Delen:
10 Extreme meldingen van kannibalisme in de afgelopen 200 jaar
Het is moeilijk voor te stellen dat we ooit in een situatie zouden verkeren waarin we denken aan het eten van een ander mens. Maar de geschiedenis heeft ons keer op keer laten zien dat er veel situaties zijn waarin mensen het ondenkbare zullen plegen. Hoe vreselijk het ook is om te zeggen, soms maakt de situatie de morele misdaad begrijpelijk. Maar er zijn ook momenten waarop de misdaad van het eten van het vlees van een andere persoon wreed en onnodig is.
Uitgelicht beeldtegoed: Wikipedia10 Essex Bemanning
Het verleden zit vol met verhalen over scheepswrakken en kannibalisme. Het geval van het walvisschip Essex is een van die zeldzame gevallen waarin men kon zien waarom kannibalisme werd beoefend.
In 1820, de Essex werd aangevallen door een potvis. Het schip ging naar beneden, maar alle 20 mannen overleefden en kwamen op de drie overgebleven boten. Na lang op het water te hebben gezeten en weinig te hebben voorraden, besloten drie mannen achter te blijven op een dor eiland.
Meer weken gingen voorbij op het water, en een van de 17 overgebleven mannen was fit, stuiptrekkend en stierf. De andere mannen vielen op hem, knipten zijn organen uit en aten wat ze konden.
Naarmate meer matrozen stierven, werden ze opgegeten. Toen, op een noodlottige dag, moest een van de mannen worden gedood, zodat de overgebleven mannen konden leven. Al met al overleefden slechts vijf mannen lang genoeg om gered te worden.
9 Totdat er maar één was
Iedereen die ooit naar Sarah Island is gestuurd, heeft ongetwijfeld zijn tijd doorgebracht met de wens dat hij kon ontsnappen. In 1822 was dat precies wat Alexander Pearce en zeven veroordeelden deden. Ze gingen de bush in en alleen Pearce kwam er levend uit.
Volgens verschillende verslagen zijn drie van de mannen kort na hun ontsnapping uit de groep verdwenen. Dat liet in totaal vijf mannen achter. Ze drongen verder, maar de honger overwon hen. De eerste die werd neergeschoten was een man genaamd Bodman. De overige vier mannen namen allemaal deel aan het kannibalisme, zodat ze allemaal schuldig zouden zijn aan de misdaad.
Toen de honger weer toesloeg, hielden Pearce en een andere gevangene nog een verdoemde man vast terwijl een man genaamd Greenhill hem doodde en afslachtte. Matthew Travers was de volgende man om te sterven en liet slechts twee mannen achter: Pearce en Greenhill.
Eindelijk werd een kamp gevonden en stapte Pearce alleen de bush uit. Greenhill was gegeten.
Pearce werd gevangengenomen en bekende tot kannibalisme. De autoriteiten geloofden hem niet voordat Pearce weer was ontsnapt met een andere veroordeelde. Deze keer, toen Pearce werd gevonden, had hij delen van de andere gevangene in zijn zakken. Pearce gaf opnieuw toe aan kannibalisme en werd opgehangen.
8 Het Francis Mary
De Francis Mary, een houten schip, ontmoette sterke wind op 5 Februari, 1826. De gebeurtenis haalde beide van haar masten, en zij was plotseling dood in het water. Er waren weinig voorzieningen en al snel begonnen de 21 mensen op het schip te verhongeren.
De eerste stierf enkele dagen later, maar de bemanning was nog niet klaar om kannibalisme te proberen. Tegen de tijd dat de tweede persoon overleed, had de bemanning tien dagen niet gegeten. De dode man werd in stukken gesneden en zijn vlees werd gedroogd en gerantsoeneerd.
Meer mensen stierven en werden gegeten. Tegen de tijd dat de kok in het midden van de dood was, claimde zijn vrouw, Ann Saunders, eigendomsrechten op hem, verbloemde hem en nam het grootste deel van zijn vlees. Toen werd ze de kok van het schip en werd gerapporteerd als zijnde onverschrokken in haar kannibalistische werk.
Tegen de tijd dat de redding arriveerde, waren er nog maar zes mensen over.
7 Een inheems feest
Een geval van inheemse kannibalisme raakte de kranten in 1866. Volgens het rapport stuurde een Franse oorlogsstoomboot een boot naar een van de rivieren in Nieuw-Caledonië, een eiland in de Stille Zuidzee. De mensen op de stoomboot wachtten op de terugkeer van de boot, maar er kwam niemand.
Nerveus over wat er zou kunnen gebeuren, ging de stoomboot de rivier in Nieuw-Caledonië op en ontdekte uiteindelijk de overblijfselen van de mannen van de boot. Het was duidelijk dat de mannen waren gedood en opgegeten.
Een paar van de inheemse mensen werden gevangen genomen en toegegeven "hun schedels met bijlen te splitsen en vervolgens gekookt en opgegeten". Ze klaagden zelfs dat een van de mannen zo oud en taai was dat ze hem extra moesten koken lang voordat zijn vlees zacht genoeg werd om te eten.
Geïrriteerd eisten de Fransen hun wraak door elke inheemsen te doden die ze konden vinden.
6 De Greely-expeditie
De geschiedenis zit vol met verhalen over expedities die vreselijk mis gingen. De Greely-expeditie is er een van.
Het begon in 1881 toen de Amerikaanse luitenant Adolphus Greely het commando kreeg over een Noordpoolexpeditie. Vijfentwintig mannen gingen weg en in 1884 keerden slechts zes overlevenden terug nadat ze gered waren.
Aanvankelijk werden deze mannen beschouwd als helden. Maar twee maanden later werd bekend dat ten minste één persoon op de expeditie was neergeschoten en opgegeten. De autoriteiten probeerden het schandaal te verdoezelen, maar autopsies van de overledene bevestigden de geruchten over kannibalisme.
5 Eet de jongste
In 1884 kocht Jack Want, de rijke Australische advocaat, een jacht om toe te voegen aan zijn sociale prestige. Jack huurde een ervaren zeeman en drie bemanningsleden in om het jacht te varen, genaamd de Reseda, naar Australië voor hem.
Om een lang verhaal kort te maken, namen de mannen de Zuid-Atlantische route, ontmoetten ze een storm en brachten het jacht tot zinken. De vier mannen wisten zichzelf te redden door op de rubberboot van het jacht te stappen.
Drie weken lang hebben de mannen uitgehongerd. Ze dronken hun eigen urine om in leven te blijven. Ze namen ook een schildpad, dronken het bloed en aten het vervolgens.
Uiteindelijk dachten ze dat ze veel zouden trekken om te beslissen wie er zou worden gedood en opgegeten.In plaats daarvan besloten ze om de jongste en zwakste persoon op de rubberboot, de 17-jarige Richard Parker, te vermoorden. Kort na het eten van hun scheepsmaat, werden ze gered.
4 bevroren reepjes vlees
Siberische gevangenissen zijn altijd al bekend als brutale plaatsen. In 1903 werd gemeld dat vier mannen waren ontsnapt uit een gevangenis op het eiland Saghalien. Uiteindelijk werden twee van de mannen heroverd.
Wat gebeurde er met de andere twee ontsnappingen? Ze werden gegeten.
De mannen hadden niet genoeg voorraden om de tocht door de kou te overleven, dus besloten twee mannen om de andere twee aan te vallen en te doden. Ze dronken het bloed van hun slachtoffers, sneden hun vlees in reepjes en legden de reepjes in de sneeuw om te bevriezen. Toen de mannen gevangen werden genomen, hadden ze nog enkele bevroren stroken vlees.
3 Siege Of Leningrad
In de zomer van 1941 begonnen de Duitsers Leningrad te omsingelen. Tegen de herfst waren hun troepen erin geslaagd om alle voedselvoorraden van de stad af te snijden en de mensen in de stad te laten verhongeren.
In het begin keerden mensen naar de dierentuin en aten de dieren en vissen die ze daar konden vinden. Toen begonnen ze hun huisdieren te eten. Op een laatste moment van wanhoop aten de uitgehongerde mensen behangplaksel en kookten leer in een gelei die gegeten kon worden.
Eindelijk, met geen andere keuze dan een groot taboe uit te hongeren of te verbreken, gingen veel mensen over tot kannibalisme om in leven te blijven totdat hun stad weer bevrijd was. Men geloofde dat honderden tot duizenden mensen zich tot deze praktijk wendden. Het werd zo erg dat de politie in de stad een speciale werkgroep moest opzetten om het kannibalisme te bestrijden.
2 Bergen Gevangenkamp Camp Bergen-Belsen
Tijdens de Tweede Wereldoorlog kampte het kamp Bergen-Belsen oorspronkelijk krijgsgevangenen. Het begon later burgers te huisvesten, en toen werd het een concentratiekamp. Mensen van alle achtergronden en landen waren krap in het kamp. Voedselrantsoenen waren kort, en tegen 1945 waren de gevangenen verhongerend, zonder eten voor dagen achtereen.
Toen de westerse geallieerden in het kamp arriveerden, waren ze niet voorbereid op de omstandigheden. Brigadier Glyn Hughes vertelde verslaggevers: "De gevangenisdokters vertellen me dat kannibalisme gaande is." Hij voegde eraan toe: "Er was geen vlees op de lichamen. De lever, nieren en het hart zijn eruit geslagen. '
Deze gevangenen bevonden zich in zulke vreselijke omstandigheden met lijken opgestapeld en geen voedsel dat ze gedwongen werden het ondenkbare te plegen, alleen maar om nog een dag te overleven.
1 Menselijk vlees in potten
Een vreemd rapport kwam uit in februari 1948 vanuit de Russische zone van Chemnitz. Blijkbaar was de zus van Bernard Oehme de maand ervoor vermist en familieleden meldden de zaak bij de politie.
De politie ging op zoek naar de 26-jarige vrouw en ontdekte wat er nog van haar over was in het huis van haar broer. Ze "vonden menschenvlees in potten, emmers en schotels, en Maria's hoofd, handen en voeten in de kelder."
Toen hij werd geconfronteerd, gaf de broer toe dat hij zijn zuster had "vermoord, gekookt en gegeten". Er werd geen reden gegeven waarom hij kannibalisme pleegde.