10 vreemdste verdedigingsmechanismen in de natuur

We zijn ons allemaal bewust van het vecht- of vluchtprincipe in de biologie, waarbij een dier reageert op een dreiging door de vijand te benaderen of ervoor te vluchten. Er zijn enkele fascinerende manieren waarop de natuur met deze bedreigingen omgaat. Deze lijst toont de tien dieren (plus een bonusinvoer) met de raarste verdedigingsmechanismen.

10

Vliegende vis

Er zijn veel wezens met de kracht van de vlucht, maar deze functie wordt over het algemeen niet toegeschreven aan vissen. Vliegende vissen kunnen uit het water springen en vliegen of glijden over lange afstanden. Dit wordt gebruikt als verdedigingsmechanisme om te ontsnappen aan roofdieren.

De vliegende vis heeft een gestroomlijnd, torpedovormig lichaam dat helpt om voldoende energie te krijgen om door het wateroppervlak te breken. Om uit het water te komen, zwemt de vis met snelheden tot 60 km per uur. De borstvinnen van de vis zijn geëvolueerd in grote vleugels waardoor de vissen in de lucht kunnen komen. Zodra het uit het water is, kan het vliegen tot 200 meter lang, met zijn staartvin als een soort propeller. In 2008 werd in Japan een vliegende vis waargenomen die 45 seconden zweefde.

9

Hagfish

De Hagfish is een oud organisme dat al 300 miljoen jaar bestaat en het enige dier is met een schedel en geen wervels. Wanneer verstoord, verdrijft het een walgelijke, slijmerige substantie bij roofdieren. Als het zich vermengt met water, zet het slijm uit en kan er tot 5 gallon (20 liter) geproduceerd worden. Dit zorgt voor afleiding terwijl de aanvaller probeert uit de rommel te komen. Het creëert ook een knoop in zijn lichaam en dit, samen met het slijm, laat de Hagfish ontsnappen uit de klauwen van een roofdier. Het slijm kan vissen verstikken als het zich ophoopt in de kieuwen. Van de Hagfish is bekend dat hij haaien slijmt zoals te zien is in de video hierboven. Ga naar 1.30 minuten voor de beste reactie.

De kleine draden die het slijm van de Hagfish vormen, zijn tien keer sterker dan nylon en dit is van groot belang voor wetenschappers, die geloven dat het kan worden gebruikt om kleding te maken.

8

Aardappel kever

De aardappelkever heeft een vreemde manier ontwikkeld om te voorkomen dat hij wordt gegeten door grotere insecten. De larven bedekken zichzelf in hun eigen uitwerpselen. De mest is giftig en de vieze geur weert roofdieren af.

De kever eet van de nachtschadeplant en hergebruikt de giftige stoffen die hierdoor worden geproduceerd in de uitwerpselen. Deze verdediging wordt een fecaal schild genoemd. Feces wordt op de ruggen van de kevers geleid door een reeks spiercontracties in de buik en na verloop van tijd vormt het het schild.

7

Boxer Crab

Wanneer het een significante bedreiging detecteert, zal de Boxercrab een krachtige stoot verpakken met behulp van zee-anemonen die aan zijn klauwen zijn bevestigd. Ze zien eruit als pom-poms, maar ze kunnen dodelijk zijn voor andere zeedieren en ze hebben een sterke angel. De krab zwaait zijn klauwen rond wanneer gestoord, om gevaar af te weren.

Er is een wederzijdse overeenkomst met de twee organismen aangezien zij allebei van de regeling profiteren. De bokskrab krijgt een geweldig afweermechanisme dat de meeste andere dieren te schande zou maken, en de anemoon wordt mobiel en kan meer voedsel krijgen. De krab gebruikt ook sponzen en koralen in plaats van de anemoon.

6

Eurasian Roller

Net als de aardappelkever, bedekken de nakomelingen van de Euraziatische roller zich in hun eigen lichaamsvloeistof om te voorkomen dat ze voedsel worden voor een hongerig dier. Deze keer echter, is het braaksel dat het schild vormt. De braakliggende babyvogels zien er vreselijk uit en ruiken verschrikkelijk, zodat ze minder snel worden gegeten. De ouders ruiken ook het braaksel en ze vliegen snel terug naar het nest om de dreiging af te weren, meestal een roofvogel of een slang. Dit is de enige waargenomen vogel om braaksel te gebruiken als een vorm van communicatie.

5

Zeekomkommer

Het meest walgelijke afweermechanisme van de natuur is dat van de zeekomkommer. Eenmaal verstoord, werpt het zijn kleverige darmen en andere organen uit de anus, naar de aanvaller; het verstrikken. Dit verblindt en leidt de vijand af. Bij sommige soorten zijn de darmen giftig en bevatten ze een giftige chemische stof genaamd holothurine. Het lichaam van de zeekomkommer samentrekt gewelddadig om de binnenkant eruit te persen.

Het wezen lijkt dit proces niet erg te vinden en de organen worden snel hersteld. Het duurt ongeveer zes weken voordat de ontbrekende lichaamsdelen worden geregenereerd.

4

Turkije Gier

Wanneer de gier van Turkije wordt benaderd door een hongerig roofdier, zal het de volledige inhoud van zijn maag uitspugen. Dit wordt gebruikt als een aanbod van voedsel of om de roofdieren te laten vluchten. Het braaksel van de gier is volkomen walgelijk, en de geur verdrijft de meeste roofdieren volledig. De gier kan dan sneller wegrennen omdat hij een stuk lichter is. Hoewel op dit punt veel roofdieren al zouden zijn verdwenen. Sommige uitgehongerde dieren zullen daadwerkelijk het braaksel opeten, ook al is het erg zuur en kan het verbranden. [Http://vulturesociety.homestead.com/TVFacts.html]

3

Japetella heathi Octopus

Deze octopus wordt gevonden in de oceanen op een diepte van 1.900-3.200 voet (600-1000 meter). De Japetella heathi-octopus heeft zich moeten aanpassen om twee soorten dodelijke roofdieren te ontwijken - degenen die jagen door silhouetten te zoeken die zijn gemaakt door het lichtere water erboven, en degenen die hun eigen licht gebruiken van bioluminescentie. Om te voorkomen dat een silhouet ontstaat, is de inktvis bijna volledig transparant, behalve dan zijn ogen en ingewanden. Deze zijn echter reflecterend geworden en verminderen hun schaduw. Hierdoor kan licht het dier passeren, waardoor het minder roofdier wordt.

Dit is echter een nadeel voor predatoren met bioluminescentie, zoals de zeeduivel, omdat de octopus het licht zou reflecteren, waardoor de vis het gemakkelijk kan lokaliseren. Om te voorkomen dat het voedsel wordt voor de zeevis, activeert de octopus huidpigmenten wanneer de octopus hun licht detecteert. Deze pigmenten laten de octopus in minder dan een seconde van kleur veranderen in rood, waardoor het reflectievermogen sterk vermindert.Dit maakt de octopus effectief onzichtbaar voor zeeduivel en andere vissen in de koplamp. Wanneer de dreiging weg is en het licht niet meer aanwezig is, keert Japetella heathi terug naar transparantie.

2

Iberische geribbelde Newt

In een eerdere lijst hebben we een kikker afgebeeld die zijn botten door de huid kan breken. De Iberische geribde newt brengt dit echter naar een heel ander niveau. Dit wezen is te vinden op het Iberisch schiereiland en Marokko. Wanneer bedreigd, zal de newt zijn ribben door de huid duwen, uit tubercels aan de zijkant van zijn lichaam. Deze ribben fungeren als wapens om aanvallers af te weren. Ondanks het scheuren van de huid, veroorzaakt het proces geen pijn voor de newt.

Om dit te doen, verplaatst het de ribben weg van de wervelkolom, waardoor hun hoek met maximaal vijftig graden toeneemt. De huid is uitgerekt en de botten scheuren door. Tegelijkertijd wordt een giftige stof afgescheiden door poriën op de huid. De stekelige ribben doorboren de huid van de aanvaller en dan komt het gif binnen. Dit kan zelfs de dood veroorzaken. De verdediging van de newt blijkt zeer effectief te zijn.

1

Maleisische exploderende mier

Hoewel de Iberische ribben-newt niet wordt beïnvloed door het afweermechanisme, kan hetzelfde niet worden gezegd over de Maleisische exploderende mier. De mier verdedigt de kolonie tegen aanvallers door zichzelf op te blazen. Twee grote klieren vol met een giftige chemische stof bevinden zich overal in het lichaam van de mier en wanneer het wordt aangevallen, zal het met geweld zijn spieren samentrekken. Dit zorgt ervoor dat de met vloeistof gevulde klieren barsten, waardoor de kleverige, giftige substantie uit het hoofd bij het doelwit vrijkomt. Deze substantie verstrikt niet alleen de aanvallers, maar veroorzaakt ook extreme irritatie en corrosie. Dit weerhoudt het wezen en kan doden.

+

Houtkikker

Deze kikker heeft het vermogen om weer tot leven te komen na volledig bevroren te zijn zonder brein of hartactiviteit. Deze vreemde aanpassing werkt als een verdediging tegen de extreme kou.

Tijdens de winter, wanneer de kerntemperatuur te ver onder de wettelijke limiet daalt, instrueert het brein van de houtkikker de lever om enorme hoeveelheden glucose te produceren die als een soort antivries werken. Dit voorkomt dat ijskristallen te groot worden, waardoor de cellen en bloedvaten worden verbroken.

De kikker kan wekenlang in deze bevroren toestand blijven totdat een temperatuurverandering het mogelijk maakt om te ontdooien. De hartspier, die werd beschermd door een enorme opeenhoping van glucose, barstte plotseling tot leven door samen te wrijven. Dit genereert een elektrische lading en geeft het hart een uitbarsting van energie waardoor het weer kan gaan pompen. Het bloed stroomt dan door het lichaam van de kikker en na een paar minuten is het weer normaal. Deze ongelooflijke aanpassing laat de kikker overleven in extreme omgevingen zoals Noord-Canada en Alaska.