Delen:
De 10 meest offensieve bordspellen ooit gepubliceerd
Beroemde bordspellen hebben familie-entertainment gemaakt van donkere spullen, van faillissement tot moord tot zeeoorlog. Maar als je wat verder in de geschiedenis van de industrie graaft, merk je dat het aanzienlijk verontrustender wordt. Je spot games over racisme, de seksindustrie en zelfs genocide-dingen die zo aanstootgevend zijn dat je nauwelijks kunt geloven dat de spellen ooit zijn gepubliceerd.
10 "Gay Monopoly"
Fire Island Games bracht deze "Celebration of Gay Life" uit in 1983, precies op tijd voor de nieuwe homorechtenbeweging van het decennium. Zoals zoveel spins op de klassieke versie van Monopoly, houdt dit spel de kern van de mechanica van het vastgoed, maar krijgt het een thematische draai. In het originele spel kopen spelers huizen en hotels; in Gay Monopoly kopen ze badhuizen en bars. De originele speelfiches zijn verwisseld voor wat werd verondersteld homo-thema vervangers te zijn: een teddybeer, een jeep, een föhn, een leren muts, handboeien en een naaldhak.
Aan de andere kant lijkt het erop dat het spel een paar nieuwe gerechten naar de tafel brengt. Neem bijvoorbeeld 'Family Pride Cards'. Elke kaart beschrijft een opvallende homoseksuele man en de speler die hem op de juiste manier kan identificeren, kan naar elke willekeurige plek op het bord gaan. De stapel bevat ook een paar 'Kampkaarten'. Teken een van deze kaarten en je moet een stereotiepe homokampactie uitvoeren, zoals een pose slaan en roepen: 'Fantastisch'.
'Gay Monopoly' werd gepubliceerd door een divisie die zichzelf de 'Parker Sisters' noemde. Ze waren niet verbonden met Parker Brothers, die het eigenlijke Monopoly-spel publiceren en naar verluidt de homo-spin-off hebben afgesloten met een auteursrechtelijk proces.
9 "The Sinking of the Titanic"
Deze game van Milton Bradley stuurt spelers over het bord en redt passagiers van de reusachtigstaterooms. Je moet alle passagiers naar reddingsboten begeleiden voordat het schip naar beneden gaat, op welk moment het spel schakelt, en je moet nu op jacht naar voedsel en zoet water - door kaarten te trekken. Uiteindelijk verschijnt een reddingsschip en moeten spelers erop racen. De eerste daar wint de game. Iedereen sterft.
"The Sinking of the Titanic" kreeg een hoop kritiek toen het in 1975 werd uitgebracht. Dus het bedrijf bracht het volgende jaar een zusterversie uit in het Verenigd Koninkrijk, waardoor de titel veranderde in "Abandon Ship". Deze versie speelt zich af in de Stille Oceaan en het schip botst met een koraalrif in plaats van een ijsberg. De naamsverandering kost het bedrijf de naamsbekendheid van de "Titanic" -titel. Maar omdat mensen niet zo happig waren op een game die een beroemde tragedie oplichtte, was de overstap waarschijnlijk het beste.
8 "Life As A Blackman"
Deze Underground Games-release uit 1999 bood een eenvoudige maar zware boodschap: het leven als een zwarte man is moeilijk. Het leveren van deze boodschap was zo ongeveer het draven van een parade van stereotypen, waardoor de scheidslijn tussen satire en echt racisme vervaagde.
Elke speler begint het spel als een zwarte 18-jarige afgestudeerde van een middelbare school. Spelers moeten gedurende het spel morele keuzes maken en bevinden zich misschien in de Black University, het getto, het leger of "Glamourwood". De eerste speler die de "vrijheid" -ruimte boven aan het bord bereikt, wint het spel.
In tegenstelling tot veel games op deze lijst, wordt "Life as a Blackman" niet vergeten. Binnenkort komt er een app voor je iPhone.
7 "What Shall I Be: The Exciting Game of Career Girls"
Uitgegeven in 1966 door Selchow & Righter, werd dit minder spannende spel ooit beschouwd als een educatief spel voor jonge meisjes, waarin geschikte loopbaanopties worden geschetst die jonge vrouwen mogelijk willen nastreven. De game bevat een gedetailleerd overzicht van de "juiste" persoonlijkheid voor elk van de toekomstige carrières.
Het is misschien geen verrassing dat de enige opties in het spel van de jaren 60 een leraar, stewardess, actrice, verpleegster, model of balletdanseres waren. De mannelijke tegenhanger van het spel, gepubliceerd door hetzelfde bedrijf, had carrièremogelijkheden zoals advocaten en astronauten. Gelukkig werd de game in 1976 geüpdatet, waarbij de stereotiepe rollen van vrouwen werden verwisseld voor loopbaanpaden als medische school en rechtenstudie.
6 "Zwarten en witten"
Hier is nog een voorbeeld van een spel dat racisme probeert te illustreren, met behoorlijk schokkende resultaten.
"Blacks & Whites", zegt uitgeverij Dynamic Design Industries, beeldt huisdiscriminatie uit door "de absurditeiten van het leven in verschillende werelden terwijl ze op hetzelfde bord spelen." Aan het begin van het spel kiezen spelers ervoor om een "zwarte" te zijn of een 'wit' en de keuze bepaalt handig wie de game wint.
De blanken omvatten de meerderheid van de spelers, beginnen met $ 1 miljoen en kunnen overal op het bord eigendommen kopen. Hun zwarte tegenhangers zijn de minderheid, starten het spel met slechts $ 10.000 en kunnen niet veel eigenschappen kopen. Deze eigenschappen waarover de spelers vechten, variëren van het 'innergetto' en 'het buitengetto' tot 'lager geïntegreerde' en 'hogere geïntegreerde' buurten tot, ten slotte, 'nieuwere landgoederen' en 'oudere landgoederen'.
Trouw aan het leven in de jaren '70, toen de game werd gepubliceerd, tekenen "Blacks" en "Whites" elk hun eigen set "opportunitykaarten". Een typische White opportunity-kaart: "Stockdividend van een bedrijf dat traangas maakt.Verzamel $ 40.000. "Een typische zwarte:" De overheid begint een stadsvernieuwingsproject. Je verliest zowel Harlem en Watts. Verzamel de volledige prijs minus 10% van Treasury. "
5 "Busen Memo"
Deze geheugenspel uit 2003 speelt vrijwel precies zoals elk ander geheugenspel dat je zou kopen voor een 8-jarige. Op één ding na: in plaats van het matchen van de gebruikelijke speelgoedauto's en lachende appels, passen spelers van het spel bij de rechter en linker borsten van 48 vrouwen.
Elke afzonderlijke tegel heeft een afbeelding van een van de blote borsten van een vrouw. Je plaatst alle kaarten met de afbeelding naar onderen willekeurig en draait er vervolgens twee om. Als het je lukt om een bijpassend paar te vinden, mag je opnieuw gaan; zo niet, dan neemt je tegenstander een beurt.
In het geval dat je het nu niet zou kunnen raden, is "Busen Memo" Duits voor "Bosom Memory".
4 "Darkies In The Melon Patch"
Nu is het tijd om weg te gaan van die spellen die alleen maar over racisme leren: 'Darkies in the Melon Patch' is racisme, duidelijk en eenvoudig.
Spelers nemen de rollen over van vier donkere heren die proberen te ontsnappen aan een stukje meloenen. Boze boeren en baardige grootmoeders fungeren als bedreigingen. Het pad biedt ook enkele verleidelijke afleidingen, zoals meloenraces en zaadspugenwedstrijden.
Hoewel de game naar verluidt dateert uit 1910, zijn sommige versies te koop moderne vervalsingen. Het is mogelijk dat de game vrij recentelijk is gemaakt en gewoon vals gedateerd was in een tijd waarin dergelijke racistische onzin redelijk leek.
3 "Project Pornstar"
"Project P" werpt spelers uit als regisseurs van hun eigen pornofilms. Als je ooit een spel met een ruilkaart hebt gespeeld, heb je een idee van hoe dit werkt: de verschillende kaarten in de game vertegenwoordigen componenten voor je film en de beste combinaties winnen je het meeste. Omdat je porno maakt, representeert een set kaarten je acteurs (mannen, vrouwen, vee) en een ander geeft objecten weer (handboeien, bijvoorbeeld, of een komkommer).
Een andere set, de 'actiekaarten', verandert de loop van je film verder. Als het gezicht van een artiest niet helemaal aan de verwachtingen voldoet, kun je een kaart spelen om er een papieren zak overheen te gooien. Er is natuurlijk ook een 'AIDS'-kaart.
Plezier voor het hele gezin!
2 "Five Little Ni *** r Boys"
Misschien komt het omdat ik inderdaad Afrikaans-Amerikaans ben, maar ik denk dat het schaamteloze gebruik van een van de meest aanstootgevende racistische uitlatingen op de voorkant van een echt op de markt gebracht product iedereen sprakeloos moet laten.
Deze release uit 1950 uit Groot-Brittannië is een schietspel met doelwitten, ja, een schietspel met doel. Het bestaat uit vijf stukken die op Afrikaanse kinderen lijken, samen met een klein geweer met poppistool dat kurken afvuurt. En als je het niet al kon raden, is het enige doel van dit spel voor de deelnemers om de vier kleine N-woordjongens in koelen bloede neer te schieten.
De eerste speler die een vooraf bepaald aantal stukjes schiet, wint het spel, maar verliest een geweten.
1 "Juden Raus!" (Joden uit!)
Nazi-Duitsland had een flink aantal gruwelijk aanvallende antisemitische spelen, van schietspellen die doen denken aan het Britse voorbeeld hierboven, tot games die de triomfantelijke opkomst van de swastika volgen. Maar de meest beruchte van deze spellen is waarschijnlijk "Juden Raus", gepubliceerd in Dresden in 1938 ongeveer een maand na "Kristallnacht" (de Nacht van Gebroken Glas).
Het is een eenvoudig spel. Je gooit dobbelstenen en verplaatst je token naar joodse huizen, waar je joden verzamelt. Je moet je Joden dan escorteren naar een "verzamelpunt" zodat ze uit de stad kunnen worden verbannen. "Als jij de eerste bent die zes Joden uitschakelt", staat de originele regels van het spel, "jij bent de onbetwiste winnaar."
Toch waren de nazi's de slechtste mensen in de geschiedenis, dus het is niet verwonderlijk dat ze zo'n spel hebben geproduceerd, toch?
Niet precies. "Juden Raus" werd vervaardigd door een particulier Duits bedrijf en de nazi's zelf bekritiseerden het spel.