10 keer heeft NASA de bal volledig laten vallen

NASA is gevuld met enkele van de slimste mensen op aarde. Het is echter verre van onfeilbaar. Wanneer je constant op de rand van innovatie staat, geconfronteerd met het onbekende, zullen er altijd fouten zijn. Deze gebeurtenissen zijn eigenlijk vrij zeldzaam, gezien het inherente gevaar van het werk. Toch maakte NASA, zelfs afgezien van de regelrechte rampen van het ruimteprogramma, enkele ernstige fouten.

10De maanlandingstapes

Lezers die oud genoeg zijn om videotapes te onthouden, halen het gênante gevoel op iets belangrijks te hebben opgenomen. Het kan behoorlijk frustrerend zijn, maar je hebt waarschijnlijk niets belangrijkers in je hoofd gezet dan je favoriete voetbalspel of het schoolrecital van je kind. Het was tenminste niet de originele beelden van de mensheid die voor het eerst op de maan landde.

Dat is juist. De originele banden van de Apollo 11-missie met de iconische beelden van Neil Armstrong die voor het eerst voet zette op de maan zijn verdwenen.

Het duurde NASA 35 jaar om te beseffen dat die originele tapes ontbraken. Vervolgens lanceerden ze een missie om ze te vinden en ontdekten ze dat ze de originele exemplaren ergens in de jaren tachtig hadden opgenomen. Er was toen een tekort aan banden, en dit was een standaardprocedure. Ze zouden het duidelijk niet gedaan hebben als ze wisten wat er op hen stond.

9De Arsenicum-levensvorm

In 2010 deed een door de NASA gefinancierd project onder leiding van de toenmalige NASA-astrobioloog Felisa Wolfe-Simon een schokkende bewering. Ze hadden een bacterie ontdekt met een nieuwe DNA-structuur die arseen voor fosfor in de plaats stelde. De zogenaamd buitenaardse levensvorm ("GFAJ-1") werd overal het middelpunt van de aandacht van biologen.

Biologen beschouwen zes elementen die van vitaal belang zijn voor alle bekende vormen van leven: waterstof, zuurstof, koolstof, stikstof, zwavel en fosfor. De nieuwe levensvorm zou zogenaamd arsenicum kunnen gebruiken om te overleven in plaats van fosfor. De twee elementen hebben een vergelijkbare structuur, maar arsenicum is zeer giftig voor de meeste levensvormen. De claim trok daarom een ​​zware scepsis aan.

Binnenkort verschijnen er twee nieuwe studies in Wetenschap in tegenspraak met de eerste bevindingen. De omgeving van de bacterie was inderdaad erg laag in fosfor en hoog in arsenicum, maar het DNA gebruikte nog steeds fosfor. Hoewel de bacterie een extremofiel was dat in staat was om een ​​arsenicumrijke omgeving te overleven, was het geen compleet andere levensvorm.

8NOAA-19

NOAA-19 was de laatste in een reeks weersatellieten van de National Oceanic and Atmospheric Administration voor een project met de titel Polar-Orbiting Operational Environmental Satellite (POES). Het had tot doel een satellietsysteem te creëren om ons informatie te verstrekken voor klimaatonderzoek.

Fabrikant Lockheed Martin, een van de belangrijkste onderaannemers van NASA, had een schat aan ervaring in het bouwen van grote, complexe en dure apparaten. Toch werd de satelliet vóór de lancering zwaar beschadigd. Officieel schreef de NASA het ongeluk toe aan "gebrek aan procedurele discipline", wat de regering noemt: "ze hebben een hele stomme fout gemaakt." Ze hadden de satelliet op de vloer laten vallen omdat ze vergeten waren hem vast te bouten.

Technici hadden een speciale wagen gebruikt die de satelliet op zijn kant had gezet. De satelliet was normaal op zijn plaats bevestigd met 24 bouten, maar een technicus had ze eerder verwijderd. Hij moest dit documenteren, maar dat deed hij niet. Het team moest controleren of de satelliet vastzat, maar dat deden ze niet. Het resultaat: ze telden de satelliet om en kregen een dure les over hoe de zwaartekracht werkt.

Hoe duur? $ 135 miljoen aan reparaties. Lockheed Martin moest van zijn winst op het werk afzien om voor hen te betalen.

7De OCO

De Orbiting Carbon Observatory-satelliet moest de CO van de aarde meten₂ levels. Het werd gelanceerd op 24 februari 2009, maar het is nooit uit onze atmosfeer gehaald. In plaats daarvan kelderde het terug naar de aarde en landde in de Indische Oceaan nabij Antarctica. Negen jaar van ontwikkeling en meer dan $ 270 miljoen waren besteed aan die satelliet. De schade was zo groot dat geen delen te redden waren.

Het probleem was klein, maar had ernstige gevolgen. Wanneer raketten worden gelanceerd, beschermt een conische lijkwade, een 'laadstroomkuip' genaamd, de lading. De raket werpt later de kuip van de lading uit. In dit geval deed het dat niet. De extra massa betekende dat de raket onvoldoende kracht had om aan de atmosfeer te ontsnappen.

Vijf jaar later, in juli 2014, werd de OCO-2 met succes gelanceerd, goed voor de eerdere fout van NASA.

6NASA Helios

In de jaren 90 ontwikkelde NASA het Environmental Research Aircraft and Sensor Technology (ERAST) -programma voor de ontwikkeling van atmosferische satellieten voor de lange termijn in de vorm van op afstand bestuurde drones. Eerst kwam de NASA Pathfinder. Vervolgens kwam de Pathfinder Plus. Beide modellen deden het goed, dus werd een verbeterde versie met de naam NASA Centurion ontwikkeld. Alle drie vliegtuigen braken vluchtrecords en presteerden volgens de verwachtingen. NASA plantte vervolgens een vierde versie, genaamd NASA Helios, als het hoogtepunt van het ERAST-programma.

De Helios stortten neer in de Stille Oceaan.

Het crashte in 2001 tijdens een testvlucht om de afstandsbesturingssystemen te controleren. Vanaf het begin waren er zorgen dat het weer niet goed was, maar Helios kreeg een zeer voorlopige en marginale startvolgorde, wat een vergissing bleek te zijn.

Het zou de 10e succesvolle vlucht van het vliegtuig zijn geweest. In plaats daarvan, ongeveer 30 minuten na het opstijgen, stortte Helios zich in de wateren voor de kust van het Hawaiiaanse eiland Kauai. De oorzaak werd grotendeels toegeschreven aan slechte weersomstandigheden. Het vliegtuig is erin geslaagd om een ​​nieuw record in te stellen voordat het crashte. Het bereikte de hoogste hoogte voor een vliegtuig zonder raket.

5De DART

De DART, een afkorting van Demonstration for Autonomous Rendezvous Technology, was een andere satelliet die vanwege een eenvoudige fout een vroegtijdig einde zag.Het project werd afgehandeld door de Orbital Sciences Corporation, maar werd in opdracht en gesponsord door NASA. Het doel was hier om een ​​gerobotiseerde satelliet te ontwikkelen die onderhoud en reparaties aan andere satellieten kon uitvoeren. Het zou veiliger en goedkoper zijn geweest dan het elke keer verzenden van astronauten.

De DART werd gelanceerd op zijn eerste missie op 15 april 2005. Het doelwit was MUBLCOM (Multiple-Path Beyond-Line-of-Sight Communications), een communicatiesatelliet met relais. DART moest voorzichtig aanleggen en onderhoud uitvoeren. Helaas had de satelliet een iets andere definitie van "voorzichtig", omdat wat het deed ongeveer het ruimtevoorrecht van een hit-and-run was.

Zelfs als dat niet was gebeurd, zou de missie nog steeds niet zijn doorgegaan. Een andere fout zorgde ervoor dat de DART meer drijfgas gebruikte dan normaal, dus halverwege de missie was de brandstof op. Ongeveer 11 uur na de 24-uursmissie detecteerde de satelliet dat deze leeg was. Daarom startte een automatische evacuatieprocedure om ervoor te zorgen dat deze niet in de ruimte zou blijven drijven.

4Skylab

Skylab was het eerste Amerikaanse ruimtestation dat in 1973 werd gelanceerd en in bedrijf was tot 1979. Het leverde ons een schat aan nuttige informatie op, maar het enige dat iedereen zich herinnert, was de crash. En met reden - het was een spectaculaire crash, een wereldwijd evenement dat veel media-aandacht kreeg. Het had ook veel erger kunnen zijn.

Het gebrek aan vooruitziendheid was niet karakteristiek voor NASA. Ze gaven niet echt te veel zorgen over hoe Skylab terug zou komen naar de aarde, maar ze wisten dat het uiteindelijk zou gebeuren. In het beste geval had Skylab een levensduur van slechts negen jaar. Een navigatiesysteem was toen geen optie. De technologie was er nog niet helemaal en de kosten zouden te hoog zijn geweest. Toch zou een beetje meer voorbereiding hebben geholpen.

Voor de crash gaf NASA een kans van 1 op 152 op mensenletsel. Hun beste poging was om de raketten te gebruiken om het station naar de Indische Oceaan te leiden. En dat is gelukt - meestal. De grotere delen van het station kwamen in de oceaan terecht, maar veel stukken landden boven Australië. Gelukkig raakte niemand gewond en werd niets ernstig beschadigd.

Voor sommige mensen was het evenement zelfs winstgevend. Een Australische tiener won $ 10.000 van de San Francisco Examiner omdat hij de eerste persoon is die een stuk puin aflevert. NASA heeft hier heel veel geluk mee gehad, maar ze kwamen niet zonder scot uit. De Shire of Esperance in Australië legde ze een boete op van $ 400 voor zwerfafval.

3Mars Polar Lander

De Mars Polar Lander (MPL) was een van de meest ambitieuze projecten van de NASA. Deze robotlander zou de eerste zijn geweest die de polaire omgeving van Mars landde en verkende. NASA was zeer hoopvol dat de MPL waardevolle informatie zou bieden over het mogelijke bestaan ​​van water op Mars, evenals de mogelijkheid dat de rode planeet ooit het leven zou ondersteunen.

Het werd gelanceerd in januari 1999. Het bereikte zijn bestemming in december. Toen begon de MPL met zijn zachte afdaling op Mars - en dat is de laatste die we ooit hebben gehoord.

Communicatie met MPL stopte plotseling en werd nooit meer hervat. Niemand wist precies wat er was gebeurd, en we weten het nog steeds niet zeker. NASA bracht een hele maand door zonder te proberen de lander te laten reageren. Uiteindelijk verklaarde het dat de missie een complete mislukking was.

Hoewel het niet zeker is, is de algemene consensus dat valse signalen tijdens afdaling de boordcomputers ertoe brachten om voortijdig te denken dat het landde. In de veronderstelling dat het op vaste grond stond, zette MPL zijn motoren uit. De lander bevond zich nog vrij ver van de grond, dus hij stortte neer en stortte neer.

2Mars Climate Orbiter

De Mars Climate Orbiter (MCO) werd in december 1998 gelanceerd, slechts een korte tijd vóór de MPL. Zoals de naam al doet vermoeden, was het zijn missie om Mars te banen en atmosferische omstandigheden, temperaturen, weerspatronen, waterdampinhoud en veranderingen in het oppervlak te detecteren. Net als MPL haalde MCO het op zijn minst naar Mars voordat het volledig in zijn atmosfeer uiteenviel.

De fout was te wijten aan een ongelooflijk kleine en eenvoudige fout die $ 125 miljoen kostte. Fabrikant Lockheed Martin had de impuls van de stuwraketten berekend met behulp van metrische eenheden ("newton-seconden"). Voor zijn eigen berekeningen, dacht NASA dat deze waarde imperiale eenheden ("pond-seconden") gebruikte. Als gevolg van een conversiefout betrad de Orbiter de atmosfeer van Mars op een veel lager traject dan nodig was, en de motoren faalden dankzij oververhitting.

Het meest gênant over de gebeurtenis is hoe volledig te voorkomen was. De meeste fouten treden op als het ruimtevaartuig al in de ruimte is en het te laat is om de fout te corrigeren. In dit geval deed de fout zich 10 maanden van tevoren voor, terwijl de orbiter zich nog op aarde bevond. Ondanks ontelbare mensen die het ruimtevaartuig controleerden, zag niemand de fout.

1Apollo 13

Apollo 13 had een ramp kunnen zijn die vergelijkbaar was met de Challenger- en Columbia-shuttles. Gelanceerd op 11 april 1970, zou Apollo 13 de derde bemande missie zijn geweest om op de maan te landen. De bemanning, geleid door kapitein Jim Lovell, zou op de hooglanden van Fra Mauro landen en de 80 kilometer lange (50 mijl) krater verkennen die zich daar bevindt.

De missie begon op de verkeerde voet. Een van de primaire astronauten, Ken Mattingly, moest worden vervangen door de eerste keer dat Jack Swigert flyer kreeg nadat hij rubella had opgelopen. Het ging van kwaad tot erger toen een van de cryogene zuurstoftanks openbarstte, waardoor ook een andere in het proces werd beschadigd. Het ruimtevaartuig verloor het vermogen om stroom te genereren, zuurstofniveaus te handhaven of water te produceren.Dit zorgde ervoor dat Swigert de beroemde regel "Houston, we've had a problem" (die de film veranderde in "Houston, we hebben een probleem" en toegeschreven aan Commander Jim Lovell) afleverde.

Ze moesten onmiddellijk terugkeren en het oorspronkelijke doel om op de maan te landen werd geschrapt. Nu was het alleen maar een kwestie om de astronauten veilig terug te krijgen. De situatie ziet er nogal afschuwelijk uit, maar Apollo 13 had nog steeds een functionerende back-up. De astronauten waren in staat om te overleven in de back-up tijdens de reis terug naar huis en maakten vervolgens de omschakeling naar het originele vaartuig dat was uitgerust om de terugkeer te verwerken.