Delen:
10 van de meest verbijsterende historische vondsten ooit ontdekt
Achter elk historisch artefact in een museum, is er een volkomen normale en rationele verklaring van hoe en waarom het is ontstaan. Toch wordt er zo nu en dan iets ontdekt dat wetenschappers en historici volkomen verbijsterd achterlaat, tot het punt van jarenlange toewijding om licht te werpen op de oorsprong ervan.
Hier zijn tien van de meest bizarre historische vondsten ooit gemeld. Sommige van de volgende artefacten en sites zijn zeer reëel en kunnen vandaag worden bezocht, ondanks hun raadselachtige aard. Anderen werden vernietigd door snode krachten of hebben nooit bestaan, afhankelijk van wie je het vraagt.
10 The London Hammer
In het midden van 1934 ontdekte Max Hahn, een inwoner van Londen, Texas, een vreemd uitziende rots op een richel naast een waterval. De rots was blijkbaar erg blij hem te zien, te oordelen naar het stuk hout dat er uit stak. Max nam het terug om het aan zijn familie te introduceren, en omdat het de nieuwsgierige soort van folk was die ze waren, braken ze de rots open met een hamer en een beitel. Tot hun verrassing verbergde de rots een deel van een oude hamer erin. Ze vingen in een van de afgeschuinde zijkanten van de hamerkop om er zeker van te zijn dat deze van metaal was gemaakt. Het was.
Toen de rots opengebarsten was, werd de metalen hamerkop voor het eerst sinds de rots eromheen blootgesteld aan het licht van de dag blootgesteld. Het probleem is dat de rots tot 400 miljoen jaar oud is. Het is niet de bedoeling dat mensen tot honderden miljoenen jaren later zijn geëvolueerd. Een verklaring is dat de minerale concretie rond de hamer zelf niet 400 miljoen jaar oud is, ongeacht de leeftijd van het gebied dat werd gevonden. Anderen echter spreken de London Hammer aan als ondersteunend bewijs voor creationisme.
9 Het Antikythera-mechanisme
Drie platte stukken brons werden teruggevonden van een oud Grieks scheepswrak voor de kust van Antikythera tussen 1900 en 1901. Wetenschappers hadden geen idee wat ze in die tijd waren en evenmin waren ze in staat om er de komende decennia iets over te weten te komen. Na verloop van tijd begonnen de schijven te corroderen in verschillende tinten groen, waardoor enkele van de cruciale details van de ontdekking werden verdoezeld. Jarenlang waren de drie mysterieuze stukken brons vergeten.
Het duurde tot Mike Edmunds van de Universiteit van Cardiff in Wales besloot in 2006 CT-scans van de schijven te publiceren die de werkelijke interesse in het Antikythera-mechanisme begonnen op te pakken. Niet alleen leek het op technologie die schokkend modern was in de tijd dat deze ontstond (ergens tussen 205 en 87 voor Christus), maar de CT-scans onthulden meer details over de innerlijke werking van het apparaat en verborgen inscripties.
Het Antikythera-mechanisme leek op een schoorsteenmantel, met stukjes hout die op de fragmenten te vinden waren om te suggereren dat het in een houten container werd bewaard. De behuizing had met draaiende wijzers een groot, rond gezicht moeten hebben. Er moest ook een soort knop of handvat aan de zijkant zijn geweest om het mechanisme naar voren of naar achteren te wikkelen. Als je aan de knop hobbelde, hadden de tandwielen binnenin ten minste zeven handen op verschillende snelheden, in tegenstelling tot de twee of drie in een typische klok.
Wat echt verbazingwekkend is, is dat het geen uren of minuten volgde; het hield de hemeltijd bij. Dat klopt, elke hand vertegenwoordigde een deel van ons zonnestelsel. Er was een hand voor de zon, een voor de maan en een voor elk van de vijf planeten zichtbaar voor het blote oog: Mercurius, Venus, Mars, Jupiter en Saturnus. Een zwarte en zilveren bal die ronddraaide samen met de andere handen representeerde de fase van de maan. De verborgen inscripties bleken data te zijn waarop de sterren zouden opstaan en ondergaan.
Alles lijkt glashelder, hoewel er nog een paar problemen resteren. Deskundigen proberen nog steeds de inscripties te ontcijferen die in het mechanisme verborgen zijn in een poging om de ontbrekende stukken te begrijpen, die ofwel kunnen worden vernietigd of nog steeds op de bodem van de zee. Zonder de ontbrekende stukjes zullen we misschien nooit de volle omvang ontdekken van hoe verfijnd dit mechanisme echt was.
8 De Dropa-stenen
De Dropa-stenen, als ze echt waren, werden naar verluidt gevonden in de bergen van Baian Kara-Ula, precies op de grens tussen China en Tibet. Ze zouden in 1938 ontdekt zijn door een Chinese professor, Chi Pu Tei, die regelmatig uitgelijnde rijen graven vond. De skeletten binnenin waren klein in hoogte (122 centimeter [4 '] lang) en hadden grote, overontwikkelde schedels. Chi Pu Tei en zijn team vonden een aantal interessante rotsschilderingen in een nabijgelegen grottenstelsel, waarin figuren met ronde helmen werden afgebeeld. Er waren ook gravures van de zon, maan, aarde en sterren. Toen ze eenmaal verder de grot in trokken, vond het team de verzameling van 716 stenen schijven. De meesten van hen waren half begraven in de grond.
De Dropa-stenen hebben naar het schijnt hiërogliefende markeringen, dateren van ongeveer 12.000 jaar, en meten tot 30 centimeter (12 in) in diameter, elk met een gat in het midden. In 1962 beweerde een onderzoeker met de naam Tsum Um Nui van de universiteit van Beijing naar verluidt de hiërogliefen te hebben ontcijferd na vier jaar studie. Maar nadat hij zijn bevindingen in een professioneel dagboek publiceerde, werd hij een lachertje. Volgens zijn werk had een van de schijven dit exacte citaat:
De Dropa kwamen uit de wolken in hun vliegtuig. Onze mannen, vrouwen en kinderen verborgen tien keer voor zonsopkomst in de grotten. Toen we eindelijk de gebarentaal van de Dropas begrepen, realiseerden we ons dat de nieuwkomers vreedzame bedoelingen hadden.
Kort nadat zijn naam door de modder was gesleurd, ging hij in ballingschap en stierf later.
In 1968 hadden de Russen een scheur in het onderzoeken van de Dropa-stenen.Een Russische wetenschapper, W. Saitsew, raakte gefascineerd door hen. Hij besloot om een van de schijven op een oscillograaf te plaatsen, en tot zijn verrassing was er een oscillatie-ritme te horen. Het was alsof de steen op de een of andere manier elektrisch geladen was of als een elektrische geleider had gefunctioneerd.
Een Duitse wetenschapper, Hartwig Hausdorf, en zijn collega, Peter Krassa, bezochten in 1974 een bezoek aan China en het Banpo-museum in Xian om de schijven te onderzoeken. Bij aankomst werd hen verteld dat de superieuren van de directeur hen hadden bevolen de schijven te vernietigen en het bestaan van de Dropa-stenen officieel niet meer te erkennen.
Nogal wat mysteries blijven bestaan. Waarom werden de schijven vernietigd? Waarom heeft de Chinese overheid geen gegevens van een stam genaamd de Dropa? Was Tsum Um Nui gelijk met zijn vertalingen? Bestonden de stenen zelfs?
7 De Saqqara-vogel
Gevonden in Saqqara, Egypte, in 1898, is de Saqqara Bird een artefact gemaakt van hout en geschat op ongeveer 2.200 jaar oud. Hoewel de vorm ervan op een vogel lijkt, lijkt hij kenmerken van een modern vliegtuig weer te geven, waarbij het hoofd de enige uitzondering is. Naar verluidt ingeschreven op het artefact zijn hiërogliefen vertaald naar 'The Gift of Amon' en drie papyri gevonden in de buurt van het artefact zouden de zin 'Ik wil vliegen' hebben genoemd.
Dr. Khalil Messiha, de arts die het artefact ontdekte, speculeerde dat de Egyptenaren het maakten als een model van een vliegtuig dat ze bouwden of waar ze getuige van waren. Volgens hem had de Saqqara Bird aerodynamische eigenschappen en ontbrak alleen een staartvleugelstabilisator. In theorie zou het in staat zijn geweest te vliegen als het de stabilisator van de staartvleugel had bevestigd. Hij bouwde een replica van de Saqqara-vogel met de stabilisator en tot zijn verbazing vloog het model eigenlijk.
Sommige archeologen geloven dat het artefact niets meer is dan een afbeelding van een echte vogel die toevallig op een zweefvliegtuig lijkt. Het ware doel van de Saqqara-vogel is tot op de dag van vandaag nog onbekend. Was het gewoon een speeltje, of was het een interpretatie van wat de Egyptenaren zagen terwijl ze nog leefden?
6 De Bagdad-batterij
Ontdekt in een dorp in Irak, is de batterij van Bagdad een intrigerend voorbeeld van oude technologie. Het bestaat uit drie delen: een keramische pot, een koperen buis en een ijzeren staaf. Sommigen geloven dat het werd gebruikt om goud te galvaniseren op zilveren voorwerpen, maar deze bewering is nooit bewezen, noch is er enig bewijs om deze theorie te ondersteunen.
Oude astronautentheoretici denken dat soortgelijke apparaten door oude Egyptenaren in piramides als lichtbronnen werden gebruikt, wat gewoon een andere theorie is die niet kan worden bewezen. Naar verluidt was een onderzoeker met de naam Dr. Arne Eggerbech de eerste persoon die naar de pot keek en zich afvroeg of deze werkte als een batterij. Hij bouwde een replica en gebruikte druivensap als een zuur en dun laagje zilver, wat vermoedelijk resulteerde in de productie van elektriciteit.
Als de batterij van Bagdad zou zijn zoals de naam al doet vermoeden, zou hij al een millennium vóór de elektrochemische cel van Alessandro Volta zijn. Sommige archeologen denken echter dat het eenvoudigweg een apparaat is om scrolls op te slaan. Het is een beetje moeilijk om het verder te bestuderen, omdat het naar verluidt werd gestolen tijdens de Amerikaanse bezetting van Irak in 2003.
5 De Piri Reis-kaart
In 1929 was de Duitse theoloog Gustav Deissmann druk aan het werk in de bibliotheek van het Topkapi-paleis in Istanboel. Terwijl hij antieke voorwerpen wegdeed, kwam hij een vreemd uitziend gazelle-huid perkament tegen op een stapel afgedankte spullen. Bij nader inzien was hij verrast om te zien dat iets uit een dierenhuid de contouren van Zuid-Amerika vertoonde. Hij koos het uit de hoop om te studeren. Het werd getekend en ondertekend in 1513 door een Turkse cartograaf genaamd Hagii Ahmed Muhiddin Piri, ook bekend als Piri Reis. Zijn bronnen voor de kaart bevatten acht Ptolemaïsche kaarten, vier Portugese kaarten, een Arabische kaart en een getekend door Christopher Columbus.
Hier wordt het raar: volgens sommigen toont deze kaart Antarctica bijna 300 jaar voordat het officieel werd ontdekt, maar het zou het continent tonen zoals het zou zijn verschenen voordat het bedekt was met ijs. De kaart wordt ook beweerd te zijn getekend met behulp van de Mercator-projectie, die tot het einde van de 16e eeuw niet door Europese cartografen werd gebruikt. Er is nog steeds geen verklaring waarom Antarctica te vroeg op de partij verscheen (als dat inderdaad het geval is op de kaart), maar het gebruik van de Mercator-projectie kan komen doordat Piri Griekse kaarten heeft betrokken bij zijn creatie van deze kaart .
4 Nan Madol
In Micronesië, bij het eiland Pohnpei, ligt Nan Madol, de enige oude stad die ooit op een koraalrif is gebouwd. Gebouwd op ongeveer 100 kunstmatige eilanden, het is echt een technisch wonder. Archeologen hoeven alleen maar uit te zoeken hoe, wanneer en waarom. Er zijn geen records bekend die het bestaan van de oude stad verklaren. Hoewel sommige bewijzen van menselijke activiteit op de eilanden dateren uit de eerste of tweede eeuw voor Christus, is de stad zelf dateren uit de vijfde tot de elfde eeuw na Christus. Over het algemeen wordt aangenomen dat de eilanden werden gebruikt als een ritueel en ceremonieel centrum voor de heersende leiders van de Saudeleur-dynastie.
De meeste inwoners van Pohnpei geloven de legendarische verklaring voor Nan Madol: het begon met de komst van tweeling tovenaars, Olisihpa en Olosohpa, die uit West-Katau kwamen. De broeders zochten een plek om een altaar te bouwen voor Nahnisohn Sahpw, de god van de landbouw. Na het succesvol bouwen van hun altaar, gebruikten ze het om rituelen uit te voeren om de enorme stenen te laten zweven met behulp van een vliegende draak.
3 The Stone Walls Of Saksaywaman
Aan de noordelijke rand van de stad Cusco in Peru ligt het ommuurde complex Saksaywaman (spellingen variëren), vermoedelijk gebouwd door de Inca. De wanden zijn gemaakt van rotsblokken, zorgvuldig gesneden om stevig samen te passen zonder gebruik van mortel. Dit niveau van precisiemontage is ongeëvenaard in Noord- en Zuid-Amerika. Dit, om nog te zwijgen van de variantie van vormen die in elkaar grijpen en de muur die op de een of andere manier naar voren leunt, heeft wetenschappers al tientallen jaren verbijsterd.
Een theorie, gesuggereerd door Dr. Derek Cunningham, is dat de oriëntaties van de stenen overeenkomen met astronomische alignments. Volgens hem ontwikkelden oude beschavingen schrijven vanuit een zeer archaïsche geometrische vorm gebaseerd op de studie van de beweging van de maan en de zon. Astronomische waarden, die centraal stonden in de voorspelling van verduisteringen, werden omgezet in hoekwaarden. Hij ziet dezelfde waarden bij de bouw van de Saksaywaman-muren. Hoe kwam de Inca te weten over astronomische waarden, en hoe waren ze zo nauwkeurig met de hoeken van hun stenen muur?
2 De Dode Zeerollen
De eerste set van de Dode Zeerollen werd per ongeluk ontdekt in zeven kleikruiken door tienerherders eind 1946 of begin 1947. Ze waren gemaakt van leer en papyrus. De rollen gingen door verschillende geleerden, die schatten dat ze meer dan 2000 jaar oud waren. Na de eerste ontdekking doorzochten schatzoekers de nabijgelegen grotten en slaagden erin meer scrollfragmenten op te graven. Ze bevatten meer dan 800 manuscripten, om precies te zijn.
Niemand weet wie de Dode Zeerollen schreef. Volgens de meest prominente theorie, waren ze het werk van een Joodse bevolking die Qumran bewoonde tot de Romeinse troepen de nederzetting ergens rond 70 n.Chr. Vernietigden. Bijna het gehele Oude Testament is vertegenwoordigd in de Dode-Zeerollen, behalve het Boek van Esther, die het verhaal van de Joodse koningin van Perzië beschrijft. Sommigen geloven dat die rollen in de loop van de tijd uiteenvielen of nog moeten worden ontdekt.
Een ander bijzonder aspect van deze mysterieuze rollen is dat ze een gids voor verborgen schatten bevatten. Terwijl de rest van de andere teksten in inkt op perkament of dierenvellen werden geschreven, werd de koperen rol op metalen platen gebeiteld om de tand des tijds beter te weerstaan. Geen van de schatten die het beschrijft, is tot teleurstelling van enthousiaste schattenjagers gevonden. Het is mogelijk dat de Romeinen ze al jaren geleden al hadden.
1 De schedels van Paracas
In het Museo Regional de Ica vind je een aantal vreemd gevormde schedels. Door de geschiedenis heen hebben verschillende culturen de vorm van de schedels van hun kinderen veranderd door twee houten planken op hun hoofden te binden en ze van dag tot dag strakker te maken. Eén blik op deze schedels, en je zult zweren dat hun moeder ze dagelijks als een pizzadeeg op een berg rolde.
De schedels van Paracas werden ontdekt op het schiereiland Paracas aan de zuidkust van Peru. De Peruaanse archeoloog Julio Tello vond ze terug in 1928, samen met een complex en verfijnd kerkhof. De schedels hebben naar verluidt een aantal vreemde kenmerken afgezien van hun atypische vorm. Ten eerste moet het foramen magnum (het gat onderaan de schedel waar het ruggenmerg doorheen is gegaan) dichter bij de kaaklijn liggen. Ook zouden de schedels van Paracas sagittale hechtingen missen, het vaste gewricht dat je normaal gesproken over de top van een menselijke schedel ziet. Met andere woorden, deze schedels zien er niet menselijk uit. (Je kunt waarschijnlijk raden wat sommigen beweren dat ze er uit zien.)
Er werd herhaaldelijk beweerd dat toen in 2014 DNA-testen werden uitgevoerd, werd vastgesteld dat de schedels van de Paracas mitochondriaal DNA hebben met mutaties die onbekend zijn bij mensen, primaten of dieren die tot nu toe bekend waren. Andere bronnen hebben net zo herhaaldelijk deze beweringen ontkracht, en wezen erop dat eventuele afwijkingen in het DNA door een aantal factoren kunnen worden verklaard en niet zeggen dat de schedels buitenaards-menselijke hybriden zijn.