10 gekke dingen die je moet weten over ons zonnestelsel

Toen de meesten van ons op school zaten, leerden we over de verschillen in zwaartekracht tussen planeten in ons zonnestelsel. We hebben ook geleerd hoe enorm de zon is en dat de gasreuzen gevoelig zijn voor een aantal zeer ongebruikelijke stormen. Maar in de loop van de laatste paar jaar is de moderne astronomie geëvolueerd, waardoor ons zonnestelsel ongewoner is dan we ons ooit hadden voorgesteld.

10 Het gekke oppervlak van Mars

Mars wordt ernstig verkeerd begrepen. Het grootste deel van de tijd - in de media - bespreken astronomen de mogelijkheid dat Mars ooit de thuis is van oceanen met vloeibaar water of oude vormen van bacteriën. Onlangs is onthuld dat de meest primordiale vormen van aardmicroben waarschijnlijk afkomstig zijn van Mars - voordat ze via asteroïde effecten naar de aarde werden overgebracht.

Zelden zien we enkele van de meest verbluffende beelden van de meest bizarre oppervlakkige kenmerken die Mars te bieden heeft, wat jammer is, omdat de meeste van deze beelden de belangstelling voor Mars nieuw leven in zullen boeien - een planeet met een spannend verleden. Sinds de Mars Reconnaissance Orbiter in 2006 om de Rode Plane cirkelde, heeft zijn HiRISE-camera een aantal van deze ongelooflijke regio's onthuld.

Een van de meest ongelooflijke hiervan toont paden achtergelaten door enorme stofduivels, het Martiaanse equivalent van tornado's. Ze dragen de buitenste laag van ijzeroxide (het middel dat verantwoordelijk is voor de roodachtige tint van de grond) weg en onthullen de donkergrijze kleur van het basalt dat zich net daaronder bevindt.

9 De ontbrekende planeet

Astronomen hebben lang een discrepantie gezien in de banen van de buitenste gasreuzen, vooral omdat ze de meeste van onze modellen die de eerste jaren na de vorming van ons zonnestelsel verbeelden, lijken tegen te spreken. Het idee is dat op een gegeven moment ons zonnestelsel de thuisbasis was van een vrij grote planeet - met de massa van meer dan een dozijn aardes.

De planeet in kwestie - soms Tycho genoemd - werd waarschijnlijk miljarden jaren geleden uit ons zonnestelsel en in de interstellaire ruimte geslingerd, waar het tot het einde der tijden door de hemelse ether zal zwerven.

Deze theoretische planeet zou miljarden kilometers buiten Pluto zijn gelegen in een regio die weinig verlichting van de zon ontvangt. Zijn baan zou ook zeer elliptisch zijn geweest en het kostte miljoenen jaren om een ​​volledige baan om de zon te voltooien. Alles bij elkaar genomen kunnen deze factoren gedeeltelijk verklaren waarom zo'n planeet nog nooit is ontdekt.

8 Diamond Rain over Neptunus en Uranus

Afgezien van het mysterie rond hun excentrische banen, hebben de planeten ook magnetische polen die niet gelijk zijn uitgelijnd tot wel 60 graden ten opzichte van hun geologische polen. Een verklaring hiervoor is dat de planeten eenmaal een botsing met - of een verbruikte - onbekende planeet waren, maar een andere theorie (een die logischer is) suggereert iets veel koelers.

Op basis van de informatie over hun vreemde neigingen en hun grote concentratie van koolstof, geloven astronomen dat Neptunus en Uranus de thuisbasis zijn van enorme oceanen van vloeibare koolstof, met daarbovenop solide diamantijsbergen. Kleine diamantjes kunnen ook op deze planeten vallen, zoals regen.

7 De aarde wordt gehuld door een halo van donkere materie

Donkere materie is een van de meest diepzinnige mysteries van de moderne kosmologie. Astronomen weten dat we de belangrijkste berekeningen missen die nodig zijn om de exacte eigenschappen ervan te ontcijferen, maar het is bekend dat het een groot deel uitmaakt van de totale massa van het universum.

Momenteel kennen we sommige van zijn gedrag. In het bijzonder werkt donkere materie als een anker om te voorkomen dat sterrenstelsels en zonnestelsels uit elkaar vliegen. Als zodanig speelt donkere materie ook een rol bij de innerlijke werking van ons zonnestelsel, wat vooral merkbaar is bij het waarnemen van de effecten ervan op ruimtegebaseerde technologieën.

Eén scherpe waarneming, die bekend staat als de anomalie van de vlucht, merkt op dat sommige van onze ruimtevaartuigen en satellieten op onverklaarbare wijze omloopsnelheden veranderen wanneer ze van of naar de aarde reizen. De theorie voor deze discrepantie zegt dat de aarde zelf omringd is door een enorme halo van donkere materie. Als het zichtbaar zou zijn bij optische golflengten, zou het lijken op de grootte van Jupiter!

6 Op Titan kon je vleugels en vleugels vastbinden

Titan, een maan van Saturnus, is een van de meest fascinerende plekken in ons zonnestelsel. Niet alleen regent het een benzine-achtige substantie, maar de maan heeft ook grote concentraties vloeibaar methaan en ethaan, die op het oppervlak te zien zijn.

Maar er is een stukje informatie dat je moet overtuigen om een ​​dag door Titan te verkennen - dankzij een combinatie van lage zwaartekracht en de lage atmosferische druk, als mensen Titan bezochten met een kunstmatig stel vleugels, zouden we in staat zijn om te vliegen . Toegegeven, je zou nog steeds sterven zonder de juiste uitrusting, maar wat ademt in vergelijking met vliegen in ieder geval?

5 Ons zonnestelsel heeft een staart

Een maand geleden onthulde NASA dat een van zijn missies de staart van ons zonnestelsel met succes in kaart had gebracht en ontdekte dat het leek op een klavertje vier.

De staart, die de heliotail wordt genoemd, bestaat uit neutrale deeltjes die met traditionele middelen niet kunnen worden gezien. Als zodanig waren gespecialiseerde instrumenten nodig om de deeltjes goed te kunnen fotograferen voordat wetenschappers vervolgens de afzonderlijke afbeeldingen samenvoegden om een ​​coherent beeld te produceren.

Deze foto onthulde dat de heliotail meer dan 13 miljard kilometer (8 miljard mijl) voorbij de buitenste planeten reikte, met felle wind waardoor het materiaal in elke richting stroomde - met een snelheid van meer dan 1,6 miljoen km / uur.

4 Het magnetisch veld van de zon staat op het punt te spiegelen

De zon is eigenlijk behoorlijk voorspelbaar. Het gaat door een continue cyclus van 11 jaar, waarin de zonneactiviteit piekt voordat het weer afneemt, met als hoogtepunt het magnetisch veld van de zon dat zijn polariteit omdraait. Volgens NASA wijzen alle tekenen erop dat deze gebeurtenis zich voordoet heel binnenkort - misschien in de komende paar maanden.De noordpool is al begonnen aan zijn veranderingen.

Wanneer dit gebeurt, verwacht dan niet dat vurig onheil uit de hemel zal regenen. De klep geeft slechts de tweede helft van het zonnemaximum aan, wanneer de zon een toename van de zonnevlekactiviteit ziet.

3 We worden omringd door zwarte gaten

Zwarte gaten zijn er in verschillende soorten. Ten eerste zijn er stellaire zwarte gaten - het meest voorkomende type - die ontstaan ​​wanneer massieve sterren instorten. Dit gebeurt wanneer een ster niet langer de benodigde waterstof voor kernfusie heeft, waardoor deze terugvalt op brandend helium. Hierdoor wordt de ster onstabiel, wat resulteert in een van de twee scenario's: samentrekken in een neutronenster of instorten in een zwart gat.

Uiteindelijk komen veel van deze zwarte gaten samen, gecombineerd om een ​​supermassief zwart gat te vormen, en onze melkwegachtige miljoenen anderen-cirkelt een centraal superzwaar zwart gat.

Een ander type zwart gat, een microzwart gat genaamd, kan de aarde constant bombarderen. Deze kleine atoomachtige singulariteiten kunnen theoretisch worden geproduceerd in botsingen van deeltjesversnellers wanneer protonenstralen met bijna-snelheid tegen elkaar worden dichtgeslagen.

Er is echter wel zorgen. In de meeste gevallen verdampen ze onmiddellijk zonder enige schade aan te richten. Zelfs als ze dat niet deden, zou het nog steeds een aanzienlijk langere tijd duren dan de huidige leeftijd van het universum voor een microzwart gat om een ​​enkel atoom materie te consumeren, laat staan ​​een object met zoveel massa als de aarde.

2 De zon kan passen in de magnetosfeer van Jupiter

Jupiter is de koning van ons zonnestelsel - met genoeg ruimte om ongeveer 1.400 aardes te herbergen. Het enige dat groter is dan Jupiter is de zon.

De magnetosfeer van Jupiter (magnetisch invloedsgebied) is de grootste en meest krachtige magnetosfeer in ons zonnestelsel (zelfs sterker dan die van de zon). De magnetosfeer van Jupiter zou de zon zelf gemakkelijk kunnen overspoelen (met wat ruimte om te sparen), inclusief de totaliteit van de zichtbare corona van de zon.

Om dat een beetje toegankelijker te maken (als de bovenstaande afbeelding op de een of andere manier niet indruk op je maakt in termen van groottevergelijking), als we de magnetosfeer hier op aarde zouden kunnen zien, zou het er groter uitzien dan de volle maan aan onze hemel. Verder hebben sommige delen van de magnetosfeer temperaturen die heter zijn dan het oppervlak van de zon.

1 Er zou een raar bestaan ​​kunnen bestaan ​​op gasreuzen

Ooit was onze lijst met essentiële componenten die nodig waren om het leven te vormen veel strenger. Tegenwoordig weten we dat het niet zo eenvoudig is, vooral wanneer een bepaalde bacterie ontdekt wordt die gedijen in diepe geothermische ventilatieopeningen op de bodem van de oceaan, waar de temperaturen hoger kunnen zijn dan koken.

Hoe dan ook, wanneer je denkt aan het leven, is Jupiter waarschijnlijk niet de eerste plaats die in je opkomt. Het is in wezen een gigantische wolk van gas, toch? Er is gewoon geen manier om het leven te ontwikkelen - laat staan ​​te gedijen - daar.

Als het blijkt, kan dat verkeerd zijn. Een experiment in het begin van de jaren '50, bekend als het Miller-Urey-experiment, toonde aan dat we organische verbindingen kunnen genereren, een vereiste voor het leven, met weinig meer dan bliksem en de juiste chemische verbindingen. Gezien deze informatie en het feit dat Jupiter al aan verschillende vereisten voldoet, zoals het hebben van water (Jupiter heeft misschien zelfs de grootste oceaan van water in ons zonnestelsel), methaan, moleculaire waterstof en ammoniak, is het mogelijk dat de gasreus het leven zou kunnen bevorderen.

Dat gezegd hebbende, heeft Jupiter de hoogste atmosferische druk van elke planeet in ons zonnestelsel. Het heeft ook sterke winden die hypothetisch kunnen helpen bij het circuleren van de juiste verbindingen. Dit alles geeft aan dat het leven het moeilijk zou krijgen om de noodzakelijke voet aan de grond te krijgen, maar velen hebben gesuggereerd dat bepaalde op ammoniak gebaseerde levensvormen kunnen gedijen in het wolkendek dat de bovenste atmosfeer vormt - de regio waarin de temperatuur en druk het mogelijk zouden maken om een ​​laag vloeibaar water te behouden.

Hoewel het nog steeds buiten het bereik van de theoretische astrobiologie ligt, was Carl Sagan een groot voorstander van dit idee, niet de mogelijkheid uitgesloten van extreme vormen van leven op basis van onze beperkte kennis. Volgens hem zouden de levensvormen in de atmosfeer van Jupiter divers zijn. Er zouden zinkers, drijvers, jagers en aaseters zijn die elk een noodzakelijke rol spelen in hun eigen Joviaanse voedselketen.