Delen:
Top 10 Explosieve historische feiten en calamiteiten over dynamiet
Sinds het in 1867 werd gepatenteerd, heeft dynamiet op grote schaal gebruikt als een krachtig explosief en een veel veiliger alternatief dan voorheen. Zelfs vandaag wordt dynamiet gebruikt in sloop, constructie, mijnbouw en steengroeven.
Ondanks de baanbrekende prestaties zijn de vluchtige krachten mogelijk gemaakt, maar bloedbad en chaos hebben een schaduw geworpen op dit innovatieve werktuig. De volgende verhalen onderzoeken de historische betekenis van dynamiet en de totale gruwel die de creatie sinds zijn ontstaan heeft voortgebracht.
10 Blast vissen
Voor het eerst geïntroduceerd door Europese legers, is blast fishing een destructieve techniek die de verarmde magen in vele delen van de wereld blijft vullen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog gooiden soldaten granaten in meren en vijvers om verse vis voor de maaltijd te halen. Hoewel die praktijk in veel landen over het algemeen illegaal is, blijft het een groeiend probleem in gebieden waar armoede hoogtij viert en dynamiet direct beschikbaar is.
In Tanzania hebben bijvoorbeeld mijnbouw en bouw een heropleving mogelijk gemaakt voor de wanhopigen om hun toevlucht te nemen tot hoogovens. In 2014 voerde het Wereld Natuur Fonds een zes weken durende pilot-akoestische studie uit in de Afrikaanse natie en vond naar schatting 19 ontploffingen per dag in slechts een klein gedeelte van het water.
In de afgelopen 20 jaar hebben vissers in heel Afrika en Azië 's nachts stokken dynamiet laten vallen als de detectie minimaal is. De gevolgen van dergelijke acties zijn diepgaand, waardoor kraters in koraalriffen achterblijven en veel meer vis wordt gedood dan kan worden geoogst.
Ironisch genoeg is de praktijk vaak nutteloos omdat de meerderheid van de vissen naar de bodem zinken na het scheuren van hun luchtblazen en inwendige organen. Degenen die niet zinken, worden oneetbaar en rottend bij daglicht aangetroffen terwijl ze op de top van het water liggen.
9 Uitgraving van de tunnel
Het graven van de tunnel gaat terug tot 2800 voor Christus, met kolonisten in Jeruzalem en Mycenae, bijvoorbeeld, gravende om water te vinden. Het was begrijpelijk dat het een nogal zware taak was. Arbeiders vertrouwden op ijzer, vuur, kokend water en azijn om het fundament van het land in zulke primitieve tijden te verzwakken.
Het was pas in de 17e eeuw dat "technologie" lichtjes vooruitging met de introductie van hamers en beitels. In 1627 begonnen de eerste experimenten met buskruit. Toen, in 1857, werd de eerste hydraulische boorapparatuur gebruikt tijdens de ontgraving van een 12 kilometer lange tunnel (7,5 mijl) tussen Italië en Frankrijk.
Kort daarna erkende Alfred Bernhard Nobel de betekenis van nitroglycerine en het potentieel ervan in mijnen en steengroeven. Hij verkocht de onstabiele vloeistof onder de handelsnaam "straalolie". Na zijn uitvinding van de ontsteker in 1862, realiseerde Nobel zich dat verdere maatregelen nodig waren om de veiligheid van mijnwerkers en werknemers te verzekeren.
Tijdens het transport veroorzaakte de instabiele instabiliteit van nitroglycerine dat veel mannen gewond of gedood werden. Dus, door de vloeistof in 1867 te mengen in poreuze diatomeeënaarde, was Nobel in staat om dynamiet te creëren, een wenselijk stabiel explosief.
Samen met het feit dat dynamiet aanzienlijk veiliger is, is de kracht van de ontploffing aanzienlijk verbeterd, waardoor de tunnelgang sneller en efficiënter kan worden uitgevoerd. Later zou dynamiet een essentieel goed worden in tijden van oorlog en bloedvergieten.
8 Ingrediënten
Dynamite bestaat uit verschillende explosieve essenties, waarvan er vele verrassende gunstige factoren hebben. Een essentieel onderdeel van het explosief is bijvoorbeeld nitroglycerine.
Behalve dat het een kleurloze, olieachtige en vluchtige vloeistof is die wordt gebruikt om dingen naar gruzelementen te blazen, heeft nitroglycerine een waardevol doel als hartmedicijn. In 1879 merkte de Londense arts William Murrell overeenkomsten op met amylnitriet, een chemische stof die pijn op de borst verlicht.
Dr. Murrell begon verschillende onderzoeken met nitroglycerine over zichzelf uit te voeren. Kort daarna werd hij de eerste die de vloeistof aanbeveelde als een behandeling voor angina (pijn of druk in de borst).
Na de afgifte van nitroglycerine in de Britse farmacopee, concludeerde farmaceutisch chemicus William Martindale dat het van vitaal belang was om "een stabielere en meer draagbare bereiding te produceren." Met 1 / 100ste van een korrel nitroglycerine, injecteerde Martindale de substantie in chocolade, zowel het verlichten van de pijn op de borst en honger.
Interessant genoeg zijn pinda's een ander ingrediënt dat in dynamiet kan worden gebruikt. Hoewel niet onmisbaar, omdat andere ingrediënten kunnen worden gebruikt, maakt de olie van pinda's glycerol, dat kan worden gebruikt bij het synthetiseren van nitroglycerine.
7 Raining Whale Blubber
In 1970 spoelde een dode walvis van 14 meter (45 voet) en een gewicht van 8 ton aan de wal op een strand nabij Florence, Oregon. Naarmate de dagen langzaam voorbij gingen met autoriteiten die nadachten over hoe de situatie te verhelpen, begon het karkas een stank af te geven die zo walgelijk was dat wanhopige maatregelen moesten worden genomen.
Zoals vastgesteld door Oregon Highway ingenieur George Thornton, was de beste manier om de walvis op te blazen. Hierdoor kunnen aaseters de gedesintegreerde resten opeten. Onzeker over de hoeveelheid te gebruiken explosieven, vestigde Thornton zich voor een bescheiden 20 kisten dynamiet (0,5 ton).
Terwijl tientallen toeschouwers aan het strand stonden, werd de walvis ontploft, waardoor een onverwachte enorme explosie ontstond. In plaats van de verwachte crematie regenden enorme stukken walvisblubber uit de lucht op huilende en weerzinwekkende toeschouwers. Ze waren bedekt met geurig vlees en bloed.
Ondertussen werd een sedan geparkeerd 0,40 kilometer (0,25 mijl) weg geplet door een groot stuk van het dode dier. Verrassend genoeg was er niemand gewond bij het schouwspel - behalve Thornton en zijn reputatie.Het aromatische incident, dat op film werd vastgelegd, is sindsdien beschouwd als de eerste virale video na jarenlang wijd en zijd een stedelijke legende te zijn.
6 drie foto's
De spanningen waren op een recordhoogte op een septemberavond in 1970, toen de woedende vakbondswerkers een aanval begonnen tegen Tri-State Motors uit Joplin, Missouri. Die nacht bevond een tractortrailer, aangedreven door John A. Galt, zich op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.
Temidden van een zee van boze demonstranten op de Interstate 44, passeerde Galt de pick-uplijn van Teamsters, waardoor de menigte verder werd verslagen. Even later volgden Bobby Lee Shuler en Gerald Lee Bowden, twee opvallende vakbondstrijders, de achtervolging in voordat ze de snelweg afsloegen naar een afrit.
Met Galt in het vizier vuurde Shuler twee schoten van zijn geweer op de tractor van de tractor. Hij wist niet dat de vrachtwagen 21 ton dynamiet droeg. Op het derde schot was Galt, een vader van vier, meteen verdampt.
De intensiteit van de ontploffing sloeg Shuler tegen de grond en verbrijzelde bouwvensters op 19 kilometer (12 mijl) afstand. Zich bewust van hun vreselijke hachelijke situatie probeerden Shuler en Bowden te vluchten, alleen maar om te ontdekken dat hun vrachtwagen kapot was gegaan. Met vliegtuigen die erboven cirkelden en politiehonden binnendrongen, gaven de mannen zich zonder incidenten over aan autoriteiten.
Later getuigde Shuler dat het niet zijn bedoeling was om iemand lichamelijk letsel toe te brengen en dat hij niet op de hoogte was van de lading van de vrachtwagen. Niettemin werd hij in 1971 veroordeeld voor tweedegraads moord en veroordeeld tot 99 jaar gevangenisstraf.
Bowden werd ook veroordeeld voor tweedegraads moord. Hij kreeg echter een lichtere straf van 10 jaar. Slechts vier jaar later werd Bowden vrijgelaten uit de gevangenis. Vier jaar later, in 1979, werd Shuler ook vrijgelaten.
5 De exploderende rat
In 1941 werd Engeland zwaar gebombardeerd door Duitse troepen. Met geallieerde scheepvaartroutes in zwaar weer vanwege vijandelijke U-boten en het voortdurende bombarderen van Britse steden van bovenaf, werden wanhopige maar slimme maatregelen gezocht om de niet-aflatende Duitse oorlogsmachine tot stilstand te brengen.
Het jaar daarvoor vormde minister van Economische Oorlog Hugh Dalton officieel de Special Operations Executive (SOE), wat leidde tot een briljante maar schijnbaar onmogelijke taak om Duitse ketels op te blazen met het gebruik van dode ratten. Het voorstel was om dynamiet in te brengen in de knaagdieren en vervolgens de ratten heimelijk door de ketels in vijandelijke U-boten te laten plaatsen.
Door de rat op de kolen naast de ketel te leggen, zou een Duitse soldaat nietsvermoedend het knaagdier in het vuur gooien en de lont in het explosief aansteken. Hoe de Britten in de eerste plaats toegang tot de ketels zouden kunnen krijgen, is onbekend.
Omdat dode ratten niet door de straten vielen of uit de lucht vallen, misleidde de Britse inlichtingendienst een Londense leverancier, die de indruk had dat de karkassen bestemd waren voor de universiteit van Londen. Helaas is het "exploderende rattenplan", dat nu vereeuwigd is in de geschiedenis van de SOE, nooit in vervulling gegaan, omdat de eerste zending door de Duitsers in beslag werd genomen.
Nadat de dekking van de rat was opgeblazen, begonnen de Duitsers meedogenloos naar knaagdierexplosieven te zoeken. Sommige van de in beslag genomen karkassen werden tentoongesteld aan Duitse militaire topscholen omdat ze zo'n origineel en dodelijk ontwerp bewonderden.
4 Grizzly Executions
Tegen het einde van de 19e eeuw daalde de populatie grizzlyberen drastisch in de Verenigde Staten. Vaak werden ze zonder een tweede gedachte gedood vanwege een gebrek aan kennis dat ze moesten worden geconserveerd.
Toen Yellowstone in 1872 werd opgericht als het eerste nationale park van de VS, werden grizzlyberen als een dom spektakel voor toeristen behandeld, een begrip dat tientallen jaren zou aanhouden. In 1916 werd de 61-jarige regeringswerker Frank Welch de eerste gedocumenteerde dood door een grizzly in Yellowstone, die de minachting jegens deze carnivoren bevorderde.
Na Welch's gruwelijke mauling, besloten medearbeiders dat de beer "moest sterven voor zijn misdaden". In wat de eerste uitvoerig gedocumenteerde "executie" van een grizzly van het park zou worden, plaatsten de mannen eetbare rotzooi naast een vat met dynamiet. Toen 'Old Two Toes' arriveerde voor zijn maaltijd, staken de mannen het dynamiet aan en bliezen de beer in duizend stukjes.
Dergelijke praktijken werden gebruikelijk in het nationale park totdat een snelgroeiende milieubeweging in 1962 het idee populariseerde dat grizzlyberen moeten worden bewaard. In 1967 werden echter twee 19-jarige meisjes die 16 kilometer (10 mijl) naast elkaar kampeerden gedood door afzonderlijke beren terwijl ze sliepen. Dit leidde tot een reeks grizzly beer-executies in de grotere Yellowstone-regio.
3 Onrechtvaardigheid
Onder leiding van Bill Ayers pleitte de Weather Underground, een linkse groep die in de jaren zestig en zeventig een binnenlandse bomcampagne lanceerde, voor de volledige omverwerping van de regering van de Verenigde Staten. Met behulp van dynamiet slaagde de groep erin het Capitoolgebouw, het Amerikaanse ministerie van Correcties in Albany, het hoofdkwartier van de NYPD en het Pentagon te bombarderen. Tegelijkertijd richtten zij zich op de "Rockefellers, Oswalds, Reagans en Nixons" van de wereld.
"De mythe, en dit is altijd de lijn van Bill Ayers, is dat Weather nooit is uitgezet om mensen te vermoorden, en het is niet waar - dat hebben we gedaan," zei groepslid Howie Machtinger. 'Weet je, politieagenten waren een eerlijk spel.'
Zonder een bepaald individu had echter geen van de bomaanslagen plaatsgevonden. Ronald Fliegelman, de 'bomgoeroe', bouwde minutieus explosieven voor de Weather Underground met behulp van dynamietstokken en goedkope wekkers die bij RadioShack waren gekocht.
Tegen 1977 was de fanatieke groep die aandrong op een seksuele revolutie volledig opgelost en Fliegelman vervaagde in de vergetelheid. Gedurende 25 jaar bleef de identiteit van de goeroe een mysterie totdat bleek dat hij als speciaal leraar in New York had gewerkt. Helaas hoefde Fliegelman tegen die tijd niet de prijs te betalen voor zijn gruwelijke misdaden als gevolg van het verjaringstermijn van vijf jaar.
Hoe frustrerend het ook mag zijn, hij is tot nu toe nog steeds apologetisch en is eerlijk gezegd "trots op wat hij deed." Op 73-jarige leeftijd is Fliegelman met pensioen. Hij ontvangt een pensioen van meer dan $ 40.000 per jaar terwijl hij op korte afstand woont van waar hij een dergelijke vernietiging en chaos heeft geschapen.
2 Een verschrikkelijke cover-up
Bijna 80 jaar lang werd een van de ergste gevangenisrellen in de geschiedenis van Pennsylvania door een vernederd staatsoverheid onder het tapijt geveegd. Het begon allemaal op 11 februari 1924, toen drie gevangenen pistolen en dynamiet via thee blikjes de westerse Penitentia binnenhaalden.
Hoewel het niet onderbouwd is hoe ze dit hebben gedaan, geloven velen dat een medeplichtige gevangenisadministratie en de vriendin van een gevangene betrokken waren. Toen de gevangenen het dynamiet ontstaken om door de muur te graven, stormden twee bewakers naar het toneel, in de veronderstelling dat er een gaslek explosie had plaatsgevonden.
Toen ze aan de zuidkant van de gevangenis arriveerden, werden ze geëxecuteerd. Na twee uur van chaos kregen de bewakers de controle over de penitentiaire inrichting terug. De drie gevangenen werden uiteindelijk veroordeeld voor moord.
In de dagen na de explosie romantiseerden kranten in Philadelphia de gebeurtenissen door de misdaden te beschrijven als het werk van "The Four Horsemen", waarbij de levens van de twee vermoorde mannen, de 35-jarige adjunct-directeur John Pieper en 29 Yard sergeant John T. Coax. Bijna acht decennia lang werd de herinnering aan Pieper en Coax uit de geschiedenis van Pennsylvania gewist.
Ondanks smeekbeden van familieleden om hun gesneuvelde dierbaren te herdenken, negeerde de staat voortdurend hun oproepen in een poging om de rel te verdoezelen. Uiteindelijk werden de officieren in 2003 officieel erkend door de staat. In het administratiegebouw van de gevangenis hangen plaquettes ter ere van beide mannen nu naast hulde aan twee andere bewakers die zijn omgekomen in 1965 en 1973.
1 'The Crime Of The Century'
William King Thomas-Amerikaanse zakenman, charlatan en dief - kende geen grenzen als het erom ging iemands broodwinning te verwoesten voor een snel geld. De meedogenloze oplichter, wiens echte naam Alexander Keith was, was in de jaren 1870 naar Duitsland gevlucht toen zijn slachtoffers op zijn dwaze manieren ingingen.
Terwijl de tijd verstreek terwijl hij op de vlucht was, deden zijn fondsen dat ook. Dit bracht de verduisteraar ertoe om terug te keren naar zijn ongeoorloofde maar lucratieve tijdverdrijf. Met een nieuw schema in gang vulde Keith een zwaar vat met dynamiet met de bedoeling een passagiersschip te beschadigen om een zeevaartverzekering af te sluiten.
Na het instappen bij de Mosel op die koude decemberdag in 1875 trok Keith zich terug in zijn hut en verwachtte een financiële meevaller. Toen gebeurde het ondenkbare.
Met familie, vrienden en weldoeners die de dokken vulden om afscheid te nemen van hun vertrekkende dierbaren, liet een zorgeloze longshoreman per ongeluk de loop op het dok vallen tijdens een poging om de lading te laden. Die tweede, 81 mensen werden verbrand met 50 meer gewonden.
Toen hij het bloedbad van de ontploffing waarnam, die 100 kilometer verderop werd gehoord, strompelde Keith terug naar zijn kamer in een met afschuw vervulde waas en schoot zichzelf tweemaal in zijn hoofd. Een zelfmoordbriefje naast zijn lichaam las eenvoudigweg: "Wat ik vandaag heb gezien, kan ik niet uitstaan."