Delen:
Top 10 Vervloekte dorpen en steden
Het boze stadje of dorp is een nietje van horror-fictie. Talloze boeken en films van Stephen King's 'Salem's Lot naar Village of the Damned-heeft het thema maximaal gebruikt. Dit soort verhalen doen ons vragen stellen aan onze buren en onze omgeving.
Maar hoe zit het met echt vervloekte steden? De volgende locaties worden allemaal beschouwd als centra van buitengewone spoken, kwaadwillige heksen, of een andere vorm van duisternis. Niemand is voor de zwakkeren van hart.
10 Al Jazirah Al Hamra
Het verlaten vissersdorpje Al Jazirah Al Hamra ligt aan de noordoostelijke punt van de Verenigde Arabische Emiraten (VAE). Vóór de olie-hausse in de jaren 1960, het dorp was relatief welvarend en vol met schilderachtige huizen, waarvan vele dateerde uit de oudheid.
Door de jaren heen trok het kustdorp Perzische immigranten, Portugese handelaren en Britse functionarissen aan. Nadat het dorp in 1831 was heropgebouwd, gaven de Britse documenten aan dat Al Jazirah Al Hamra een bevolking had van ongeveer 4.100 mensen, van wie de meesten betrokken waren bij de lucratieve parelhandel.
Rond 1968 verlieten de bewoners het dorp massaal en lieten het in de handen van reizende werknemers. Veel van de voormalige bewoners bezitten nog steeds land in het dorp, maar er wonen er maar weinig.
Sinds de jaren zestig heeft Al Jazirah Al Hamra een reputatie opgebouwd als een buitengewoon spookachtig dorp. Veel inwoners van de VAE geloven dat het dorp wordt overspoeld door djinns, een gewelddadige en corrupte soort fee die woestijnen achtervolgt en zich voedt met mensenvlees.
Volgens lokale horrorfilmmaker Faisal Hashmi, die besloot het dorp op een avond met een paar vrienden te bezoeken, wekt het dorp een diep gevoel van angst op. De spectrale inwoners zijn ook dol op het achterlaten van handafdrukimpressies als waarschuwingssignalen voor elke levende ziel die dwaas genoeg is om hun territorium binnen te gaan.
De zaak van Hashmi staat niet op zichzelf. Al Jazirah Al Hamra is populair onder legende-trippers en andere nachtelijke toeristen die graag spanning zoeken. Hoewel sommige mensen in het gebied dit gedrag proberen te ontmoedigen door onvermurwbaar te stellen dat er geen djinns in het dorp zijn, hebben veel meer locals minstens één djinn waarneming of een verhaal te vertellen.
9 Bahla
Hoewel meer religieus tolerant dan de meeste van zijn buren, is Oman nog steeds een natie met een moslimmeerderheid die de islam erkent als het officiële geloof. De meeste inwoners van Oman volgen inderdaad de Ibadi-school, een stam van de islam stamt af van het Kharijisme.
In de begintijd van de islam eisten de Kharijieten dat alle moslims hun interpretatie van de religie volgen of geconfronteerd worden met pesterijen of zelfs de dood. In veel opzichten waren de Kharijites de eerste jihadistische terroristen in de geschiedenis.
Dus het is echt verbazingwekkend dat een plaats als Bahla überhaupt kan bestaan. Bahla, weggestopt in het binnenland van Oman, staat bekend als de hoofdstad van de zwarte magie van het land. Veel verhalen over Bahla spreken over dingen als heksen, rituele vloeken, djinns en het vermogen van magiërs om over de hele wereld te reizen zonder een rationeel vervoermiddel.
In Bahla kun je professionele waarzeggers vinden, occultisten beoefenen en anderen die doordrenkt zijn van dingen die haram (verboden) zijn door de reguliere islam. Hoewel dit Bahla kan laten klinken als de Salem van het Midden-Oosten, beschouwen veel inwoners het dorp echt als een redoute van het kwaad dat wemelt van onzichtbare djinn-hordes.
8 Cinco Saltos
De Argentijnse Cinco Saltos heeft een zwarte reputatie. Gelegen in de overwegend landelijke regio Rio Negro, krijgt Cinco Saltos naar verluidt weinig zonlicht. Deze doordringende somberheid helpt om de vele necromancers en heksen van de stad te verbergen voor nieuwsgierige blikken. Blijkbaar zijn er zoveel zwarte magiërs in Cinco Saltos dat de stad vaak wordt aangeduid als de "stad der heksen."
Enkele van de meer beruchte verhalen over Cinco Saltos hebben betrekking op de grote begraafplaats van de stad. Eén verhaal beweert dat arbeiders tijdens de renovatie van het kerkhof het lichaam van een 12-jarig meisje hebben gevonden. Hoewel ze al ongeveer 70 jaar dood was, had het lichaam van het meisje nauwelijks ontbonden als gevolg van mummificatie.
Sterker nog, de arbeiders merkten dat iemand het lichaam van het meisje aan haar kist had vastgeketend. Toen ze over de ontdekking hoorden, beweerden de bijgelovige inwoners van Cinco Saltos dat het lichaam van het meisje was gebruikt in een soort occult ritueel door een van de vele covens van de stad. Kort daarna begonnen sommigen de geest van het meisje bij de begraafplaats te zien.
Een ander verontrustend verhaal over bovennatuurlijke activiteit in Cinco Saltos betreft een oversteek die het Pellegrini-meer overspant, dat door de stad loopt. Heksen hebben ooit kinderoffers op het meer gebracht, dus bezoekers die 's nachts de overtocht gebruiken, melden soms dat ze het uittreden van kinderen hebben gehoord.
Telkens wanneer iemand probeert de bron van dit geschreeuw te vinden, komen ze onveranderlijk met lege handen terug.
7 Kuldhara
In de 19e eeuw verlieten alle inwoners van Kuldhara, een dorp in de grote Indiase deelstaat Rajasthan, hun huizen en kwamen nooit meer terug. Vandaag de dag is Kuldhara een dode stad met lege huizen en gebouwen.
Volgens een populaire theorie verlieten de dorpelingen Kuldhara allemaal als een daad van solidariteit met hun chef, wiens dochter ongewenste aandacht kreeg van Salim Singh, de minister van Jaisalmer. Toen Singh een ultimatum aan de burgers van Kuldhara gaf, besloten ze om weg te gaan in plaats van de toorn van Singh onder ogen te zien.
Hoewel dit waarschijnlijk niet waar is, wordt Kuldhara nog steeds beschouwd als een van India's meest spookachtige locaties. In 2013 heeft de Paranormal Society of Delhi een onderzoek uitgevoerd om de vele spookverhalen over Kuldhara te bewijzen of weerleggen.
Na 12 uur verliet het 18-koppige team het dorp met verschillende bewijsstukken. Met behulp van spraakrecorders en andere high-tech tools die de voorkeur genieten van paranormale onderzoekers, beweerde het team dat ze plotselinge temperatuurdalingen, onverklaarbare geluiden en wat als onstoffelijke stemmen klonken. Bovendien was de aanwezigheid van vreemde schaduwen tijdens het hele onderzoek een constante.
In een vreemde draai werden twee buitenlanders gezien die in 1998 door de vele verlaten huizen van het dorp dwaalden. Toen de politie arriveerde om de situatie te inspecteren, vonden ze goud en zilver in de verschillende tassen die de vreemdelingen toebehoorden. Blijkbaar hadden de buitenlanders de spullen gevonden na het graven onder de vele verlaten huizen van Kuldhara.
6 Dargavs
Het mysterie rond Dargavs kan nooit worden opgelost. Riep de "City of the Dead," Dargavs is een dorp gelegen op een bergrug in de Russische Republiek Noord-Ossetië-Alanië.
In werkelijkheid is 'dorp' geen volledig geschikte term voor Dargavs. Het is eigenlijk een uitgestrekte, oude necropolis. In de Middeleeuwen besloten de Ossetische (of Alaniaanse) stamleden die daar woonden hun families te begraven in crypten die waren gebouwd om op huizen te lijken.
Dargavs ziet er van een afstand uit als een landelijke nederzetting. Maar eenmaal binnen in een van de vreemd gevormde witte huizen, realiseren bezoekers zich snel dat deze huizen bezaaid zijn met botten.
Alles bij elkaar bevat Dargavs bijna 100 stenen crypten. Veel van hen bevatten bootfragmenten, wat vreemd is omdat Dargavs diep in het Kaukasusgebergte ligt en geen bevaarbare rivieren bevat. Naar verluidt werden de dorpsbewoners begraven met boten, zodat ze ze in het hiernamaals konden gebruiken tijdens hun reis over een Styx-achtige rivier.
Wat betreft de levende inwoners van de regio, velen weigeren in de buurt van de necropolis te gaan. Ten minste één legende zegt dat iedereen die de tombes van Dargavs bezoekt, gedoemd is te sterven. De doordringende mist die zich vastklampt aan de necropolis heeft ook een manier om mensen terug te houden.
5 Trasmoz
In de 13e eeuw besloten de Aragonese edelen in het kasteel van Trasmoz een gerucht te beginnen. Om hun illegale vervalsingsoperatie te verdoezelen, verspreidden de bewoners van het kasteel het woord dat Trasmoz, een klein en geïsoleerd dorp in het Moncayo-gebergte, was bezaaid met heksen.
Op deze manier zouden de lokale bewoners - die een mix van christenen, joden en moslims waren - niet te hard in de luide geluiden kijken die altijd uit de vele ijzer- en zilvermijnen van het dorp leken te komen.
Een groep die niet afgeschrikt werd, was de rooms-katholieke kerk. Boos dat Trasmoz geen belasting betaalde aan de plaatselijke kerkelijke autoriteiten, de abt van Veruela en de aartsbisschop van Tarazona gebruikten het gerucht van de heks als rechtvaardiging voor het excommuniceren van heel Trasmoz.
Vele jaren van conflict volgden dit gebod. Voordat Trasmoz echter in oorlog kwam met zijn buren, besloot koning Ferdinand II van Aragon om in het voordeel van Trasmoz te regeren en beweerde hij dat ze door sommige figuren in de kerk oneerlijk werden behandeld.
Sinds die tijd is de mythe van de heks blijven hangen. Zelfs vandaag staat het dorp - dat slechts 62 inwoners telt - nog steeds bekend als een van de hekserijcentra van Spanje. In de annalen van de Spaanse legende en folklore wordt het kasteel van Trasmoz vaak genoemd als een groot bastion van satanisme en zwarte magie.
4 Bara-Hack
Volgens de legende werd Bara-Hack (ook bekend als Pomfret) in 1780 opgericht door een stel Welshe families uit Rhode Island. In 1890 was het dorp helemaal leeg. Gelegen in de zogenaamde "Quiet Corner" van Noord-Connecticut, is de huidige Bara-Hack niets meer dan een paar verspreide fundamenten en muren.
Het enige dat in deze spookstad intact is gebleven, is de begraafplaats. Dit is aangehaald als het brandpunt van alle spoken in Bara-Hack, dat de bijnaam 'Village of Ghostly Voices' wordt gegeven.
Veel bezoekers van de ruïnes van Bara-Hack hebben gemeld dat ze de onstoffelijke stemmen van de voormalige bewoners van de stad hebben gehoord. De geluiden van spookpaarden, honden en varkens zijn ook gemeld.
Veel ooggetuigen hebben ook beweerd drijvende orbs te hebben gezien op en rond het kerkhof. In 1971 meldde paranormaal onderzoeker Paul Eno dat hij een bebaarde gezicht boven de grafstenen van het kerkhof van Bara-Hack zag zweven.
Hoewel algemeen wordt aangenomen dat Bara-Hack werd verlaten omdat de economie aan het afbrokkelen was, hebben sommigen gesuggereerd dat slechte mojo eigenlijk achter de migratie zat.
Hoe het ook zij, de meeste wannabe paranormale onderzoekers moeten weten dat Bara-Hack zich op privéterrein bevindt. Als de borden "Geen verboden toegang" een indicatie zijn, is de huidige eigenaar geen grote fan van mysteriejagers.
3 Canewdon
Canewdon is genesteld in East Anglia, dat ook wel het "heksenland" van Engeland wordt genoemd. Het dorp was ooit het onderwerp van een profetie die in de 19e eeuw door James Murrell werd uitgesproken. Bekend als een "sluwe man" (folkhealer), zou Murrell hebben beloofd dat Canewdon voor eeuwig vol met heksen zou zijn.
Een van de meer prozaïsche legendes uit de regio stelt dat wanneer een steen uit de toren van de plaatselijke St. Nicolaaskerk valt, één heks zal sterven en een andere zal arriveren om haar plaats in te nemen.
Dark legendes over Canewdon circuleren al sinds het einde van de 16e eeuw. Eén verhaal beweert dat als je tegen de klok in rond de St. Nicolaaskerk of een van de graven op zijn binnenplaats op Halloween loopt, de Duivel zal verschijnen.
Andere versies beweren dat geesten en heksen zullen verschijnen in plaats van Satan. Hoe het ook zij, de lokale politie is erop gebrand alle feestvierders ver weg van St. Nicholas op Halloween te houden.
De meeste legendes van Canewdon komen voort uit het feit dat het dorp in de 16e en 17e eeuw de locatie was van verschillende heksenprocessen en executies. De heksen van Canewdon gebruikten blijkbaar witte muizen als hun familiars in plaats van zwarte katten.
George Pickingill, een van de beroemdste goochelaars van Canewdon, was vóór zijn dood in het begin van de 20e eeuw verbonden met zwarte magische rituelen en duivelse aanbidding.
2 Yarumal
De inwoners van Yarumal worden achtervolgd door een vloek die de wetenschap kent: de vloek van dementie. Om de een of andere reden zal 50 procent van de 5.000 dorpelingen in Yarumal lijden aan de ziekte van Alzheimer voordat ze op hoge leeftijd zijn.
Yarumal lag op het departement Antioquia in Colombia, dat het Andesgebergte bevat, en was ooit bekend om het soort geweld dat Colombia in de jaren tachtig en negentig kenmerkte. Vandaag de dag, la bobera (de "dwaasheid") is wat Yarumal in de krantenkoppen plaatst.
De meeste inwoners van Yarumal kunnen hun afkomst terugvinden in de bergen van de Baskische regio van Spanje. Helaas staan mensen onder de 40 jaar bekend om het ontwikkelen van de ziekte van Alzheimer tegen alarmerende cijfers.
Volgens wetenschappers die het vreemde geval van vroeg intredende dementie hebben bestudeerd, introduceerde een Spaanse conquistador in de 17e eeuw meer dan waarschijnlijk de eerste genetische mutatie voor de mensen van wat Yarumal zou worden. Deze mutatie staat bekend als E280A en wordt door de meeste inwoners van Yarumal gedeeld omdat ze grote delen van hetzelfde DNA delen.
Onderzoekers zijn ervan overtuigd dat Yarumal de sleutel is tot het kraken van dementie. Als zodanig is het bergdorp een gigantisch laboratorium geworden waarbij de dorpsbewoners de rol van patiënt spelen.
1 Bhangarh
De ruïnes van Bhangarh in de staat Rajasthan hebben een speciale fascinatie voor Indiërs die geïnteresseerd zijn in het buitenland. Opgericht in 1573, was Bhangarh oorspronkelijk een sterke, goed beschermde gemeente tijdens het bewind van het Mughal Empire.
Toen het rijk verzwakte, deed Bhangarh dat ook. Tegen 1720 had generaal Jai Singh II Bhangarh met geweld in zijn eigen staat Ajabgarh opgenomen. Minder dan 100 jaar later was Bhangarh volledig onbewoond nadat een grote hongersnood de stad verwoestte.
Er is nog een andere versie van gebeurtenissen over de afdaling van Bhangarh naar een spookstad. Volgens de folklore leefde er ooit een mooie prinses. Helaas was een van haar meest toegewijde vrijers een boze goochelaar die een liefdesdrankje samenstelde om de genegenheid van de prinses te winnen.
Ze heeft het plan echter onthuld. Toen de magiër probeerde haar te voeden uit een kom die was gevuld met het liefdesdrankje, gooide ze de kom zo hard tegen een rotsblok dat de rotsblok naar beneden rolde en de tovenaar verpletterde. Voordat hij stierf, zou hij vermoedelijk een vloek uiten over Bhangarh. Hij waarschuwde de bewoners dat niemand veel langer in de stad zou wonen.
Hoewel weinigen echt het verhaal van de tovenaar en de prinses geloven, geloven velen dat Bhangarh wordt achtervolgd. Nog meer mensen geloven dat rondzwerven in de ruïnes van Bhangarh een leuke en spookachtige manier is om een zaterdagavond door te brengen.
Als gevolg daarvan staat een bord van de Archaeology Survey of India op dit moment buiten de verlaten stad om mensen te waarschuwen. Bovendien, ondanks de legende dat iedereen die tijdens de nacht Bhangarh bezoekt, gedoemd is om voor eeuwig in de verwoeste stad te blijven, bezoeken duizenden mensen elk jaar om te zien of de vloek echt is.
Benjamin Welton is een inwoner van West Virginia die momenteel in Boston woont. Hij werkt als freelance schrijver en is gepubliceerd in The Weekly Standard, The Atlantic, Listverse en andere publicaties.