10 Vreemde maar echte zaken waarbij vogelverschrikkers betrokken zijn

Het lijdt geen twijfel dat vogelverschrikkers griezelig kunnen zijn. Ze worden tenslotte geassocieerd met het einde van de oogst en het afsterven van het land. Ze zijn ook de focus van een flink aantal horrorverhalen.

Hoewel we zelden vogelverschrikkers zien in hun oorspronkelijke vorm en in hun natuurlijke elementen vandaag, was er een tijd dat vogelverschrikkers wijd verspreid waren in Europa, Australië en de Verenigde Staten. In deze tijden was het vaak moeilijk om deze schijn-mensen te onderscheiden van de levenden of, vaker, van de onlangs overleden mensen.

10 Swinging In The Breeze

Albert Engel maakte in 1916 een realistische vogelverschrikker terug in Wisconsin en al zijn buren waren zo onder de indruk van zijn werk dat ze bij hem op de stoep stonden om erachter te komen hoe hij het deed. Vreemd genoeg nam zijn familie de deur op en zei dat Albert de afgelopen dagen niet thuis was geweest. Teleurgesteld vertrokken de buren voor de dag, maar er kwam een ​​woord uit over de prachtige, bijna levensechte vogelverschrikker die aan de boom in het maïsveld hing.

De volgende ochtend reed er nog een buurman langs het korenveld toen hij besloot om de vogelverschrikker waar iedereen het over had te stoppen, maar toen hij dichter bij de hangende vogelverschrikker kwam, besefte hij dat er iets niet klopte. De dummy droeg een hoed met een brede rand en verbergde zijn ware gezicht van voorbijgangers, maar van dichtbij kon de nieuwsgierige buurman duidelijk zien dat de vogelverschrikker eigenlijk Albert Engel zelf was.

De politie werd ter plaatse geroepen en de dood van Albert werd als zelfmoord geregeerd. Hij heeft zijn hoed nooit afgelegd toen hij zichzelf aan de boomtak hing, en men geloofde dat tientallen mensen langs zijn hangende lichaam waren gegaan, in de overtuiging dat het een ongevaarlijke vogelverschrikker was die bedoeld was om de vogels weg te jagen.

9 Op een vreugdevuur gegooid

Velden uitruimen is vermoeiend werk en kan na een paar uur nogal monotoon worden. In 1953 maakte een groep arbeiders de velden schoon in Llangain, Wales. Ze verzamelden al het oude puin en gooiden het in een vreugdevuur.

Op een gegeven moment vonden de mannen een oude vogelverschrikker in een ondergroei. Ze rukten het oude lijk eruit en gooiden het in het vuur met de rest van de rommel, maar toen de oude, gescheurde kleren van de vogelverschrikker begonnen weg te branden, zagen sommige mannen het bot eronder. Opgeschrikt door hun alledaagse werk keerden de mannen terug naar de plek waar de vogelverschrikker was gevonden en ontdekten ze een schedel en een stel valse tanden.

Terwijl het te laat was om de droge, brandende botten te redden, kon de politie het lichaam van het kunstgebit identificeren. Ze zijn gemaakt voor één Ethel Winifred Collins, 66 jaar oud, die al enkele maanden helaas mist.

8 Brained en verscheurd uit elkaar

Sommige mensen zouden in huizen moeten wonen waar geen buren in zicht zijn, terwijl anderen gewoon te gek zijn om naast te wonen. Mary Haman uit Californië had bijvoorbeeld een hekel aan de aanblik van haar buurman, Luigi Lugo.

Of het iets was wat hij deed, hoe hij handelde, of buiten de schuld van het zijne, we zullen het nooit weten, maar zijn gezicht zo woedend maakte Mary dat toen hij in 1911 een vogelverschrikker opsteeg die er bijna precies uitzag als hij, Mary gewoon gek werd . Ze sjokte naar zijn huis, pakte de vogelverschrikker beet, 'brained het, onthoofdde het en scheurde het uit ledemaat.'

De arme vogelverschrikker was volledig uiteengereten en Mary werd gearresteerd voor de batterij.

Toen Mary rechtstreeks met de rechter werd geconfronteerd, werd besloten dat ze zou worden vrijgelaten. Het was tenslotte een "bloedeloze moord", maar we moeten allemaal nadenken of Mary en Luigi ooit tot een wapenstilstand kwamen of de rest van hun dagen doorbrachten met elkaar martelen in kleine buuroorlogen.

7 Bijna een heel regiment gelokt om hun dood

Het was 1914 en de Eerste Wereldoorlog was in het eerste jaar. De Fransen waren in beweging, maar het nabijgelegen Baden-Regiment ook. De Franse strijdmacht wist dat ze snel moesten nadenken om nog een dag te overleven.

De mist was dik en de Fransen beseften dat het in hun voordeel kon worden gebruikt. De mannen renden naar een nabijgelegen veld en verzamelden stokken en ander puin in het veld, en maakten vogelverschrikkers die op een afstand in de mist leken op hulpeloze soldaten. Ze plaatsten hun petten op de vogelverschrikkers en de mannen verborg zich om de vijand in een hinderlaag te lokken.

Enkele Fransen werden voorwaarts gestuurd en lokten de Duitse troepen naar het veld. Bij het zien van de vogelverschrikkers kwamen de Duitsers aan.

Zodra de Duitsers goed in de val waren, blies de schoten van drie kanten. Meer dan 100 mannen van het Badense Regiment werden gedood en naarmate de oorlog vorderde, werden vogelverschrikkers en loopgraafmallen steeds vaker gebruikt als een manier om de vijandelijke soldaten te misleiden.

6 Een offerande aan de wateren

V.Chr. Rogers en zijn vrouw gingen op zondagmiddag in 1903 met paard en wagen naar huis, toen ze vanaf de overkant van de rivier een jongen en een vrouw langs de oever zagen staan. Toen zagen ze tot hun absolute afgrijzen de jongen de vrouw in zijn armen tillen en haar in de wilde stroomversnellingen gooien.

Nauwelijks in staat zijn ogen te geloven, stopte Mr. Rogers zijn paarden en rende naar de rand van het water. Hij keek naar de vrouw, maar hij zag geen enkel spoor van haar. Toen hij opkeek, zag hij de jongen wegrennen en verdwijnen in het landschap van Vermont.

Met het gevoel alsof hij iets moest doen, rende Rogers naar het dichtstbijzijnde dorp en kwam terug met twee mannen om hem te helpen het lichaam van de vrouw te vinden. Toch was er geen spoor van haar te vinden.

Rogers keerde uiteindelijk terug naar de buggy, nam de teugels in handen en reed naar de dichtstbijzijnde boerderij aan de overkant van de rivier. Daar praatte hij met de boer en ontdekte al snel dat de kleinzoon van de boer de oude vogelverschrikker naar de oever van de rivier had gebracht en erin gooide.

5 The Incredible Rescue

Twee mannen, volgens een Perth-krantenartikel gepubliceerd in 1940, maakten op een avond een wandeling door een weide in Sussex toen ze een plankbrug tegenkwamen die een beek overstak. De mannen begonnen over de planken te lopen toen, tot hun schrik, een lichaam onder hen dreef.

De mannen moesten geschokt zijn door de aanblik, maar het weerhield hen er niet van moedig te zijn. Ze stapten snel uit de brug, renden naar de oever van het water en deden hun schoenen en sokken uit. Samen waadden de mannen in het water en grepen het lichaam vast.

Toen ze het lichaam aan de rand van het water kregen, tilden ze het op en tilden het op de oever. Daar ontdekten ze in het donker dat het slachtoffer geen gewoon mens was. Ze hadden een vogelverschrikker gered die op de een of andere manier de weg was ingeslagen als een grap of als een manier om weg te gooien.

4 Mistaken Identity

Maud Heufnagle en haar vriend liepen op een zondagmorgen in 1909 door een maïsveld in Pennsylvania op weg naar de kerk toen Maud iets op de grond zag liggen.

"Kijk," zei ze, "iemand heeft papa's vogelverschrikker omver geslagen." Maud liep naar de vogelverschrikker om weer omhoog te gaan, maar toen ze hem bereikte, schreeuwde ze en viel flauw. Haar vriend rende naar haar toe en ontdekte dat de vogelverschrikker eigenlijk het verminkte lichaam van Mauds vader was.

Charles Heufnagle liep naar huis door het maïsveld toen hij werd aangevallen. De politie kon vaststellen dat er een felle strijd tussen Charles en zijn aanvallers was. Charles slaagde er niet in de andere mannen te overwinnen en zijn lichaam was in stukken gehakt.

Alle boer's geld en waardevolle papieren werden uit zijn zakken gehaald. Het was duidelijk een brutale overval, maar de enorme schokwaarde van het verhaal leidde ertoe dat het in kranten in het hele land werd gedrukt.

3 A Stone's Throw Away

Neem een ​​beetje water en voeg een stapel stenen toe aan de mix, en je kunt er zeker van zijn dat er kinderen zullen staan ​​die de stenen in het water gooien. Geef ze een doelwit en ze zullen uren bezig zijn.

Dat is ongeveer wat er gebeurde in het reservoir in Beaufort, Victoria, in 1908. Het was ongeveer 4:00 PM, en een stel jongens gooiden stenen in het reservoir. Ze merkten een jas en een hoed op die in de diepte zweefden en gebruikten het als een doelwit gedurende ongeveer twee uur.

De jongens dachten dat ze een afgedankte vogelverschrikker neerstreken, totdat iemand besloot de vogelverschrikker uit te schakelen. Dat was toen het lichaam van John Cuthbertson werd ontdekt.

Bij het gerechtelijk onderzoek geloofde men dat John zelf verdronken kon zijn. Hij was een gepensioneerde ingenieur en had eerder verklaard dat hij klaar was met dit leven. Er werd geen follow-up gegeven aan de stenenwerpers, maar men kan zich gemakkelijk voorstellen dat de ontdekking hen had doen nadenken over het bekogelen van iets met een mensachtige vorm.

2 The Remains Of The Lost

Australië moet zijn bezaaid met vogelverschrikkers die aan het begin van de twintigste eeuw aan de bomen hingen, omdat nauwelijks iemand hen opmerkte totdat ze uiteindelijk de lichamen waren van sommige arme verloren zielen.

In 1924 zocht een jongen naar zijn vee rond Smithfield, New South Wales, toen hij tegenkwam waarvan hij dacht dat het een vogelverschrikker was die aan een vijgenboom hing. Hij vertelde het aan zijn vader en de vader, die wijzer was, nam contact op met de politie en kwam met hen terug naar de plek. Daar vonden ze het hangende lichaam van Charles Valentine Lamb, 54 jaar oud.

Later in 1935 meldden jongens dat ze een vogelverschrikker hadden zien hangen aan een vijgenboom in Clontarf, Queensland. Een paar dagen later zag een man ook de vogelverschrikker en ging het onderzoeken. Hij vond dat het het lichaam was van een zelfmoordslachtoffer. De politie werd op de hoogte gebracht en het lijk werd naar het mortuarium gebracht.

1 De vrouw zal het doen

Vrouwenvogelverschrikkers werden in het recente verleden zelden gemaakt, maar begin 1900 waren er enkele gruwelijke berichten over zeer reële vrouwelijke vogelverschrikkers. Bijvoorbeeld, in 1906 maakte een krantenartikel zijn rondjes in de Verenigde Staten, vertellende van een Hongaarse boer, Eugene Plozy, die zo'n penny-pincher was dat toen zijn vrouw overleed, hij haar lichaam nam en in zijn boomgaard opzette . Er werd ontdekt dat hij haar lichaam gebruikte om de vogels weg te jagen van zijn fruitbomen.

Nogmaals, dit keer in 1910 in Amsterdam, werd gemeld dat een boerinnenvrouw overleed. Hoewel het huwelijk een gelukkig huwelijk bleek te zijn, hield de boer naar verluidt meer van zijn gewassen dan van haar. Nadat ze stierf, kleedde hij haar lijk in een van zijn oude pakken en zette haar op in de boomgaard achter zijn huis om de vogels af te schrikken.

De buren zagen de vrouw van de vogelverschrikker twee dagen later en meldden de man aan de autoriteiten. De boer greep de ontdekking van de buren in de wind, dus de vrouw was natuurlijk nergens te bekennen.