Delen:
Top 10 vreemde en enge feiten over microplastics
Wanneer plastic tot 5 millimeter (0,2 in) of minder weerstaat, wordt het puin microplastics genoemd. Vaak onzichtbaar, veranderen deze deeltjes in de aartsvijand van de wetenschappelijke gemeenschap en de natuurlijke wereld.
Verre van het probleem van iemand anders te zijn, wordt bijna elke persoon dagelijks aangeraakt door plastic fragmenten - wanneer we eten, wanneer we drinken en zelfs als we plezier hebben.
Aanbevolen afbeelding credit: svensktvatten.se10 Interactive Museum Fined
Toen het mobiele Museum of Ice Cream in 2018 aankwam op Miami Beach, verwachtte niemand het strenge oog van de wet. De organisatoren wilden immers dat bezoekers plezier beleven aan het vieren van de geliefde koude traktatie. Een manier die het museum families de kans bood om met het dessert om te gaan, was om te stoeien in een zwembad vol nep-hagelslag.
Mensen stroomden naar de realistische pool van snoep. Veel plezier hebben was niet het probleem. Wat de aandacht trok van ambtenaren was een plotselinge kleurrijke aanwezigheid in de onweersafvoeren van de omgeving.
Blijkbaar, toen enthousiaste sprenkelzwemmers klaar waren, liepen ze weg en gooiden de kleine plastic stukken weg overal waar ze gingen. Stadsbestuurders waren niet blij met de hagelslag in de stormafvoeren, uit angst dat ze de lokale waterwegen zouden vervuilen.
Het Museum of Ice Cream kreeg een boete van $ 1.000. Dit moedigde de instelling aan om veegmachines aan te werven, mensen uit het zwembad te sprenkelen, vangnetten in de riolering te steken en een biologisch afbreekbaar vervangingsmiddel te onderzoeken.
9 Plastic Inside Salt Shakers
Microplastics schuil tussen zoutkorrels en zelfs daarbinnen. Omdat zeezout een commercieel product is, nestelen de plastic korrels zich over de hele wereld in zoutvaten. Wanneer iemand hun eten seizoenen geeft, schudden ze onbewust wat polypropyleen en polyethyleen op hun avondeten. Dit zijn de meest voorkomende vezels in zeezout. Beide zijn afkomstig van boodschappentassen, plastic flessen en doppen en containers zoals lunchdozen.
Een studie uit 2018 wees uit dat het probleem met besmet commercieel zout wereldwijd was en dat het begrip van gezondheidsrisico's voor de mens versleten blijft. Dat gezegd hebbende, niemand wil nanodeeltjes eten van iets dat 400 jaar nodig heeft om van nature te ontbinden.
Bovendien heeft onderzoek in het verleden aangetoond dat accumulerende microplastics deeltjes-, chemische en microbiële gevaren veroorzaken. Als men de ongebreidelde snelheid waarmee zout wordt verbruikt in ogenschouw neemt, raakt de dreiging van microplastics bijna iedereen.
8 Het glitterverbod
Glitter is de steunpilaar van elke parade, festival en knutselen-liefhebbende jongen. Maar niet iedereen is fan van de mooie metaalachtige glitters. Wetenschappers die zich bewust zijn van het megaprobleem dat microplastics zijn, haten het. In feite verachten ze het zo erg dat ze pleiten voor een wereldwijde glitterverbod.
Waarom?
Het lijkt misschien niet meteen voor de hand liggend, maar de glinsterende slips zijn in feite microplastics. Ze lijken op gekleurde folie maar zijn afkomstig van een plastic polymeer dat polyethyleentereftalaat wordt genoemd. Dit polymeer wordt ook op de markt gebracht onder de handelsnaam Mylar.
In 2018 verbood een keten van 19 kleuterscholen in Engeland het gebruik van het twinkelpoeder uit bezorgdheid voor het milieu. De kinderen gebruiken nu meer natuurvriendelijke ingrediënten, zoals gekleurde granen, voor hun ambachtelijke projecten.
Schittervrije scholen zullen misschien niet gemakkelijk worden. Uit een onderzoek bleek dat het management het probleem niet serieus nam en dat slechts één op de vier kinderdagverblijven overwoog glitter uit het klaslokaal te verbannen.
7 Inside The Deepest Creatures
Toen wetenschappers schaaldieren gevangen hielden in de diepste loopgraven van de oceaan, vonden ze iets verrassends: door de mens gemaakte vezels in de spijsvertering van de wezens. In 2017 werden zes deep-sea loopgraven gekozen, waaronder de Pacific Mariana Trench met 's werelds diepste oceaanpunt, Challenger Deep.
Challenger Deep is op zijn beurt het leefgebied van amfipoden. Deze schaaldieren leven 11.000 meter (36.000 voet) naar beneden, en iedereen die gevangen en getest was had microplastics ingeslikt. Hoewel de andere vijf geulen geen besmetting van 100 procent hadden, was geen van hun populaties van amfipoden volledig plasticvrij.
Zelfs degene met de laagste niveaus, de loopgraaf van New Hebrides in de zuidwestelijke Stille Oceaan, toonde aan dat de helft van alle dieren knabbelde op kunststoffen. Op het menu stonden nylonvezels, rayon, lyocell en ramee. De schaaldieren verwarren ook PVC als voedsel. PVC wordt gebruikt om alles van pijpen tot creditcards te maken.
Wetenschappers hebben ook polyethyleen (plastic zakmateriaal) uit de magen van de amfipoden getrokken. De Mariana-groep heeft nu het record voor het diepste geval van microplastic aanwezigheid en consumptie.
6 Giant Plankton-uitwerpselen
Wetenschappers hebben ontdekt hoe oppervlakzwevende kralen op de zeebodem terechtkomen. Het wordt raar. Het proces omvat een soort gigantisch plankton, een dier dat normaal gesproken met het blote oog onzichtbaar is.
Dit type Pacific is 10 centimeter (4 in) lang en leeft in het midden van een slijmvliezenweb dat 1 meter (3,25 voet) breed kan worden. Dit zogenaamde "huis" is ook een piekfilter dat voedsel opsluit terwijl het schepsel trawlt.
In 2017 stuurden onderzoekers een submersible naar gigantisch plankton in Monterey Bay en voedden ze microplastics. De grappige wezens werden vervolgens gevangen genomen en in een tank bewaard om de gevolgen te onthullen.
Het plankton gedroeg zich als plastic compactors. Hun spijsvertering drukte de deeltjes samen en poepte grote plastic pellets uit. Uiteindelijk schoten de plankton hun met pellets belaste huizen af en zonk vervolgens naar de bodem van de tank.
Dit bood een mogelijk antwoord op een mysterieus mechanisme - hoe plastic de oceaanbodem bereikt. Wat wel duidelijk is, is dat de dreiging van microplastics weer op de eettafel terechtkomt.Zeedieren eten de afgedankte huizen en pellets en introduceren plastic uit de voedselketen van weer een andere weg.
5 Great Arctic Release
De bevroren wereld van de Noordpool houdt ervan om dingen groots te doen. Helaas geldt dit ook voor afval. Wetenschappers hebben in 2018 een studie vrijgegeven over ijskernmonsters die in de voorgaande jaren waren verzameld, toen ze een tweesnijdend probleem hadden ondervonden.
Ten eerste toonden de monsters een recordconcentratie aan microplastics in zee-ijs. Toen onderzoekers de minuscule stukjes telden, vonden ze 17 verschillende soorten die met 12.000 deeltjes per liter verdrongen. De kernen, allemaal afkomstig van verschillende locaties, suggereerden dat microplastics in principe overal in de oceaan aanwezig waren.
Aan de positieve kant bleek uit het onderzoek dat zeeijs als een valstrik fungeert voor enorme hoeveelheden microplastics, waardoor filtervoeders deze niet meer verbruiken en de voedselketen besmetten. De klimaatverandering is echter begonnen de bevroren structuren te smelten en dreigt een enorme hoeveelheid plastic terug te gooien in de oceaan. Dit zou het onderwaterleven nog meer kunnen belasten. De oceaan ontvangt al jaarlijks injecties van acht miljoen ton plastic van het land.
4 De sigarettenfactor
Een veel voorkomende misvatting is dat plastic zakken de meest voorkomende vorm van zwerfvuil in de zee zijn. Ze dobbelen wel in grote aantallen, maar als dit een wedstrijd was, zouden plastic tassen zeker verliezen aan sigarettenpeuken.
Alleen al in 2014 verzamelden vrijwilligers van een opruimingsinitiatief twee miljoen stompjes van de stranden. Het filter van iemands favoriete rook is een plastic celluloseacetaat, van wie zonnebrillen meestal gemaakt zijn. Een enkel filter kan duizenden microdeeltjes in de omgeving uitlogen. Zelfs als biologisch afbreekbare peuken mainstream worden, zouden ze de aarde of de zee nog steeds vervuilen met gifstoffen die zijn achtergelaten door het rookproces.
Om deze reden willen sommige onderzoekers dat sigaretten zonder filters worden gemaakt. Niet alleen omdat ze een epische bedreiging vormen voor het leven in zee, maar omdat bedrijven met het verkeerde beeld pronken dat het filter een gezondheidsapparaat is. Uit een onderzoek bleek dat de meeste rokers liever stoppen dan overstappen op een ongefilterde sigaret. Dit kan op zijn beurt de 41 miljoen dollar verminderen die de staat Californië jaarlijks besteedt aan het opruimen van afgedankte rook.
3 100 procent mosselverontreiniging
In 2018 haalde een Brits universiteitsteam wilde mosselen uit acht kustgebieden. De onderzoekers kochten ook de populaire zeevruchten in acht verschillende supermarkten. De namen van de winkels werden nooit openbaar gemaakt en met goede reden. Al hun mosselen droegen microplastics, zelfs geïmporteerde variëteiten of die die op boerderijen waren geteeld.
Versgevangen exemplaren hadden minder vervuiling dan mosselen die als diepgevroren of gekookt werden verkocht, wat waarschijnlijk ergens op de fabriek duidde op vervuiling. Maar het was niet alleen een verwerkingsprobleem. De wilde mosselen die vers waren getrokken uit de acht plaatselijke stranden waren allemaal van plastic bereden. Over het algemeen produceerden de Britse mosselen naar schatting 70 stukjes plastic en afval zoals katoen en rayon voor elke 100 gram die werd geconsumeerd.
Het vuilnis belandde in de zeedieren omdat mosselen zeewater filterden voor voedsel. Sommige wetenschappers zijn van mening dat er geen risico is aangezien plastic de neiging heeft om niet door het menselijk lichaam te worden opgenomen. Anderen wijzen er echter terecht op dat de gevolgen voor de gezondheid van microplastics, met name nanodeeltjes, slecht worden begrepen.
2 Great Australian Bight
In 2018 werd besloten om te kijken of microplastics werkelijk alle zeeën hadden geïnfiltreerd. Onderzoekers kozen voor een onwaarschijnlijk en echt afgelegen plekje: de Great Australian Bight.
Een van Australië's grootste zeeschatten, het gebied is ongerept en geïsoleerd. Onderzoekers hebben grote maatregelen getroffen om besmetting te voorkomen. Ze reinigden apparatuur met gedeïoniseerd water en gefilterde laboratoriumoplossingen. Het personeel droeg ook speciale kleding tijdens het werken in een zuurkast.
Dus toen de sedimentmonsters plastic vertoonden, wist iedereen dat het niet bij het wetenschappelijke team aankwam. Het nieuws dat plastic ver uit de kust en diep in de bocht werd gevonden, was verontrustend voor natuurbeschermers. De bocht wordt beschouwd als een van de meest ongerepte plaatsen in de oceaan.
Afgezien van het bewijs dat microplastics overal waarschijnlijk waren, drong het ook op het punt dat het probleem van microplastics misschien te groot is om te overwinnen. Ze zijn in de lucht, water, huizen en voedsel. Hoewel het waar blijft dat de volledige impact op mensen onbekend blijft, geven de woorden van één wetenschapper een huiveringwekkende indicatie: "Waar het plastic gaat, volgen de chemicaliën."
1 Mensen drinken het
Als het gaat om de mix van water en microplastics, denken de meeste mensen aan vervuiling van de oceaan. Zeker, de zeeën zijn zwaar ingepakt in plastic, maar er is een probleem dichter bij huis.
In 2017 heeft een onderzoek kranen in meer dan een dozijn landen aangezet en het water geanalyseerd. Verontrustend dobberde 83 procent van alle monsters stukjes plastic. De Verenigde Staten scoorden het hoogst, met 94 procent van het leidingwater besmet.
Het pakken van een fles gezuiverd water is misschien niet het antwoord. In 2018 raakte de Wereldgezondheidsorganisatie betrokken bij de flessenwaterindustrie. Dit volgde op een andere studie met 259 flessen uit negen landen. De besmetting was nog erger, de algemene score van 90 procent overschreden, of een gemiddelde van 325 plastic bits per verkochte liter.
Voorlopig blijft het onduidelijk hoe de schadelijke deeltjes in drinkwater terechtkomen. Onder Culprits kunnen microplastics uit de lucht van fabrieksfans of werkkleding worden begrepen. Miljarden mensen blijven plastic drinken omdat er geen filtersysteem bestaat dat kan omgaan met de kleinste nanodeeltjes, die zo klein zijn dat ze menselijke cellen kunnen binnendringen.