10 Bizarre geleedpotigen

Geleedpotigen zijn ongelooflijke dieren met insecten, spinachtigen en schaaldieren. Samen vormen ze meer dan tachtig procent van alle soorten op aarde, dus het is niet meer dan normaal dat er hele mooie en bizarre voorbeelden van deze wezens zijn. Deze lijst geeft een overzicht van de tien vreemdste geleedpotigen op aarde.

10

Golden Tortoise Beetle

De prachtige gouden schildpadkever - Charidotella sexpunctata - komt veel voor in het oosten van Noord-Amerika en meet vijf tot zeven millimeter lang. De kever heeft een buitengewone gouden tint, maar hij kan ook van kleur veranderen en zijn buitenste laag transformeren, zodat hij transparant wordt. Deze kleurverandering onthult de rest van de kever eronder, die zwart is met rode vlekken, zoals een lieveheersbeestje. Zodra deze kevers zijn verzameld en uit hun natuurlijke habitat zijn gehaald, verliezen ze snel hun kleur en worden ze modderbruin. Dit komt omdat ze hun vloeibare laag verliezen, die wordt gevormd door dauw op de bladeren waarop ze leven. Deze vloeistoflaag geeft de illusie van een gouden kleur.

De keverlarven van deze soort zijn ook behoorlijk interessant. Ze hebben een donker, stekelig uiterlijk en terwijl ze hun huid afschudden, blijft een deel ervan achter. De larven voegen hier hun eigen uitwerpselen aan toe en vormen een fecaal schild voor bescherming tegen roofdieren. Als ze gestoord zijn, klappen ze dit schild open en raken het roofdier. Je kunt de larven en ontlasting zien in deze video [http://www.youtube.com/watch?v=_BDxjUfyVEA].

9

Tiger Beetle

Inheems in Australië is de supersnelle soort tijgerkever Cicindela hudsoni, wat relatief het snelste dier op aarde is. De kever bereikt snelheden tot 5,6 mijl per uur of 2,5 meter per seconde. Dit is het equivalent van een mens die met 480 mijl per uur rent! Op volle snelheid verliest de kever zijn zicht, zodat hij in kleine uitbarstingen moet rennen bij het jagen op prooien.

De tijgerkever is een zeer agressief roofdier en dankzij zijn snelheid en zijn enorme, krachtige kaken kan hij kleine insecten en spinnen gemakkelijk vangen en doden in zijn woestijnomgeving. De keverlarven zijn even dodelijk en begraven zichzelf in de grond. Wanneer kleine prooien voorbijgaan, springen de larven uit hun schuilplaats en vangen ze met hun enorme kaken. De prooi wordt dan in het gat gesleept en verslonden. Er zijn echter problemen met dit type predatie. Als een wesp het nest van de larven verstoort, zal het ontwijken uit de weg en voorkomen dat het wordt gegeten. Het zal dan in het nest graven en de larven verlammen voordat ze eieren in het slachtoffer leggen. Dan dicht de wesp de ingang van het nest af. De wespeieren komen uit in de larven en eten het geleidelijk op tot ze uit de huid barsten om hun levenscyclus voort te zetten.

8

Asp Caterpillar

Een soort die endemisch is voor Noord-Amerika, de aspergerups - Megalopyge opercularis - ziet er vrij onschuldig uit. Het moet echter met uiterste voorzichtigheid worden behandeld omdat het een zeer krachtig gif heeft en een van de meest giftige rupsen in Noord-Amerika is. Aan het einde van de pluizige haren liggen scherpe, giftige stekels die de huid doorboren en extreme allergische reacties kunnen veroorzaken, zoals ontstekingen, blaren, hoofdpijn, misselijkheid en ademhalingsmoeilijkheden. Deze symptomen kunnen dagen aanhouden.

In de Verenigde Staten zijn in de loop der jaren veel gevallen van letsel gemeld - de letsels komen vooral voor bij kinderen terwijl ze proberen deze wezens op te pikken. De asp-rups groeit tot twee centimeter lang en de volwassen is de gerimpelde flanellen mot, die ook een bizarre, yeti-achtige uitstraling heeft.

7

Thorn Bug

De doorn-bug - Umbonia crassicornis - wordt zo genoemd vanwege het vergrote pronotum dat bij de meeste soorten op doornen lijkt. Deze functie varieert echter aanzienlijk tussen de verschillende soorten doornbug. Deze aanpassing is ontwikkeld om de insecten tegen roofdieren te beschermen en de doornen na te bootsen op de planten waarop ze gedijen. De doornbotten doorboren de plantstelen met hun snavels, voeden zich met het sap binnenin. Er zijn veel soorten doornbuggen die over de hele wereld worden gevonden en ze bestaan ​​al bijna veertig miljoen jaar. De meest voorkomende en wijdverspreide soort is Umbonia crassicornis en wordt aangetroffen in Florida, Midden-Amerika en Noord-Zuid-Amerika. Ze kunnen 10 millimeter lang worden.

6

Scorpionfly

De gewone schorpioenvlieg Panorpa communis is inheems in West-Europa en voedt zich met dode of stervende insecten, nectar en rottend fruit. Ze hebben ook waargenomen stelen van insecten van spinnenwebben. De vliegen hebben de neiging om ongeveer 25 millimeter lang te worden met een spanwijdte van 35 millimeter.

De achterkant die eruitziet als een schorpioenverhaal is eigenlijk de overmaatse geslachtsdelen van de mannetjesvlieg. De schorpioenvlieg staat bekend om zijn bizarre paringsritueel waarbij het vrouwtje haar maat kiest uit het beste geschenk dat de mannetjes haar brengen. Dit is meestal een insect of een massa speeksel. Hoewel het er behoorlijk griezelig uitziet, zijn de schorpioenvlieg en de 'stinger' totaal onschadelijk.

5

Tong-etende Luis

De tongetende luis - Cymothoa exigua - is een van de walgelijkste parasieten die de mens kent. De luis wordt gevonden in de Golf van Californië en komt zijn gastheer (de gevlekte rozenknarper) door de vinnen. Verschillende mannelijke luizen komen de vis in één keer binnen en dan zal een van deze luizen uitgroeien tot een vrouwtje. Het vrouwtje reist dan naar de mond van de gastheer waar het zich hecht aan de basis van de tong. De bloedtoevoer van het orgel wordt afgesneden, waardoor het doodgaat en loskomt.

Nu fungeert de parasiet als de tong van de vis door zich te binden aan de overblijvende spier. Het voedt het bloed van de gastheer en ook algen en slijm die het in zijn mond verzamelt. En hoe zit het met de andere luizen? Welnu, ze blijven in de kieuwkamer van de vis en kunnen af ​​en toe hun nieuwe huis verlaten om met het vrouwtje te paren. De gastheervis leeft jarenlang met de parasiet en afgezien van de duidelijke schade aan de tong, blijft hij relatief ongeschonden.De tongetende luis is de enige bekende parasiet die een orgaan van zijn gastheer vervangt.

4

Giraffe Weevil

Dit opmerkelijk uitziende wezen is de giraffenkever - Trachelophorus giraffa - die inheems is op het eiland Madagaskar. Het werd ontdekt in 2008 en wordt 25 millimeter lang. Het heeft een zwart lichaam met een rode vleugel. De bug ontleent zijn naam aan zijn extreem lange nek die lijkt op die van een giraffe. Wetenschappers geloven dat dit een aanpassing is voor vecht- en nestbouw. De nek van het mannetje kan tot driemaal zo lang zijn als die van de vrouwelijke weevil. Wat ook interessant is aan de giraffenkever, is de legtechniek. Het vrouwtje rolt een blad op en legt er vervolgens één ei in. Vervolgens wordt de bladrol afgesneden van het resterende blad om het ei klaar te maken voor arcering. Het blad biedt zowel bescherming als voedsel voor de jonge snuitkevers.

3

Cyanide duizendpoot

De Cyanide duizendpoot - Harpaphe haydeniana - is de scheikundige van de wereld van de geleedpotigen. Deze duizendpoot produceert waterstofcyanide (HCN) om op prooien te jagen en zichzelf te beschermen tegen mogelijke bedreigingen. Deze dodelijke stof is zeer effectief gebleken en als gevolg van deze aanpassing heeft de duizendpoot weinig natuurlijke roofdieren.

Het opslaan van HCN is buitengewoon complex. Als het bij kamertemperatuur wordt bewaard, kan het de duizendpoot beschadigen. Dus in plaats van deze stof op te slaan, bewaart de cyanide duizendpoot twee andere chemicaliën (mandelonitril en benzoylcyanide) in verschillende delen van zijn lichaam. Wanneer het de cyanide moet afgeven, openen de kamers zich en mengen de verschillende chemicaliën zich. Het gas wordt uitgeworpen van miljoenen poriën rond het lichaam bij zijn prooi of als verdediging tegen een roofdier. De duizendpoot produceert tot 0,6 milligram HCN, wat muizen, roofkevers en grotere roofdieren kan verdoven.

De duizendpoot wordt gevonden aan de westkust van Noord-Amerika van Californië tot Brits-Columbia en groeit tot vijf centimeter lang.

2

Giant Water Bug

Gigantische waterbeestjes - Kirkaldyia deyrolli - komen vooral voor in Oost-Azië, Australië en Noord- en Zuid-Amerika. Deze beestjes zijn enkele van de grootste ter wereld (tot wel vijftien centimeter lang) en jagen op kleine vissen en amfibieën. Ze zijn ook bekend om slangen en schildpadden te consumeren. Ze wachten op de bodem van zoetwaterrivieren en meren op hun prooi. Wanneer een potentiële maaltijd voorbij komt, injecteert de reusachtige waterinsect krachtige spijsverteringsvloeistof daarin zodat de binnenkanten van de prooi in vloeistof draaien voor gemakkelijkere opname. De wants heeft een van de meest pijnlijke beten in de insectenwereld.

De mannelijke insecten spelen een zeer actieve rol in de voortplanting. Ongeveer zevenhonderd eieren worden op de vleugels van de man gelegd en blijven daar totdat ze klaar zijn om uit te komen. Deze eieren zijn duidelijk te zien in de bovenstaande afbeelding. De gigantische waterbug wordt gebruikt in de Aziatische keuken en het is een populaire snack in Thailand. De feromonen die het uitscheidt worden gebruikt bij de productie van een dure dipsaus.

1

Assassin Bug

De huurmoordenaar Reduviidae heeft een geweldige jachttechniek waarbij hij spinnen vangt en consumeert door zich als hun prooi te gedragen. Het gaat het nietsvermoedende spinachtige web binnen en begint de snaren te plukken om een ​​insect of vlieg na te bootsen. De spin verlaat dan zijn schuilplaats om zijn voedsel op te halen. Wanneer het dichterbij komt, stort de moordenaar zijn lange, scherpe snuit in het schepsel en laat een dodelijk gif vrij die het verlamt. Dit gif begint ook de spin te verteren, zodat de huurmoordenaar de vloeistof kan binnenkrijgen - een proces dat extra-orale spijsvertering wordt genoemd (de gigantische waterbug feeds op dezelfde manier). Het gedrag van de bug staat bekend als agressieve mimiek. Na het eten draagt ​​de huurmoordenaar het lichaam van het slachtoffer als een soort van harnas. Het plaatst ook dode insecten op zijn rug om potentiële roofdieren te verwarren en te doen schrikken. Op de foto hierboven staan ​​meer dan twintig mieren bovenop het wezen.

De sluipmoordenaar kruipt op vele andere insecten en heeft zelfs vleermuizen aangevallen. Het beweegt onvoorspelbaar om de wind na te bootsen en gebruikt zijn antennes, die even lang zijn als zijn lichaam, om veranderingen in de omgeving te detecteren. Je kunt de huurmoordenaar in actie hier zien.