Delen:
10 fascinerende feiten over het oude Romeinse leger
De alles overwinnende militaire machine van Rome heeft een speciale plaats in onze gedachten. De efficiëntie en discipline maakten een kleine stad op het Italiaanse schiereiland over het grootste deel van de westerse wereld, van de Britse eilanden tot het nabije oosten en van de Rijn tot Noord-Afrika. Deze lijst biedt enkele interessante feiten over het Romeinse leger, waarvan sommige een deel van het succes en ook de mislukkingen kunnen verklaren.
Uitgelicht beeldtegoed: nightwatchsite.wordpress.com10 Seizoensgebondenheid en oorlog
Tijdens de vroege geschiedenis van de Romeinen zorgden de logistieke uitdagingen voor het voeren van een oorlog ervoor dat de Romeinen alleen vochten tussen zaaien en oogsten (tijdens de zomer). Rome was een op landbouw gebaseerde economie, en het verkeer van troepen in de winter was zeer veeleisend.
Volgens Livy (Geschiedenis van Rome, 5.6), als een oorlog nog niet voorbij was tegen het einde van de zomer, "moeten onze soldaten de winter doorkomen." Hij noemde ook een merkwaardige manier waarop veel soldaten ervoor kozen om de tijd door te brengen tijdens de lange wachten: "Het plezier van jagen brengt mannen door sneeuw en vorst naar de bergen en het bos."
De eerste geregistreerde voortzetting van de oorlog in de winter door de Romeinen vond plaats in 396 voor Christus tijdens de belegering van de Etruskische stad Veii.
9 decimation
Muiterij van de troepen was altijd een potentieel probleem voor de Romeinse generaals en er waren veel beleidsmaatregelen om dit soort gedrag te ontmoedigen. Straf door decimatie (decimatie) was aantoonbaar het meest gevreesd en effectief.
Het betrof het slaan of stenigen van de dood van elke tiende man binnen de legereenheid waar muiterij plaatsvond. De slachtoffers werden door het lot gekozen door hun eigen collega's. Telkens wanneer een groep binnen het leger een muiterij plantte, deed het vooruitzicht op decimering hen twee keer nadenken en waarschijnlijk werden ze door hun eigen collega's gerapporteerd.
De Romeinen wisten dat decimeren, hoewel effectief, ook onrechtvaardig was, omdat veel van de feitelijke slachtoffers misschien niets te maken hadden met de muiterij. Vanuit het standpunt van de Romeinen was de oneerlijkheid van decimatie een noodzakelijk kwaad. Tacitus (Annals 14.44) schreef: "Een voorbeeld stellen op grote schaal brengt altijd een mate van onrechtvaardigheid met zich mee wanneer individuen lijden om het publieke belang te waarborgen." (McKeown 2010: 40-41)
8 Kwalificatie van eigendom
Militaire dienst was zowel een plicht als een voorrecht van Romeinse burgers. In zijn begindagen was het Romeinse leger uitsluitend samengesteld uit burgers en georganiseerd op basis van hun sociale status (volgens de wapens en uitrusting die ze zich konden veroorloven). De rijkste dienden in de cavalerie, degenen die niet zo rijk waren dienden in de infanterie, en mannen zonder eigendom werden uitgesloten van het leger.
Na de tweede Punische oorlog (218-201 v.Chr.) Werd dit rekruteringssysteem overbodig. Rome was betrokken geraakt bij langere en grotere oorlogen en ze hadden een permanente militaire aanwezigheid nodig in de nieuw veroverde gebieden. De eigenschapkwalificatie werd daarom verminderd.
Tijdens de tweede eeuw voor Christus werd de eigendomskwalificatie nog meer verminderd. Vervolgens begon Gaius Marius in 107 voor Christus vrijwilligers te accepteren die geen eigendom hadden en die ten koste van de overheid waren uitgerust. (Hornblower and Spawforth 2014: 79)
7 Siege Warfare
Telkens wanneer een stad of gebouw belegerd werd, werd een speciale legereenheid vooruit gestuurd om de nederzetting te omringen en te voorkomen dat iemand ontsnapte. Een versterkte kamp zou dan worden gevestigd rond het gebied, bij voorkeur op hoge grond en altijd buiten bereik van raketten. Een legereenheid zou dan worden gestuurd om de verdedigingsmuren te doorbreken, beschermd door het vuur van boogschutters, schootvangers en katapulten te bedekken.
De katapult was een van de meest intimiderende belegeringswapens. Josephus (The Jewish Wars, 3.7.23) biedt ons een verslag uit de eerste hand van de verwoestende kracht van de katapult: "Een soldaat die bij Josephus op de muur stond, werd er door getroffen [een steen gegooid door een katapult]. Zijn hoofd werd afgescheurd door de stenen raket en het bovenste deel van zijn schedel werd geslingerd [550 meter (1.800 ft)]. "
6 Tunneling
Tunneling was de sleutel tot belegeringsoorlogvoering. Het falen of het succes van vele belegeringen werd bepaald door hoe goed de Romeinen in staat waren om de verdedigingsmuren te doorbreken door tunnels onder de stad of het gebouw in kwestie te graven en in te breken.
Hoewel dit een effectieve tactiek was, werd het algemeen bekend bij de vijanden van Rome en verloor uiteindelijk zijn verrassingsfactor. Tijdens de oorlog tegen Mithridates van Pontus in het begin van de eerste eeuw voor Christus, probeerden de Romeinen een tunnel te graven om de verdediging van de stad Themiscyra te doorbreken. De bewoners hebben een aantal gevaarlijke wilde dieren de tunnel in gedreven, inclusief beren en zelfs bijen.
Het oudste archeologische bewijs van chemische oorlogvoering dateert uit de derde eeuw na Christus en is afkomstig van tunnels gevonden in Dura Europus (Syrië), waar bewijs werd gevonden van een ondergrondse strijd tussen de Romeinen en de Sassanische Perzen. De Perzen belegerden een Romeins garnizoen en gebruikten tunnels om in te breken.
De Romeinen reageerden door ook tunnels te graven om de aanvallers te neutraliseren. Skeletten en wapens gevonden in een van deze galerijen getuigen van het feit dat de Romeinse soldaten werden verstikt door een verstikkende gaswolk afkomstig van bitumen en zwavel kristallen ontstoken door de Perzen.
5 Helmfunctie
Volgens sommige oude schrijvers hadden helmen in het Romeinse leger andere voordelen behalve hun duidelijke beschermende functie. Polybius (Histories, 6.23) merkte op dat de versieringen bovenop hun helmen een psychologische impact hadden op hun vijanden, omdat het de Romeinse soldaten groter en intimideriger maakte.
Het gebruik van helmdecoratie om vijanden te intimideren werd door de meeste culturen op grote schaal toegepast. Maar in dit geval verwees Polybius specifiek naar het gebruik van een "cirkel van veren" om de Romeinen aanzienlijk langer te laten lijken dan ze in werkelijkheid waren. Deze opmerking is logisch als we bedenken dat veel van hun vijanden, vooral in Midden-Europa (bijvoorbeeld Galliërs en Duitsers), veel groter en robuuster waren dan de Romeinen.
4 Besluitvormingsproces
In de tijd van de Romeinse Republiek had alleen de senaat, beschouwd als de overheidsinstantie die de wil van Romeinse burgers belichaamde, het recht om oorlog te verklaren. Naarmate Rome zich uitbreidde en de macht van zijn generaals groter werd, werden sommige oorlogen door de Romeinse generaals verklaard zonder goedkeuring van de senator.
Een voorbeeld hiervan was de oorlog tegen Mithridates van Pontus, die in 89 v.Chr. Werd verklaard door de consul en generaal Manius Aquillius zonder enige betrokkenheid van de Senaat. Dit was in theorie illegaal, maar in de praktijk was er weinig dat de senaat kon doen. Sommige generaals waren gewoon te machtig. Toen Rome een rijk werd, werd de beslissing om naar de oorlog te gaan de enige verantwoordelijkheid van de keizer.
3 The Fetials
Rome had een speciaal lichaam van priesters dat bekend staat als de foetussen, wiens enige verplichting was om de rituelen uit te voeren die betrokken zijn bij het oorlogvoeren en het sluiten van verdragen. De laatste stap in het ritueel van het verklaren van de oorlog was het gooien van een speer in het territorium van de vijand.
Tegen het begin van de derde eeuw voor Christus was Rome aanzienlijk uitgebreid, en had het bijna alle Italiaanse schiereilanden bedekt, van de Po-vallei tot het zuiden. Een speer in vijandelijk gebied gooien was niet langer een handige procedure om oorlog te verklaren; de grenzen van Rome waren te ver weg voor de foetussen om het ritueel te voltooien.
Bijgeloof gaat echter niet gemakkelijk dood en de priesters bedachten een slim alternatief. Een deel van het land niet ver van de tempel van Bellona (de godin van de oorlog) werd niet-Romeins verklaard. Ten tijde van de oorlog tegen koning Pyrrhus van Epirus (280-275 v.Chr.) Werd een vijandige soldaat door de Romeinen gevangengenomen en gedwongen om een deel van dit land te kopen, zodat de speer erin kon worden gegooid.
2 Gladius Hispaniensis
Het standaard korte zwaard dat door het Romeinse leger werd gebruikt, stond bekend als het gladius hispaniensis ("Spaans zwaard"), en het werd ontwikkeld op het Iberisch schiereiland. De dodelijke doeltreffendheid en bruikbaarheid ervan waren spreekwoordelijk.
Volgens Livy (Geschiedenis van Rome, 31.34), toen de Romeinen vochten tegen Philip V tijdens de Macedonische Oorlog (200-196 v.Chr.), Waren de Macedoniërs geschokt door de effecten van het Romeinse zwaard:
De Macedoniërs [...] hadden tot nu toe alleen wonden gezien die waren toegebracht door speren en pijlen. Toen zij de lichamen zagen uiteengereten door de Spaanse zwaarden van de Romeinen, en de armen afgesneden aan de schouder, en de hoofden gescheiden van de stam, de nek en alles, en de ingewanden blootgesteld, [...] beefden zij terwijl zij zich realiseerden welke wapens en welke soldaten zij zou moeten onder ogen zien.
1 Donatives
De Praetoriaanse garde was een gespecialiseerde eenheid van het Romeinse leger die fungeerde als huishoudelijke troepen voor de keizer en zijn persoonlijke lijfwachten. Tijdens de eerste eeuw voor Christus raakte de Praetoriaanse garde af en toe betrokken bij het proces van benoeming van nieuwe keizers.
Maar naarmate de tijd verstreek, werd hun betrokkenheid groter totdat ze uiteindelijk in een positie kwamen waarin ze Romeinse keizers konden benoemen, verwijderen en zelfs vermoorden. Een stimulans voor het vermoorden van keizers en het aanwijzen van nieuwe was een praktijk die bekend staat als 'het donatief', wat een economische beloning was die de Praetoriaanse garde ontving van de nieuw aangestelde keizer zodra de vorige was vermoord.
Deze praktijk was een van de redenen waarom de opvolging van de keizer echt chaotisch werd tijdens de late geschiedenis van het West-Romeinse rijk. Eens de loyale beschermers van het hoofd van de Romeinse regering, veranderde de Pretorian Guard geleidelijk en ironisch in een corrupte en gevaarlijke legereenheid die aanzienlijke controle over het leven van de keizers had.
+ Verder lezen
Als je dit artikel leuk vond, zou je waarschijnlijk ook deze fascinerende lijsten uit onze archieven moeten bekijken:
Roman Life
10 Echt walgelijke feiten over het oude Romeinse leven
Top 10 bizarre oude Romeinse medische behandelingen
10 weinig bekende aspecten van het oude Romeinse gezinsleven
10 minder bekende oude Romeinse tradities
Gewelddadige achtervolgingen
10 beroemde gladiatoren uit het oude Rome
10 wrede en ongebruikelijke feiten over de dierengevechten van het Colosseum
10 Nieuwe archeologische aanwijzingen over Romeinse oorlogsvoering
Feiten en ficties
Top 10 mythes over de Romeinen
Top 10 fascinerende feiten over de Romeinen
10 weinig bekende feiten over de oude Romeinen
Cristian is een freelance schrijver en redacteur van Ancient History Encyclopedia. Hij studeert momenteel archeologie (University of Leicester) en heeft een sterke passie voor het menselijke verleden.