Delen:
10 Bizarre organismen uit de Burgess schalie
Ongeveer 540 miljoen jaar geleden was er een explosie die eerder creatief dan destructief was. De "Cambrische explosie" is de term die wordt gegeven aan deze relatief korte periode waarin organismen evolueerden tot veel nieuwe variëteiten.
Veel vertrouwde levensvormen ontstonden toen, maar het was ook een tijd van evolutionair experimenteren. Rare lichaamsvormen en -vormen ontwikkeld. Velen zijn uitgestorven. In de Burgess Shale of Canada blijven hun fossielen.
Deze site is van wetenschappelijk belang, niet alleen vanwege zijn leeftijd, maar ook vanwege de soorten organismen die daar zijn gefossiliseerd. De meeste fossielen behouden slechts de moeilijkste delen van een organisme, waarbij de zachte weefsels verloren gaan.
De Burgess Shale veroverde echter zelfs de meest vergankelijke delen van het leven. De schalie gevormd aan de voet van een onderzeese klif. Het leven in de zee werd gevangen en verstard toen modder uit de rots erboven gleed.
Hier zijn 10 van de vreemdste organismen ontdekt in de schalie.
10 Aysheaia
Aysheaia is een klein dier zonder harde lichaamsdelen. Zonder de verbazingwekkende conserveringscondities die aanwezig zijn in de Burgess Shale, is het onwaarschijnlijk dat we een fossielenverslag van dit geweldige dier zouden hebben. Rond de 5 centimeter (2 in) lang, had het 10 paar stompe kleine poten die kleine spikes droegen.
Voor al zijn kleine formaat, Aysheaia was een jager. De fossielen worden vaak gevonden naast die van sponzen, en dat wordt gedacht Aysheaia leefde op de sponzen en jaagde op andere dieren die ook de sponzen naar huis noemden. Het kan ook zijn dat de sponzen worden gebruikt voor bescherming. Zoals we zullen zien, waren er 505 miljoen jaar geleden grotere roofdieren die de zeeën rondsnuffelden.
Dit wormachtige dier lijkt nauw verwant te zijn met een levende groep dieren. Onychophora (ook bekend als velvet worms) is vandaag de dag te vinden op het vasteland op plaatsen verspreid over de wereld. Het lijkt erop dat de afstammelingen van Aysheaia behoorden tot de eerste dieren die het land beklommen.
9 nectocaris
Ondanks de ongelooflijke kwaliteit van de Burgess-fossielen, kunnen debatten nog steeds ronddraaien over wat precies paleontologen aan het graven zijn. Een zacht lichaam schepsel begraven onder tonnen modder kan zo vervormd zijn dat de overblijfselen weinig overeenkomsten vertonen met zijn levende vorm. Dit is wat er is gebeurd nectocaris.
De eerste blik op de enige nectocaris fossiel overtuigde wetenschappers ervan dat ze een zwemmende garnaal bekeken (wat de naam betekent). Anderen dachten dat nectocaris kan meer verwant zijn aan dieren met een ruggengraat. Onderzoek wijst er nu op dat het iets vreemds is.
De ontdekking van 91 nieuwe fossielen van nectocaris laat de onderzoekers vaststellen dat ze de vroegste koppotigen hebben gevonden, een organisme zoals een inktvis of octopus. De rare projecties aan de voorkant van nectocaris zijn een paar tentakels. Het hoofd had ook een paar ogen op stelen. Daaronder was een kegelvormige projectie die waarschijnlijk werd gebruikt om een korte uitbarsting van snelheid te geven door water naar buiten te drijven.
8 Marrella
Marrella splendens is misschien wel het mooiste organisme in de Burgess Shale. De wetenschappers die het noemden, dachten zeker dat ...splendens is Latijn voor 'mooi'.
Marrella slaagt erin om te bewijzen dat goede dingen in kleine pakketten worden aangeboden. Deze kantkrab is slechts 25 millimeter (1 in) lang. De antennes hebben ongeveer 30 segmenten en het lichaam heeft 26. Op deze complexe lichaamsdelen zijn grote stekels bevestigd. Elk lichaamssegment heeft een paar poten en elk been heeft een kieuw. Het dier ademde door zijn benen te schoppen.
Er wordt geloofd dat Marrella was of een jager van kleinere organismen of gevoed met organische deeltjes die naar de bodem van de zee dreef waar het leefde. Het meest opvallende aspect van Marrellazijn vorm, de grote gebogen spikes, waarschijnlijk diende om het te beschermen tegen andere dieren op zoek naar voedsel. Je kunt het niet passen Marrella in je mond, dan kun je het niet eten.
7 Canadia
Fossielen van Canadia lijkt een beetje op een verenboa die is gevangen in drassige modder. Het blijkt dat in het leven, Canadia leek waarschijnlijk op een zwemmende verenboa.
Dit wezen was een kleine borstelige worm van ongeveer 4 centimeter (1,6 in) lang. De lengte van zijn lichaam was bedekt met borstelharen, setae genaamd. Deze werden gebruikt om te helpen Canadia zwemmen door als peddels te fungeren terwijl het zijn lichaam golfde.
Aan de voorkant van het organisme zijn een paar tentakels die Canadia zou hebben gebruikt om de wereld eromheen te verkennen. Onder het hoofd bevindt zich een proboscis die kan worden gebruikt om voedsel op te nemen.
De proboscis werd gevormd uit een deel van de darm dat uit het organisme werd geduwd. Canadia was misschien een (vrij flamboyante) jager, maar at waarschijnlijk zowel levende als dode dieren die tussen zijn tentakels kwamen.
Onder de borstelharen zitten korte ledematen die zouden hebben toegestaan Canadia kruipen over de zeebodem.
6 Pikaia
Zeg hallo tegen een van je oudste familieleden. Pikaia is een van de vroegste organismen die wetenschappers hebben gevonden met een structuur zoals een ruggengraat. Dit betekent dat Pikaia, of een dergelijk organisme, is waarschijnlijk de voorouder van alle chordaten (dieren met een ruggengraat), waaronder vissen, reptielen en zoogdieren. Het lange, aalvormige lichaam van Pikaia wordt gekruist met gespierde banden, die een ander kenmerk van akkoorden zijn.
Mensen willen vaak opscheppen over hun voorouders, maar Pikaia is waarschijnlijk geen portret dat je aan je muur zou willen hangen. Het hoofd heeft geen ogen, slechts twee tentakelachtige structuren die worden gebruikt voor het waarnemen.
Terwijl Pikaia was waarschijnlijk zwemmen in de oerzeeën, zijn darm blijkt sediment te bevatten van de organische stof die beschikbaar was op de zeebodem. Het is mogelijk dat de hele mensheid afstamt van een bodemvoedervanger. Hoe de tijden zijn veranderd.
5 Opabinia
Wanneer een moderne reconstructie van Opabinia werd voor het eerst gepresenteerd op een wetenschappelijke conferentie in 1972, het werd begroet met gelach. Je kunt zien waarom. Het heeft vijf ogen op stompe stengels, een dikke, platte kop en een lange, mobiele proboscis die uit de voorkant steekt.
Vanwege zijn bizarre vorm, Opabinia was nauw betrokken geweest bij de vreemde organismen van de Burgess Shale in de publieke verbeelding. Omdat het niet op een levend wezen leek, vonden wetenschappers het moeilijk om te weten waar het in de boom des levens moest worden geplaatst of zelfs raden hoe het leefde. Een idee was dat het ondersteboven zwom.
De proboscis is vier keer langer dan Opabinia's hoofd en was zeer mobiel. Fossielen van Opabinia zijn gevonden met het aanhangsel in vele hoeken en in vele vormen. Het uiteinde is afgedekt met een paar klauwachtige vingers bedekt met stekels om te kunnen grijpen.
Veel wezens zagen er waarschijnlijk geschrokken uit om hun dood te zien komen van zo'n vreemd dier. Opabinia zwom met behulp van de vinnen langs zijn lichaam en greep zachte prooi met zijn slurf voordat hij hen in de wachtende mond duwde.
4 Wiwaxia
We hebben gezien dat de oerzeeën in roofdieren zwommen. Het is geen wonder dat evolutie snel defensieve eigenschappen heeft ontwikkeld om dieren te laten voorkomen dat ze worden opgegeten.
Wiwaxia ziet eruit als een slak, maar in tegenstelling tot wat er tegenwoordig bestaat. Debat woedt nog steeds over de vraag of Wiwaxia is meer vergelijkbaar met weekdieren of wormen, maar de levensduur was waarschijnlijk erg slap.
Het zou door de bodem van de zee zijn gekropen en zijn voedsel schrapen van de bacteriematten die de oceaanbodem bedekten. Wiwaxia had een mond aan de onderkant verborgen, die een paar harde platen had die voedsel konden vermalen.
Behalve de bodem, het lichaam van Wiwaxia was bedekt met schubben en stekels. Twee rijen ruggen geprojecteerd omhoog vanaf de achterkant. Er is geen twijfel dat deze voor defensie waren. Hun effectiviteit kan echter worden betwijfeld, omdat er veel fossielen van gebroken ruggengraat en schubben zijn gevonden. Dit suggereert dat roofdieren dit afschrikmiddel konden overwinnen.
3 Ottoia
Ottoia is de meest voorkomende worm die te vinden is onder de Burgess Shale-fossielen. Studies hebben deze wezens gekoppeld aan de priapulid-wormen (ook bekend als peniswormen). Als dat het geval is, Ottoia is zeker een intimiderend lid.
Ottoia was ongeveer 15 centimeter (6 in) lang. Aan het ene uiteinde zat een slurf, bedekt met 28 rijen haken Ottoia was in staat om terug te trekken in zijn lichaam. Dit werd gevormd uit de darm van de worm en werd gebruikt om voedsel binnen te trekken.
De wormen worden vaak gevonden in een U-vorm, wat de vorm kan suggereren die ze hebben genomen terwijl ze verborgen waren in hun holen. Ottoia was echter vleesetend en zou daarom uit zijn hol zijn komen jagen.
Eén fossiel is gevonden met negen Ottoia voeden met een dood wezen. Zo goed bewaard zijn enkele van de Ottoia fossielen die het mogelijk maken om te onderscheiden wat ze voor het laatst aten. een Ottoia heeft een andere Ottoia in het. Deze wezens waren blijkbaar kannibalen.
2 Anomalocaris
Wetenschappelijke vooruitgang is niet altijd soepel en gemakkelijk. Wetenschappers interpreteren het bewijs zo goed mogelijk. Als het bewijs fragmentarisch is, kunnen de conclusies van wetenschappers ver van de waarheid afwijken. Uiteindelijk komen ze daar door de feiten en informatie die ze hebben blootgelegd opnieuw te beoordelen. Anomalocaris leidde onderzoekers op een vrolijke dans voordat ze erachter kwamen wat ze op hun handen hadden.
De naam Anomalocaris betekent "in tegenstelling tot andere garnalen." Het werd dit genoemd omdat de eerste delen gevonden werden Anomalocaris men dacht dat het de achterste porties waren van garnalen. Van andere delen werd gedacht dat het kwallen waren. Pas toen er grotere en completere fossielen werden ontdekt, was het mogelijk om de puzzel bij elkaar te brengen.
Anomalocaris was de grootste roofdier van zijn tijd. Er is een compleet fossiel gevonden dat 25 centimeter (10 in) lang is, maar gebroken delen van andere individuen suggereren dat het tot 1 meter lang kan worden.
Zijn lichaam was geschikt om vrij rond te zwemmen in een jacht op prooien. Die fossiele fossielen bleken de aangrijpende aanhangsels te zijn Anomalocariszijn hoofd dat andere organismen gevangen heeft. Wat als een kwal werd beschouwd, was eigenlijk de mond van het wezen.
1 Hallucigenia
Weinig dieren hebben zoveel gedaan om hun naam te verdienen Hallucigenia. Vernoemd naar zijn bizarre lichaamsvorm, heeft deze fossiel veel geweldige paleontologen in verwarring gebracht. De fossielen van Hallucigenia laat een niet-geïdentificeerd ding zien dat 1 centimeter lang is met flexibele dingen aan de ene kant en een dubbele rij conische punten aan de andere kant.
Toen het voor het eerst werd beschreven, dacht men dat Hallucigenia liep met die spikes, zoals een worm op stelten. Toen de fossielen verder werden onderzocht, bleek dat de tentakelachtige dingen op de rug van het wezen voeten waren en de "achterkant" van het schepsel eigenlijk de onderkant ervan was. De spikes werden gebruikt om het kleine organisme te beschermen.
Een ander mysterie is pas onlangs opgelost. Zodra onderzoekers uitvonden op welke manier Hallucigenia liep, het was nog te bezien welk einde het hoofd was en wat de staart was.
Wat als zijn hoofd werd beschouwd, een donker merkteken op het fossiel, was eigenlijk een smet achtergelaten door het lef van het schepsel dat na de dood eruit werd geperst.Het hoofd werd aan de andere kant gevonden, compleet met een paar ogen en wat leek op een brutale grijns.