Delen:
10 Ancient Battles That Ended Empires
De meeste veldslagen zijn slechts een van de vele die helpen om het lot van koninkrijken en rijken te bepalen. Soms is er echter een zo episch gevecht dat de uitkomst ervan kan leiden tot de volledige vernietiging van beschavingen, een achteruitgang waarvan ze nooit herstellen, of hun overgave aan een grotere macht. Hier zijn tien oude gevechten die een eind maakten aan rijken, vernietigde legers en de geschiedenis veranderden.
10 De slag bij Muye
1046 v.Chr
De Slag om Muye werd uitgevochten tussen de stammen van Zhou tegen de Shang-dynastie voor controle over China. Het Zhou-leger bestond uit 50.000 geschoolde soldaten, terwijl de veel sterkere Shang-troepen 530.000 overschreden, met nog eens 170.000 gewapende slaven. De Shang-slaven liepen naar de Zhou, die de overgebleven soldaten, waarvan velen ook overliepen, sterk demoraliseerden. De daaropvolgende strijd was hevig en de Shang-troepen werden gemakkelijk verslagen door de beter getrainde Zhou.
Toen de strijd voorbij was, werd de Shang-dynastie vernietigd en werd de Zhou-dynastie opgericht. Koning Di Xin van de Shang-dynastie immoleerde zichzelf na de nederlaag, waardoor China openstond voor bestuur door de Zhou. De Zhou-dynastie heeft het onderscheid dat het de langst regerende dynastie in de Chinese geschiedenis is.
9 Siciliaanse expeditie
415-413 v. Chr
Terwijl de Peloponnesische oorlog in Griekenland werd gevoerd, stuurde Athene een expeditie naar Syracuse, de machtigste staat op Sicilië. De expeditie begon als een lichte kracht van 20 schepen voordat ze werd opgevoerd in een zee-armada van meer dan 200 schepen met meer dan 10.000 troepen. Tegen de tijd dat de armada Syracuse bereikte, werd de stad al gesteund door Sparta. De hele vloot en zijn troepen werden gedood of overgegeven aan de Sicilianen, wat resulteerde in een enorme slag voor de Atheense mankracht.
De nederlaag was zo wijdverspreid dat het het keerpunt in de oorlog werd. Het wordt beschouwd als het meest verwoestende enkele verlies van een soortgelijke expeditie in de geschiedenis, en Athene is nooit volledig hersteld, waardoor de overwinning van Sparta aan het einde van het conflict in 404 v.Chr.
8 De slag om Changping
262-260 v. Chr
De Slag bij Changping was een van de bloedigste veldslagen in China's periode van oorlogsvoerende staten. Het werd uitgevochten tussen de staten Qin en Zhao. Het Qin-leger had een numeriek voordeel ten opzichte van de Zhao, met de kracht van de Qin in totaal 550.000 mannen tegenover 450.000 van Zhao. Bijna al het Zhao-leger werd gedood in de nasleep van de gevechten. Ongeveer 50.000 Zhao werden gedood in de strijd en naar schatting 400.000 werden levend gevangen en begraven.
Zhao was niet in staat om te herstellen van de nederlaag, wat de positie van Qin tussen de overgebleven staten alleen maar versterkte, waardoor er geen voldoende grote alliantie kon worden aangegaan om de Qin uit te dagen. De periode van de Strijdende Staten duurde drie decennia voort, maar de voortdurende uitbreiding van Qin maakte de kwestie van hun dominantie een zekerheid. Tegen 221 voor Christus had Qin met succes China verenigd.
7 De slag bij Julu
207 v.Chr
De slag om Julu werd uitgevochten tussen de rebellenkrachten van de opstandige staat Chu en de Qin-dynastie. De rebellen vergaarden een troepenmacht van tussen de 50.000 en 60.000 mannen om te vechten tegen een Qin-leger van 200.000. De Chu werden geleid door Xiang Yu, die zijn mannen over de Gele Rivier stuurde met slechts drie dagen aan voorraden en geen middelen om meer te kopen zonder de vijand succesvol te verslaan en te plunderen. Wat volgde waren negen bloederige gevechten die resulteerden in meer dan 100.000 Qin-sterfgevallen.
De verlammende nederlaag dwong de Qin-commandant, generaal She Jian, zichzelf in het vuur te gooien in plaats van zich over te geven. De Chu verwoestten het resterende Qin-leger en lieten 200.000 mannen achter als krijgsgevangenen. Omdat ze niet wilden dat hun trouw of de grenzen van zijn middelen werden getest, liet Xiang Yu alle gevangen Qin-soldaten levend begraven.
6 De slag bij Zama
202 BC
De Slag om Zama markeerde het einde van de Tweede Punische Oorlog en resulteerde in de nederlaag van Hannibal. Onder het commando van Scipio bedachten de Romeinen een plan om de oorlogsolifanten van Hannibal te verslaan.
Romeinse schermutselaars bliezen op hun hoorns en sloegen op hun trommels, een aantal van de olifanten beangstigend, die zich omdraaiden tegen de Carthaagse troepen. De overgebleven olifanten liepen ongevaarlijk door de kolommen en werden gemakkelijk verzonden. De strijd nam toe toen elke lijn botste totdat de Romeinse cavalerie de Carthaagse infanterie kon omsingelen en de strijd kon winnen.
Hannibal ontsnapte, hoewel zijn verliezen ernstig waren: 20.000 doden en 20.000 meer gevangen. Het verlies was zo verwoestend voor Carthago dat ze Rome nooit meer konden uitdagen.
5 De slag bij Mobei
119 voor Christus
De slag om Mobei (of de slag om de noordelijke woestijn) was een zwaar bevochten militaire campagne onder leiding van de Han-dynastie tegen de Xiongnu, een nomadische stam. De Xiongnu waren barbaren voor de Han, die in de loop der jaren een controversiële relatie had onderhouden vanwege de veiligheid van hun noordelijke grenzen. De Xiongnu-kracht was toegenomen na de val van Qin en de Chinese burgeroorlog, maar de Han lanceerde een offensief om hun kracht uit te dagen.
Een troepenmacht van 300.000 mannen en 140.000 paarden viel een veel kleinere Xiongu-strijdkracht van 100.000 soldaten en 80.000 paarden aan. De overwinning was beslissend voor de Han, maar ze leden het verlies van de meeste van hun paarden, die hun economie zwaarder maakten.
De Xiongnu leden een veel groter verlies en konden zich nooit herstellen van hun nederlaag. Binnen een paar jaar zou de Xiongnu niet meer zijn dan een kleine groep clans.
4 Het beleg van Alesia
52 BC
In september 52 v.Chr. Kregen de troepen van Julius Caesar te maken met een confederatie van Gallische stammen onder het bevel van Vercingetorix. In de laatste verbintenis tussen Rome en Gallië, voerde Caesar een van de meest tactvolle belegeringen in de geschiedenis uit. Met een kracht van 12 legioenen (ongeveer 60.000 man) en 120.000 Gallische geallieerde hulpfunctionarissen, belegerde Caesar een Gallische kracht die bijna vier keer zo groot was als de zijne.
De strijd zelf wordt beschouwd als een van de grootste militaire prestaties van Caesar vanwege zijn gebruik van een circumvallation rond Alesia. Hij gaf opdracht tot de bouw van talrijke, zwaarversterkte forten om de stad te omsingelen en te blokkeren, zodat hij de Gallische strijdkrachten kon 'uithongeren'. Zijn investering heeft zijn vruchten afgeworpen, omdat de Galliërs ondanks tal van pogingen de Romeinse verdedigingswerken niet hebben overtreden en zichzelf verder hebben verzwakt. Tegen het einde van de strijd, werd Vercingetorix overgegeven aan Caesar. De belegering van Alesia eindigde de Gallische onafhankelijkheid van Rome en won een aanzienlijke overwinning voor Caesar.
3 De slag bij Philippi
42 v.Chr
Caesar's verovering van Gallië creëerde een politieke crisis in Rome, die leidde tot een burgeroorlog. Hij werd snel vermoord door leden van de Romeinse Senaat, die leidde tot een tweede burgeroorlog die werd uitgeroepen door de Tweede Triumviraat van Marcus Antonius en Octavianus. De krachten van Brutus en Cassius vochten hun laatste veldslag tegen het driemanschap in Philippi in 42 voor Christus.
De strijd werd opgesplitst in twee fronten, waarbij Antony Cassius en Octavian tegenover Brutus zag staan. Antony maakte korte metten met Cassius en versloeg een groot deel van zijn leger. Cassius pleegde zelfmoord op het valse bericht dat de troepen van Brutus eveneens werden vernietigd, zelfs toen die mannen zich een weg baanden naar de legiekampen van Octavianus. Antony voegde zich bij Octavianus, en de twee overweldigde Brutus, die zelfmoord pleegde in een nederlaag.
Met de laatste overblijfselen van de oude Republiek vernietigd, nam het driemanschap de controle over Rome, dat spoedig een nieuw rijk werd onder Caesar Augustus (Octavianus).
2 De slag om het Teutoburgerwoud
AD 9
Als de Romeinse Republiek en het Empire om alles bekend stonden, was het hun snelle en voortdurende expansie in Europa en Azië. Er waren machtige legers van niet-gereguleerde barbaarse stammen nodig om veel van deze uitbreiding tot een definitieve stop te brengen in AD 9, na de slag om het Teutoburgerwoud. De strijd was het resultaat van een hinderlaag gemaakt door een alliantie van Germaanse stammen, die drie Romeinse legioenen en hun assistenten aanvielen en volledig vernietigden.
De klap was verwoestend voor het Romeinse moreel en ondanks verscheidene succesvolle invallen in de volgende jaren, probeerde Rome nooit meer de Germaanse stammen ten noorden van de Rijn te verslaan. De Slag om het Teutoburgerwoud wordt herinnerd als een van de ergste nederlagen in de Romeinse geschiedenis en ook een keerpunt in hun militaire strategie van noordwaartse expansie.
1 De slag bij Edessa
AD 260
Romeinse en Perzische troepen botsten in een verwoestende nederlaag voor de Romeinen in de Slag van Edessa in 260 n.Chr. Onder het commando van keizer Valerian viel het Romeinse leger van 70.000 mannen de Sassanid-strijdkrachten aan onder het bevel van Shapur I, de koning der koningen. Het hele Romeinse leger werd verslagen en gevangen genomen, inclusief keizer Valerianus - de eerste keer dat een dergelijke gebeurtenis plaatsvond in de Romeinse geschiedenis.
Rome is nooit volledig hersteld van hun nederlaag bij Edessa, die langdurige gevolgen had voor het politieke klimaat van het rijk. De nederlaag was er een in een lange reeks crises die Rome trof in de derde eeuw, wat uiteindelijk leidde tot de oprichting van het West-Romeinse Rijk in 285. Uiteindelijk viel het West-Romeinse Rijk, en bleef Rome zwak in de vijfde eeuw na de Het Oost-Romeinse Rijk (ook bekend als het Byzantijnse rijk) steeg naar de macht in 330.
Jonathan is een illustrator en game-ontwerper via zijn gamebedrijf TalkingBull Games. Hij is een actieve Duty Soldier en schrijft graag over geschiedenis, wetenschap, theologie en vele andere onderwerpen.