Top 10 theateropstanden

Theatre Folk is bijgelovig, en gezien de hoeveelheid dingen die (kunnen) fout gaan in een uitvoering, is het niet verrassend dat er folklore is opgekomen die uitleg geeft over deze gebeurtenissen. Deze mythen gaan boven en buiten het lopen onder ladders en het openen van paraplu's binnen (hoewel die ook worden nageleefd!); deze zijn specifiek voor hen die in de kunsten werken. In deze lijst duik ik in de wereld van theaterbijgeloof en probeer de redenen voor hun bestaan ​​te geven.

10

De blues

Bijgeloof: het heeft pech om de kleur blauw op het podium te dragen, tenzij deze is verzwaard met iets zilver.

In de begindagen van theaterkostuum was het buitengewoon moeilijk om blauwe kleurstof te maken, en dus duur om te kopen. Bedrijven die faalden, droegen blauwe kleding om hun publiek voor de gek te houden voor wat betreft hun succes en gingen waarschijnlijk failliet vanwege de kosten van de kostuums. Het zilver dat het tegenhield was het bewijs van een succesvol bedrijf, want het bewees het publiek dat ze zich echt zilver konden veroorloven of dat ze een rijke achterban hadden.

9

Ongelukkige regel van Three

Bijgeloof: met drie aangestoken kaarsen op het podium is pech.

Hoewel het vasthoudt aan de 'regel van drie' met het aansteken van drie kaarsen op het podium, wordt dit als pech beschouwd. Er wordt gezegd dat de persoon die het dichtst bij de kortste kaars staat de volgende is om te trouwen, of de volgende die sterft. Voordat elektrische lampen gebruikelijk waren in het theater, werd het podium verlicht door kaarsen, hoewel dit niet de oorsprong is van het bijgeloof - de ongelukkige kaarsen moesten op het podium staan ​​(d.w.z. - een deel van de set). Logica heerst op deze, zoals met weinig licht, drukbezette mensen en licht ontvlambare verse verf op de set, loopt u het risico het theater te verbranden.

8

Pauwenveren

Bijgeloof: Pauwenveren mogen nooit op het toneel worden gebracht, niet als kostuumelement, rekwisiet of onderdeel van een set zoals chaos zal volgen.

Veel ervaren autochtonen vertellen verhalen over ineenstortende sets, gordijnen die in brand vliegen en andere rampzalige gebeurtenissen tijdens optredens met pauwenveren. Van de veer wordt gezegd dat hij een kwaadaardig 'boze oog' vertegenwoordigt, die een vloek op de show schenkt. De associatie tussen pauwenveren en het boze oog wordt het best geïllustreerd door de Griekse mythe van Argus, het monster waarvan het lichaam bedekt was met honderd ogen, deze ogen werden overgebracht naar de staart van de Pauw.

7

Kerkhof geschenk

Bijgeloof: het wordt van oudsher als geluk beschouwd om de regisseur en / of de leidende dame, na sluitingstijd, een boeket bloemen te geven dat van een kerkhof is gestolen (geef nooit bloemen voor een optreden - ze moeten ze nog verdienen dus het is pech!)

Kerkhof bloemen worden gegeven op de sluitingsnacht om de dood van de show te symboliseren, en dat deze nu kan worden gelegd om te rusten. De rationele oorsprong is dat theater, zoals de meeste mensen die in de industrie hebben gewerkt, je zal vertellen, nooit een zeer winstgevend beroep en ondanks dat ze macaber zijn, waren graven een grote bron van vrije bloemen.

6

Spiegelbeeld

Bijgeloof: het heeft pech om spiegels op het podium te hebben.

De mythe is dat velen geloven dat spiegels een weerspiegeling van de ziel zijn en dat het breken van een persoon zeven jaar pech kan betekenen, niet alleen voor de breker, maar ook voor het theater zelf. Als een spiegel op het podium staat, kan dit echter technische problemen veroorzaken, zoals het reflecteren van het licht in het publiek of op plaatsen die nooit bedoeld zijn om verlicht te worden. Het kan ook een bron van afleiding zijn voor ijdele acteurs. Het spiegelbijgeloof is sindsdien uitgedaagd met de succesvolle musical Chorus Line en de beroemde spiegelscène.

5

hauntings

Bijgeloof: geesten achtervolgen theaters en moeten één nacht per week alleen op het podium worden gegeven.

Afhankelijk van je theater zullen de verhalen veranderen, maar er is één specifieke geest, Thespis, die de reputatie heeft onverklaarde onheil te veroorzaken. Thespis, uit Athene (6e BC) was de eerste persoon die als individuele acteur op het podium lijnen sprak, dus de term "Thespianus" om te verwijzen naar een theatrale artiest was geboren. Om de geesten van het theater onderdrukt te houden, zou er minstens één nacht per week moeten zijn waar het theater leeg is, deze nacht is van oudsher een maandagavond en geeft spelers gemakkelijk een vrije dag na het weekend.

4

Spookachtig licht

Bijgeloof: Er moet altijd een licht branden in een leeg theater om geesten af ​​te weren.

Conventioneel wordt het licht in het midden van het toneel geplaatst, verlicht de ruimte wanneer het niet in gebruik is, om geesten te houden met voldoende licht zodat ze kunnen zien, wat hen op afstand houdt. Dit is een ander bijgeloof met een praktische waarde: het backstage-gedeelte van een theater heeft de neiging om volgestopt te zijn met rekwisieten, decorstukken en kostuums, dus iemand die een volledig verduisterde ruimte betreedt, wordt mogelijk geblesseerd tijdens het jagen naar een lichtschakelaar. Het voorkomt dat mensen die nog steeds leven het podium moeten oversteken in het donker, zichzelf verwonden en leiden tot nieuwe geesten voor het theater. Het is ook bekend als het "Equity Light" of "Equity Lamp".

3

fluitend

Bijgeloof: het wordt als een pech geacht om op het podium of op het podium te fluiten, omdat iemand (niet altijd de fluiter) zal worden ontslagen.

De reden voor dit bijgeloof was dat vóór de uitvinding van walkie-talkies of communicatiecommando's, de signalen voor de theatertechnici werden gecodeerd met fluitjes gegeven door de stage manager. Als iemand backstage fluitte, kon het een cue voor zijn vervaldag callen, wat rampzalige gevolgen kon hebben, waardoor iemand zijn baan verloor, of het nu de fluiter, de stage manager of de technicus was.

2

Succes

Bijgeloof: iemand 'Veel geluk' toewensen voordat een show pech heeft.

Over het algemeen wordt het als pech beschouwd om iemand veel geluk toe te wensen in een theater, de uitdrukking "Break a Leg" vervangt de uitdrukking "Good luck". Er zijn veel theorieën over de oorsprong van dit bijgeloof van geluk wensen aan de acteurs, maar hier zijn er een paar:

- Na een goede uitvoering tijdens het Elizabethaanse Engeland, werden acteurs geld op het podium gegooid en knielden ze neer om het geld te verzamelen en zo de lijn van het been te 'breken'.

- Evenzo, voor de gordijnoproep, wanneer acteurs buigen of buigen, plaatsen ze de ene voet achter de andere en buigen ze naar de knie, waardoor ze de lijn van het been 'breken'.

- Als het publiek om numerieke gordijnoproepen vraagt ​​en de acteurs via de vleugels op en van het podium bewegen, kunnen ze de benen 'breken', waarbij 'benen' een algemene naam voor zijgordijnen / maskers zijn.

1

Macbeth

Bijgeloof: het woord 'Macbeth' in een theater zeggen zal resulteren in extreme pech.

Theatermensen vermijden het te gebruiken, verwijzend naar het stuk als 'The Scottish Play' of 'The Bard's Play'. Als de naam wordt uitgesproken in een theater, is er een reinigingsritueel dat men kan doen om de fout recht te zetten. Het ritueel dat ik ken is: de persoon moet het theatergebouw verlaten, drie keer spugen, vloeken en ronddraaien voordat hij smeekt om weer naar binnen te mogen. Andere varianten zijn: een lijn uit een ander werk van Shakespeare reciteren, zichzelf wegpoetsen, tegen de klok in rondrennen in het theater, of de naam 3 keer herhalen terwijl je op de linkerschouder tikt.

Er zijn verschillende mogelijke oorzaken voor dit bijgeloof. Een optie is om te geloven in hekserij. Volgens één bijgeloof kreeg Shakespeare zelf de woorden uit een coven van echte heksen, die na het zien van het stuk niet onder de indruk waren van hun vertolking. Een ander zegt dat de rekwisietenmeester van de originele uitvoering een ketel uit de genoemde coven stal, en de heksen waren wederom niet onder de indruk. De beste verklaring voor hekserij is dat Shakespeare een vloek uitsprak over het toneelstuk, zodat niemand anders dan hij in staat zou zijn om het correct te sturen.

Een andere oorsprong is dat er meer zwaardvrees in zit dan de meeste andere Shakespeare-spellen, en dus meer kans dat iemand gewond raakt. Maar de optie die volgens mij het meest waarschijnlijk is, is dat, vanwege de populariteit van spelen, het vaak werd gerund door theaters die in de schulden zaten en als laatste poging om mecenaat te vergroten; de theaters gingen normaal snel failliet.

NB: het bijgeloof wordt zelfs geparodieerd in een aflevering van The Simpsons. Tijdens een bezoek aan Londen komt de familie Simpson Sir Ian McKellen tegen, buiten een theater dat "Macbeth" toont. Telkens wanneer "Macbeth" wordt gezegd, gebeurt er iets met McKellen.