Delen:
10 weinig bekende feiten over pompoenen
Of het nu oktober of november is, pompoenen zijn een geliefd symbool van de herfst. In oktober zijn ze populair als jack-o'-lantern decoraties, en massale aantallen pompoenen worden voor dit doel gekweekt. In november hebben ze de voorkeur voor de pompoentaarten van Thanksgiving en hun lange traditie als Amerikaans gerecht.
Hoewel botanisch een vrucht, zijn pompoenen een van de meest geliefde groenten. Hier zijn enkele weinig bekende feiten (en donkere geheimen) over pompoenen.
10 Wanneer een pompoen geen pompoen is
Pompoenplanten zijn in de familie Cucurbitaceae, die meloenen, komkommers en squash bevat. Hoewel pompoenen vaak worden beschouwd als gescheiden van squash, zijn ze in feite een soort squash. "Pompoen" is geen specifieke soort noch een geldige botanische classificatie. Of een pompoen een "pompoen" wordt genoemd, hangt af van het uiterlijk en het gebruik van het fruit.
Een pompoen is meestal rond met een gladde, harde, licht geribbelde, diepgele tot oranje huid. De term "pompoen" is meestal van toepassing op drie of vier nauw verwante soorten: Cucurbita pepo, C. moschata, C. maxima, en C. argyrosperma. De laatste was ooit genoemd C. mixtaen sommige bronnen beweren dat het variëteiten heeft die pompoenen worden genoemd. Andere bronnen doen dit niet, maar het onderscheid is uiteindelijk zinloos.
Veel cultivars in die soort zien er helemaal niet uit als jack-o'-lanterns. Bijvoorbeeld, zowel de pompoen als de Long Island-kaaspompoen (een squat, pastel-orange, jack-o'-lantern-type) C. moschata. De soort bevat ook de Dickinson-pompoen, de favoriete pompoen voor de producent van de ingeblikte pompoen Libby's. Hoewel de naam "pompoen" de jack-o'-lantaarns doet denken, lijkt de Dickinson-pompoen op een pompoenpompoen.
9 pompoenen voor pompoentaart
Als mensen denken aan 'pompoentaart', verwachten ze dat het van het type met de hand van de jack-o'-lantern komt. Dit is echter meestal niet het geval bij het vullen van pompoenpasteitjes in blik. In plaats daarvan zijn de Dickinson-pompoen (die eruitziet als een pompoen) en de pompoen zelf populair.
Als het vullen van de taart de jack-o'-lantern pompoen niet bevat, kunnen mensen samenzweren dat de ingeblikte pompoen helemaal geen pompoen bevat. Het hele argument is een misvatting, omdat pompoenen niet botanisch onderscheiden worden van pompoen.
Waarom gebruikte Libby een pompoenachtige look voor blikken pompoenen?
De Dickinson-cultivar heeft verschillende voordelen ten opzichte van andere variëteiten. Het heeft meer smaakvol vlees per pond, een dunnere schil, minder zaden en een kleiner hol deel. Aan de andere kant is de veldpompoen, die wordt gebruikt voor jack-o'-lantaarns, meestal niet geschikt voor pompoentaart. Hoewel de jack-o'-lantern pompoen in taarten kan worden gemaakt, is de cultivar niet echt bedoeld voor menselijke voeding. (Dit is echter afhankelijk van de cultivar.De Triple Treat bijvoorbeeld is goed voor zowel snijwerk als pasteien.)
Sinds 1938 heeft de FDA aan de kanners gezegd dat ze geen regulerende maatregelen zullen nemen, louter omdat 'pompoen' wordt gebruikt op de etiketten van ingeblikte producten gemaakt van goudvlezige zoete pompoen of mengsels van dergelijke pompoen met veldpompoenen. Zonder bewijs dat de naam klanten misleidt of misleidt, ziet het bureau geen reden om het beleid te wijzigen.
Het is echter mogelijk om een goede taart te maken van iets met een jack-o'-lantern-achtige uiterlijk. Taart pompoenen zijn een klasse van pompoenen gefokt om te worden gegeten. Ze zijn kleiner, zoeter en dichter dan hun grotere, carvinggebonden familieleden.
8 Prehistorische pompoenen
Tegenwoordig zijn pompoenen (en "squash") een populair gewas dat in verschillende staten wordt gekweekt. Maar mensen waren niet de eerste die pompoenen aten en hun zaadjes verspreidden. De mastodon - een oud, wollig mammoetachtig prehistorisch zoogdier - verspreidde zich ooit squashzaden. Het bewijs ligt in de pompoenzaden die te vinden zijn in hun gefossiliseerde mest.
Wilde pompoenen waren ooit gebruikelijk in Noord-Amerika. Als weedy planten bloeiden ze in het verstoorde landschap van gigantische zoogdieren. De chemische stof cucurbitacin maakte het vlees van hun vruchten giftig en bitter smakend.
De bitterheid van de plant was een natuurlijke afweer tegen de knaagdieren en kleine herbivoren die de zaden ervan zouden hebben opgegeten. Kleine zoogdieren met verschillende diëten hebben meestal meer bitterreceptorgenen. Grotere dieren, zoals olifanten, hebben minder, waardoor ze minder goed in staat zijn om bitterheid te proeven.
Tegenwoordig zijn mastodons uitgestorven. In Afrika, eten en spreiden hun naaste verwanten, olifanten, verschillende soorten bittere pompoen. In de VS voorzien verschillende dierentuinen hun olifanten van pompoenen. De olifanten slaan de pompoenen vrolijk in en eten ze gelukkig op, net als hun uitgestorven wilde verwanten.
7 Beeldproblemen
Oorspronkelijk hadden pompoenen een imagoprobleem als een inferieur voedingsmiddel voor lui, onbeschaafd en arm.
Pompoenen werden in een vroeg stadium van de Colombiaanse beurs in Europa geïntroduceerd. Op een bepaald moment in de 16e eeuw maakten ze kennis met Engeland vanuit Frankrijk.
Pompoenen groeien gemakkelijk, zoals onkruid, en maken grote hoeveelheden groot fruit. Ze waren een voedsel waar mensen op konden vertrouwen als het moeilijk werd, waardoor ze aantrekkelijk werden voor de armen op het platteland.
Europa heeft de pompoen belachelijk gemaakt en degenen die het aten als lomp en ruw. Daar bovenop werden pompoenen gekweekt door indianen, die de New England kolonisten als onbeschaafd beschouwden. De associatie van pompoenen met de armen op het platteland en de Amerikaanse 'wilden' betekende dat kolonisten dit voedsel niet hoog vonden.
Niettemin vertrouwden New England kolonisten sterk op pompoenen wanneer meer wenselijk voedsel niet beschikbaar was.Hun afhankelijkheid leidde inderdaad tot een monotone processie van maaltijden op pompoenbasis. De kolonisten werden defensief over hun afhankelijkheid van pompoenen en bleven ze gebruiken nadat andere voedingsmiddelen beschikbaar waren.
6 oneven kleuren
De standaardpompoen is een bepaalde tint oranje. Pompoenen komen echter in andere kleuren, zoals geel, wit, blauw en zelfs roze.
Witte pompoenen zijn een van de meest voorkomende alternatieve kleuren. Ze komen in verschillende cultivars, zoals Baby Boo en Lumina. Als nieuwigheid kunnen ze nu worden gekocht bij pompoenpatches en supermarkten en zijn ze slechts iets duurder. Ze bieden een spookachtige mystiek en een alternatief wit "canvas" om te schilderen. Hoewel ze er anders uitzien dan de standaard jack-o'-lantern, is het alleen diep in de huid: het vlees is oranje (en eetbaar) net als pompoenen met oranje huid.
De taartpompoen Zonlicht is geel en is ook tolerant voor echte meeldauwziekte. De Australische cultivar Jarrahdale is blauwgrijs. De Galeux d'Eysines is lichtroze met kenmerkende pinda-shell wratten. Deze wratten zijn eigenlijk suikersecreties, wat aangeeft dat het opmerkelijk zoete vlees van de pompoen. De porseleinen poppenpompoen is ook bleekroze maar mist wratten.
Zelfs pompoenen die niet speciaal zijn gefokt voor ongebruikelijke kleuren, ondergaan verschillende kleurstadia wanneer ze volwassen worden. Sommige soorten zijn geel als ze onvolgroeid zijn en worden dan oranje. De reuzenpompoen is meestal geel of wit wanneer ze onvolgroeid is en wordt roze-oranje tot blauwgrijs op de vervaldag.
Pompoenvruchten die met een of meer virussen zijn geïnfecteerd, falen vaak helemaal oranje, waarbij groen blijft als spikkels of vlekken. Af en toe kan dit als aantrekkelijk worden beschouwd, maar pompoenen met ernstige virussymptomen zijn meestal niet verkoopbaar.
5 Diervoeder
Er is een lange geschiedenis van het voeren van vee op pompoenen. Boeren die pompoenen voor jack-o'-lanterns kweken, kunnen onzuivere of beschadigde pompoenen als veevoer verkopen. Overtollige pompoenen en onverkochte jack-o'-lantaarns na Halloween kunnen ook aan het vee worden gevoerd.
Boeren kunnen ook speciaal pompoenen voor veevoer verbouwen. Voor dit doel worden snij-variëteiten zoals het Connecticut-veld en de kleinere gigantische pompoenen, zoals King Mammoth Gold, gebruikt.
De pompoenen worden gehakt tot de juiste afmeting van het dier dat wordt gevoerd. Dieren die niet bekend zijn met pompoenen kunnen enige tijd nodig hebben om eraan te wennen.
Ooit dachten boeren dat pompoenzaden koeien zouden "opdrogen" (lagere melkproductie) en schadelijk zouden zijn voor varkens. Om dit te voorkomen, zouden boeren de zaden van pompoenen verwijderen voordat ze ze aan vee geven.
Pompoenpitten zijn eigenlijk een goede, voedzame voeding vanwege hun hoge eiwit- en vetgehalte. Het idee dat de zaden gezondheidsproblemen veroorzaken, heeft echter een kern van waarheid.
Terwijl ze geen koeien laten opdrogen, moet elke koe slechts 14-18 kilo (30-40 pond) per dag eten vanwege de rijkdom van de zaden. Bovendien, als varkens uitsluitend pompoenpitten worden gevoerd, ervaren de dieren indigestie vanwege het vet van de zaden.
4 Veelzijdigheid
Voor culinaire doeleinden krijgt het vlees van het fruit van de pompoenplant de meeste aandacht. De bladeren, wijnstokken, bloemen en zaden zijn echter ook eetbaar.
De zaden (aka pepitas) zijn een van de meest populaire pompoen-afgeleide voedingsmiddelen. Ze kunnen worden gekookt, geroosterd of gedroogd als zonnebloempitten of worden gemalen tot pipianensaus.
Pompoenbladeren bevatten veel vitamine A en zijn een goede bron van calcium, vitamine C, ijzer en eiwit. Ze kunnen worden gestoomd, gekookt, gebakken of worden gebruikt in stoofschotels. Over het algemeen hebben pompoenbladeren meer voedselwaarde dan ingeblikte erwten.
De toppen van de wijnstokken, of scheuten, kunnen worden gekookt, gebakken of geroerbakt. De holle wijnstokken zijn favoriet in Azië, Afrika en Australië vanwege hun rijke, vlezige textuur en aardse zoetheid.
Pompoenbloemen zijn eetbaar rauw of gekookt. Ze kunnen worden gefrituurd, gevuld, gebakken, gebakken of in soepen worden gebruikt. Squash bijen, de belangrijkste bestuiver van pompoenen, hebben de neiging om te slapen in pompoenbloemen. Ze kunnen vast komen te zitten, tot grote verbazing van mensen die pompoenbloesems bereiden.
3 Pumpkin Seed Oil
Pompoenpittenolie is afkomstig van de Stiermarkse pompoen, een ras dat in Zuidoost-Oostenrijk en in de nabije landen wordt geteeld. Het is een populaire slasaus met een unieke eigenschap: de olie kan groen of rood lijken afhankelijk van de dikte van de oliefilm. Dit fenomeen wordt dichromatisme genoemd. Lange tijd beschouwd als een mysterie, werd het alleen in 2007 ontrafeld.
Van de drie karakteristieken van kleur worden verzadiging en helderheid bepaald door de dikte en concentratie van vloeistoffen, zoals verf. De tint wordt echter bepaald door de materiaaleigenschappen van de vloeistof. Bloed is bijvoorbeeld rood vanwege zijn hemoglobine. Hoewel het karmozijnrood kan zijn als het zuiver en lichtrood is als het is verdund met water, zal het nooit groen zijn.
Pompoenzaadolie kan echter ofwel kleur hebben vanwege de unieke lichttrajecten die het absorbeert en de verschillende kleurgevoeligheden van het menselijk oog. Wanneer wit licht door pompoenpitolie gaat, absorbeert het alle kleuren behalve een breed bereik van golflengten rond 520 nanometer (groen) en een veel smaller bereik rond 650 nanometer (rood). Het neemt echter veel sterker groen op dan rood, wat betekent dat het rood helderder is, hoewel er minder rode golflengten naar buiten komen.
Wanneer licht door een dunne laag olie gaat, gaat er een breder scala aan groene golflengten door. Maar de intensiteiten van rood en groen zijn slechts enigszins gedempt omdat de lichtabsorptie toeneemt met de laagdikte.Dit, en het feit dat menselijke ogen een grotere gevoeligheid voor groen hebben (dus groen lijkt helderder dan een even heldere rode tint), maakt de olie groen.
Wanneer licht door een dikke laag olie passeert, wordt een grotere hoeveelheid groen dan rode golflengten overgedragen. Maar de intensiteit van groen daalt veel meer dan rood. Daarom is de kleur veel zwakker, tot het punt dat zelfs de grotere gevoeligheid van het menselijk oog voor groen zijn schijnbare schittering niet kan vergroten. De pompoenpitolie ziet er dus rood uit.
2 Pompoenalcohol
Gisten zijn een essentieel ingrediënt voor het maken van bier, omdat ze suikers eten en kooldioxide en alcohol als afvalproducten maken. Hun primaire voedsel is vaak mout, gemaakt van gekiemde gerst.
In het koloniale New England was goede mout niet direct beschikbaar. Kolonisten moesten het doen met andere bronnen van fermenteerbare suikers, zoals pompoenen.
Pompoenvlees nam de plaats van de mout helemaal in. Dientengevolge werd gezegd dat pompoenbier uit het koloniale tijdperk een opvallende "zweepslag" had, tenzij het een paar jaar ouder was. Pompoenbier werd in de 18e eeuw gebrouwen, maar werd in de 19e eeuw minder populair.
In 1995 werden pompoenbieren een specialiteit voor ambachtelijke bieren. Inderdaad, er zijn nu zoveel soorten dat Seattle's Elysian Brewing een pompoenbierfestival heeft met veel bieren in verschillende stijlen.
Pompoen wordt alleen gebruikt voor smaak in deze moderne bieren. De meeste brouwers gebruiken ingeblikte pompoen, dus de puree komt mogelijk niet van Halloween-standaard pompoenen. De pompoen kan gepureerd worden, maar de meeste brouwers zeggen dat ze een betere smaak krijgen met minder moeite door ze gewoon aan de kook te brengen.
In tegenstelling tot historische pompoen ales, worden moderne pompoenbieren vaak gekruid met "pompoentaart" specerijen. In feite komt het meeste van de smaak van zogenaamde pompoen ales uit de specerijen, omdat de pompoenaroma anders subtiel is.
1 De eerste Thanksgiving had geen (echte) taart
De meeste autoriteiten zijn het erover eens dat er bij de eerste (of tweede) Thanksgiving geen pompoentaart was. Anderen beweren echter dat er was. Het debat komt van hoe iemand 'taart' definieert.
De eerste "pompoentaart" was heel anders dan de moderne versie. Het werd gemaakt door de top van een volwassen pompoen af te snijden (waarschijnlijk C. pepo), het verwijderen van de zaden en het vullen van de binnenkant met melk, kruiden en honing. Toen werd de pompoen gebakken in hete as.
Pompoentaart zoals mensen het zich vandaag voorstellen (een gezoete pompoencustard in een gebakjeskorst) werd pas in Amerika's eerste kookboek besproken, American Cookery, werd gepubliceerd in 1796 net nadat Amerika zijn onafhankelijkheid kreeg.
In 1827 beweerde Sarah Josepha Hale, de voornaamste pleitbezorger voor het maken van Thanksgiving op nationale feestdag, dat pompoentaart "een onmisbaar onderdeel was van een goede en echte Yankee Thanksgiving." Pas in de jaren 1800 was pompoenpastei in ruime mate geassocieerd met de koloniale periode en een bepaald onderdeel van de Thanksgiving-maaltijd.