Delen:
10 quarantaine-eilanden en Lazaretto's
Door de geschiedenis heen heeft de mensheid ziekte en plagen gevreesd. Een methode om de verspreiding van de ziekte te bestrijden, was om mogelijk besmettelijke slachtoffers op eilanden te brengen. Toen immigranten en reizigers nog massaal per schip aankwamen, was het gebruikelijk dat landen en steden wetten uitvaardigden die de quarantaine verplichtten aan zieke passagiers (of alle passagiers) van inkomende schepen voordat ze de haven bereikten.
Deze plaatsen van quarantaine werden "Lazarettos" of "Lazerets" genoemd. Allen werden vernoemd naar Lazarus, de bedelaar uit de Schriften. De eilanden verdubbelden vaak als melaatsenkolonies en soms als strafkolonies. Het doel van de Lazaret was eenvoudig: isoleer en quarantaine degenen die ziek waren of ziek werden - totdat ze hersteld waren, of totdat ze stierven.
10Lazzaretto Vechio
Gebouwd in ADVERTENTIE 1423 op een eiland in de Lagune van Venetië, was Lazzaretto Vecchio het eerste lazaretto geconstrueerd om mensen in quarantaine te plaatsen en voor hen te behandelen tijdens de jaren van de pestepidemieën die Europa hebben geteisterd. Het diende een dubbel doel, omdat het ook een leprakolonie was. Hoewel het slechts uit ongeveer 2,5 hectare land bestaat, is dit lazaretto nu de rustplaats voor ontelbare duizenden mensen die daar zijn begraven - zowel slachtoffers van de pest, als melaatsen die stierven nadat ze daar waren ondergebracht.
Het bleef in gebruik tot de zeventiende eeuw. Niemand weet hoeveel lichamen er begraven liggen op het eiland, maar op het hoogtepunt van de epidemie van de pest werd geschat dat tot vijfhonderd mensen elke dag stierven. In 2004, tijdens het graven van de fundering van een museum, werd een massagraf ontdekt van builenpest slachtoffers, geschat op meer dan 1500 lichamen. Duizenden anderen worden verondersteld om onontdekt op het eiland te liggen.
9 Dubrovnik
De Dubrovnik Lazaret werd in 1627 gebouwd om de verspreiding van ziekten te helpen voorkomen toen mensen aankwamen in de drukke havenstad. Hoewel het geen eiland was, was dit lazaret een structuur die buiten de stadsmuren werd gebouwd - een andere veel voorkomende quarantainepraktijk. Tussen de veertiende en zestiende eeuw was Dubrovnik een belangrijk tussenstop voor handelaren van het Ottomaanse Rijk die hun waren probeerden te verkopen aan het Westen.
Dubrovnik is een van de best bewaarde "ommuurde steden" en het lazaret is een van de weinige overblijfselen van dergelijke gebouwen in Europa. Het Dubrovnik Lazaret was een van de meest geciviliseerde en goed geconstrueerde quarantainestations in Europa en functioneerde tot de negentiende eeuw. Je kunt het Lazar House vandaag nog steeds zien als je Dubrovnik bezoekt, omdat de structuur is gerestaureerd en bewaard als een erfgoedsite.
Kamau Taurua
Kamau Taurua (toepasselijk genoeg, het heette oorspronkelijk "Quarantine-eiland") is een zeven hectare groot (15 hectare groot) eiland in de haven van Otago, nabij de stad Dunedin, Nieuw-Zeeland. In de negentiende eeuw, toen kolonisten massaal in Nieuw-Zeeland aankwamen, zeilde de Victory naar Port Chalmers, Nieuw-Zeeland.
Het jaar was 1863 en het schip zat vol met mensen die lijden aan pokken - een zeer besmettelijke en dodelijke ziekte. De overwinning mocht niet aanleggen bij Port Chalmers en werd in plaats daarvan gestuurd naar wat Quarantine-eiland zou worden. Tot het in 1924 werd gesloten, moesten meer dan veertig andere schepen op Quarantine Island landen omdat ook zij zieke en besmette passagiers droegen. Degenen die stierven werden begraven op het eiland.
Na de Eerste Wereldoorlog werden hier veteranen met geslachtsziekten ondergebracht. Slechts een van de oorspronkelijke quarantaine-gebouwen staat nog steeds en vandaag wordt het beschermd door de New Zealand Historic Places Trust. Het eiland heeft zelfs een eigen liedje, dat begint:
Wind schommelt op dit kleine land
Verankerd tussen hemel en zee
Onderbroken door de tijd
Wieg van mogelijkheid
Een van de kleinste quarantaine- of pesteilanden was een klein eiland (1,2 hectare) gelegen in de Passamaquoddy-baai, voor de kust van Maine. In 1832 werd dit kleine eiland omgedoopt tot "Hospital Island" en begon het gebruikt te worden voor het huisvesten en isoleren van aankomende passagiers die vermoedelijk geïnfecteerd waren met cholera.
Een lazaretto werd gebouwd om de quarantaine te huisvesten. Drinkwater moest naar het eiland worden verscheept. Het was drukste tijdens de jaren van de Grote Aardappel hongersnood, toen schepen geladen met hout uit Canada en Maine naar Europa zeilden en terug kwamen geladen met Ierse immigranten. Veel Ierse immigranten stierven bij de overgang van Europa of zodra ze op het eiland aankwamen en daar werden begraven.
In 1869 scheurde de 'Great Saxby Gale' het eiland in en waste veel van de grond weg, waaronder de meeste, zo niet alle begraafplaats. Eén getuige beschreef de golven "de aarde wegspoelen van de grafwerf en de kisten blootleggen", waardoor ze open scheurden, "waardoor de afschuwelijke inhoud van schedel en botten werd blootgelegd en in sommige gevallen werd schoongemaakt; zelfs nu kunnen de nieuwsgierigen die het eiland bezoeken, de arm- of beenbotten zien uitsteken door de grond. "
Later, toen botten in Maine aan de oever begonnen af te wassen, gebruikten sommige schoolkinderen de schedels als voetballen. Het incident werd 'A Real Irish Grievance' genoemd en werd pas geregeld toen de autoriteiten de overgeblevenen van de doden opnieuw begraven. Later beweerden bezoekers van het eiland hun spookachtige en gruwelijke gejammer te horen.
6Quail Island
Quail Island, gelegen in Lyttelton Harbour nabij Christchurch, Nieuw-Zeeland, was zo genoemd door een scheepskapitein die kwartels op het eiland zag in 1842 (binnen dertig jaar waren de lokale kwartels uitgestorven). De Maori-naam voor het eiland is Otamahua ("plaats waar kinderen zeeseieren verzamelen"). Het was onbewoond tot in de jaren 1850, en toen in de jaren 1870 werd het een quarantaineiland.Immigrantenpassagiers werden daar gehuisvest als ze dachten besmet te zijn met een ziekte voordat ze Lyttelton of Christchurch konden bereiken.
In de late jaren 1870 werden kinderen met difterie naar het eiland gestuurd vanuit een weeshuis in Lyttelton. Zoals veel lazaretten, werd het ook gebruikt als een leprakolonie. Later herbergde het eiland diegenen die leden aan de grote Spaanse influenzapandemie van 1918.
Quail Island speelde ook een belangrijke rol in de geschiedenis van de Antarctische exploratie. Dieren die werden gebruikt voor de beroemde Antarctische verkenningen van Robert Falcon Scott, Richard Byrd en Ernest Shackleton werden daar in quarantaine geplaatst. Dit omvatte Siberische huskies, muilezels van de Himalaya, manchurische pony's en huskies van Yukon.
Vlak bij Staten Island in New York Bay, New York, liggen twee van de bekendere quarantaine-eilanden. Swinburne en Hoffman-eilanden waren beide kunstmatige eilanden die door de federale overheid werden gebouwd nadat verschillende cholera-plagen New York in de negentiende eeuw verwoestten. Toen immigranten in de drukke haven van New York aankwamen, werden ze naar deze eilanden gestuurd om in quarantaine te worden gesteld als ze tekenen van een infectieziekte vertoonden. Als ze werden beoordeeld als zijnde gezond, mochten ze doorrijden naar Ellis Island en New York binnenkomen. De eilanden werden ook gebruikt voor het huisvesten van in quarantaine geplaatste patiënten tijdens de laatste grote cholera-uitbraak in de Verenigde Staten in 1910.
Na de Eerste Wereldoorlog daalde de immigratie en werden er betere sanitaire voorzieningen en middelen voor het omgaan met besmettelijke mensen ontwikkeld, zodat de eilanden niet langer nodig waren voor quarantaine. Tegenwoordig worden de eilanden zelf "in quarantaine" geplaatst; het grote publiek is verboden om ze te bezoeken.
4Spinalonga-eiland
Gelegen op Kreta, was het eiland Spinalonga niet oorspronkelijk een eigen eiland, maar eerder een deel van het eiland Kreta. Maar tijdens de Venetiaanse bezetting van Kreta, werd Spinalonga letterlijk uit Kreta gesneden om een eilandfort te maken. Vandaag is de Griekse naam voor het eiland Kalydon.
Spinalonga is opmerkelijk omdat het een van de laatste melaatsenkolonies in Europa was. Het werkte van 1903 tot 1957. Een priester was de laatste bewoner, voordat hij het eiland in 1962 verliet. Nadat het eiland in 1957 werd gesloten, was deze priester achtergebleven omdat als onderdeel van de Grieks-orthodoxe traditie een begraven persoon moet worden herdacht op intervallen tot vijf jaar na de dood.
3 Angel Island
Angel Island wordt ook wel het "Ellis-eiland van het westen" genoemd en is het grootste eiland in de Baai van San Francisco. Meer dan een miljoen immigranten, voornamelijk uit het Verre Oosten, kwamen via Angel Island op weg naar de Verenigde Staten.
In 1891 werd een quarantainestation geopend in wat toen "Hospital Cove" (vandaag Ayala Cove) heette. Het doel van het quarantainestation was om aankomende immigranten te beroven en te beletten en ook degenen met een besmettelijke ziekte op te sluiten en te huisvesten. Om het desinfecteren te vergemakkelijken, brachten de VS een oude houten helling in - de USS Omaha - die zijn stoommachines gebruikte om stoom te maken die werd gebruikt bij het ontsmetten van de immigranten. Grote vertrekken werden gebouwd op haar dek voor het huisvesten van de aankomsten.
Het stoomschip "China" is een voorbeeld van de feitelijke quarantaineprocedure. In 1891 was het het eerste schip dat naar Angel Island werd gestuurd omdat passagiers pokken hadden. Passagiers werden gecontroleerd door artsen, dan badend in carbolzuur. Ze verwijderden hun doeken die, samen met hun bagage, in grote cilinders werden gedesinfecteerd met behulp van stoom onder druk. De passagiers verbleven dan veertien dagen in barakken. Deze barakken werden dagelijks gedesinfecteerd met zwaveldioxide en zout water. De schepen zelf werden gedesinfecteerd met cyanide of brandende zwavel.
2Molokai
Op het eiland Molokai op de Hawaiiaanse eilanden ligt de gemeenschap van Kalaupapa. Gelegen op een schiereiland aan de voet van enkele van de hoogste zeekliffen ter wereld (2.000 voet of 610 meter boven de oceaan) werd het dorp Kalaupapa gebruikt als leprakolonie voor iedereen die verdacht werd van lepra op de eilanden.
Beginnend in 1866 en eindigend tot 1969, zou Kalaupapa het permanente huis worden voor meer dan 10.000 melaatsen. Op zijn hoogtepunt herbergde het - als een gevangenis waar geen ontsnapping mogelijk was - ongeveer 1200 mannen, vrouwen en kinderen. Hoewel het verplichte isolement van de bewoners in 1969 werd beëindigd, lobbyden velen (waaronder zanger / entertainer Don Ho) om Kalaupapa open te houden, omdat er zo'n stigma rond de ziekte bestond dat de Kalaupapans zou worden behandeld als, nou ja, melaatsen, als ze probeerden woon ergens anders.
Dus hoewel er eigenlijk geen actieve (besmettelijke) gevallen van melaatsheid op het eiland waren, mochten zij die wilden blijven Kalaupapa als hun thuis houden.
1 Grosse eiland
De grote aardappel hongersnood in Ierland in de jaren 1845-1849 dwong duizenden Ieren om hun thuisland te ontvluchten. Een van hun bestemmingen was Quebec, Canada. De Canadese overheid koos het eiland Grosse, in de Golf van St. Lawrence, als het eiland waar Ierse immigranten verblijven voordat ze Canada binnen konden komen.
Van 1832 tot 1848 landden duizenden Ierse immigranten op het eiland Grosse - en velen van hen zouden nooit meer vertrekken. Meer dan 5.000 Ieren werden begraven op het eiland Grosse, een feit waardoor het de grootste Irish Potato Famine begraafplaats buiten Ierland is.
In het jaar 1847, een enorme tyfus-uitbraak duizenden op het eiland en aan boord van de schepen. Voor passagiers die het geluk hadden om van boord te gaan, lieten plichtmatige gezondheidscontroles duizenden wanhopige en zieke immigranten het eiland verlaten om hun weg te banen naar steden als Montreal, waardoor de verspreiding van de epidemie verder dreigde. "Koortsloodsen" werden in Montreal opgezet om te proberen deze geïnfecteerde en zieke mensen te isoleren, en naar schatting zijn daar maar liefst 6000 extra slachtoffers overleden.Overigens was één immigrant die het eiland Grosse veilig bereikte de grootvader van Henry Ford.