Delen:
10 gekke feiten over de grote Australische emu-oorlog
In 1932 verklaarde Australië de oorlog tegen emoes. En door de meeste accounts won de emus. Het is een van de favoriete verhalen van het internet, een die is verspreid op elke website die zich bezighoudt met schokkende feiten. inclusief deze.
Maar het verhaal, dat zich in maanden afspeelde, wordt meestal in één enkele zin verteld. Elk detail dat heeft geleid tot de Grote Emu-oorlog is uitgesneden en we horen nooit de antwoorden op die vragen die onmiddellijk in ons opkomen: wat had Australië kunnen doen denken dat het oorlog voeren met emus een goed idee was? En hoe in de wereld verloren zij?
Het is een schande, want het hele verhaal is ongelooflijk - en een beetje minder absurd dan het lijkt.
10De emu waren legendarisch de levens ruïnerend
"Degenen die niet bij de emu woonden konden de schade die ze hadden niet begrijpen", zei de Australische minister van Defensie, George Pearce. Hij was niet verkeerd. De emu verpest levens.
De boeren die tegen de emu vochten, waren niet alleen gewone arbeiders. Het waren veteranen uit de Eerste Wereldoorlog. Toen ze thuiskwamen, stuurde de regering meer dan 5.000 militairen naar Australië om het wilde en ongerepte westen van Australië te bewerken. De Emu War is een verhaal over kolonisten aan een wilde grens, vechtend tegen de inboorlingen van het land. Wie is in dit geval toevallig emus.
In het begin maakten de boeren winst, totdat het gebied werd getroffen door droogte. Verhongerd en wanhopig, begonnen de emoe's zich naar de landerijen te begeven. Ze scheurden gaten in de hekken, vertrapten en verslonden de gewassen en lieten achter open paden de konijnen binnen.
Miljoenen ponden gingen verloren omdat de ravage die deze emoes aan het woeden waren. Sommige boeren gaven op en gingen terug naar het oosten. Anderen dreigden te vertrekken. En enkelen waren zo tot wanhoop gedreven dat ze hun eigen leven eindigden.
De emus moest weg en deze ex-militaire mannen wisten één zekere manier om het te doen. Geef ons een paar machinegeweren, ze vertelden hun premier en ze zouden het emu-probleem snel opruimen.
9De minister van Defensie dacht dat het goed zou zijn PR
George Pearce was de man die de Great Emu War goedkeurde. Hij kon natuurlijk geen machinegeweren in civiele handen plaatsen, maar hij zag geen reden waarom hij geen soldaten uit het westen kon sturen. Dus hij deed het.
Hij had er een gevestigd belang bij om van de emus af te komen. De regering had deze boeren naar het westen gestuurd en ze hadden de gewassen nodig. Maar toen ze Pearce vroegen machinegeweren en militaire vrachtwagens te sturen, was het meer dan alleen vrijgevigheid dat hem motiveerde. Het was de kans op een goede PR.
Pearce stuurde een cameraploeg uit met de soldaten om de Great Emu War te filmen. Dit, dacht hij, zou zijn kans zijn om de plattelandskiezers van Australië te laten zien dat het hem iets kon schelen. Hij zou de emoes vernietigen, de boeren redden, en als een held worden begroet. Dit zou zijn bekroning zijn.
Pearce deed wat hij kon om de Emu War zijn nalatenschap te maken. Hij rechtvaardigde het als doelwitoefening voor de soldaten en beval de mannen om 100 emu huiden terug te brengen en was van plan hun veren in de lichte ruitershoeden te doen.
Hij was echter niet helemaal naïef. Hij wist dat dit fout kon gaan. En hij maakte zich klaar voor die terugslag. Hij liet de boeren de rekening betalen en liet hen een overeenkomst met de staat ondertekenen. Het contract maakte het duidelijk: als alles naar het zuiden zou gaan, zou Pearce geen verantwoordelijkheid nemen voor wat er gebeurde.
8 Mensen in de steden waren woedend
De echte strijd, voor de boeren, zou niet tegen de emus zijn. Het zou tegen de steden zijn. Toen de inwoners van Australië hoorden wat Pearce van plan was, protesteerden ze hard.
Senator James Guthrie leidde de strijd tegen Pearce's plan, dat de pers al snel 'The Emu War' noemde. Guthrie zei dat het 'onnodige wreedheid' was. Als de emu moest gaan, voerde hij aan, dan zou het gedaan moeten worden door 'humaner, als minder spectaculaire methoden. "
Pearce beet achteruit en zei tegen Guthrie: 'Het is niet meer wreed om de vogel te doden met machinegeweren dan met geweren,' maar de steden waren niet overtuigd. In de loop van de volgende dagen waren de papieren aan de oostkust gevuld met denk-stukken die het "een brutale vorm van massaslachting" noemden en het emulgeren van de emoe als de grote Australische vogel.
Maar met of zonder de steun van de steden marcheerde de Emu-oorlog vooruit. "De boeren zouden elke effectieve methode gebruiken om hun gewassen te beschermen," verklaarde één van de kranten, "en zou nooit toestemming van iemand vragen voordat hij dit doet."
7The Emu Used Advanced Guerrilla Tactics
"De emoe," Sydney Sunday Herald waarschuwde: "is een moeilijke en onvoorspelbare tegenstander."
Het is gemakkelijk om een domme, gevederde dier te onderschatten. Toen majoor G. P. W. Meredith de militie naar het westen leidde om de emoe te ontmoeten, wist hij zeker dat het een gemakkelijk gevecht zou zijn. Ze hadden machinegeweren meegebracht die 300 rondjes per minuut en meer dan 10.000 munitierondes afvuurden. Alles wat ze moesten doen, dacht hij, was punt en schieten, en de emoe zou sterven.
Toen ze hun eerste aanval lanceerden, opende de overmoedige militie het vuur op honderden meters afstand. De emu verspreidde zich. Deze dieren zijn ongelooflijk snel, in staat om meer dan 50 kilometer per uur te rijden. Met iedereen die in een andere richting racet, had de militie geen kans om ze te vangen.
"Het Emu-bevel had kennelijk guerrillatactieken besteld", grapte een schrijver toen de militie de eerste dag eindigde met bijna niets om aan te tonen voor hun inspanningen. De militie was het niet helemaal oneens. De emu was volgens hen slimmer dan ze zich hadden voorgesteld.De dieren wisten dat het jachtseizoen was begonnen en ze pasten zich aan.
"Elk pakket lijkt nu een leider te hebben," meldde een soldaat, "een grote vogel met zwarte pluimen die volledig zes voet hoog staat en waakzaam blijven terwijl zijn vrienden hun vernietigingswerk uitvoeren en hen waarschuwen voor onze aanpak."
6Emus heeft de onkwetsbaarheid van tanks
Op dag 2 nam majoor Meredith de zaken serieuzer. Zijn militie zou niet langer gewoon het vuur van een afstand openen. Deze keer slopen ze op de emu totdat ze zo dichtbij mogelijk waren voordat ze een enkele kogel afvuurden.
Merediths mannen slaagden erin om op een groep van 1000 emoes te sluipen, op slechts 100 meter afstand. Toen gaf hij de opdracht om te vuren. Machinegeweren gestraald op de enorme groep vogels, niet stoppen totdat ze moesten herladen. Maar toen het stof was neergedaald, hadden ze minder dan een dozijn emu's gedood.
"Het kan geconfronteerd worden met machinegeweren met de onkwetsbaarheid van tanks", berichtte een gefrustreerde majoor Meredith aan het einde van de dag. De veren van de emu waren zo dik dat het spervuur niet eens in hun huid doordrong.
'Er is maar één manier om een emu te doden,' was een van de soldaten het daarmee eens. "Schiet hem door de achterkant van het hoofd wanneer zijn mond gesloten is of door de voorkant van zijn mond wanneer zijn mond open is. Dat is hoe moeilijk het is. "
Meredith was stomverbaasd. "Als we een militaire divisie zouden hebben met het kogelvolume van deze vogels," zei hij, "zou het elk leger in de wereld kunnen aanvallen."
5 Het leger probeerde te kiezen voor gemakkelijkere emus
Na het falen van de tweede dag, keerden majoor Meredith en zijn mannen terug. Ze gaven de emus op die ze hadden geprobeerd te doden en herpositioneerden zich verder naar het noorden, waar hij verklaarde: "Emus zijn naar verluidt redelijk tam."
Het eerste pakket dat ze hadden gevochten, was gewoon te moeilijk om neer te halen. Ze waren op zoek naar een gemakkelijker doelwit. En deze keer zouden ze ze met vrachtwagens lossen. Majoor Meredith laadde machinegeweren boven op negen vrachtwagens en reed achter de emus aan en regende het hellevuur.
Het werkte nog steeds niet. De emus zag ze komen en vastzitten, en hield meestal een goede kilometer voor de mannen van Meredith. Toen ze de achterstand inhaalden, was het vaak nog erger. Kort daarna rapporteerden de kranten over een vrachtwagen die per ongeluk in een emu was geramd. "Het lichaam raakte vastgeklemd in de stuurinrichting van de truck," zeiden ze, "'die een halve ketting van schermen omsloeg en vernietigde."
4Bad Press Killed The Operation gedood
Terwijl de Emu-oorlog onhandig naar voren strompelde, begonnen steeds meer mensen het erover eens te zijn dat het een vreselijk idee was. Waaronder George Pearce.
De kranten meldden dat amper emoes waren gedood, met een aantal tellingen zo laag als 20. De cijfers waren waarschijnlijk niet waar. Meredith zelf beweerde dat ze al 300 emoes hadden uitgeschakeld. Maar de meeste mensen geloofden de kranten. De PR-greep van George Pearce was een publieke schaamte geworden.
Op 8 november gaf Pearce toe. Hij probeerde afstand te nemen van zijn eigen beslissing. Hij vertelde de pers dat hij geen precedent wilde scheppen door mannen emoes te laten doden met machinegeweren.
De Emu-oorlog was inmiddels een totale grap. Toen Pearce het bevel gaf, dat van Perth Dagelijks nieuws grapte: "Er is geen vredesverdrag gesloten en de emu's blijven in het bezit van betwist gebied." De militie had amper een deuk gemaakt in de 10.000 emoes die het platteland teisterden. Nu gingen ze naar huis en de kolonisten zouden met de rekening vastzitten.
3De boeren hebben The Fight Alive bewaard
Majoor Meredith ging niet staan. Toen Pearce het bevel gaf om terug te komen, bleef hij vechten. Meredith en twee van zijn kanonniers bleven uit het westen, patrouilleren over het hek en schieten elke emoe die hij zag.
De kolonisten zouden het ook niet accepteren. Als Pearce hen niet zou steunen, hadden ze een nieuwe kampioen nodig. En ze vonden er een op Labour Party Secretary George Lambert. Een boer stuurde Lambert een telegram. "Gunners teruggetrokken. Het is noodzakelijk dat ze blijven. Emoes begint in grote aantallen weer te verschijnen, "zo luidde het. "Kan je iets doen?"
Lambert was de juiste man om te bellen. Hij schold tegen zijn collega-politici omdat hij uit de Emu-oorlog was gevallen. En hij brak zijn woorden niet. 'Het is allemaal heel goed dat de' kutvoeten 'van de stad in het Huis van Afgevaardigden weinig doen aan de poging om emoes met machinegeweren uit te roeien,' blafte Lambert. Maar de boeren, zei hij, vonden het niet zo grappig.
Majoor Meredith en de premier van West-Australië steunden Lambertus. De Emu War werkte, ze hielden vol, en ze zouden blijven vechten. Of de mensen in de steden het leuk vonden of niet.
2De Tweede Emu-oorlog ging beter
George Pearce keurde de Emu-oorlog opnieuw goed op 11 november. "Er zijn zulke sterke voorstellingen aan mij gemaakt," zei hij, "dat ik de machinegeweerpartij heb goedgekeurd die terugkeert naar de tarwe gordel om duizenden emoes te vernietigen die enorme schade aanrichten aan gewassen. "De Emu War was weer aangebroken.
Meredith en zijn mannen leerden van hun fouten. Alleen al op de eerste dag haalden ze 300 emoes weg, meer dan ze in hun eerste poging helemaal hadden gedood. Terwijl de strijd voortduurde, werden de emoes voorzichtiger, maar de militie slaagde er nog steeds in om gemiddeld 100 emoes per week te doden.
De Emu War ging nu zo goed dat andere boeren smeekten om hulp van milities. Mensen in andere gebieden belden algauw ook George Lambert en vertelden hem dat ze emu-problemen hadden en dat ze Meredith en zijn mannen wilden hebben.
Tegen de tijd dat Meredith naar huis ging, hadden hij en zijn mannen naar schatting 3500 emoes gedood. Tegen die tijd hadden de stadsrapporten geen emu-grappen meer en raakten ze hun belangstelling kwijt. Een enkele krant rapporteerde over het einde van de campagne, begraven in de sectie "Country News".
"Boeren ademen nu weer", meldde het. De emu's waren te bang om overal in de buurt van de boerderijen te komen, en de gewassen floreerden. 'Majoor Meredith en zijn geschutsbemanning,' zei de krant, 'moeten worden gefeliciteerd.'
1 De boeren wilden het nog een keer doen
De emus bleef niet voor altijd weg. Drie jaar later werd het land getroffen door een nieuwe droogte. De emoes kwamen terug.
De boeren wilden weer een Emu-oorlog, maar de regering stond niet op het punt om weer die weg in te slaan. Inmiddels had het verhaal van de oorlog zich over de hele wereld verspreid. Australië was veranderd in een lachertje en ze wilden het niet erger maken dan het al was.
In plaats daarvan startten ze een "snavelbonussysteem". De regering legde een beloning uit op elke snavel die was weggerukt van het lijk van een dode emu. Het werkte veel beter. Alleen al in de eerste twee maanden overleden 13.000 emoes en aan het einde van het eerste jaar werden 30.000 snavels opgeëist. Tegen de jaren '50 richtte Australië een emu-proof hek van 135 mijl lang op, en de dagen van emu-invallen kwamen ten einde.
De boeren in het westen hebben de Emu-oorlog echter niet vergeten. Tot het hek werd gebouwd, riepen ze elke keer milities op als de emus een probleem veroorzaakte. Voor de wereld waren majoor Meredith en zijn mannen een grap. Maar voor deze boeren waren het de mannen die hun levensonderhoud hadden gered.
Mark Oliver levert regelmatig bijdragen aan Listverse. Zijn schrijven verschijnt ook op een aantal andere sites, waaronder StarWipe van The Onion en Cracked.com. Zijn website wordt regelmatig bijgewerkt met alles wat hij schrijft.