Delen:
Top 10 fascinerende feiten over vrouwelijke gladiatoren
Romeinse gladiatoren zijn misschien enkele van de meest mannelijke figuren in de geschiedenis. Weinig mensen beseffen echter dat er ook vrouwelijke gladiatoren ("gladiatrices") waren die vochten in het Colosseum. De meerderheid van deze vrouwen koos om te vechten. Ze werden er niet door gedwongen slavernij in gedwongen. En veel van deze vrouwelijke krijgers waren net zo bekwaam als hun mannelijke tegenhangers.
Aanbevolen afbeelding credit: jvcuasito.blogspot.com10 The Token Female
Gladiatorengevechten waren erg gestileerd en vechters werden getraind om gevechten zo entertainend mogelijk te maken voor het publiek. Omdat de gladiatorenspellen bijna 1000 jaar aanhielden, probeerden "showrunners" constant dingen nieuw en interessant te maken.
Gladiatoren namen persona's aan, compleet met kostuums en gespecialiseerd pantser. Er waren ook rivaliteit die doorging voor meerdere gevechten. Dit is vergelijkbaar met het hedendaagse worstelen in de WWE, waar kijkers een verhaal kunnen volgen over wat er gaande is tussen de jagers.
Het is dan ook niet verrassend dat vrouwelijke gladiatoren uiteindelijk naar het slagveld werden gebracht. Hun oorspronkelijke doel was om sex-appeal en komische verlichting te bieden aan het typisch bloedige en intense spektakel.
Veel van deze vrouwen kregen geen uitdagende tegenstanders. Ze moesten dwergen bestrijden, die de strijd opgingen om het publiek aan het lachen te maken. Ze zouden ook dieren bevechten zoals zwijnen en wild. Uiteindelijk begonnen vrouwen met elkaar te vechten.
9 Topless Battles
Mannelijke gladiatoren vochten zonder hun shirts. Dus toen vrouwen begonnen te vechten, moesten ze dezelfde outfits dragen als de mannen. Dit betekent dat de vrouwen ook topless waren.
Het vrouwelijke gladiatorenkostuum omvatte een lendendoek die gemakkelijk omhoog zou vliegen en haar onderste helft zou onthullen in de loop van het gevecht. Ze droeg ook scheenbeschermers (scheenwapen), die haar benen beschermden, en een helm om haar hoofd te beschermen.
Ze zou een schild en zwaard dragen om zichzelf te beschermen tegen aanvallen in haar kwetsbare gebieden. Aan het einde van het gevecht verwijderde de vrouw haar helm zodat het publiek haar gezicht kon zien. Ze gooide haar arm in de lucht en hield het zwaard vast om de overwinning te betekenen.
Sommige historici beweren dat deze gedeeltelijke naaktheid niet bedoeld was om erotisch te zijn en dat het simpelweg de meest praktische manier was om krijgers te kleden. Aangezien de overgrote meerderheid van de leden van het publiek echter mannen waren, is het zeer wel mogelijk dat ten minste een paar van deze mannen enthousiast waren over meer dan alleen de gevechten.
8 privélessen
Het was vrouwen niet toegestaan om deel te nemen aan de volledig mannelijke gladiatoren trainingskampen. Maar jonge meisjes leerden soms gymnastiek en vechtsporten in collegia iuvenum. Dit waren sociale jeugdclubs, een beetje zoals de padvinders.
Het was zeldzaam voor meisjes om deel te nemen, maar uit verslagen bleek dat het gebeurde. Een jong meisje dat opgroeide om naar deze bevoorrechte zomerkampen te gaan, had al op jonge leeftijd kunnen proeven van vechten.
Het leven van een meisje was gepland door haar vader. Het was aan hem om haar te begeleiden bij het vinden van een echtgenoot en haar te beschermen tegen alles wat praktisch was, zoals het betalen van de rekeningen.
Als de vader van een jonge, alleenstaande vrouw stierf en hij haar een erfenis naliet, was zij volgens de Romeinse wet verplicht een tutor te hebben. Omdat een vrouw normaal niet goed opgeleid was, werd haar gezien dat ze een soort mannelijke voogd nodig had om haar te begeleiden bij het nemen van beslissingen met haar financiën.
Docenten werden ook ingehuurd om 'mannelijke' vaardigheden aan vrouwen te leren. Het zou dus logisch volgen dat een vrouw een privéleraar moest inhuren om te leren vechten. De andere optie was om te leren vechten met haar vader.
7 rebellen
Veel gratis mannen van de hogere klasse besloten om gladiatoren te worden omdat ze de faam, de glorie en de kans op het winnen van prijzengeld wilden dat hen rijk zou kunnen maken. Vrouwen waren geen uitzondering. Sterker nog, de overgrote meerderheid van vrouwelijke gladiatoren nam de taak uit eigen vrije wil.
Het was een manier voor een alleenstaande vrouw om een inkomen te verdienen en zichzelf te vestigen als een beroemdheid in de samenleving. Als ze een gevecht won, zou ze financieel onafhankelijk zijn en geen bestellingen van haar vader, man of docenten meer hoeven aannemen.
Aulus Cornelius Celsus was een beroemde wetenschapper die in het oude Rome een medische encyclopedie samenstelde. Hij schreef over vrouwelijke gladiatoren, noemde ze een 'schande' en daagde mannen uit om zich hun vrouwen voor te stellen die met bepantsering en gladiatortoestellen naar huis kwamen.
Dit werd gezien als een bedreiging voor de rol van vrouwen in een goede samenleving. Celsus noemde in wezen vrouwelijke gladiatoren vulgair en niet-elegant. Elke vrouw die het pad van een gladiatrix koos, rebelleerde op haar eigen manier tegen de maatschappij.
6 Huwelijk
Mannelijke gladiatoren die hun vrijheid verdienden, gingen een normaal leven leiden met vrouwen en gezinnen. Als ze krijgsgevangenen waren, keerden velen van hen huiswaarts naar hun familie en vrienden. Aan de andere kant werden vrouwen die vochten als gladiatoren gezien als een 'officiële schande'. Dit betekende dat het sociale paria's waren die van de huwelijksmarkt gingen.
Omdat een gladiatrix bijna naakt moest vechten, werd haar status vergelijkbaar met die van een sekswerker of stripper. Alle gladiatoren, ongeacht geslacht, werden in feite ingedeeld in dezelfde werkkring als prostituees. Gladiatoren waren mensen die hun lichaam verkochten voor vermaak, dus hun wettelijke rechten in lijn met sekswerkers.
In Rome trouwde de vrouw meestal met jongeren. Als een vrouw uit een rijke familie kwam, was het vaak een gearrangeerd huwelijk dat door haar vader was opgezet. Als een vrouw haar man bedroog, zou het echtpaar scheiden en mocht de vrouw nooit meer trouwen.Dit betekende dat als haar vader haar zou afwijzen, ze voorbestemd was om een leven van armoede te leiden. Zelfs keizer Augustus verbannen zijn dochter Julia toen hij hoorde dat ze meerdere geliefden had.
Hoewel er geen dagboeken of verslagen zijn van de levens van vrouwelijke gladiatoren, is het gemakkelijk om je voor te stellen dat een vrouw die voor die levensstijl koos mogelijk op de zwarte lijst van het huwelijk stond wegens haar ontrouw in het verleden. Het is ook zeer waarschijnlijk dat lesbiennes dit als hun enige optie zouden vinden om te ontsnappen als ze niet in een gearrangeerd huwelijk met een man wilden worden gedwongen.
5 Amazon en Achillia
Een marmeren plaquette werd ontdekt in Turkije met twee vrouwelijke gladiatoren genaamd Amazon en Achillia. Dit zouden bijnamen zijn geweest, omdat het voor veel gladiatoren gebruikelijk was om een soort podiumpersoonlijkheid te hebben. Er is weinig bekend over de persoonlijke levens van Amazon en Achillia, behalve dat ze zo dapper hebben gevochten dat ze uiteindelijk allebei prijzengeld hebben gewonnen. Het gevecht werd uitgeroepen tot gelijkspel.
De naam "Achillia" lijkt een spel op de mannelijke naam "Achilles" te zijn. In de legende van Achilles vecht hij in een veldslag en vermoordt een vrouw genaamd Penthesileia, die de koningin van de Amazones was. Net zoals hij haar vermoordt, ziet hij hoe mooi ze is. Een mogelijk leven met haar als zijn vrouw flitsen voor zijn ogen. Het spijt hem meteen dat hij haar heeft vermoord en voelt zich diepbedroefd dat hij net een vrouw heeft vermoord die zijn vrouw zou kunnen zijn.
Het publiek zou deze legende gekend hebben en meteen de referentie opgepikt hebben. De vrouwenstrijd was in wezen een re-enactment, en de beslissing om zowel Achillia als Amazon aan het einde te laten leven, was bijna alsof ze het publiek een gelukkig alternatief eindigde.
Het is geen wonder dat mensen deze vrouwen genoeg liefhadden om een marmeren plaquette in hun huis te houden als souvenir. Dit artefact is de enige in zijn soort die is ontdekt, maar je kunt je alleen het aantal verhalen voorstellen dat deze vrouwen in de strijd hebben afgeschilderd.
4 Het graf van Gladiator Girl
In 2000 ontdekten archeologen het graf van een vrouw van achter in de twintig bij het Romeinse amfitheater in Londen. Ze was in goede vorm en vertoonde geen tekenen van ziekte.
Haar tombe was versierd met gladiator ephemera. Er werden ook resten van voedsel gegeten tijdens een uitgebreid begrafenisfeest en waardevolle snuisterijen werden achtergelaten in haar graf. Dit soort begrafenissen gebeurde niet voor iedereen. Dit leidt ertoe dat geleerden geloven dat dit het graf van een gladiatrix was. Ze hebben haar de bijnaam "Gladiator Girl" gegeven omdat er geen vermelding van haar naam is.
Het feit dat het lichaam werd begraven in de stad is ook een weggevertje over het leven van deze vrouw. Volgens de Romeinse wet mochten gladiatoren en alle andere sociale paria's niet buiten de stad worden meegenomen om te worden begraven op een fatsoenlijke begraafplaats. Het feit dat deze vrouw bij het amfitheater zo'n groot uitvaartfeest kreeg, bewijst dat ze ondanks haar sociale status nog steeds geliefd en verzorgd was.
3 oude actiefiguren
Gladiatorgevechten waren een van de meest populaire sportevenementen in het oude Rome en ze trokken reizigers uit het hele rijk aan. Dus, net als elke sport, wilden mensen hun steun betuigen aan hun favoriete atleten en herinneringen van thuis meebrengen in het Colosseum.
Tijdens de gevechten stond een souvenirwinkel open voor toeschouwers om spiegels te kopen, messen met speciaal gesneden handvatten, lantaarns met illustraties uit populaire veldslagen en meer. De populaire jagers werden benadrukt in deze souvenirwinkels.
Thuis zouden vaders hun kinderen verhalen vertellen over enkele epische veldslagen die ze in het Colosseum hadden meegemaakt. Het was gebruikelijk dat kinderen zich voordeden als gladiatoren tijdens het spelen. Er waren zelfs kleipoppetjes die op hun favoriete jagers leken.
Dit waren de eerste soorten actiefiguren waarmee jonge jongens mochten spelen. Omdat er een uitgebreide stenen ets van Amazon en Achillia was, kun je je gemakkelijk voorstellen dat kleipoppetjes en andere souvenirs van de vrouwelijke jagers aan fans werden verkocht.
2 vrouwelijke slaven als bril
Elke Romeinse keizer had input voor het vermaak dat plaatsvond in het Colosseum, dat werd gebruikt voor meer dan alleen gladiatorengevechten. Mannelijke krijgsgevangenen werden opgeleid tot gladiatoren, wat hun op zijn minst een overlevingskans gaf. Als het ging om vrouwelijke slaven, hadden ze niet zoveel geluk.
Nero bestelde Ethiopische vrouwelijke en kindslaven om op wilde dieren in de arena te jagen. Het tegengaan van tijgers en beren was alledaags in gladiatorgevechten, maar het werd ook gebruikt als doodvonnis voor criminelen. Ze kregen kleine dolken om zichzelf te verdedigen.
Domitian had zijn eigen ideeën over het gebruik van vrouwen in het Colosseum. Hij nam vrouwelijke slaven en beval hen 's nachts tot de dood te vechten, waarbij alleen het licht van fakkels het slagveld verlichtte.
1 Het vrouwelijk verbod
Vrouwen mochten niet meer deelnemen aan gladiatorgevechten in 200 na Christus. Keizer Septimius Severus verklaarde dat geen enkele vrijgeboren vrouw ooit als een gladiator mocht vechten. Hij nam plotseling deze beslissing nadat hij getuige was geweest van de Olympische Spelen in Griekenland.
Vrouwen mochten niet meedoen aan de officiële wedstrijden in Griekenland, maar ze mochten sporten en hun lichaam trainen zoals atleten. Omdat vrouwelijke gladiatoren de enige vrouwelijke atleten in Rome waren, wist Severus dat als hij vrouwen zou blijven toestaan hun lichaam te trainen, ze uiteindelijk zouden willen deelnemen aan de Olympische Spelen.
Hij wilde niet dat dit zou gebeuren. Zeker, hij voelde dat het de structuur van het huwelijk in hun rijk zou afbrokkelen. Dus de eerste stap naar het doden van die droom zou zijn om vrouwen te verwijderen uit de professionele "sport" van het zijn van gladiatrices.
Vrouwen mochten eerst deelnemen aan de Olympische Spelen in Parijs in 1900. Ze begonnen met sporten die vrouwelijk genoeg waren om acceptabel te zijn, zoals tennis en croquet.