Delen:
10 Angstaanjagend speelgoed uit het verleden
Kinderspeelgoed van tegenwoordig is ongelooflijk geavanceerd. Knuffels zijn leuk en knus, de meeste robotspeeltjes zijn van een zeer hoge kwaliteit en poppen lijken op kleine baby's die zich in de verleiding bevinden of kleine volwassen versies van mensen. Maar in het verleden hadden kinderen niet zoveel geluk. Twijfelachtig speelgoed dat de psyche zeker zou schaden, was normaal en moordenaarspoppen waren allemaal razernij.
Aanbevolen afbeelding tegoed: mishkanyc.com10 Mini Guillotine
Tijdens de Franse Revolutie waren guillotines van 0,6 meter hoog een populair kinderspeelgoed. Kinderen gebruikten ze om de hoofden van poppen, vogels en muizen af te hakken. Interessant is dat sommige salonhostesses dit speelgoed ook gebruikten om hun gasten te amuseren. Kleine "vijandelijke" poppen werden gevuld met "bloed" (parfum) en onthoofd.
Toen de moeder van de Duitse schrijver Johann Wolfgang von Goethe werd gevraagd om zo'n gewelddadig speeltje voor haar kleinzoon te kopen, antwoordde ze furieus:
Koop zo'n berucht instrument van moord! Dat zou ik niet voor elke prijs doen. Als ik autoriteit had, zouden de makers in de schandpaal zijn gestopt. En de machines zelf die ik zou hebben gehad openbaar verbrand door de beul. Wat! Laat kinderen zo vreselijk spelen? Zet moord en het vergieten van bloed in hun handen als een tijdverdrijf? Nee. Daar kan niets goeds van komen.
In de jaren 1970 herintroduceerden Amerikaanse winkels het gewelddadige speelgoed. Maar nadat ouders protesteerden, werd de angstaanjagende speelgoedguillotine voorgoed van de markt gehaald.
9 Gilbert U-238 Atomic Energy Lab
Het Gilbert U-238 Atomic Energy Lab was een uitgebreid laboratorium voor kinderen in 1951. Het kostte $ 50 (ongeveer $ 350 in dollars van vandaag) en omvatte drie "zeer laag niveau" radioactieve bronnen, een Geiger-Muller stralingsmeter, een Wilson wolkkamer (om de paden van alfadeeltjes te zien), een spinthariscoop, vier monsters van uraniumhoudende ertsen en een elektroscoop (om radioactiviteit te meten).
Alfred Carlton Gilbert, de uitvinder van de set, beweerde dat de radioactieve materialen in de set absoluut veilig waren. Tegenwoordig weten we echter dat blootstelling aan de U-238-isotoop te maken heeft met kanker, leukemie, lymfoom, het Golfoorlog-syndroom en andere ernstige aandoeningen. Gelukkig liep de angstaanjagende radioactieve leerset slechts één jaar - van 1951 tot 1952 - voordat hij uit de circulatie werd genomen.
8 Sluipende babypop
Gepatenteerd in 1871, was de "sluipende baby-pop" een uiterst griezelige Victoriaanse pop die een kruipende baby moest verbeelden. Hoewel het de eerste kruipende kinderpoppie was, sprak het geen meisjes aan omdat het er extreem eng uitzag, veel woog en niet interactief genoeg was.
Nog meer verontrustend, was kruipen bekend als "kruipen" vóór het midden van de 19e eeuw en werd gezien als een activiteit van dieren en gekke mensen. (Permanent gereedschap werd gebruikt om kinderen aan te moedigen vanaf een zeer jonge leeftijd te staan en te lopen.) Maar ergens halverwege de negentiende eeuw werd kruipen normaal en werden poppen met uurwerkelementen populair.
7 Baby's First Butcher Shop
In de Victoriaanse tijd waren gruwelijke ogende slagerijen allemaal een rage als alternatief voor gewone poppenhuizen. Hoewel ze er nogal angstaanjagend uit zagen, waren ze ongelooflijk populair bij minder preutse kinderen.
Deze slagerijen waren een exacte weergave van de eigenlijke slagerijen en omvatten houten slagers en hun assistenten in gestreepte schorten, slierten worstjes, hele miniatuurkarkassen die aan echte ijzeren haken hingen en vloeren bedekt met zaagsel en bloed.
Een slagerij in poppetjes lijkt ons vandaag misschien schokkend. Maar in de Victoriaanse tijd was het vergelijkbaar met de speeltuin van vandaag, beide met het doel om te leren over geld en voedsel.
6 Frozen Charlotte
Kleine, ongeglazuurde porseleinen poppen zonder beweeglijke ledematen werden voor het eerst vervaardigd in Duitsland in 1850 en verkocht als speelkameraadjes voor baby's tijdens badtijd. De piepkleine witte poppen werden echter al snel geassocieerd met een populair gedicht van de dag genaamd 'Young Charlotte', geschreven door Seba Smith. Het gedicht ging over een jonge vrouw die op oudejaarsavond doodvroren zat terwijl ze met haar lieveling in een slee reed. De kleine Duitse pop werd al snel bekend als "bevroren Charlotte" in Amerika.
De poppen kosten slechts één cent per stuk. Als het hebben van een pop die een bevroren vrouw vertegenwoordigde niet eng genoeg was, kwamen ze vaak met hun eigen kisten en dekens. In Groot-Brittannië werden bevroren Charlottes vaak gebakken in cakes en pudding als een (enge) verrassing voor kinderen in de kersttijd.
5 Hugo, man van duizend gezichten
In 1975 introduceerde het Amerikaanse speelgoedbedrijf Kenner Hugo, Man of Thousand Faces, voor kinderen van 5-11 jaar oud. Niet alleen was Hugo kaalhoofdig en barefaced, hij was ook maar een halve man wiens lichaam eindigde aan de manchet van zijn blauwe shirt. Hugo's hoofd was gemaakt van zacht rubber en zijn armen waren gevuld met katoen. Als je een touwtje aan hem trok, kon je zijn armen bewegen.
Hugo kwam met vermommingen die op hem (of op jezelf) konden worden geplakt met een speciale lijm. Hugo's populariteit duurde echter niet verder dan de jaren zeventig. Misschien kwam dit omdat speciale lijmstaafjes om aan vermommingen te blijven niet lang stand hielden (en gewone lijm kon in plaats daarvan niet worden gebruikt). Of misschien was het gewoon omdat hij zo stom eng was.
4 Furby
De Furby verscheen voor het eerst op Amerikaanse speelgoedwinkelplanken in 1998 en veroorzaakte onmiddellijk furore. Binnen drie jaar waren er 40 miljoen stuks verkocht.
Furbies waren kleine, robotachtige, harige speeltjes die op uilen leken met gigantische oren. Ze konden praten en soms helemaal zelf aanzetten. Het grootste deel van het geluid dat ze uitzenden, was in de vorm van hun eigen moedertaal, en krijste en gromt. Ze spraken echter ook een beetje Engels. Vermoedelijk, hoe meer je om ze heen sprak, hoe meer woorden en zinsdelen ze opriepen.
Er wordt gezegd dat Furbies je tijdens de nacht toesprak toen je dacht dat ze uit waren. Soms spraken ze spontaan zelfs nadat hun batterijen al lang waren verwijderd.
Het internet staat vol met gruwelijke verhalen over deze schijnbaar onschuldige wezens. Met verwijderde batterijen desondanks maakten ze midden in de nacht kinderen wakker met zinnen als "Wil je spelen?" Tegenwoordig kunnen nostalgische volwassenen die in de jaren negentig kinderen waren zich verheugen omdat de Furby weer op de markt is.
3 Live Bird Automata
In de achttiende eeuw kon Duits speelgoed nogal griezelig zijn. Neem bijvoorbeeld de levende vogelsautomaten die in de catalogus van Neurenberg werden getoond. Elke automaat was een komische figuur met een holle ruimte erin om een vogel vast te houden. Terwijl de vogel in de automaat worstelde, gaf het speelgoedfiguurtje allerlei bewegingen.
De catalogus pochte dat "niemand zich zou voorstellen dat een levende vogel binnen was maar zou veronderstellen dat het een uurwerk was dat het hoofd, de ogen en de snavel van de vogel deed bewegen." Of het arme schepsel na het spelen uit de automaat werd verwijderd weggegooid blijft een mysterie. Misschien waarschuwde alleen de geur van rottend vlees de kinderen dat een nieuw levend "uurwerk" nodig was.
2 Baby Secret
Baby Secret was een enge pop vervaardigd in 1966 door het speelgoedbedrijf Mattel. Ongeveer 45 centimeter (18 in) lang, het had een zachte baby lichaam en een vinyl hoofd. Het droeg een rode jurk en een wit slabbetje en had een open mond die bewoog toen het praatte. De fluisterfunctie van de pop werkte als haar trekkoord werd getrokken en haar stem was buitengewoon angstaanjagend en levensecht.
De commercial voor de Baby Secret-pop was net zo beangstigend als de pop zelf. Het bevatte de griezelige, demonische pop fluisterend zinnen als "Ik wil je iets vertellen" en "Ik hou van met je te slapen."
1 Little Miss No-Name
Little Miss No-Name was een pop die in 1965 door Hasbro-speelgoedbedrijf op de markt werd gebracht. De pop met blote voeten kwam gekleed in een gescheurde jutezak en had enorme, niet-knipperende ogen en een strak mondje. Toen ze werd uitgestoken, leek een van haar handen dat kleine juffrouw no-naam leek op bedelen. Ze had ook een plastic traan op haar wang.
De pop moest aan de harten van meisjes trekken, maar het had het tegenovergestelde effect. Kleine meisjes wilden schreeuwen terwijl ze de griezelige Little Miss No-Name zagen.
Hasbro stopte de productie van de pop al na een jaar, hoewel ze haar probeerden een promotie te geven met de Nederlandse warme chocolademelk van Borden als laatste poging om de pop te populariseren. Om de een of andere reden zagen kinderen echter niet het verband tussen een geruststellende kop warme chocolademelk en de griezelige pop.