Delen:
10 stappen in de evolutie van Weerwolf Lore
Culturen van over de hele wereld vertellen kampvuurverhalen over wezens. Azië heeft waren-tijgers en vossen. Afrika heeft nijlpaarden, krokodillen en hyena's. Zuid-Amerika heeft-jaguars. Inheemse Amerikanen hebben huidwandelaars. Het lijkt alsof je overal naartoe gaat, het toproofdier wordt als een bovennatuurlijk schepsel mythisch beschouwd.
De Europese weerwolf, ook bekend als een lycanthrope, is een onderdeel van de moderne popcultuur. De oorsprong ligt in de oudheid, vóór de opgetekende geschiedenis, maar zijn rol is door de eeuwen heen veranderd. Lycanthropy begon als een straf, werd een geschenk en werd herschreven als een vloek.
10De Ancient Warrior Class
De Proto-Indo-Europese cultuur was een oersche beschaving die mogelijk in het oude Europa heeft bestaan. Als het echt is, zou het de bron van alle Europese cultuur zijn, maar er is geen fysiek bewijs van zijn bestaan. Alles wat we hebben zijn aanwijzingen verborgen in verschillende talen - algemene woorden in verschillende landen. Historici hebben hun best gedaan om deze mysterieuze eerste samenleving bij elkaar te brengen.
Taalkundige Kim McCone gelooft dat de Proto-Indo-Europeanen een krijgerklasse jonge mannen hadden die in groepen van twee tot twaalf reisden en vrij van het land woonden. Deze groepen werden vergeleken met wolven en werden wolvenpakketten genoemd. Ze kleedden zich zelfs in wolvenhuiden en versierden zichzelf in de wolfsicografie.
Volgens sommige theorieën hebben deze proto-krijgers hun wolfachtige trekken doorgegeven aan hun nakomelingen. De Kelten en Galliërs hadden soortgelijke krijgers. De Grieken hadden jonge krijgers die leefden als wolven in het wild. Sommige Arcadians droegen wolf (of beer) huiden in plaats van schilden te gebruiken. De cultus van de wolf bleef het langst in de Scandinavische traditie, waar de ulfhednar waren de tegen de wol geverfde tegenhangers van de berenbrekers met berenhuid.
9 Vrede van de goden
Lycanthropy, in zijn vroegste literaire vorm, is te vinden in oude mythen. Het oudste exemplaar van een man die transformeert in een wolf is in de Het verhaal van Gilgamesj. In het verhaal veranderde de godin Ishtar een van haar aanbidders, een herder, in een wolf, waardoor hij de vijand van zijn schapen werd. Zijn honden scheurden hem aan stukken.
De Arcadische koning Lycaon werd veranderd in een wolf als een vorm van straf van Zeus. Lycaon is feitelijk de gelijknamige lycanthrope. Volgens Ovidius De metamorfosen, Zeus probeerde de mensheid te testen, dus wandelde hij door Arcadia vermomd als een sterveling. Zijn doel was om te zien of iemand zijn goddelijkheid kon herkennen. Blijkbaar zou hij, als ze hem niet zouden herkennen, een markering toevoegen aan de kolom "alle mensen vernietigen" in zijn grootboek. De meeste gewone mensen herkenden hem voor wie hij was en vielen neer en aanbaden hem.
Koning Lycaon was echter sceptisch over Zeus en bedacht een goddelijkheidstest. Lycaon sneed de keel van een gevangene door, kookte en roosterde zijn ledematen en serveerde ze vervolgens als vermakelijke maaltijd naar Zeus. Lycaon geloofde dat als dit echt Zeus was, hij de list meteen zou herkennen. Hij deed. Zeus gooide de tafel met een bliksemflits om en Lycaon vluchtte. In de velden werd Lycaon boos en dolblij met het slachten van schapen. Zijn kleren veranderden in vacht en zijn armen draaiden zich naar de benen. Hij werd een wolf.
8 Verrukte riemen
Een weerwolf worden was niet altijd een straf. In Duitse overlevering transformeerden sommige mensen vrijwillig in weerwolven om superkrachten te verkrijgen. Ze bereikten dit door het dragen van betoverde riemen gemaakt van wolvenhuid. Als wolven zwierven ze 's nachts rond en vielen hun vijanden of het vee van hun vijanden aan.
Boeren hadden een manier om deze ondeugende weerwolven te bestrijden. Als je een stuk glanzend staal over de wolf gooit, raakt de riem tijdelijk zijn kracht kwijt. Hierdoor veranderde het beest weer in een mens. Eén boer deed dit tegen een weerwolf en was verrast om te zien dat zijn buurman, een gerespecteerde vrouw in het dorp, nu naakt voor hem stond. Ze smeekte om genade en vroeg hem om haar geheim te houden. Hij beloofde dat hij dat zou doen, maar het woord kwam snel uit.
7'Bisclavret'
Het 12de-eeuwse romantische gedicht "Bisclavret" van Marie de France vertelt over een baron die een weerwolf wordt en alleen kan terugkeren naar zijn menselijke vorm wanneer hij zijn volkskleren draagt. Wanneer de vrouw van Baron Bisclavret ontdekt dat hij een weerwolf is, verbergt ze zijn kleren zodat hij nooit meer mens kan zijn, en dan rent ze weg en trouwt met een ridder.
Bisclavret overleeft een jaar in het bos totdat hij op het jachtfeest van de koning komt. De wolf rent naar de koning en kust zijn laars. De koning is zo verbluft door het nobele gedrag van de wolf dat hij de jachthonden afzet en besluit de wolf als huisdier te houden. Later, op het kasteel, komt de ridder die met de vrouw van Bisclavret is getrouwd opdagen voor een feestje. Bisclavret duikt naar de ridder, maar de koning weerhoudt hem en scheldt hem uit met een stok.
Er gaat een tijd voorbij en de koning reist toevallig door het thuisland van Bisclavret. De barones, de ex-vrouw van Bisclavret, hoort hiervan en brengt geschenken voor de koning, maar wanneer Bisclavret haar ziet, bijt hij haar neus af. De koning merkt op dat deze vrouw de vrouw van de ridder is en dat dit de enige twee mensen waren die de wolf ooit had aangevallen. In de veronderstelling dat de ridder en zijn vrouw zijn wolf hebben geschaad, arresteert de koning hen. Onder marteling onthult de barones de waarheid samen met de locatie van de kleren van Bisclavret. Eindelijk kan Bisclavret de menselijke vorm terugkrijgen. Zijn land wordt hersteld en hij blijft goede vrienden met de koning.
Verhalen zoals de show van Bisclavret weerwolven in een positief of neutraal licht. Die interpretaties waren alles behalve verloren toen de christelijke hervorming door Europa vloog.
6 Gedemonstreerd door de kerk
De weerwolf onderging dramatische veranderingen tijdens de middeleeuwse periode.Christelijke geleerden hadden de heidense weerwolf herschreven tot een schepsel van agressief kwaad. Lycanthropy werd nu beschouwd als een vuile vloek, verkregen door demonische bezetenheid of hekserij. Een priester kan je vervloeken met lycanthropy als straf voor je zonden. Iedereen die de pech heeft om op kerstavond geboren te worden, zou ook een weerwolf worden. Kerstmis baby's werden beschouwd als godslasterlijk omdat ze afbreuk deden aan de geboorte van Jezus.
Op dit punt in de geschiedenis ontwikkelde wijdverbreide geloof in weerwolven zich in lockstep met die van heksen. Beide overblijfselen van het heidense bovennatuurlijke moesten worden bejaagd en uitgevoerd. Temidden van de hysterie werden weerwolf waarnemingen een vrij algemeen voorkomen. Veel mensen werden beschuldigd en geëxecuteerd, inclusief seriemoordenaars zoals Peter Stumpp. Dorpsbewoners kwamen vaak met hun eigen tests om weerwolven in menselijke vorm te identificeren. Een verkapte weerwolf heeft bijvoorbeeld een onevenwichtige, harige hand en een lange wijsvinger.
5Revenant Weerwolven
Naast heksen raakten weerwolven al snel verward met de revenants en vampiers van de Middeleeuwen. De Grieken geloofden dat weerwolven uit het graf zouden oprijzen als vampieren nadat ze waren gedood. In de vorm van een wolf zouden ze op slagvelden rondspoken en de adem van stervende soldaten afvoeren. Ze zouden ook huizen binnengaan en baby's uit hun wieg stelen. De Griekse weerwolven verschilden in het leven van andere weerwolven in Europa. In plaats van vormverschuivingen verlieten hun zielen hun lichamen en bezaten rondzwervende wolven.
De Serviërs combineerden weerwolven en vampieren tot één wezen genaamd a vlkoslak. Deze vamp-wolven kwamen uit in de diepste vrieskou van de winter. Ze hielden een feestje in het bos waar ze zich zouden ontspannen door hun wolvenhuid uit te doen en ze aan bomen te laten hangen. Als je een van deze skins kunt stelen en branden, vlkoslak zou genezen zijn.
4De zilveren kogel
Sinds de komst van de christelijke hervorming had de weerwolf geen specifieke kwetsbaarheden en kon op dezelfde manier worden weggegooid als elke heks of vampier - hij hakte hem in en verbrandde het lichaam.
Tussen de jaren 1764 en 1767, terroriseerde een grote wolf of een groep wolven de provincie Gevaudan, Frankrijk, op het hoogtepunt van weerwolfhysterie. De mensen geloofden dat het een enkele demonische weerwolf was. De aanslagen resulteerden naar verluidt ergens tussen de 60 en 113 doden. Het werd zo erg dat koning Lodewijk XV zijn koninklijke jagers stuurde om voor de dreiging te zorgen. Uiteindelijk hebben ze een grote wolf in de zak gestopt en zijn teruggekeerd naar de koning, maar de aanslagen in Gevaudan gingen door.
Een militie van lokale jagers zocht vervolgens het beest. Eindelijk werd de massieve wolf neergeschoten door Jean Chastel, een plaatselijke herbergier. Chastel had zijn musket geladen met kogels gemaakt van een zilveren kelk gezegend door een priester. Hij geloofde dat de kogels fataal waren omdat ze waren gemaakt van een beker die het bloed van Christus bevatte tijdens de communie. Het feit dat het van zilver was gemaakt maakte waarschijnlijk geen verschil voor hem. Hoe dan ook, deze legende kan de bron zijn van de zwakte van de moderne weerwolf tegen zilveren kogels.
3Gothic Horror
Met de opkomst van het tijdperk van de Verlichting groeiden mensen uit hun bijgeloof (relatief gezien) en keerden weerwolven de wereld van de literatuur binnen. Vanwege de recente hysterie werden gotische horrorverhalen met monsters populair. Eén zo'n verhaal is Sabine Baring-Gould's Het boek van Were-wolven (1865). Daarin vermeldt Baring-Gould dat weerwolven van vorm veranderen in de nacht van de volle maan. Hij citeert ook een andere auteur die iets dergelijks zegt. Dit lijkt de vroegste referentie te zijn van lycanthropes die transformeren in maanlicht. Net als de zwakte van de zilveren kogel, zou deze eigenschap pas honderd jaar later kanunnik worden.
De populariteit van de weerwolf ging door tot in de 20e eeuw en verscheen in stripboeken zoals 'Weird Tales'. Maar de weerwolf had nog geen definiërende tekst zoals Dracula, Frankensteinof Dr. Jekyll en Mr. Hyde.
2De weerwolf van Parijs
Het jaar 1933 zag de publicatie van De weerwolf van Parijs, door Guy Endore. Het wordt door velen beschouwd als de Dracula van weerwolfromans.
De roman volgt Bertrand, een jongen die op kerstavond werd geboren met een tienermeisje dat was verkracht door een priester. Bertrand groeit op met sadistische seksuele verlangens die zich afspelen in zijn dromen. Sommige van die dromen blijken herinneringen te zijn aan dingen die hij had gedaan als weerwolf. Nadat Bertrand een prostituee aanvalt, zijn vriend vermoordt en een incestueuze relatie met zijn moeder heeft, vlucht hij naar Parijs.
De oom van Bertrand, die hem opgevoed heeft, achtervolgt. Hij arriveert in Parijs en begint zijn neef te zoeken door lokale moorden en verminkte lijken te bestuderen. Wat hij niet weet, is dat Bertrand verliefd is geworden op een meisje, Sophie, die op de hoogte is van zijn vloek. Ze heeft hem geholpen het te onderdrukken door hem kleine hoeveelheden van haar bloed te laten drinken. Maar het beest kan niet gemakkelijk getemd worden en Bertrand vreest dat hij snel de controle zal verliezen.
In De weerwolf van Parijs, we beginnen de moderne weerwolf te zien opduiken. Bertrand onthoudt zijn transformaties als dromen, en hij verliest zelfbeheersing in de confrontatie met verleiding. Hij is een verder goede man die lijdt onder een vreselijke vloek die zijn gedrag verandert. Deze roman introduceert officieel de zwakte van de weerwolf tot zilver, een eigenschap die weerwolven volgt in latere fictie.
1De Wolfman
Hollywood's eerste grote weerwolfilm was Universal Pictures ' De weerwolf van Londen. In de film, wanneer botanicus Wilfred Glendon naar Tibet reist om een zeldzaam kruid te vinden, wordt hij aangevallen en gebeten door een vreemd wezen. Hij keert terug naar Londen en binnenkort terroriseren twee weerwolven de stad. Glendon weigert te geloven dat hij een van hen is.
De weerwolf van Londen introduceert het idee van lycanthropy als een besmettelijke ziekte die zich door bijt verspreidt. De film was echter een flop. De Glendon weerwolf had weinig make-up en droeg een pak, waardoor hij meer op meneer Hyde leek dan een wolf / mens hybride.
De eerste acteur die bereid was om door het slopende make-upproces te gaan om een geloofwaardige weerwolf te maken (toentertijd) was Lon Chaney Jr. in de film uit 1941 De Wolfman. Zijn legendarische transformatiescène schokte het publiek en duwde weerwolven in de reguliere cultuur. De Wolfman werd een nietje van de Universal Pictures-horrorfilmfranchises. Lon Chaney Jr. hernam zijn iconische rol vele malen in de jaren die volgden. Zijn films putten uit de verspreide weerwolf van de negentiende en twintigste eeuw om vele weerwolftropen te laten stollen. De cross-overfilm uit 1943 Frankenstein ontmoet de wolvenman eindelijk populariseerde het concept van weerwolven transformeren in de nacht van de volle maan.