Delen:
10 weinig bekende feiten over vroeg Amerika
In elk opzicht van de verbeelding was het leven in het koloniale Amerika moeilijk, veeleisend en wreed. Veel Europese kolonisten hebben hun eerste jaren in Noord-Amerika niet overleefd dankzij ziekte, honger, het barre klimaat en geweld.
Velen herkennen deze waarheden, en toch hebben maar weinigen volledig begrepen hoezeer het een moeilijke taak was om een vreemd continent te vestigen. De volgende 10 inzendingen geven niet alleen meer details over gedenkwaardige gebeurtenissen, maar veel zullen ook een nieuwe beoordeling geven van bepaalde momenten in de geschiedenis.
10 De pre-pelgrim-kolonisten van New England
De meeste Amerikaanse studenten kunnen de data over de landing van de pelgrims op Plymouth Rock afreageren. De meesten geloven dat geen Engelse kolonisten vóór 1620 ooit voet op de bodem van New England hadden gezet. Dit is echter onjuist.
Bij het doornemen van het historische record is het duidelijk dat geïsoleerde Engelse vissersgemeenschappen, van wat nu Maine is tot Long Island, de kaart schaars hebben gestippeld. Voor het grootste deel bleven deze kolonisten dicht bij de kust, hoewel er werd beweerd dat hun contacten met de Indianen leidden tot epidemieën die bepaalde stammen verzwakten voorafgaand aan de komst van de Pelgrims.
Verder is het waarschijnlijk dat Engelse kolonisten generaties lang de wateren van New England hebben afgevist voordat de separatisten en puriteinen eraan kwamen. Inderdaad, het feit dat Squanto, een lid van de Patuxet-stam, Engels kon spreken en een christen was, benadrukt het feit dat de Engelsen al vóór 1620 New England begonnen te settelen.
9 De eerste pelgrims
Decennia voordat Engelse separatisten probeerden het neo-katholicisme van de Anglicaanse kerk achter zich te laten, vestigde een groep Franse protestanten, bekend als de Hugenoten, zich in het moderne Florida.
Terug in Europa, na jaren van gespannen harmonie, besloten Franse katholieken om het Calvinisme bloedig uit hun land te zuiveren. Tijdens de beruchte slachting van de heilige Bartholomeus in 1572 werd de Hugenotenleider Gaspard II de Coligny vermoord naast 3.000 protestanten in Parijs en nog eens 70.000 in heel Frankrijk.
Toen ze vluchtten voor de katholieke vervolging, vluchtten veel protestanten naar Fort Caroline in de buurt van het huidige Jacksonville. Het fort was gesticht door een Franse expeditie onder leiding van de Coligny en Jean Ribault. Helaas werd op 20 september 1565 het kleine garnizoen in Fort Caroline overrompeld door een Spaanse troepenmacht die het gebied heroverde voor het katholicisme.
8 Vergeten overwinnaars
De popgeschiedenis van het vroege Amerika is meestal gericht op de koloniën van Engeland, Spanje, Frankrijk en, in veel mindere mate, Nederland. Maar er was een vierde macht bij betrokken - Zweden.
Tussen 1638 en 1655 controleerde Zweden een groot deel van Delaware, het zuiden van New Jersey en het oosten van Pennsylvania. Het centrum van de kolonie, Fort Christina, werd gesticht door een kleine groep zeelieden die Göteborg verlieten onder het bevel van kapitein Peter Minuit. Fort Christina, gelegen in Wilmington, Delaware, omvatte voornamelijk Zweedse kolonisten met een besprenkeling van het Fins en het Nederlands.
De commerciële doelen van New Sweden zijn nooit volledig bereikt. Nadat Zweden in de Tweede Noordelijke Oorlog van Rusland verloor, werden de 400 mannen bij Fort Christina burgers van Nieuw-Nederland.
7 Battle Of The Severn
Soms werd het de laatste slag van de Engelse Burgeroorlog genoemd, de Slag om de Severn vond plaats ver van Engeland in de kolonie Maryland. Toen Cecil Calvert, 2de baron Baltimore, de kolonie overnam, probeerde hij het te vestigen als een toevluchtsoord voor de katholieke minderheid van Engeland.
Jammer genoeg voor hem, veranderde de grote protestantse immigratie Maryland snel in een protestantse meerderheidskolonie. In 1649 liet gouverneur William Stone enkele honderden puriteinen uit Virginia zich vestigen in Maryland.
Jaren later verklaarde Virginia zich loyaal aan Koning Charles II, de erfgenaam van de geëxecuteerde koning Charles I. Wat Maryland betreft, gaf Gouverneur Stone alle landeigenaren de toezegging om hun loyaliteit te betuigen aan de katholieke Lord Baltimore, die in zekere zin een eed van trouw was aan de Engelse kroon.
Zoals te verwachten is, weigerden de puriteinen. Dus op 25 maart 1655 zeilden gouverneur Stone en een militiemacht van St. Mary's City naar de puriteinse nederzetting Providence (het huidige Annapolis). Bij Spa Creek verrasten de puriteinen de mannen van Stone, waarbij ze 40 doden.
6 puriteinen keren terug naar Engeland
Tientallen jaren voorafgaand aan de Engelse Civil Wars vond er een massale migratie van Engelse protestanten plaats. Velen gingen naar Nederland, waar het calvinisme werd aanvaard. Sommigen gingen naar het Rijnland, terwijl anderen naar de Caribische eilanden Barbados en Saint Kitts en Nevis gingen. Een ongelukkig paar bezonken Old Providence Island voor de Mosquito Coast in Nicaragua.
De meerderheid landde echter in Massachusetts en creëerde zo de Plymouth-kolonie en de Massachusetts Bay Colony. Tussen 1620 en 1640 regelden meer dan 20.000 pelgrims en puriteinen wat New England met hun familie zou worden. Kort daarna verdubbelde de bevolking en zou elke generatie gedurende twee eeuwen verdubbelen.
In 1640 keerde de massale immigratie naar Massachusetts echter terug, omdat Puriteinen, geboren in zowel Engeland als Massachusetts, terug naar Engeland zeilden om voor de parlementsleden te vechten. Hoewel het exacte aantal onbekend is, is het waar dat deze puriteinse exodus in wezen de wijdverspreide immigratie naar New England stopzette tot de Ierse katholieke golven van de jaren 1840.
5 Het eerste Franse fort
Gedurende de geschiedenis van Nieuw-Frankrijk was Quebec de belangrijkste kolonie. Tot op de dag van vandaag blijft Quebec de belangrijkste Franstalige provincie in Canada.Andere voormalige Franse koloniën, van Illinois tot Ohio, hebben hun Gallische smaak verloren.
In 1562 werd de eerste Franse nederzetting in Noord-Amerika gesticht door de Hugenoten onder het bevel van Jean Ribault. Riep Charlesfort, deze kortstondige kolonie stortte in toen de 26 of 27 mannen die Ribault achterliet muitten, hun eigen schip bouwden en terugkeerden naar Frankrijk.
De ruïnes van Charlesfort, of liever Charlesfort-Santa Elena, zijn te vinden op Parris Island, South Carolina.
4 De strikte New Haven-kolonie
Het puritanisme heeft een welverdiende reputatie voor theologische rigiditeit. Maar zelfs binnen het puritanisme waren er verdeeldheid tussen conservatieven en liberalen. John Davenport, de oprichter van de New Haven-kolonie in Connecticut, was zonder twijfel de strengste puritein van het vroege Amerika.
De New Haven-kolonie, opgericht in 1638, had een zeer duidelijke reeks regels: alles moest volgens de Bijbel worden gedaan. Niet alleen beloofden kolonisten om hun leven volgens de Schrift te leven, maar de stad zelf was op zo'n manier aangelegd dat ze leek op de Tempel van Salomo en het Nieuwe Jeruzalem van het boek Openbaring.
Davenport geloofde dat de regering van zijn kolonie, geïllustreerd door de kerk van de uitverkorenen, geregeerd zou moeten worden door de wetten van het Oude Testament en door zogenaamde 'heiligen'. In 1665 fuseerde New Haven Kolonie met de grotere kolonie van Connecticut.
3 vluchtelingen en de Salem-heksenprocessen
Zoals eerst in het boek betoogd Salem bezeten door Paul Boyer en Stephen Nissenbaum, zien velen vandaag de Salem-hekserijprocessen van 1692 en 1693 als het tragische eindresultaat van een landconflict tussen veel van de families van het dorp. Deze weergave wordt ondersteund door kaarten die de geografische uitbetaling van de beschuldigde en de aanklagers laten zien.
Een van de minder bestudeerde aspecten van de processen is de rol van vluchtelingen. Namelijk, een paar van de aanklagers, waaronder de 17-jarige Mercy Lewis, waren onlangs verhuisd naar Salem Village vanuit de grens nederzettingen in Maine.
Tijdens de oorlog van koning William, die gedurende de hele rechtszaak op de achtergrond plaatsvond, vielen inheemse Amerikanen Engelse nederzettingen in Maine aan en brachten velen terug naar Massachusetts. George Burroughs, de voormalige minister van Salem Village die werd beschuldigd van het leiden van de coven van de heks, was eerder beschuldigd van betoverende soldaten tijdens zijn tijd als minister van Falmouth (nu Portland), Maine.
2 Het bloedbad van 1622
De aanval op de kolonie Jamestown die uitbrak op de ochtend van 22 maart 1622, bleek een van de meest dodelijke dagen in de geschiedenis van het koloniale Amerika. Boos door de groeiende Engelse bevolking en de minder vriendelijke wijze van de Engelse kolonisten die zich begonnen te vestigen weg van de kust, verraste de Powhatan-stam de burgers van Jamestown en uiteindelijk 347 van hen.
Het bloedbad, dat onderdeel was van een grotere Powhatan-opstand, maakte bijna een einde aan de Engelse kolonie Virginia. Een zesde van alle Virginians werd op 22 maart gedood, terwijl vele anderen verloren raakten of gevangen werden genomen.
1 De slechtste oorlog in het vroege Amerika
Qua lichaamsgewicht is de Amerikaanse Burgeroorlog de dodelijkste oorlog in de Amerikaanse geschiedenis. Qua verlies per hoofd is de oorlog van koning Philip van 1675-76 de dodelijkste. Onder leiding van de Pokunoket-chef Metacom (ook bekend als King Philip) probeerde een confederatie van Indiaanse stammen de Engelse kolonisten over de zee te drijven.
De oorlog was vooral wreed. Tegen 1680 maakten indianen slechts 10 procent uit van de bevolking van New England. Bovendien stierf een tiende van de mannelijke bevolking van de militaire leeftijd van New England tijdens de oorlog, terwijl 12 steden uit de Puriteinse steden werden platgebrand.
Hoewel de oorlog duur bleek te zijn, deed King Philip's War veel om de New Englanders als een apart volk te verenigen. Omdat Engeland geen troepen, wapens of steun leverde, vochten de New England-milities op eigen houtje tegen de oorlog en legden daarmee onmiskenbaar de basis voor een Amerikaanse identiteit.
Benjamin Welton is een inwoner van West Virginia die momenteel in Boston woont. Hij werkt als freelance schrijver en is gepubliceerd in The Weekly Standard, The Atlantic, Listverse en andere publicaties.