Nog eens 10 interessante verhalen achter klassieke composities

Terugkerend naar de lijst "10 interessante verhalen achter klassieke composities", is het jammer dat zoveel mensen het saai vinden. Dit zijn nog eens 10 geweldige stukken met 10 geweldige verhalen, in de hoop het goddelijke geschenk dat klassieke muziek is, te verspreiden. In willekeurige volgorde:

10

Il Barbiere di Siviglia Rossini

http://www.youtube.com/watch?v=LFt-iSxjmGs

De meeste mensen kennen de kapper van Sevilla door de opera van Gioachino Rossini. De meeste niet-muziekstudenten zouden echter niet weten dat de componist Giovanni Paisiello in Rossini's leven een andere Il Barbiere di Siviglia had geschreven. Het was een grote hit in de muzikale gemeenschap en werd geprezen als Paisiello's magnum opus. In 1816, toen Rossini's Barber in première ging, woonden de supporters van de oude Barber de première bij, luid kermend zodat geen van Rossini's muziek kon worden gehoord, zelfs een kat op het podium stiekem. De tijd heeft Paisiello's Barber echter uitgefilterd en Rossini is triomfantelijk.

9

Messa da Requiem Verdi

Maestro Rossini stierf in 1868. Ter ere van zijn bijdragen aan de Italiaanse operascène, groepeerde de eveneens grote operacomponist Giuseppe Verdi de leidende Italiaanse componisten om elk een Requiem-mis te laten verschijnen, die als de Messa per Rossini zou worden gepubliceerd. Echter, slechts 9 dagen voor de première viel het project door. De teleurgestelde Verdi, die de Libera Me-beweging had geschreven, beëindigde zijn vriendschap met de dirigent. 4 jaar later, toen de schrijver Alessandro Manzoni stierf, gebruikte Verdi de Libera Me en schreef de resterende bewegingen van de Requiem-mis, en vormde zijn vurige en angstaanjagende Messa da Requiem.

8

Das Lied von der Erde Mahler

In de tijd van Mahler was er een voortdurende angst onder de componisten van de vloek van de negende. Beethoven stierf met slechts 9 voltooide symfonieën, en verschillende andere componisten zoals Bruckner en Dvorak hebben ook maar 9 symfonieën. In de woorden van Schönberg: "Het lijkt alsof er iets in de Tiende zou zijn dat we nog niet zouden moeten weten, waarvoor we nog niet klaar zijn." Mahler was vooral doodsbang om zijn eigen 9e te schrijven. Daarom, na zijn 8e, combineerde hij twee van zijn meest bekwame vormen, de symfonie en het art-nummer, en creëerde hij een "Symphonic Song-cycle". Dit is Das Lied von der Erde, het lied van de aarde. Hiermee ging Mahler verder met het schrijven van zijn 9e, in de overtuiging dat hij de vloek had verbroken. Helaas stierf hij met zijn 10e incompleet.

7

Missa Papae Marcelli Palestrina

De derde zitting van het Concilie van Trente vond plaats in 1562-1563. Deze raad werd door het Vaticaan geroepen om zichzelf te hervormen als een tegenhanger van de hervorming van Maarten Luther. Onder de vele hervormingen zou de polyfonie in kerken worden afgeschaft en teruggaan naar het monofonische Gregoriaanse gezang. In Canon 8 verklaarde het dat "de hele manier van zingen in muzikale modi moet worden berekend om geen ijdele verrukking aan het oor te veroorloven". Dit is een reactie op de extreem gecompliceerde polyfone kerkmuziek die in die tijd bestaat. Hoewel het meer esthetisch is, konden de gezongen woorden niet langer worden onderscheiden, en de kerk voelde dat het religie uit de mis bracht. Palestrina schreef volgens de legende vervolgens de Missa Papae Marcelli om te demonstreren hoe polyfonie ook duidelijk kan zijn. Dit verbluffende gebruik van polyfonie overtuigde de Raad om polyfonie in kerken te aanvaarden.

6

De goed gehumeurde Clavier Bach

http://www.youtube.com/watch?v=a0h7UJgVZGk

Nu we alle toetsen op een piano kunnen spelen, nemen we het als vanzelfsprekend aan. Terug in het Renaissance-barok tijdperk, waren alle toetsenborden afgestemd op gelijkzwevende temperatuur. Dat is dat elke noot een specifieke frequentie heeft. Daarbij zou een A op C majeur anders zijn dan een A op D majeur. Dit betekende dat alleen bepaalde toetsen op één toetsenbord konden worden gespeeld. Een goed getemperde afstemming werd geïntroduceerd om dit probleem op te lossen. Er werd een compromis gesloten om ervoor te zorgen dat alle toetsen, ook al waren ze niet goed afgesteld, op een toetsenbord konden worden gespeeld. Deze afstemming heeft tot op de dag van vandaag overleefd. In de tijd van Bach waren componisten echter nog steeds alleen op hun gemak bij de meer conservatieve sleutels. Hierop schreef Bach de twee boeken van de Well-Tempered Clavier, waarbij hij een prelude en fuga schreef voor elke toets, van C majeur tot Scherpe mineur. Met deze 48 preludes en fuga's in de 24 mogelijke toetsen demonstreerde Bach de verdiensten van de meer obscure toetsen.

5

Symfonie nr. 45, het "Farewell" Haydn

Franz Joseph Haydn was hofcomponist in dienst van graaf Esterházy. In een bepaalde zomer verbleef de graaf veel langer in zijn zomerpaleis dan gepland. De muzikanten die deel uitmaakten van de entourage werden gedwongen om hun libido ongetemd te laten en hun vrouwen thuis, en waren uiterst gefrustreerd over het langdurige verblijf van de graaf. Haydn, die zich inleven in de musici, besloot om hen te helpen de graaf te overtuigen om terug te gaan. In het laatste deel van deze symfonie vertrekken de muzikanten één voor één, pakken hun scores in en gaan off-stage. Dit gaat geruime tijd door, totdat uiteindelijk slechts twee violen de symfonie beëindigen. De graaf gaf de hint de opdracht om snel daarna terug te komen.

4

Im Abendrot Richard Strauss

Richard Strauss heeft een turbulente tijd beleefd. Temidden van alle revolutionaire muziek, met het serialisme in Oostenrijk en het impressionisme in Frankrijk, handhaafde Strauss een traditionele romantische muziekstijl. Dit bracht helaas veel kritiek. Toen hij in Nazi-Duitsland woonde en zelfs de fanfare schreef voor de Olympische Spelen in Berlijn, werd hij nog meer bekritiseerd door mensen die de nazi-partij steunden en aan de kaak stelden. Aan het einde van zijn leven kwam hij het gedicht Im Abendrot tegen, kennelijk een groot effect op hem. Al snel componeerde hij een Lied (art-song) op basis van dit gedicht.Door de Lied heen, zijn er veel verwijzingen naar zijn eigen leven. Het wordt gescoord voor een sopraanstem en de vrouw van Strauss was een sopraan. De prominente hoorndelen zijn afgeleid van zijn vader, een hoornist. Helemaal aan het eind citeerde hij het thema 'Transfiguratie' uit zijn compositie 60 jaar geleden, Death and Transfiguration. Onder de beroering van zijn leven vertoonde zijn laatste compositie veel zuiverheid en kalmte, alsof Strauss klaar was om te sterven. J.K. De woorden van Rowling komen voor de geest: "hij omhelsde de dood als een gelijke en als een vriend". De Lied werd samen met drie andere liedjes gepubliceerd als de "Four Last Songs".

3

Der Ring des Nibelungen Wagner

Geschreven door een van de meest verachtelijke en onaangename componisten, is de Ring-cyclus een van de onbetwiste hoekstenen van de opera. Wagner componeerde deze cyclus, bestaande uit vier opera's, als een voorbeeld van zijn visionaire Gesamtkunstwerk (totaal kunstwerk). In deze vorm worden de grote kunst van poëzie, esthetiek, dansen en vooral muziek gepresenteerd. Wagner is van mening dat dit alle Duitse mensen samenbrengt, in een verenigde viering van hun uitstekende kunst. Klinkt bekend? Het is geen toeval dat na Wagners dood zijn muziek bleef bloeien onder het beschermheerschap van Hitler zelf. Met de nederlaag en uiteindelijke veroordeling van alles wat Nazi is, lijkt de muziek van Wagner te hebben overleefd, zelfs met behoud van zijn respectabele positie in de kunsten. Het lijkt erop dat mensen in staat zijn om goede muziek en kunst te scheiden van lelijke politiek.

2

Symfonie nr. 7, "Leningrad" Sjostakovitsj

Elke respectabele student uit de geschiedenis zou je vertellen dat de Slag om Leningrad (nu Sint-Petersburg) een lange en zware belegering van de Sovjet-hoofdstad door Hitler's Nazi-leger was. In combinatie met de Slag bij Stalingrad zou Leningrad een van de grootste verliezen van levens en verwoestingen van een stad ervaren door de Sovjets zien. Dmitri Sjostakovitsj was zelf in de stad ten tijde van de belegering. Hij schreef deze symfonie oorspronkelijk om de helden van Leningrad te begroeten die de hoofdstad van de communistische wereld toestaat op te staan. Het was zo populair als een symbool van het Duitse verzet dat het vaak in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk werd gespeeld, ondanks dat ze vastbesloten anticommunistisch waren. Na jaren verstreken, openbaarde Shostakovich zijn geheime bedoeling om Stalins verwaarlozing van de stad aan de kaak te stellen. Zoals Sjostakovitsj zei: "Stalin vernietigde het en Hitler maakte het af". Dit is bijzonder aangrijpend in het eerste deel, waarbij een gesyncopeerde en onregelmatige mars wordt gehoord in een rustiger thema. Dit wordt verondersteld het Sovjetleger te symboliseren dat door de straten van Leningrad marcheert, en Sjostakovitsj portretteerde het op een sarcastische manier die het leger duidelijk afkeurt.

1

Belshazzar's Feest Walton

Een meesterwerk uit de 20ste eeuw dat helaas grotendeels wordt genegeerd. Ik heb het geluk dat ik gezongen heb in de Aziatische première van dit stuk. Het stuk werd gedragen als een kleine commissie door BBC, aan zijn massieve structuur. Het vraagt ​​om 2 koren, een semi-koor, groot orkest, een enorme percussiesectie, orgel en 2 fanfarekorpsen. Beecham, dirigent van het stuk, drong er bij Walton op aan zoveel mogelijk instrumenten toe te voegen. "Aangezien je het ding nooit meer zult horen, mijn jongen, waarom gooi je dan niet in een paar fanfarekorpsen?". Het resultaat is een massale emotionele reis door het verhaal van Belshazzar, weergalmd door het orkest. Walton zelf nam het werk nooit serieus. Hij verwees naar de Baritone-solo en noemde de vele rijkdommen van Babylon als de "boodschappenlijst". In een deel schreeuwen de zangers een woord "Gedood!". Tijdens een concert kondigde Walton aan dat hij een deel van het feest van Belshazzar zou gaan leiden. Aan zijn keu riep het koor dit woord, en Walton liep het podium af met de bariton-solo die geen woord zong, met een donderend applaus. De bloederige en wraakzuchtige aard van het libretto zorgde ervoor dat de Anglicaanse kerk het niet gedurende vele jaren herkende.