Delen:
10 Angstaanjagende heersers van de onderwereld
Religies hebben verschillende manieren gehad om met het hiernamaals om te gaan. Sommigen onderwijzen gelovigen om het te omarmen als een overwinning. Anderen schilderen een beeld dat zo verschrikkelijk is dat de vromen hun hele leven hun hele leven besteden om de goden om te kopen om het aanvaardbaar te maken. De heersers van de onderwereld hebben eveneens vele gezichten gedragen.
10Hel
Hel is een Noorse godin die heerst over een deel van de onderwereld. Ze werd echter geen godin van het hiernamaals geboren. De titel werd haar opgedrongen toen Odin haar onder de wortels van de Wereldboom wierp om te heersen over Niflheim - een koude, donkere wereld van de doden - om Ragnarok, het einde van de wereld, te dwarsbomen.
De drie godinnen van het lot hadden geprofeteerd dat de kinderen van Loki, Hel en haar broers en zussen, de dood van de leiders van het Noorse pantheon zouden veroorzaken. Om zichzelf dat lot te besparen, gooide Odin ze naar de uithoeken van de wereld.
Hel's onderwereld was gereserveerd voor de zielen van degenen die stierven aan ziekte, corruptie en ouderdom. Terwijl de zielen van de dappere doden zich in Valhalla amuseerden, zorgde Hel, om niet achter te blijven, voor haar eigen koers. Haar tafel was Honger; haar mes was honger. Haar bed was Ziekte en de omringende gordijnen waren Misfortune. Hel zelf sloeg een gruwelijke figuur. Ze was sinister, met de helft van haar lichaam lijkend op een rottend lijk.
Hoewel Odin haar in de onderwereld wierp, kreeg Hel haar wraak toen zijn zoon, Balder, stierf aan vergif. Ondanks de smeekbeden van de Alvaders om hem te vergeven, weigerde Hel zijn ziel op te geven. Omdat haar macht over haar rijk absoluut is, was Odin's geliefde zoon gedoemd om de eeuwigheid door te brengen in haar sombere verblijf.
9Yama
Yama is de koning van de hel in het hindoeïsme, boeddhisme en shinto. In het hindoeïsme was hij de eerste man. Zijn zus, Yami, was de eerste vrouw. De legende zegt dat hij de Heer der Doden werd nadat Yami een kind bij zich wilde verwekken. Yama weigerde, gezien de omgang met zijn zus incest was. Hij stierf later. Maar zonder kinderen kon hij de cyclus van wedergeboorte niet voortzetten en nam hij ontslag om voor altijd te blijven in het land van de doden als zijn heerser.
In het Boeddhisme is hij meedogenloos en zonder genade - de ultieme rechter van de doden. Yama zendt zelfs zielen naar meerdere niveaus van de acht hellen. Een ziel kan zijn tijd op één niveau dienen om vervolgens in een slechtere positie te worden gezogen om voor een andere zonde te betalen. Toch is Yama partijdig en uiteindelijk redelijk. Ondanks zijn wreedheid, wordt hij beschouwd als een rechtvaardige rechter. Soms is hij echter gedwongen een handjevol gelukkige zielen los te laten. Eén had het vermogen gekregen om de hel in een lotuszwembad te veranderen, zodat Yama gedwongen werd hem te sparen om de integriteit van zijn rijk te behouden.
In sommige teksten is Yama zelf onderworpen aan eeuwige martelingen. Eén verhaal heeft hem gevolgd door een ketel van gesmolten koper. Er wordt gezegd dat hij wordt vastgemaakt door een van zijn eigen mannen, zijn mond wordt geopend met een haak en het gesmolten koper stroomt door zijn keel. Of deze kwelling door Yama voor zichzelf werd verordend, is onduidelijk, maar het toont zeker het geloof dat zelfs de koning van de hel aan karma onderhevig is.
8Mictlantecuhtli
Mictlantecuhtli was de slechte heer van de Azteekse onderwereld, Mictlan. Het werd de 'Plaats van de Fleshless' genoemd. Hij werd afgebeeld als een bloederig skelet met botten in zijn oren geduwd, gedrapeerd in een ketting van menselijke ogen.
Mictlantecuhtli verslond de doden. Degenen die geen helden zijn gestorven, werden naar zijn verblijfplaats gestuurd om te leven als wezels en kevers, terwijl ze pus dronken en korstjes aten. Omdat overleden zielen voortdurend in angst leefden voor de eetlust van de doodsgod, zouden hun levende verwanten menselijke offers ten behoeve van hen maken. De zielen van de geofferden dachten dat ze verteerd werden voor die van de familieleden, hopend dat ze de honger van de hongerige god afwendden. Zulke opofferende rituelen zijn misschien zelfs kannibalistisch geweest, hoewel het bewijs niet helemaal duidelijk is.
Ondanks de angst die Mictlantecuhtli inspireerde, werd hij ook als een genezer vereerd en geassocieerd met een bevalling. Zijn skeletachtige vorm werd soms afgebeeld met een open lever. Er werd aangenomen dat de lever het orgaan was waar de ziel woonde, die verbonden was met Mictlan, waar alle levenskracht vandaan kwam. Botten werden beschouwd als een levengevende bron van licht en warmte in de Azteekse mythologie, en men geloofde dat Mictlantecuhtli zijn skeletachtige vorm had omdat hij zijn eigen gezondheid offerde voor dat van zijn aanbidders.
7Erlik
Erlik was de tegenhanger van de duivel in verschillende Altaïsche scheppingsmythen. Hoewel de verslagen verschillen, wordt hij over het algemeen gezien als een grote rol in de creatie van zowel de wereld als de mensheid. In één verhaal wordt hij in de oerwateren van de hemel geworpen nadat hij de scheppergod beledigd heeft. Daar wordt hij gedwongen de wereld uit zijn diepten te halen en krijgt hij de heerschappij over die kwaden zoals hijzelf.
Na de eerste vrouw verleid te hebben - heel erg zoals het verhaal van Eva - wordt hij in de onderwereld geworpen om de heerser over demonen te worden. De Altaïsche duivel maakt af en toe een bezoek aan de oppervlaktewereld, waar hij door een andere versie de vrouw wordt geschapen.
In deze versie was Erlik de eerste man. Hij werd in de onderwereld geworpen nadat hij opschepte dat hij het leven beter kon creëren dan Ulgen, de schepper. Later, op aandringen van Ulgen, probeerde de achtste man de eerste vrouw te maken. Hij slaagde erin haar lichaam te creëren maar verzuimde haar leven te geven. Toen hij vertrok om hulp te krijgen van Ulgen om zijn project af te maken, verscheen Erlik en speelde ze zeven fluitnoten in haar oor. De muziek gaf haar leven, maar ook zeven gemoederen en veel slechte gemoedstoestanden.
6Mot
Mot was de onbeminde Semitische god van de dood. Hij had geen aanbidders, waardoor sommigen speculeerden dat de godheid werd vergeleken met een natuurkracht.
Hij was de kaken van de dood. Zijn onderwereld was een donkere en modderige plek die verband hield met zijn slokdarm. Er werd gezegd dat zijn onderlip de aarde raakte, terwijl zijn top de hemel bereikte.Hij werd afgeschilderd als hebbend een vraatzuchtige eetlust, die hij zelfs eens verdedigde toen een andere godheid erover klaagde. Mot was zo bang dat de andere goden werden gewaarschuwd niet dicht bij hem te komen, anders zouden ze worden verzwolgen. Het was een waarschuwing die niet alles ter harte nam.
Mot werd verondersteld in conflict te zijn gekomen met Baal, god van de regen en stormen. Baal had zichzelf opgericht als de allerhoogste godheid onder de Semitische goden. Zijn enige angst was echter Mot. Baal vreesde Mot tot het punt waarop hij zijn goddelijk paleis zonder ramen bouwde om de rivaliserende godheid buiten te houden.
Teksten over het verhaal zijn beschadigd en vaak onleesbaar, maar het is duidelijk dat de twee eindigden ondanks Baal's beste inspanningen. Mot verslond hem eenvoudig. Gelukkig voor Baal was zijn vrouw een krijger-godin. Nadat Baal verslagen was. ze viel aan en doodde Mot, groef zijn lichaam in kruit en zaaide het in de velden. Baal was herboren, maar Mot ook. De twee vochten nog een keer, hoewel Mot vluchtte voor de tussenkomst van de zonnegod.
5Supay
Supay was de Inca-god van de doden en heerser van de onderwereld. Omdat zijn domein zich in de diepe aarde bevond, stond hij ook bekend als de god van mineralen en was hij vaak het voorwerp van mijnwerkersrituelen. Ondanks de rijkdom die Supay-aanbidding zou kunnen brengen, eiste hij menselijke offers om zijn koninkrijk te bevolken - specifiek, kinderen. Er werd gezegd dat hij jaarlijks 100 kinderen aan hem opofferde.
Toen Spaanse zendelingen in het Inca-koninkrijk aankwamen, vergeleken zij Satan met Supay. Dit leidde tot een beetje verwarring onder de inboorlingen, omdat de traditie zou pleiten dat Supay hen niet schaadt in plaats van hem simpelweg af te wijzen. Verder verwarrend waren de Spanjaarden dat ze zichzelf "kinderen van God" noemden. Ze hadden het bedoeld in de zin dat ze Christenen waren, maar de Inca's namen het letterlijk. Later, echter, nadat de Inca's het ware karakter van de Spanjaarden hadden gerealiseerd, begonnen ze hun ongewenste gasten de kinderen van Supay te noemen.
4Ereshkigal
Ereshkigal was de Mesopotamische godin van de onderwereld. Er was geen oordeel of straf onder haar heerschappij, alleen gelijkheid. Alle zielen onder haar heerschappij waren gelijken, zelfs andere goden.
De weg naar haar onderwereld heette de weg van geen terugkeer. Hierop zouden overleden zielen zeven poorten passeren waar ze van hun bezittingen ontdaan zouden worden, zelfs hun kleren, het Ereskigals rijk betreden met absoluut niets. Het was een donkere en sombere wereld waar de schaduwen van de doden op klei en stof zoogden.
Ze was een wraakzuchtige godin. Op een gegeven moment dreigde ze elke ziel onder haar duim naar het rijk van de levenden te brengen - een leger van de doden.
Alle goden waren door hun koning uitgenodigd voor een feestmaal. Hij kon niet naar haar verblijfplaats reizen, noch zij naar de zijne, dus een compromis werd bereikt. Haar deel van het feest zou haar worden gebracht door een van de boodschappers van de godin. Toen hij aankwam, faalde Nergal, de god van de ziekte, om hem te begroeten.
Ereshkigal was woedend en eiste dat Nergal naar haar koninkrijk zou komen om hem te vermoorden. Toen hij kwam, bood ze hem een reeks giftige geschenken aan, maar Nergal weigerde ze op aanraden van zijn vader en ontsnapte. Nog bozer nu ze had gefaald, eiste Ereshkigal dat hij haar zou worden teruggegeven, anders zou ze haar ondode leger grootbrengen.
Nergal kwam terug, maar hij kwam vergezeld door een groot aantal demonen. Hij overweldigde de godin, die hem toen haar hand in het huwelijk aanbood als hij haar leven zou sparen. Hij accepteerde het en het paar regeerde voortaan samen de onderwereld.
3 Batara Kala
Batara Kala is een Javaanse demonische god die met zijn vrouw Setesuyara de onderwereld regeert. Kala werd geboren toen de hoofdconsort van scheppergod Batara Guru zijn seksuele avances verwierp terwijl hij door de hemel vloog. Slecht getimed spuwde zijn sperma de oceaan in en werd hij opgegeten door een vis, die de god van de onderwereld baarde.
Zijne gemalin, Uma, werd later verbannen naar de wereld, waar zij de ogre-achtige Batara Kala oprichtte. Kala had een enorme eetlust, waar zijn vader medelijden mee kreeg door hem toe te staan een oneetbaar voorwerp op aarde te eten. Tijdens deze goddelijke smaaktests, samplede Kala echter menselijk vlees. Batara Guru ontwikkelde er de smaak voor en liet zijn zoon bepaalde soorten mensen eten.
Van de soort die Kala mag eten, zijn kinderen zonder broers en zussen, kinderen met twee broers en zussen van het andere geslacht en mensen die bepaalde sociale codes overtreden. Ceremonies worden op kinderen uitgevoerd om de vraatzuchtige god van de onderwereld af te wenden.
2Susanoo
In sommige van de vroegste Shinto-teksten is Susanoo de god van de onderwereld. Hij werd uit de hemel verbannen nadat hij zowel de scheppergod als zijn zuster, de zonnegodin, beledigde. Hij daalde af naar de onderwereld na een periode van avontuur op aarde. Hij werd toen zijn meester.
Susanoo was een wrede god, vooral voor zijn eigen familie. Volgens de legende daalde zijn zoon, Okuninushi, af naar de onderwereld om met zijn halfzus te trouwen. Daar heeft Susanoo hem allerlei martelende processen doorstaan. Hij gooide hem in een kuil met slangen en sloot hem vervolgens op in een kamer vol wespen. Toen Okuninushi overleefde met de hulp van zijn vrouw, schoot zijn vader een pijl in een heide en vroeg hem hem op te halen. Toen hij eenmaal binnen was, stak Susanoo het in brand. Okuninushi overleefde opnieuw met de hulp van een muis uit de onderwereld en ontsnapte uiteindelijk door zijn vaders haar aan de dakspanten vast te binden terwijl hij sliep.
Omdat Susanoo en zijn nageslacht de beschermheren waren van de Izumo-clan, een rivaal tegen de heersende familie, waren vele verhalen over hem oude politieke propaganda. De heilige teksten van de Shinto-scheppingsmythen werden samengesteld door de heersende familie, die volgens de legende de goddelijke afstammelingen van de zonnegodin waren.
Susanoo, hoewel krachtig, wordt altijd afgeschilderd als ondergeschikt aan zijn zuster.Het beeld van zijn zoon lijdt ook. Opgezadeld met het temmen van het land, faalt hij in zijn plicht en geeft uiteindelijk zijn regeerperiode over aan de meer bekwame afstammelingen van de zonnegodin, die ze had gestuurd om orde te scheppen in de wereld.
1Hades
Hoewel de moderne banden met Satan een negatief beeld van Hades hebben geschetst, was hij niet bijzonder kwaadaardig. Hoewel de mensen vreesden zijn naam te spreken uit angst voor de dood, werd hij ook een goede god genoemd omdat hij zijn rijkdom naar het rijk van de levenden stuurde. Zijn Romeinse naam, Pluto, kwam van zijn Griekse titel, Plouton, wat 'Heer der Rijkdommen' betekent.
Hades's heerschappij was de onderwereld, maar hij had ook macht over de buit van de aarde, inclusief edele metalen en levengevende grond. Hij werd soms afgebeeld als een koninklijke figuur die rijkdom uit de hoorn des overvloeds goot.
Het feit dat het rijk van Hades de onderwereld is, is niets meer dan pech. Samen met zijn broers versloeg Hades hun slechte vader, Kronos. Nu de wereld geen heerser had, trokken de broers en zussen veel om te beslissen wie de heerschappij over de verschillende rijken zou hebben. Hades tekende het ergste lot, de onderwereld.
Zelfs zijn beroemde ontvoering van Persephone werd uitgevoerd omdat Zeus haar met hem had verloofd. Zeus had dit gedaan zonder toestemming van haar moeder, Demeter. Wetende dat ze bezwaar zou maken, dacht Hades dat het het beste was om de dochter met geweld te nemen. Hij en Persephone regeerden toen samen de onderwereld, soms zelfs bewogen door mededogen om zielen uit zijn greep te verlossen.
De muzikant Orpheus, die verlangde naar de terugkeer van zijn geliefde nadat ze door een slang was vergiftigd, reisde naar de onderwereld en vroeg hen om haar weer tot leven te brengen. Ze waren zo ontroerd door zijn smeekbeden dat ze hem toestonden zijn liefde terug te nemen naar de wereld. De enige voorwaarde was dat hij niet naar haar kon kijken totdat ze vrij waren van het domein van Hades. Orpheus faalde in het opleven van zijn geliefde toen zijn zorg voor haar welzijn zijn gezonde verstand overwon en hij draaide zich om om haar te controleren.