Delen:
10 Heroic Women Warriors die tegen Tyranny hebben gevochten
De geschiedenis en de popcultuur hebben ons honderden, zo niet duizenden verhalen opgeleverd over jonkvrouwen in nood. Slechts af en toe horen we figuren als Mulan en Boudicca die de kracht en het talent van vrouwen op het slagveld laten zien. Hier zijn verhalen over tien van dergelijke krijgervrouwen die vochten tegen onderdrukking en aanvallen.
10Gabriella Silang & Dayang-Dayang
Filipina Guerrillas
Britse schepen bombardeerden Manilla Bay op 24 september 1762 als onderdeel van de groeiende Engels-Spaanse oorlog. Diego Silang, geboren in Ilocos, vond het de beste tijd om een revolutie tegen de Spanjaarden te bewerkstelligen door een band te smeden met de Britten. De Britten riepen hem tot gouverneur van Ilocos en beloofden hem toen hulp die nooit was aangekomen.
In mei 1763 werd hij vermoord en liet zijn weduwe, Gabriella Silang, de leiding over de rebellengroep over. Ze voerde tal van aanvallen uit tegen steden in de Spaanse hoofdstad, die diep in de bossen verdwenen en tribale strijders werven. Sommige van de inheemse stammen keerden zich af en hielpen de Spanjaarden met het vangen van haar. Zij en haar metgezellen werden geëxecuteerd op 20 september 1763. De moed van Gabriella Silang tegen de Spaanse tirannie kreeg naam en zette vrouwen in de voorhoede van een brouwende revolutionaire geest.
Bijna 300 jaar later stonden de Filippijnen tegenover een andere buitenlandse vijand, dit keer de Japanners tijdens de Tweede Wereldoorlog. De jonge Hukbo ng Bayan Laban sa Hapon ("Het leger van de natie tegen de Japanners"), of HUKBALAHAP, bevatte boeren en boeren uit de provincies, van wie velen werden gerekruteerd door guerrilla Felipa Culala. Culala nam de bijnaam "Dayang-Dayang", naar een moslimprinses die ooit de Spanjaarden vocht.
Dayang-Dayang en haar boerenleger bevrijdden gevangenen uit een lokale gevangenis op 8 maart 1942. Toen de Japanse en Filippijnse collaborateurs een achtervolging probeerden te plegen, legde Culala een hinderlaag neer, waarbij meer dan 100 mannen werden gedood en wapens werden gevangen. Culala verdiende later de woede van haar meerderen in HUKBALAHAP, die haar insubordination, haar arrogante houding, en rapporten van diefstal onder haar troepen citeerde. Ze werd eind 1943 geëxecuteerd door haar eigen kameraden.
9 Indruk Taytu
Ethiopische krijgerkoningin
De Ethiopische geschiedenis bevat verbazingwekkende verhalen over edelvrouwen die hun land in stand hielden. Koningin Yodit, genoemd in oude teksten, zou hebben gevochten in gevechten, met succes omverwerping van het Koninkrijk van Axum. Later in 1520 vormde koningin Eleni, de vrouw van koning Zere Yaqob, een coalitie met de bezoekende Portugezen tegen de Turken en de Egyptenaren. Koningin Seble Wogel deed in 1543 een beroep op Europese hulp tegen islamitische indringers.
In de illustere geschiedenis van Ethiopische vrouwen scheen niemand helderder dan keizerin Taytu, gemalin van keizer Menelik II. Toen een Italiaanse graaf de keizerin met oorlog bedreigde, antwoordde ze moedig: "Verspil je tijd hier niet eens. Ga door met je oorlog. We zullen je gretig opwachten! "Toen haar broer bij de gedachte aan een conflict ineenzweefde, stelde Taytu voor dat hij haar rok zou dragen, terwijl ze in plaats daarvan zijn broek zou dragen.
Op 1 maart 1896, tijdens de cruciale Slag bij Adwa, zou keizerin Taytu zich omringd hebben met schutters, die de artillerie tegen oprukkende Italiaanse troepen richtte. Haar leiderschap en strijdkreten braken het Italiaanse offensief. Naderhand riep de keizerin 10.000-12.000 vrouwen op om kruiken water uit de rivier naar de mannen aan het front te brengen.
Haar dapperheid inspireerde vrouwen in het hele land. Boer Tigray-vrouwen vernietigden telegraafdraden met stenen, terwijl buitenlanders nauwelijks hun eigen ogen konden geloven toen ze zagen dat vrouwen met geweren op hen vuurden. De moed van de keizerin leidde Ethiopië naar de eerste overweldigende overwinning van een Afrikaanse natie tegen de Europese machten tijdens het koloniale tijdperk.
8Queen Nzinga Mbande
Matriarch tegen de Portugezen
Het was vroeg in de 17e eeuw, toen Portugal het Ndongo-koninkrijk Angola bezet hield. De koning van Ndongo zond zijn zuster om een verdrag met de Portugezen te regelen. Toen de Europeanen een Afrikaanse vrouw zagen als de gezant, dachten de Europeanen dat het idee zo belachelijk was dat ze haar zelfs geen stoel konden aanbieden. De gezant naderde niettemin de tafel en beval een van haar entourage om te hurken zodat ze op haar rug kon zitten. Deze gezant was prinses Nzinga Mbande.
Toen de koning in 1626 zelfmoord pleegde (of volgens de geruchten door de prinses vergiftigd was), heeft Nzinga Mbande de troon van Ndongo geërfd. De jonge koningin gebruikte diplomatie om het opkomend tij van de Portugese agressie tegen te gaan, eerst door het christendom aan te nemen en zich te laten dopen als Anna de Souza.
Toen de Portugezen meedogenloze tegenstanders bleken te zijn, zocht ze een bondgenootschap met de Nederlanders. Terwijl het tij van de strijd veranderde, richtte Nzinga haar aandacht op het naburige koninkrijk van Matamba, dat ze snel veroverde, waardoor haar mensen een nieuw thuis kregen. Met het consolideren van hun inspanningen voerden de koningin en haar bondgenoten guerrillaoperaties tegen de Portugezen tot haar dood op 17 december 1663, toen zij ruim 80 jaar oud was.
7Nakano Takek
De Onnabugeisha
Nakano Takeko was een van de weinige vrouwen in de Japanse geschiedenis die bekend stond als de onnabugeisha, letterlijk "vrouwen die bekwaam zijn in vechtkunsten." Ze werden formeel niet herkend als samurai, hoewel hun moed in de strijd gelijk was aan die van hun mannelijke tegenhangers of zelfs overtrof. Tomoe Gozen, bijvoorbeeld, doodde veel van haar vijanden en overleefde de Genpei-oorlog in de late 12e eeuw.
Nakano nam de wapens op tijdens de Boshin-oorlog (1868-1869), een tijd waarin de heerschappij van het Shogunaat werd bedreigd door aanhangers van de keizer.De Boshin-oorlog betekende ook de val van de samoerai, wat leidde tot een vermindering van hun tradities en invloed. Nakano was aanwezig tijdens het beleg van Wakamatsu Castle in Aizu. Populaire afbeeldingen van de vechtshow Nakano en verschillende vrouwen (met terugwerkende kracht bekend als Joshutai, of "Women's Army") aan het opladen van keizerlijke schutters. Nakano nam vijf of zes mannen mee naginata polearm voordat ze dodelijk gewond was geraakt door geweerschoten.
Om haar eer te behouden en te voorkomen dat haar vijanden haar als een trofee vangen, vroeg ze haar zus, Masako, haar hoofd af te hakken. Het werd later naar een plaatselijke tempel gebracht voor begrafenis.
6Moeder Lu
De Chinese restaurator
Han-dynastie-officier Wang Mang de woekeraar bracht grote chaos in zijn eens zo vredige land. Hij fabriceerde voortekenen om aan te geven dat een nieuwe dynastie onder zijn heerschappij zou beginnen en op 10 januari in 9 na Christus verklaarde hij dat de Han was gevallen. Hij riep zichzelf uit tot Keizer van de kortstondige Xin-dynastie. Rellen en hongersnood markeerden zijn heerschappij, en mensen schreeuwden dat de vrede zou worden hersteld.
In 14 na Christus voerde de regering van Wang Mang een functionaris genaamd Lu Yu uit voor een misdrijf. Zijn moeder, die weldra bekend staat als 'Moeder Lu', zocht wraak. Ze kreeg steun van nieuwe vrienden en haar zakelijke ondernemingen en van haar vriendelijke behandeling van arbeiders.
Terwijl haar troepen meer dan 100 boeren telden, riep Moeder Lu zichzelf uit tot generaal van een rebellenleger. Nieuwe rekruten noemden zichzelf de 'sterke tijgers'. Ze leidde hen in 17 na Christus naar Haicheng, waar ze de ambtenaar ter dood bracht die de executie van haar zoon opdracht gaf.
Dit verhaal maakte van Moeder Lu een symbool in het gevecht om de heerschappij van de usurpator te beëindigen. Toen ze een jaar later stierf, verspreidden haar volgelingen over hun daden in heel China. Die paar honderd mannen gingen door met het dragen van de banieren van een grootschalige revolutie die Wang Mang ten val bracht en de Han in NAUWDAG 25 herstelde.
5Ani Pachen
The Warrior Nun Of Tibet
Pachen Dolma werd geboren, deze jonge vrouw kreeg de naam Ani Pachen nadat ze een boeddhistische non was geworden. De naam vertaalt zich ruwweg in "Nun Big Courage" en heeft nooit een naam toepasselijker gemaakt.
Van 1958 tot 1960 leidde Nun Big Courage 600 verzetsstrijders tegen de krachten van het communistische China. Deze gewone mensen van de bergen en heuvels reden te paard richting Chinese tanks. Haar leiderschap tegen alle verwachtingen in leverde haar de bijnaam 'The Tibetan Jeanne d'Arc' op.
Ani Pachen werd gevangengenomen in 1960. Waar duizenden Tibetanen werden geëxecuteerd vanwege hun bijgelovige overtuigingen, bracht Pachen 21 jaar door in de gevangenis, en verdroeg ze vernedering en marteling van haar ontvoerders. Later werd haar gevraagd hoe ze haar kracht behield door meerdere dagen aan haar polsen gehangen te worden, maanden in eenzame opsluiting, of jaren in voetboeien. De dappere non zei dat haar wens om de Dalai Lama te zien haar in leven hield.
Ze werd vrijgelaten in 1981. Ze reisde vervolgens de wereld rond en vertelde kleine bijeenkomsten over de tragische toestand van haar volk. Ooit haar boek Sorrow Mountain werd gepubliceerd, haar verhaal verspreidde zich wijd en zijd.
Ani Pachen leefde in 1988 in ballingschap tot haar dood in 2002. De bevolking van Tibet kampt nog steeds met de Chinese onderwerping.
4Christine Granville
Uit Polen met liefde
Ze werd geboren als Maria Krystina Janina Skarbek bij een rijke familie in Polen. Haar leven was vrij rustig verlopen, haar enige bekende prestatie was dat ze de nummer twee was in een schoonheidswedstrijd in 1930. Toen de Tweede Wereldoorlog jaren later uitbrak, was ze echter met haar echtgenoot in Zuid-Afrika, een diplomaat. Ze ging meteen naar Londen en eiste dat ze zich als spion bij de oorlogsinspanning zou voegen.
Ze nam de naam 'Christine Granville' aan en ging op weg naar het door oorlog verscheurde Polen - door te skiën over de Karpaten. Officieel moest ze Britse propaganda naar bezette steden brengen; onofficieel wilde ze haar Joodse moeder redden.
Granville voerde berichten en mensen uit tijdens de eerste jaren van de oorlog met haar metgezel (en vermeende minnaar), een eenbenige Pool met de naam Andrzej Kowerski. Een vliegtuig beschoot haar ooit en ze ontweek de dood ternauwernood. Eens werd ze gevangen genomen door de Gestapo; ze beet meteen op haar tong en vertelde haar ontvoerders dat ze tuberculose had, waardoor de mannen bang werden haar vrij te laten.
In 1944 redde Granville haar medeagent (en nieuwe minnaar) Francis Cammaerts door te beweren dat het de nicht van Field Marshal Montgomery was, en bedreigde hun zogenaamde beulen met een harde geallieerde straf. Dit was een van de vele dallies tijdens de oorlog. Een afgewezen minnaar dreigde zichzelf in de geslachtsorganen te schieten maar eindigde en miste in plaats daarvan zijn voet. Granville's wervelwindromans kwamen echter abrupt tot stilstand toen een stalker genaamd Dennis Muldowney haar op 15 juli 1952 dodelijk neerstak.
3Lilya Litvyak
Held van de Sovjet-Unie
Toen Duitsland in 1941 zijn niet-aanvalsverdrag met de Sovjetunie verbrak, meldden veel vrouwen zich vrijwillig aan om de strijd aan te gaan met de nazi's. Een van hen was Lilya Litvyak, die instructeur werd en later een volwaardige gevechtspiloot in gevechtszones.
De zorgeloze geest en positieve houding van Litvyak bracht het leven van andere soldaten op scherp. Ze schilderde een witte lelie op de neus van haar Yak-1. Vijanden die haar vaardigheid in de lucht zagen, zagen de bloem als een roos en gaven haar de bijnaam 'De witte roos van Stalingrad'.
Op 13 september 1942 werd Litvyak de eerste vrouwelijke piloot die een vijandelijk vliegtuig neerschoot en de Duitse piloot Erwin Maier over Stalingrad versloeg. Maier, die op de grond werd gevangen, vroeg om aan de Russische aas te worden getoond. Toen de Sovjets hem voor de kleine Litvyak brachten, dacht hij dat de Russen een streek aan het uittrekken waren.Zijn lach eindigde toen Litvyak hun luchtgevecht in levendig detail beschreef, waardoor Maier zoveel schrok dat hij haar zijn gouden horloge aanbood. Litvyak weigerde en zei: "Ik accepteer geen geschenken van mijn vijanden." Ze ging verder met het behalen van meer overwinningen, 12 alleen en vier gedeeld met andere piloten.
De verdwijning van Litvyak op 1 augustus 1943 werd het onderwerp van debat onder historici. Haar vliegtuig, met de witte lelie, werd gespot door Duitsers die meteen de piloot in de weer waren. Haar vliegtuig werd neergeschoten, maar het wrak en haar overblijfselen werden niet gevonden. Sommigen beweerden dat ze de crash overleefde, een POW werd en later ontsnapte.
In 1969 werd een lichaam waarvan wordt aangenomen dat het Litvyak was, gevonden in Wit-Rusland. Pas in mei 1990 verleende Michail Gorbatsjov haar postuum de titel Held van de Sovjet-Unie.
2Rani Lakshmi Bai & Begum Hazrat Mahal
Revolutionairen tegen de Britten
In de Grote Indiase Muiterij van 1857 vochten duizenden mannen om hun tradities te beschermen tegen de schending van Europeanen. Een handjevol vrouwen nam ook deel. De ene was Rani Lakshmi Bai, de vrouw van de Rajah van Jhansi.
Toen de Rajah stierf in 1853, probeerden de Britten Jhansi te annexeren en verklaarden dat haar geadopteerde zoon geen wettige erfgenaam was. Aan het einde van 1857 trok Lakshmi Bai mannenkleding aan en leidde een leger. Ze was vastbesloten om de Britten te weerstaan en verklaarde: "Belangrijkste Jhansi nahi doongi! "(" Ik zal Jhansi niet geven. ")
Haar leger en extra troepen veroverden de stad Gwalior in 1858. Op 17 juni van dat jaar heroverden de Britse troepen Gwalior en Lakshmi Bai viel ten strijde terwijl ze haar belegerde strijdkrachten verzamelde. Eén verhaal zegt dat de Rani, gekleed in het uniform van een cavalerieofficier, gewond was geraakt door geweerschoten en later werd gekapt. Lang belasterd door de Britten, die haar als een 'Izebel' beschouwden, zou Lakshmi Bai een van de meest duurzame symbolen worden van het Indiase verzet tegen de Britse overheersing.
Een van haar tijdgenoten was Begum Hazrat Mahal, een bijvrouw van de koning van Oudh. De annexatie van het koninkrijk door de Britse Oost-Indische Compagnie leidde Hazrat Mahal om de buitenlanders aan te zetten om de bevolking aan te zetten. Ze leidde ook troepen op slagvelden, zittend op een oorlogsolifant. Tientallen jaren later noemden historici haar als de Lakshmi Bai van Oudh.
1Mai Bhago & Bibi Sahib Kaur
Sikh Warrior Women
In 1704 werd het fort van Anandpur in Punjab belegerd door de Mughals en verschillende bergstammen. Sikh-volgelingen van Guru Gobindh Singh, de laatste van de levende Sikh-goeroes, werden op hun hoede voor hun positie. De Mughals verkondigden dat elke man die afstand deed van het zijn van een Sikh, vrijuit kon gaan. Veertig ondertekenden de Bedava, een document waarin stond dat ze niet langer Sikhs waren, noch volgers van de Guru.
Toen Mai Bhago hoorde van dit incident, reed ze vooruit om de deserteurs uit te dagen, hen beschimpend en kastijdend voor hun lafheid. De 40 mannen erkenden hun schuld en reden terug met Mai Bhago om de Guru te helpen. In de Slag om Muktsar leidde Mai Bhago de daaropvolgende 40 Sikhs in de strijd tegen 1.000 Mughal-soldaten. Het gevecht was hevig, maar ze kreeg de overhand en redde het leven van de Guru.
Helaas stierven de Sikhs later allemaal, kreeg Guru Gobind Singh de Bedava in handen en scheurde hij onmiddellijk het document en vergaf hij de overtredingen van de mannen. Ze werden bekend als de Chali Mukte- de 40 die verlossing bereikten. Mai Bhago bleef bij de Guru, zijn metgezel en lijfwacht, gekleed in mannelijke kledij, totdat hij stierf in 1708.
Een eeuw later heeft een andere Sikh-strijdersvrouw haar stempel gedrukt op de geschiedenis. In 1794 leidde Bibi Sahib Kaur een plaatselijke troepenmacht om haar man uit gevangenschap te redden. Al snel belegerde een Maratha-contingent haar stad ook. Zwaaiend met een zwaard verzamelde ze haar troepen ter verdediging van hun stad. In 1799 deed de Britse avonturier George Thomas een inval in naburige Sikh-steden. Sahib Kaur marcheerde aan het hoofd van haar leger en daagde de Engelsman af.
+ De vrouwen van de Amerikaanse revolutie en burgeroorlog
Vrouwen waren vaak beperkt tot ondersteunende rollen tijdens conflicten in de kindertijd van Amerika, het brengen van water naar de mannen of hen weer gezond maken. Mary Hays McCauly deed precies dat tijdens de Slag bij Monmouth op 28 juni 1778. Plots stortte haar man in, en ze nam het op zich om het kanon voor de rest van de strijd te bedienen. Hoewel haar identiteit en zelfs bestaan zeer wordt betwist, werd de legende van "Molly Pitcher" een blijvende folktale.
Evenzo viel de echtgenoot van Margaret Corbin tijdens het verdedigen van Fort Washington op 16 november 1776. Corbin nam zijn plaats in tussen de geschutsbemanning en gooide Britse troepen neer tot haar arm bijna door een grapeshot was verbroken. Corbin werd na de oorlog ontslagen en werd de eerste vrouw die een pensioen ontving van het Congres voor haar diensten tijdens de revolutie.
Tijdens de Burgeroorlog hebben honderden vrouwen, wier namen nu verloren zijn gegaan in de geschiedenis, zich vrijwillig aangemeld als onderdeel van zowel Unie- als Verbonden krachten. Vrouwen passeerden het fysieke (dat was niet zo grondig als men zou denken), bonden hun borsten, droegen losse kleding en wreven vuil op hun gezichten om eruit te zien als scrappy boys.