Delen:
10 historische gegevens die een andere kant van bijbelverhalen vertellen
De Bijbel is niet alleen een religieus boek. De karakters in de Bijbel hebben een echte geschiedenis doorleefd die werd gedeeld met andere naties, maar we horen meestal alleen de kant van Israël van het verhaal. De andere naties in de bijbelse tijden hielden ook een geschiedenis bij, die heel verschillende versies van de verhalen vertellen die we al zo vaak hebben gehoord.
10 De Griekse historicus Strabo zei dat Mozes een Egyptische priester was
Het verhaal van Mozes en de Tien Geboden is een van de bekendste verhalen uit de Bijbel. Met Gods hulp zegt de Bijbel dat Mozes plagen over Egypte bracht totdat de farao de Joden bevrijdde.
Volgens de Grieken was Mozes echter niet eens Joods. Hij was een Egyptische priester. Strabo vertelt ons dat Mozes de instellingen van Egypte niet leuk vond. Hij geloofde dat God in alle dingen was en dus niet de vorm van een dier of een persoon kon aannemen. Dit was geen goddelijke openbaring. Hier wordt het alleen gepresenteerd als een filosofische mijmering.
In Strabo's versie sprak Mozes niet met God of vocht hij tegen de farao. Mozes overtuigde zojuist een heleboel mensen ervan dat hij gelijk had, en ze emigreerden vrij naar Jeruzalem.
Na de dood van Mozes schreef Strabo dat Jeruzalem werd overgenomen door bijgelovig, gewelddadig volk dat 'tirannieke' wetten invoerde, zoals koosjere diëten en besnijdenis. "Hun begin was goed," schreef Strabo, "maar ze zijn gedegenereerd."
9 Esters man is de Perzische koning die tegen Leonidas en de 300 Spartanen heeft gevochten
Meestal zien we alleen het verhaal van Esther zoals de Bijbel het presenteert. Esther trouwde met de koning van Perzië en toen de kwaadaardige Haman de genocide van de Joden uittekende, overtuigde ze de koning om haar volk te redden.
Die koning was echter een belangrijke historische figuur. Esther's echtgenoot was koning Xerxes I, waarschijnlijk het meest bekend als de slechterik uit de film 300. Hij was de Perzische koning die Sparta en Athene binnenviel nadat ze weigerden hulde te brengen en wiens enorme leger werd afgeslagen door 300 Spartanen.
Als het verhaal van Esther waar is, wordt er gespeculeerd dat het waarschijnlijk is gebeurd terwijl Xerxes zijn invasie plantte. Dus Esther's vader, Mordecai, zou tijdens de oorlog een van de adviseurs van Xerxes zijn geweest.
8 De koning van Moab noemde de onderdrukkers van de Israëlieten
Volgens de Bijbel rebelleerde koning Mesa van Moab tegen Israël. Met de hulp van God en de profeet Elisa bevochten de Israëlieten de Moabieten en bracht de oorlog naar Moab. Mesa offerde zijn eigen zoon op als een offer aan zijn goden, en de Israëlieten keerden terug naar huis en verlieten bereidwillig Moab alleen.
Maar we hebben een versie gevonden die is geschreven door Koning Mesa en die een heel ander verhaal vertelt. Volgens Mesha waren de Israëlieten tirannen die 'Moab vele dagen onderdrukten'. Mesha vroeg om de vrijheid van zijn volk en Israël reageerde door te dreigen Moab te vernietigen.
Israël, zei Mesha, viel het eerst aan, maar hij wist ze af te slaan. Toen marcheerde koning Mesa en zijn mannen naar Israël en nam verschillende steden terug die Israël al lang geleden van hen had gestolen. In Mesha's versie eindigde de oorlog niet met de beslissing van Israël om naar huis te gaan. Israël is gewoon verloren.
7 Hazael zegt dat Israël hem aanvankelijk heeft aangevallen
De Bijbel geeft slechts een korte vermelding van Hazaël, de koning van Aram. Er staat dat Hazael Israël overwon door goddelijke wil omdat God 'ontstoken was tegen Israël'. Hazaël 'onderdrukte Israël ook al de dagen van Joachaz'.
We hebben inderdaad een steen gevonden die is gegraveerd door Hazael, die zijn kant van het verhaal vertelt. De steen is gebroken, dus er is veel onenigheid over wat het echt zegt. Volgens de meest populaire theorie suggereert de steen dat Hazael Israël binnenviel als wraak voor hun invasie van Aram toen zijn vader koning was. Toen executeerde Hazael de koningen van Israël.
Hazaël ontkent echter niet dat hij benauwend was. "Ik heb hun stad in puin gestort," zegt Hazael, "en hun land in verwoesting."
6 Manetho zei dat Mozes binnenviel en Egypte veroverde
Elk land heeft zijn eigen versie van het verhaal van Mozes - inclusief Egypte. Net als de Grieken zeggen de Egyptenaren dat Mozes een Egyptische priester van Heliopolis was. Manetho houdt vol dat de echte naam van Mozes Osarsiph was, maar hij veranderde het toen hij zich bij de Joden voegde.
Het verhaal begint met Farao Amenophis die probeert het land van melaatsen te zuiveren nadat verteld is dat melaatsheid een goddelijke vloek was. Hij zette 80.000 melaatsen aan het werk in een steengroeve en gaf Mozes de opdracht om voor hen te zorgen.
In plaats daarvan stichtte een hongerige Mozes zijn eigen wetten en heerste over de melaatsen. Daarna sloot hij een verbond met Jeruzalem. Met een leger van melaatsen en joden, viel Mozes binnen en veroverde Egypte, hun tempels platbrekend. "
Het duurde 13 jaar voor Amenophis om zijn leger op te bouwen en Mozes uit Egypte te jagen. Dit, zegt Manetho, is hoe Mozes naar Jeruzalem kwam.
5 De Egyptenaren vierden het leggen van Israël tot afval
Archeologen hebben een plaat gevonden die is gegraveerd door de Egyptische farao Merneptah, kort na het bewind van Ramses de Grote die over Israël lijkt te praten.
De mat werd geschreven toen de wereldmacht van Egypte werd getest door verschillende kleinere naties die walgden tegen de controle van Egypte over hen. Volgens de plaat had Merneptah hen allemaal verslagen en hen te gronde gericht.
"Israël," zegt het, "is verwoest en zijn zaad is het niet."
Maar de precieze betekenis van die zin is onduidelijk.Sommigen geloven dat de Egyptenaren de kinderen van Israël hebben afgeslacht om te voorkomen dat ze in opstand komen, hoewel het kan betekenen dat de Egyptenaren gewoon de gewassen van de Israëliërs hebben verbrand. Als 'zaad' echter 'kinderen' betekent, bewijst de inscriptie dat Egypte Israëlische baby's echt heeft afgeslacht als in het verhaal van Exodus.
4 De Romeinse historicus Tacitus zei dat Mozes een atheïst was
Tacitus leek het moeilijk om het waargebeurde verhaal van Moses uit te leggen, maar hij deed zijn best. Evenals de Egyptenaren zei Tacitus dat Egypte werd geplaagd door een misvormende ziekte en dat de farao de slachtoffers verdreef. In deze versie stuurde de farao hen de wildernis in.
Volgens Tacitus was Mozes een van de zieke ballingen en haatte hij God. Hij 'drong er bij zijn metgezellen op aan niet passief te wachten op hulp van god of mens, want beiden hadden hen verlaten'. Mozes leidde zijn groep naar Kanaän en overwon het. Daarna stichtte hij het Jodendom - niet omdat hij erin geloofde, maar als een politiek instrument om zijn mensen loyaal te houden.
3 De Joodse Talmoed noemt Jezus een tovenaar
De Talmoed geeft zijn eigen versie van de kruisiging van Jezus. Het vertelt het verhaal van een man genaamd "Yeshu" die algemeen wordt aanvaard als de Jezus van het christelijk geloof.
Volgens de Talmoed, voordat Jezus werd geëxecuteerd, werd een heraut uitgezonden die hem een tovenaar noemde. "Iedereen die iets in zijn voordeel kan zeggen," zei de heraut, "laat hem naar voren komen en in zijn naam pleiten!" Niemand kwam naar voren om op te komen voor Jezus.
In de Talmoed wordt een man genaamd Ulla genoemd als zeggend van Jezus: "Denk je dat hij degene is voor wie een verdediging kan worden gemaakt?" Ulla veroordeelt verder de mensen die Jezus verdedigden, zeggende dat de Schriften zeiden dat een iemand zoals Jezus zou nooit gespaard moeten worden.
"Met Yeshu was het echter anders," zei Ulla, "want hij was verbonden met royalty's."
2 Plinius de jonge vroeg om hulp bij het omgaan met christenen
Het bijbelse boek Handelingen beschrijft een tijd waarin christenen vreselijk werden vervolgd door de Romeinen.
We hebben echter een uniek inzicht in de Romeinse kijk hierop in een brief van Plinius de Jonge aan keizer Trajanus. Plinius vroeg Trajan om hulp bij het omgaan met christenen omdat Plinius niet wist hoe ver hij moest gaan.
Hij noemde het christendom een "verdorven, buitensporig bijgeloof" en zei dat zijn beleid was om christenen de gelegenheid te geven om "Christus te vervloeken." Als ze dat deden, liet Plinius hen gaan. Maar als ze dat niet zouden doen, zou hij ze laten executeren.
Plinius dacht dat hij het goede deed door christenen te laten afzien van hun religie. "Een groot aantal mensen kan worden hervormd als een mogelijkheid tot bekering wordt geboden", schreef hij.
Trajan goedgekeurd. "Ze mogen niet worden opgezocht", schreef hij terug. "Als ze worden veroordeeld en bewezen schuldig te zijn, moeten ze worden gestraft."
1 De Romeinen dachten dat christenen kannibalen waren
De Romeinen haatten de christenen. Tacitus noemde hun religie "een afschuwelijk bijgeloof" en zei dat ze beschuldigd werden van "haat tegen de mensheid." Zelfs toen hij Nero bekritiseerde omdat hij te wreed was tegen christenen, geloofde Tacitus nog steeds dat christenen "misdadigers waren die een extreme en voorbeeldige straf verdienden. ”
Hij was niet alleen. Suetonius noemde het christendom een "ondeugend bijgeloof" en prees in feite sommige keizers omdat ze de christenen op één lijn hielden.
Er is echter een reden voor alle haat. Toen de Romeinen hoorden dat christenen het lichaam van Christus aten, namen de Romeinen het letterlijk. Veel Romeinen geloofden dat christenen zouden breken in ritualistische kannibalisme en incestueuze orgieën tijdens vergaderingen.
Er is geen reden om te geloven dat christenen echt iedereen kannibaliseren. Het is echter interessant om te denken dat als het christendom was weggevaagd, dat is precies wat onze geschiedenisboeken vandaag over christenen zouden zeggen.
Mark Oliver levert regelmatig bijdragen aan Listverse. Zijn schrijven verschijnt ook op een aantal andere sites, waaronder StarWipe van The Onion en Cracked.com. Zijn website wordt regelmatig bijgewerkt met alles wat hij schrijft.