardoor hij verlamd en bedlegerig was. Kennedy en Bakay implanteerden elektroden in Ray's hersenen, met name in zijn primaire motorische cortex (een regio in de hersenen die verantwoordelijk is voor elementaire vrijwillige bewegingen). Ray kon al snel letters op de computer typen en de cursor besturen door alleen zijn hersenen te gebruiken.

Kennedy's werk over het hacken van het menselijk brein eindigde niet met Ray. In 2014 besloot hij te experimenteren met een gezond, volledig functionerend brein ... het zijne. Sinds het implanteren van elektroden op mensen illegaal is in de VS, vloog Kennedy naar Belize en betaalde Dr. Joel Cervantes $ 30.000 om de elektroden voor hem te implanteren. De operatie was succesvol, maar het kostte Kennedy bijna zijn gedachten. De eerste paar dagen kon de vermaarde neuroloog niet spreken, zijn schrijven was onleesbaar en hij kon alledaagse objecten niet herkennen. Gelukkig waren alle bijwerkingen van de operatie tijdelijk en veranderden de mentale vermogens van Kennedy weer normaal.

Kennedy's experimenten waren nog niet afgelopen. Hij vloog terug naar Belize om een ​​tweede operatie te ondergaan. Deze keer vroeg hij Cervantes om een ​​radiozendontvanger en een vermogensspoel te implanteren.Helaas "heeft de incisie in zijn hoofdhuid nooit volledig gesloten over de omvangrijke heuvel van ... elektronica." Op 13 januari 2015 liet Kennedy een lokale chirurg de vermogensspoel en transceiver verwijderen. De arts verwijderde echter niet de elektroden geïmplanteerd in de primaire motorische cortex van Kennedy.

2De Waorani-stam

Velen van ons zouden huiveren bij de gedachte aan slangen, en sommigen zouden zelfs gillen bij het zien van één. Maar de Waorani-mensen in het Amazonewoud van Ecuador behandelen slangen alsof het kleine insecten zijn. Ze zijn ook niet het soort slangen dat je in een dierenwinkel zou vinden. Het zijn groene anaconda's, die wel 9 meter (29 ft) lang kunnen worden en maar liefst 250 kilogram wegen.

De Waorani werden pas in 1956 aan de buitenwereld voorgesteld en beschouwen hun stam als de dapperste inheemse groep in de Amazone. Als bewijs voor die verklaring moeten jonge jongens van Waorani groene anaconda's alleen met hun blote handen volgen en vangen. ze kunnen als echte mannen worden beschouwd. Renata Leite Pitman, een dierenarts in het wild en onderzoeksassistent bij het Centrum voor Tropisch Behoud, heeft voordeel gehaald uit dit unieke vermogen om samen met de Waorani groene anaconda's te bestuderen.

Na het vangen van de groene anaconda's, nam de Waorani bloedmonsters om het niveau van verontreinigingen in de lichamen van de slangen te analyseren en vervolgens de zenders in te voegen, zodat Pitman hun bewegingen kon volgen. Er is weinig bekend over de groene anaconda. Daarom is Pitman hoopvol dat, met de hulp van de Waorani-stam, de wetenschappelijke gemeenschap meer zal leren over het leven van de slang, en nog belangrijker, "de niveaus van vervuiling zal begrijpen waartoe het [Ecuadoraanse] bos wordt onderworpen."

1 Tim Friede

Een man genaamd Tim Friede lijkt ook de vleesetende reptielen niet te vrezen. Sterker nog, hij heeft zijn slangenobsessie naar een dodelijk niveau gebracht. In de loop van 16 jaar injecteerde hij zichzelf met gif van enkele van de dodelijkste slangen ter wereld, zoals de zwarte mamba, Papau New Guinea taipans en de westelijke diamondback ratelslang. Voordat je Friede bestempelt als mentaal gestoord, moet je weten dat hij dit gekke experiment doet voor een nobel doel. Hij wil een natuurlijke immuniteit opbouwen voor 's werelds dodelijkste slangen, en hij hoopt dat wetenschappers zijn bloed zullen gebruiken om vaccins te ontwikkelen voor toekomstige slangenbeten.

Hoewel de bedoeling van Friede enigszins eervol is, heeft hij grote kritiek gekregen van de wetenschappelijke en medische gemeenschappen. Ze geloven dat zijn zoektocht naar zelfimmunisering dwaas is en dat hij uiteindelijk de prijs zal betalen in de vorm van infecties, allergieën, orgaanfalen en zelfs de dood. De slangenobsessie van Friede heeft hem zijn leven niet gekost, maar het heeft hem ertoe gebracht zijn familie te verliezen. Zijn ex-vrouw, Beth Friede, heeft verklaard: "Ik en de kinderen kwamen nooit als eerste, soms zelfs niet als tweede. De slangen waren altijd de eerste. "Wat Tim betreft, hij zal niet stoppen" totdat het vaccin in het veld is "of totdat hij sterft.