Delen:
10 Dieren Mensen drijven naar uitsterven op doel
Als we het hebben over het uitsterven van soorten, dan is dat meestal in de context van proberen te voorkomen dat het gebeurt. Over de hele wereld verlenen veel nationale en internationale organisaties wettelijke bescherming aan soorten die op sterven na dood zijn. Veel wetenschappers waarschuwen ook dat we ons in een periode van massale uitsterving bevinden, veroorzaakt door menselijke activiteit.
Sommige organismen zijn echter zo schadelijk voor mensen en andere dieren dat de wereld zonder hen beter af zou zijn. Hoewel de praktijk van "geplande uitsterving" controversieel is, geloven veel wetenschappers dat de voordelen een doelgerichte uitroeiing van sommige soorten rechtvaardigen.
Hier zijn 10 dieren die wetenschappers en openbare functionarissen over de hele wereld proberen te vegen van het oppervlak van de aarde.
10 muggen
Als je je ooit een wereld hebt voorgesteld zonder deze kleine bloedzuigende plagen, ben je niet de enige. Maar muggen zijn meer dan een jeukende ergernis. Ze kunnen ook een vector zijn voor de overdracht van dodelijke ziekten op mensen, zoals malaria, een bloedparasiet die maar liefst 216 miljoen mensen per jaar infecteert, meestal in Afrika bezuiden de Sahara.
De belangrijkste drager van malaria is een mug met de naam Anopheles gambiae. Althans de laatste 30 jaar hebben sommige wetenschappers gespeeld met het idee dat de beste manier om de ziekte te elimineren is om de muggen te doden. Maar niemand wist hoe dit tot voor kort kon worden bereikt.
Sinds de ontwikkeling van nieuwe technologieën voor het bewerken van genen in de afgelopen jaren, heeft een team van wetenschappers die samenwerken met de universiteit van Oxford een soort van genetische manipulatie genetisch gemodificeerd. A. gambiae muggen om een dominant gen te dragen dat ertoe kan leiden dat de vrouwtjes van de soort na verloop van tijd onvruchtbaar worden.
Als deze veranderde muggen in het milieu terechtkomen, geloven de wetenschappers dat ze zullen gaan fokken met de wilde populatie, waarbij ze hele generaties individuen produceren die niet in staat zijn om zich voort te planten. Gegeven genoeg tijd kon het onvruchtbaarheidsgen zich wijd genoeg verspreiden om hele continenten te bevrijden A. gambiae en mogelijk de hele soort wereldwijd uitroeien.
Maar als het idee van het opzettelijk veroorzaken van het uitsterven van een soort je ongemakkelijk maakt, is daar een goede reden voor. Ten eerste kan het verwijderen van een soort uit het ecosysteem onbedoelde gevolgen hebben.
Dieren die vroeger op die soort roofden, zouden bijvoorbeeld honger kunnen lijden. Ten tweede hebben velen in de wetenschappelijke gemeenschap erop gewezen dat de technologie voor het splitsen van genen niet voldoende is getest en het vrijgeven van veranderde genen in het wild onomkeerbaar zou zijn.
9 Guinese worm
Deze parasitaire worm doet zijn monsterlijke naam eer aan, Dracunculus medinensis, door een extreem pijnlijke en gruwelijke ziekte te veroorzaken. De larven van de worm komen hun menselijke gastheren binnen via verontreinigd drinkwater uit meren, rivieren of vijvers.
Eenmaal in het spijsverteringskanaal passeren mannelijke en vrouwelijke larven het dunne weefsel van de darmwand en paren. Het mannetje sterft kort daarna, maar het vrouwtje beweegt in positie net onder de huid, meestal in het onderbeen van haar slachtoffer. Opgerold onder de huid kan ze zo lang als 76 centimeter (30 in) groeien.
Ongeveer een jaar na aankomst in haar gastheer, creëert de vrouwelijke worm een pijnlijke en jeukende blaar op de huid waardoor ze in de loop van enkele dagen of weken op ondraaglijke duim naar voren komt. De pijn en het ongemak van de opkomende worm veroorzaakt vaak dat geïnfecteerde mensen de wond in water baden, waarbij het vrouwtje duizenden eitjes verdrijft en de cyclus van infectie bestendigt.
In de jaren tachtig begon de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) inspanningen om de Guinea-worm uit te roeien. Ze zijn er bijna in geslaagd, met slechts 30 gemelde gevallen van infectie in 2017. Pogingen om de ziekte te beëindigen omvatten het behandelen van actieve infecties en het verdelen van waterfilters naar gemeenschappen die blootstaan aan blootstelling, en het informeren van de bevolking over het belang van het niet drinken van onbehandeld water.
Hoewel de menselijke infectie gestaag afneemt, is de worm onlangs ontdekt door honden te infecteren. Dus, totale uitdoving is misschien niet in de kaarten voor deze pijnlijke parasiet.
8 Wuchereria bancrofti
Deze parasitaire spoelwormen worden verspreid door muggen en kunnen tot 10 centimeter (4 in) lang worden. Als volwassenen verblijven ze in de kanalen van het lymfestelsel van menselijke gastheren.
De blokkades die ze veroorzaken in het lymfestelsel van de gastheer kunnen de slopende en gruwelijk ontsierende ziekte veroorzaken die bekend staat als elephantiasis, een extreme zwelling van de onderste ledematen, borsten of testikels. WHO schat dat maar liefst 120 miljoen mensen wereldwijd zijn geïnfecteerd.
Eén soort in het bijzonder, Wuchereria bancrofti, is de meest voorkomende oorzaak van elephantiasis en van deze soort is alleen bekend dat ze mensen infecteren. Het uitroeien van de ziekte bij mensen zou resulteren in het volledig uitsterven van deze soort van worm, en de WGO heeft geprobeerd dat alleen al sinds 1997 te doen.
Pogingen om uit te roeien W. bancrofti focus op het behandelen van volledige populaties, voornamelijk in Sub-Sahara Afrika en Zuidoost-Azië, met ontwormingsgeneesmiddelen op jaarbasis. Tot nu toe is de WHO grotendeels succesvol geweest in hun inspanningen. Van de 73 landen die zij identificeren als endemisch voor worminfectie, zijn 40 landen genoteerd als op schema om totale eliminatie te bereiken.
7 New World Screwworm
De schroefworm in de Nieuwe Wereld is eigenlijk het larvale stadium van een soort vlieg, waardoor je waarschijnlijk niet meer sympathiseert met deze vleesetende parasiet. De levenscyclus van deze soort begint wanneer een vrouwelijke vlieg eieren legt in of nabij een open wond op een menselijke of andere warmbloedige gastheer. Wanneer de eieren uitkomen, begraven de larven zich in het vlees van hun gastheer en laten open laesies achter.
Schroefwormen waren ooit gebruikelijk in de tropische en subtropische gebieden van Noord- en Zuid-Amerika. Maar in 1972 elimineerde een gezamenlijke inspanning tussen de Verenigde Staten en Mexico de bug binnen hun grenzen.
Ze gebruikten een methode genaamd steriele insecttechniek, waarbij mannelijke vliegen werden 'gecastreerd' door ze in een laboratorium met straling te doseren. De steriele mannetjes werden vervolgens vrijgelaten in het wild waar ze met wijfjes gepaard, maar faalden om zich voort te planten. Dit leidde tot plotselinge en massale dalingen van hun bevolking.
De VS onderhoudt nog steeds een laboratorium aan de rand van Colombia en Panama dat steriele mannetjes vrijgeeft om te voorkomen dat de soort weer naar het noorden gaat. Maar de schroefworm in de Nieuwe Wereld zit misschien nog niet aan de top. In 2016 werd een uitbraak ontdekt bij hertenpopulaties in de Florida Keys.
6 Schaamlip luizen
Hoewel er geen gecoördineerde inspanning is om dit insect met uitsterven te drijven, is het onwaarschijnlijk dat bewijs van zijn achteruitgang in de afgelopen jaren landscholluis (aka "krabben") op de lijst van beschermde soorten zal landen. Deze kleine beestjes zijn verwant aan hoofdluizen en, net als hun noordelijke neven en nichten, leven ze alleen op menselijke gastheren. Het verschil is dat schaamluizen alleen kunnen leven in de relatief grove haren die onze oksel (oksel) en schaamstreek lijnen.
Schaamluizen worden van gastheer naar gastheer voornamelijk door seksueel contact verspreid. Ze veroorzaken intense jeuk als ze zich voeden met ons bloed, dus we voeren al duizenden jaren een stille oorlog tegen hen. Maar het is een moderne ontwikkeling die hun uiteindelijke ondergang kan zijn.
Gedurende het afgelopen decennium hebben wetenschappers een daling waargenomen in de gemelde gevallen van besmetting. Sommigen hebben opgemerkt dat dit mogelijk te wijten is aan acuut verlies van leefgebied. Mensen scheren en waxen hun schaamhaar, waardoor de kans op overdracht van de parasiet kleiner wordt.
Maar niet iedereen is er zeker van dat schaamluis in gevaar is. Een mogelijke verklaring voor de lagere frequentie van gemelde infecties kan te wijten zijn aan het gemak waarmee mensen toegang kunnen krijgen tot niet-voorgeschreven thuisbehandelingsmethoden, die vergelijkbaar zijn met behandelingen voor hoofdluis.
5 Onchocerca volvulus
Deze parasitaire worm wordt tussen menselijke gastheren doorgegeven door de beet van zwarte vliegen die leven in de buurt van rivieren en beken in Afrika, delen van Latijns-Amerika en Jemen. Infectie door Onchocerca volvulus kan ernstige jeuk aan de huid en littekens van het hoornvlies veroorzaken die vaak tot permanente blindheid leiden als ze niet worden behandeld. Volgens de WHO is deze ziekte, rivierblindheid genaamd, de tweede belangrijkste oorzaak van blindheid in de wereld.
De afgelopen twee decennia heeft het Carter Center samengewerkt met lokale overheden van getroffen regio's over de hele wereld om de parasiet uit te roeien. Het belangrijkste wapen in de oorlog tegen rivierblindheid is een geneesmiddel genaamd ivermectine, dat de wormen in hun menselijke gastheer kan doden en de verspreiding van de ziekte kan voorkomen.
De inspanningen zijn grotendeels geslaagd in Zuid-Amerika, waar de ziekte bijna voorbij is. Maar Afrika is nog steeds goed voor 99 procent van alle gevallen van rivierblindheid. WHO schat dat 18 miljoen mensen nog steeds wereldwijd worden getroffen.
4 haakwormen
Haakwormen kunnen hun menselijke gastheren oraal binnendringen wanneer mensen ongewassen groenten eten met de microscopische eieren eraan bevestigd of wanneer kinderen in het vuil spelen en hun handen in de mond steken. Maar de meest gebruikelijke manier van infectie is door de huid van de voeten. Wanneer mensen blootsvoets lopen op geïnfecteerde grond, kunnen de wormen door de huid graven en in de bloedbaan terechtkomen.
Hoewel deze parasitaire rondworm nu voornamelijk voorkomt in tropische gebieden, was deze in het zuiden in de Verenigde Staten ooit voor de massale uitroeiingspogingen het meest geëlimineerd in het begin van de 20e eeuw. Maar de worm - en de symptomen van bloedarmoede en ernstige diarree - zijn nog steeds gebruikelijk in door armoede getroffen gebieden over de hele wereld.
Het dier verspreidt zich naar nieuwe gastheren via met feces besmette grond, waardoor een betere toegang tot elementaire riolering en sanitaire voorzieningen de sleutel is tot het uitsterven van deze soort. Direct beschikbaar ontwormende medicijnen zijn ook effectief in het doden van de wormen en het stoppen van hun verspreiding.
3 Tseetseevliegen
De beet van deze kleine vlieg kan de bloedparasiet overbrengen die Afrikaanse slaapziekte veroorzaakt, een infectie die resulteert in koorts, geestelijke verwarring, lichamelijke zwakte en vaak de dood als deze niet wordt behandeld. Maar het zijn niet alleen de directe effecten van de Afrikaanse slaapziekte die mensen schade toebrengen in de met tseetseevlieg aangetaste gebieden. Huisdieren zoals varkens, koeien en ezels zijn ook kwetsbaar om door de vlieg te worden gebeten en besmet, waardoor landbouw moeilijk wordt.
Vanwege de impact van de tseetseevlieg op het vee van zelfvoorzienende boeren in Afrika bezuiden de Sahara, gelooft de VN dat het insect een belangrijke oorzaak is van armoede op het Afrikaanse continent. Als de vliegen gewoon weg zouden suizen, zouden mensen in getroffen gebieden landbouwgrond die nu braak ligt, beter kunnen benutten.
Beheersingsinspanningen, zoals het gebruik van pesticiden, het vangen en het ruimen van wilde dieren waar de tseetseevlieg op vreet, worden al tientallen jaren met een minimaal effect gebruikt. Maar de techniek die de meeste belofte lijkt te tonen voor het uitroeien van de tseetseevlieg uit hele continenten is de steriele insecttechniek, het proces waarbij door straling gesteriliseerde mannetjes worden vrijgelaten in wilde fokpopulaties.
2 beddewantsen
Zoals hun naam al aangeeft, zijn wandluizen kleine, vleugelloze, bloedzuigende insecten die zich verbergen in dekens en beddengoed, gewoon wachten tot we in slaap vallen, zodat ze naar buiten kunnen komen om ons te voeden. Ze leven al duizenden jaren naast mensen. Hoewel ze in het midden van de 19e eeuw grotendeels ongewoon zijn in ontwikkelde landen, lijken ze een comeback te maken.
In de afgelopen jaren hebben stedelijke gebieden in de VS en Canada uitbraken gezien die zich snel hebben verspreid en moeilijk vast te houden zijn, laat staan te elimineren. Dat komt omdat bedwantsen sterke overlevenden zijn. Ze kunnen maandenlang leven zonder te eten, vaak verstopt in muren of onder vloerdelen om te voorkomen dat ze gezien worden. Tot overmaat van ramp is er bewijs dat bedwantsen resistentie ontwikkelen tegen de pesticiden die hen op betrouwbare wijze hebben gedood.
Hoewel lokale overheden in de VS steeds vaker initiatieven op het gebied van de volksgezondheid nemen om de verspreiding van bedwantsen tegen te houden, kunnen we er misschien al een tijdje mee vastzitten. Een van de enige manieren om ze te doden is om de aangetaste omgeving tot boven 50 graden Celsius (122 ° F) te verwarmen, en dat is gewoon niet haalbaar voor veel gezinnen.
1 Homo sapiens
Ja, je leest het goed. Ons. Sommige mensen geloven dat de menselijke soort zo destructief is dat de wereld zonder ons beter af zou zijn. Eén zo'n persoon is een man genaamd Les Knight, de woordvoerder van een groep genaamd de Voluntary Human Extinction Movement (VHEMT).
Volgens VHEMT is de menselijke soort hoe dan ook zo goed als verdoemd, dus kunnen we ons nu net zo goed afsluiten om het aantal soorten dat we meenemen te beperken. Hun methoden zijn echter niet gewelddadig of dwingend. VHEMT vraagt alleen dat hun leden zich onthouden van het hebben van kinderen.
Er is een onmiskenbare, zo niet smakelijke, logica voor de doelen van VHEMT. Als we gewoon toestaan dat de menselijke soorten uitsterven, zouden ontelbare andere soorten waarschijnlijk worden gered van uitsterving en zouden we ons niet langer zorgen hoeven te maken over de andere dieren op deze lijst. We zouden er niet zijn om last van te hebben.
Die benadering lijkt echter moeilijk te verkopen, aangezien de wereldbevolking momenteel wordt geschat op bijna 7,5 miljard mensen. Het lijkt erop dat een ding dat alle soorten gemeen hebben, is dat ze nooit bereidwillig tot hun eigen uitsterven gaan.