Delen:
10 kunstenaars geïnspireerd door buitenaardse ontmoetingen
Net als borstels met de goddelijke, zijn denkbeeldige ontmoetingen met buitenaards leven vaak een bron van artistieke inspiratie geweest. Vroege culturen illustreerden verdenkend moderne technologie, en schilderijen uit de Renaissance zijn bezaaid met vreemde vliegende voorwerpen. En daar bleef het niet bij. Zelfs in moderne tijden blijven bezoekers uit een andere wereld hun weg vinden naar enkele van onze meest populaire schrijvers, muzikanten en entertainers.
10Grant Morrison
Met zijn kenmerkende geschoren hoofd, maatpakken en occulte interesses werd Grant Morrison al snel de eerste echte rockster van de stripwereld. Voorafgaand aan het werken aan bekende namen als oppasser, X-Men, en JLA, Morrison bracht zes jaar aan het roer van zijn eigen serie, The Invisible. Het verhaal volgt een groep technovrijheidsstrijders die de lagen van een wereld proberen te verwijderen die in een foute realiteit heeft geleefd. Met zijn manische mix van tijdoverheersende overlords, oude folklore en cyberpunkvisioenen, is het bijna geen verrassing om te horen dat deze ideeën het product waren van een kosmische ontmoeting.
Volgens Morrison zat hij tijdens een bezoek aan Kathmandu in 1994 op het dak van zijn hotel toen buitenaardse wezens massaal verschenen. Ze lieten hem een 'zee van pure informatie' zien, legden de 'larven'-toestand van ons universum uit en vroegen hem deze kennis aan de rest van ons door te geven. Toen Morrison in Disinfocon in 1999 sprak, onthulde dat The Invisible was zijn poging om de kennis die hij had opgedaan te delen met zijn ontmoeting in Kathmandu. Het klinkt ons wild, maar Morrison verzekert dat als we zelfaards wezens willen ontmoeten, we gewoon moeten geloven.
9Sun Ra
"Ik wilde nooit een deel van de aarde zijn", zei Herman Poole Blount, beter bekend bij ons aardgebonden volk als Sun Ra, de complexe en steeds veranderende jazzlegende. De openbaring kwam hem als een worstelende student aan de Alabama Agricultural and Mechanical University, waar hij in 1936 muziekeducatie studeerde. Tijdens een moment van intense concentratie beweert Sun Ra dat hem een helder licht is verschenen. In een interview met zijn biograaf John F. Szwed herinnert hij zich dat hij "op een planeet belandde die ik als Saturnus identificeerde." Hij werd vervolgens geteleporteerd op een podium door een groep wezens die hem adviseerden om niet meer naar school te gaan.
Nadat hij zijn naam wettelijk had veranderd in 1952, verzamelde Sun Ra muzikanten om zijn vlaggeschipgroep, het Arkestra, te vormen. Ze namen een nieuwe look aan met een mix van Egyptische kleding en space-age visuals, een esthetiek die later werd erkend als een voorloper van het Afrofuturisme. Sun Ra introduceerde moderne synthesizers en gratis improvisatie in een jazzroutine die ook dansers, vuurspuwers en uitgebreide decorontwerpen omvatte.
In de vroege jaren '70 nam hij zijn studie van kosmische thema's naar een nieuw medium, schrijven en acteren in de langspeelfilm Space Is The Place. In zijn portret van een tijdrovende rattenvanger, wint hij het lot van de mensheid in een dramatisch kaartspel, uiteraard geholpen door de kracht van muziek. Op het einde schiet Sun Ra in zijn ruimteschip af, zijn volk leidend naar een nieuw leven in een verre wereld.
8Tom Delonge
Aan het eind van de jaren 90 kreeg de groep Blink-182 massale airplay en zware rotatie voor hun video's tijdens het "Return of the Rock" -tijdperk van MTV. Voor gitarist en zanger Tom Delonge was het ondertekenen van een platencontract zijn kans om eindelijk een computer te kopen, "specifiek om op internet te gaan en UFO's te onderzoeken." Hij schreef de eerste ode van de groep aan ontvoering, "Aliens Exist," op Klysma van de staat. Kort daarna werd hij meer uitgesproken met zijn geloof in buitenaardse wezens.
In 2011 creëerde Delonge de nu ter ziele gegane Strange Times, een website gewijd aan complottheorieën en paranormaal nieuws. Zijn zoektocht bracht hem bij de pleitbezorgers van de berichtgeving, Steven Greer, die hem 36 uur aan getuigenismateriaal leende van overheidsfunctionarissen over het UFO-fenomeen. In een interview met Larry King sprak Delonge over geheime genootschappen en hun betrokkenheid bij het verbergen van bewijs van buitenaards leven.
Delonge ging verder met het zijproject Angel & Airwaves, waarvan het logo visuele gelijkenissen vertoont met het symbool van de vrijmetselaars. Dit leidde tot speculaties van fans dat hij zelf lid zou kunnen zijn, een claim die minstens één Grand Lodge heeft ontkend.
7 William Lurroughs
In 1959, de mijlpaalroman van William Burroughs Naakte lunch maakte zijn debuut in Parijs, maar de obsceniteitswetten van de VS verhinderden dat het tot vele jaren later Amerikaans grondgebied bereikte. Naast het bizarre drugsgebruik, politieke onderzoek en insectenseksmachines, werd het boek ook geprotesteerd vanwege zijn openlijke weergave van buitenaardse levensvormen. Hoofdpersoon William Lee houdt zich minder bezig met bezoekers van boven dan degenen die al bij ons wonen, sommigen zelfs bij onze eigen regering in dienst.
Voor Burroughs was ontvoering een levenslange fascinatie. Hij maakte vaak de reis naar Bray's Point, Oregon, een populaire locatie voor UFO-waarnemingen die andere opmerkelijke auteurs zoals Ken Kesey hebben aangetrokken. In de jaren '80 schreef hij een brief aan Whitley Strieber, een schrijver die bekendheid verwierf voor zijn bestverkopende boek Gemeenschap, die zijn vermeende buitenaardse ontvoering documenteert in een hut in de staat New York. Burroughs verzocht om een weekend in de beroemde hut door te brengen om zelf contact proberen te maken. Tot ontsteltenis van de auteur kwamen de buitenaardse wezens niet, waardoor hij concludeerde dat het "kan betekenen dat zij mij als een vijand beschouwen".
6 John Lennon
Je zou een fortuin kunnen vragen voor bijna alles van het landgoed van de Beatles, maar voor sommige fans is het gouden ei van John Lennon misschien wel het meest waardevol.
Begin jaren '70 woonde Lennon bij Yoko Ono in het Dakota-gebouw in New York City. Volgens fraude-illusionist Uri Gellar werd Lennon op een nacht wakker voor een laaiend licht dat door het sleutelgat van zijn voordeur scheen. Toen hij het appartement verliet, werd hij geconfronteerd met vier wezens met "grote kakkerlakkenogen en kleine muilkorven." Er volgde een snel handgemeen en het volgende dat hij zich herinnerde was dat hij weer in bed lag met Ono.
Toen ze hem vroeg wat er was gebeurd, merkte Lennon dat hij een klein gouden ei vasthield. Hij vertelde heel weinig mensen over de ontmoeting, maar gaf het voorwerp naar Gellar door hem te vertellen: "Het is te raar voor mij. Als het mijn ticket is naar een andere planeet, wil ik daar niet heen. "
Lennon's assistent May Pang zegt dat hij een soortgelijke waarneming heeft gemeld bij zijn vorige appartement, toen een mysterieus vaartuig buiten zijn balkon verscheen terwijl ze naakt zaten te zonnebaden. Hij tekende een schets van het ruimteschip en verwerkte het in het artwork voor zijn album Muren en bruggen.
Lennon bezocht zijn ervaringen vaak opnieuw in toekomstige nummers, met name "Out of the Blue", waarin hij zingt: "Als een UFO kwam je naar me / en blies de ellende van het leven weg." "Nobody Told Me" bevat de tekst: "There's UFO's over New York, en ik ben niet zo verrast. "
5 Bud Hopkins
In de jaren vijftig zag New York een kunstboom die sterren maakte van abstracte expressionisten als Mark Rothko, Franz Kline en Jackson Pollack. Onder de velen die stroomden naar de stad was Budd Hopkins, een jonge kunstenaar uit Wheeling, West Virginia. Hopkins 'werk combineerde grimmige geometrische vormen tot slanke, futuristische ontwerpen die niet misstaan in een moderne science-fiction-franchise.
Toen Orson Welles zijn beroemde radio-uitzending van De oorlog van de werelden, een zevenjarige Hopkins luisterde aandachtig. Erkennend dat het een hoax was, kreeg hij een gezond scepticisme voor buitenaardse bezoekers, maar door gebeurtenissen later in het leven veranderde hij in een gelovige. Voor Hopkins kwam het eerste contact in 1964, voor de kust van Cape Cod. Hij observeerde bij daglicht een vliegend object dat leek op een 'platte ballon' en waarschuwde de Nationale Garde onmiddellijk. Deze korte ontmoeting inspireerde Hopkins om de rest van zijn leven te wijden aan het onderzoeken van de aanwezigheid van buitenaards leven.
Hopkins werd een van de eerste mensen die psychologische tests uitvoerde op ontvoerden, vaak met behulp van hypnose. Zijn studies populariseerden veel van de gebruikelijke symptomen van ontvoering, zoals ontbrekende tijd en onverklaarbare littekens op het lichaam. Net als Whitley Strieber, veranderde Hopkins zijn onderzoek in een best-selling boek, vrijgeven Indringers: The Incredible Visitations at Copley Woods in 1987.
4Lux interieur
Sommige mensen zijn als magneten voor het vreemde. Als een zelfbenoemde "vuilnisman" was Lux Interior een verzamelaar van alle dingen die ongeschikt geacht werden voor de populaire cultuur. Hij vormde de Cramps in de late jaren 1970 met zijn vrouw Poison Ivy, mengde bluesrock en B-filmkitsch in een nieuw genre dat ze 'Psychobilly' noemden. Op hun debuutalbum Liederen die de Heer ons heeft geleerd, Begon Interior met het creëren van zijn verre achtergrondverhaal, schreeuwende regels als "Mijn vader rijdt een UFO" en legt plannen op om op de maan te rocken. Gezien zijn voorliefde voor schokwaarde, zouden we deze dingen kunnen afdoen als louter showmanship, maar voormalig bandlid James Sclavunos zweert dat we het mis zouden hebben.
Sclavunos zegt: "Lux was niet alleen overtuigd van het bestaan van buitenaardse rassen, maar ook van hun ... vermengd met de mensheid." Hij verafgoodde Elvis Presley, een andere kunstenaar met claims van UFO-contact, en hield een stapel tabloid knipsels met elke vermelding van het leven van Mars.
Na zijn dood in 2009 hebben anderen herinneringen gedeeld aan het bizarre gedrag van Lux Interior. Gitarist Mike Metoff herinnert zich dat Interior niet toestond dat bandleden bij daglicht in het openbaar te zien waren. En wie zou de tijd vergeten dat ze een privéconcert voor een psychiatrisch gesticht speelden?
3Roky Erickson
In Je gaat me missen: een film over Roky Erickson, we zien een ingelijst document, notarieel gemaakt in Travis County, Texas in 1975. Het bevat een informele waarschuwing van Erickson, waarin wordt uitgelegd dat hij "in feite een alien" is. Hij had de bekentenis ingetikt om er zeker van te zijn dat hij niet "In overtreding van enige wereld of internationale wetten van de aarde." Volgens Erickson zou hij deze wereld als een mens zijn binnengekomen, maar onderweg was zijn lichaam bewoond door een marsmannetje van onbekende oorsprong.
Een decennium eerder was hij leadzanger en gitarist voor de 13th Floor Elevators, een band die Amerika introduceerde met psychedelische rock met een live optreden op De Dick Clark Show in 1966. Toen de groep uit elkaar ging, worstelde Erickson met drugsmisbruik, juridische problemen en bezorgdheid over zijn geestelijke gezondheid. Na twee jaar in het staatsziekenhuis begon hij aan een succesvolle solocarrière, waarbij hij zichzelf af en toe factureerde als Bleib Alien.
Erickson is de laatste jaren redelijk stil gebleven, en het lijkt erop dat hij zich weer gewoon menselijk voelt, maar liedjes als 'Bermuda Triangle' zullen ons altijd herinneren aan zijn Mars-jaren.
2Lupe Fiasco
Lupe Fiasco stapte mee in de hiphopwereld in 2006 Eten en drank, hem drie Grammy-nominaties opleverend en een plekje op GQDe jaarlijkse "Mannen van het Jaar" lijst. Tot verbazing van velen gebruikte de Chicago-inheemse zijn roem om steeds meer controversiële meningen te uiten.In een reeks van openbare optredens stelde Fiasco vraagtekens bij de gebeurtenissen van 9/11 en detailleerde zijn verdenking van de Amerikaanse regering. Eind 2012 haalde hij opnieuw het nieuws, maar niet vanwege zijn kijk op politieke samenzweringen. Over California's Power 106 verklaarde hij dat hij vroeg in zijn leven een buitenaardse ervaring had.
Toen hij 11 jaar oud was, beweerde Fiasco dat hij uit zijn slaap ontwaakte met het gevoel "geschokt te zijn alsof ik omringd was door al deze elektriciteit." Hij vond zijn lichaam in een vorm van verlamming en kon zijn bed niet verlaten. Toen hij uit het raam keek, zag hij een zwarte schijf uit de lucht naderen en even zweven voordat hij terugkeerde naar de ruimte.
Fiasco denkt dat hij misschien een souvenir van de ontmoeting heeft gekregen, een mysterieus litteken op zijn lagere enkel. "Ik heb daar nooit geopereerd," legt hij uit, "ik weet niet waar het vandaan kwam." Zou deze waanidee verantwoordelijk kunnen zijn voor Fiasco's obsessie met overheidsoverdekkingen en de Illuminati? Met nummers als "Lamborghini Angels", vol met verwijzingen naar MKUltra en occulte rituelen, lijkt het zeker mogelijk.
1Philip K. Dick
Het is waarschijnlijk een gegeven dat een van de grootste bijdragers van sciencefiction uiteindelijk een beroep op zichzelf zou doen en dat de ontmoeting van Philip K. Dick behoorlijk moeilijk te ontrafelen is. Hij was onlangs getrouwd met zijn vijfde vrouw, Tessa, en de twee hadden samen een zoontje. Het kind worstelde met een ziekte en hun huisarts wist niet wat er aan de hand was.
Op een dag kwam een bezorgster naar hun huis met een ketting met het christelijke ichthys-symbool. Aangestoken door een glinstering van de zon van haar gouden hanger, raakte Dick gebiologeerd door een "roze lichtstraal" van licht. In de weken daarna zou de roze balk vaak terugkeren, en in februari 1974 kwam het met een openbaring. Dick werd plotseling getroffen door de wetenschap dat zijn zoon leed aan een niet-gediagnosticeerde hernia. Toen ze het kind naar het ziekenhuis brachten, bevestigden artsen dat zijn bevindingen waar waren, zodat de jongen op de juiste manier kon worden behandeld.
Geïnspireerd door zijn contact met het onbekende, begon Dick aan het zijne uitlegging, een 8-pagina's non-fictieboek waarin hij zijn visies verkent. Hij geloofde dat zijn roze balk afkomstig was van een soort satellietnetwerk, afkomstig van de ster Sirius, die communicatie tussen buitenaardse wezens en onszelf mogelijk maakte. Hij noemde het baanwezen VALIS, afgekort voor "Vast Active Living Intelligence System." In 1981 bracht hij een gelijknamige roman uit, die de gebeurtenissen in zijn leven nauwlettend weerspiegelde.
Dick worstelde vaak met zijn eigen realiteit en beweerde nooit helemaal zeker te zijn van wat er met hem gebeurde. Hij beschouwde zijn ontdekking als een zegen en een vloek.
In 1982 besprak Dick de plot van zijn aanstaande project, De uil in daglicht. Het verhaal volgt een B-filmcomponist van bescheiden succes die een bio-chip in zijn brein heeft geïmplanteerd door een buitenaards ras. Hij wordt al snel in staat om wilde, experimentele muziek te maken, maar ten koste van zijn eigen gezondheid. Omdat hij niet wil terugkeren naar een leven zonder zijn nieuwe vaardigheden, besluit hij de bio-chip op zijn plaats te houden. Dick stierf voordat hij de roman kon voltooien, waardoor fans een laatste kijkje konden nemen in de vreemde en fascinerende wereld van de auteur.