Delen:
10 coole subculturen waarvan je wilt deelnemen
Binnen elke cultuur wachten verschillende subculturen op erkenning en waardering van een nieuwsgierige toeschouwer. Sommige van deze subculturen kunnen nogal ongebruikelijk en misschien zelfs bedreigend zijn, terwijl andere volkomen normaal en gewoon lijken.
10 Russisch Stilyagi
In de jaren 1950, Moskou stilyagi ("Hipsters") waren tieners die moderne kapsels, gewaagde make-up en felgekleurde westerse kleding droegen, ondanks de zware culturele repressie van de USSR. In het geheim luisterden ze naar streng verboden Amerikaanse jazz- en rockmuziek. Hun geloof in de vrijheid van meningsuiting was zo fervent dat ze bereid waren om het risico te lopen gearresteerd te worden door de Russische politie, die dagelijkse razzia's organiseerde.
Omdat het in de Sovjet-Unie moeilijk was om vinyl te vinden, was de stilyagi geredde afgedankte röntgenfoto's uit ziekenhuisafvalbakken. Toen sneden ze het vinyl in ruwe cirkels en verbrandden ze sigarettengaten in het midden. Een kopie van een westers platenalbum werd in elke vinylcirkel geëtst, wat resulteerde in zelfgemaakte platen die bekend stonden als botmuziek.
De kwaliteit was slecht en ze konden slechts aan één kant worden gespeeld. Maar ze waren goedkoop om te maken en deden het werk. Deze zelfgemaakte platen bevatten vaak verrassingen in zich, zoals een spottende Russische stem die zei: "Dus, dacht dat je naar de nieuwste geluiden zou luisteren, hè?"
Uiteindelijk dook er een ondergronds netwerk van distributeurs van botmuziek op in de Sovjet-Unie. Bekend als de röntgenpers verspreidde dit netwerk miljoenen westerse records in de USSR. Deze wijze van distributie werd echter al snel opgemerkt door de autoriteiten, die probeerden het uit te roeien. Officiële groepen, bekend als muziekpatrouilles, jaagden distributeurs op en namen de documenten in beslag.
9 Teddy Boys
Vaak wordt ten onrechte aangenomen dat het fenomeen teddyboy begon als een neveneffect van de rock-'n-roll-revolutie van halverwege de jaren vijftig. Het is echter zeer waarschijnlijk dat deze subcultuur in de late jaren 1940 door een kleermaker van Savile Row in Groot-Brittannië werd gestart om de stijl van de Edwardiaanse dandy nieuw leven in te blazen.
Britse jongeren werden al snel geïnspireerd door deze nieuwe beweging. De naoorlogse grijsheid en soberheid verwerpen, in plaats daarvan omhelsden ze deze excentrieke mode. Deze "teddies" - een naam bedacht in 1953 toen een kop in de Daily Express krant verkortte het woord "Edwardian" in "Teddy" - draperiedoeken, brokaatvesten, regenpijpbroeken, witte shirts met hoge halzen en losse kragen, en slanke banden. De kleding was van uitstekende kwaliteit en meestal op maat gemaakt, waarvoor de teddyjongens in wekelijkse delen betaalden.
Hun kapsels waren ook onderscheidend, waardoor ze zich verder onderscheiden van de massa. Ze droegen een zwaar ingevette kuif aan de voorkant en een afgeplatte stijl die bekend staat als de ezel van een eend achterin.
De teddyjongens kregen veel zorgelijke blikken. Geleidelijk aan werden ze onwelkom in de samenleving omdat ze betrokken waren bij bepaalde gewelddadige gebeurtenissen, waaronder de doodsteek van een 17-jarige jongen in de handen van de Ploegbende, gekleed in Edwardiaanse pakken. Borden met de tekst 'Geen Edwardiaanse kleding of schoeisel met rubberen zolen' begonnen te verschijnen in lokale danszalen.
De subcultuur van de teddyjongen volhardde maar met minder leden. In de jaren zeventig begonnen ze samen te smelten met 'rockers'. Het werd gebruikelijk om teddyjongens overdag lederjassen te zien dragen, maar draperieën en shirts met kraag 's nachts.
8 Neo Pinup Girls
Geleend uit de jaren 40 en 50, heeft het uiterlijk van het retro pinup meisje opnieuw aan kracht gewonnen. Het werd voor het eerst populair gemaakt door vrouwen als Marilyn Monroe en Bettie Page, die bekend stonden om hun vrouwelijke rondingen en glamoureuze stijl, maar ook om hun klassieke make-up en onberispelijke kapsels. De pinup-beweging werd in de jaren 90 nieuw leven ingeblazen door vrouwen als Dita Von Teese en Sabina Kelley.
Dit is geëvolueerd naar een nieuwe subcultuur die bekend staat als neo pinup. Leden van deze subcultuur channelen nog steeds de glamour van de jaren 1950 maar voegen een moderne draai toe aan hun algehele stijl. Persoonlijkheid en eigenaardigheden zijn belangrijk voor deze neo-pin-ups. Ze hebben vaak felgekleurd haar, piercings en zelfs tatoeages. Ze kunnen moderne stoffen gebruiken, zoals latex, maar kiezen toch voor de vintage stijl en snit.
7 Pachucos
Pachucos waren een subcultuur van Mexicaans-Amerikaanse mannen en vrouwen uit de jaren 1930 tot de jaren 1950 die gekleed in zoot pakken of soortgelijke soorten kleding. Zootpakken hadden breedgeschouderde sportjassen en een wijde broek die stevig aan de enkels waren geboeid en hoog in de taille waren gedragen. De jassen hadden meestal een sleutelhanger die aan de zak hing. De pachucos droegen vaak eendstaartkapsels en waren versierd met vilten hoeden, tatoeages en soms zelfs een verborgen wapen.
De vrouwen, bekend als pachucas, droegen herenjassen, korte rokjes, netkousen en plateauzolen. Hun haar was hoog opgestapeld en ze droegen veel make-up, vooral lippenstift. Sommige pachucas droegen mannen-zootspakken en waren betrokken bij recreatieve activiteiten, zoals roken in het openbaar, dat op dat moment nogal mannelijk leek.
In 1942, toen de War Production Board probeerde om de stofconsumptie voor pakken te beperken, negeerde pachucos deze regels en verwierf ze hun pakken door bootleg-kleermakers, wat nogal een schandaal veroorzaakte in Amerika in oorlogstijd.
Pachucos sprak vaak calo, een hybride taal beïnvloed door inheemse talen, het dialect van zigeuners, Spaans en Engels. Toen het publiek groeide om de pachucos kwalijk te nemen, werd calo een taal die alleen bekend is bij de leden van deze subcultuur.
6 Heavy Metal subcultuur van Botswana
In 2008 documenteerde de Zuid-Afrikaanse fotograaf Frank Marshall de heavy metal subcultuur van Botswana door een Zuid-Afrikaanse metalband te begeleiden tijdens een tour door Gaborone, de hoofdstad van Botswana. Daar ontmoette hij de metalheads van Botswana, die zich in de meest ongewone kleding droeg die hij ooit had gezien.
Niet alleen droegen deze Afrikaanse mannen T-shirts met metalen banden, ze droegen ook cowboyhoeden en leren kleding van fietsers. Hun accessoires waren jachtmessen en delen van dode dieren, en de meesten droegen uitgeholde hoorns van koeien waaruit ze dronken. Vrouwen namen ook deel aan deze heavy metal-beweging.
Volgens Marshall is er een felle concurrentie tussen leden om te zien wie er het meest wrede kan uitzien. Naast hun intimiderende outfits, geven ze zichzelf vaak ongebruikelijke namen zoals "Dead Demon Rider" of "Cofinfeeder", wat hun aura van brutaliteit verder versterkt.
Enkele van de grootste metalbands van Botswana zijn Skinflint en Amok, hoewel ze om verschillende redenen niet vaak spelen. Echter, wanneer de metal bands hun shows houden, wonen rockers door het hele land, zelfs als ze lange afstanden moeten afleggen over moeilijk terrein. Ze luisteren graag naar de bands en halen hun collega-metalheads bij.
5 Smeermiddelen
Na de opkomst in de VS in de jaren vijftig, groeiden de smeermiddelen in de jaren zestig in populariteit. Oorspronkelijk was hun naam afkomstig van de Greaser Act van 1855, waardoor Amerikanen die in Californië woonden, Mexicanen konden onderdrukken vanwege hun vermoedelijk arme, gevaarlijke aard.
De naam had dus een negatieve connotatie en paste redelijk goed in deze subcultuur omdat de rest van de Amerikaanse samenleving ze al als gevaarlijke, gewelddadige individuen beschouwde. Ze werden echter ook bekend als smeermiddelen omdat hun vettige haar altijd werd gladgestreken met verschillende gels en pomades. Vaak droegen ze een kam mee, zodat ze hun sterk gestileerde haar op elk moment konden beheren.
Smeermiddelen droegen leren jassen, spijkerbroek, zwarte of witte T-shirts die strak waren aangebracht en motorlaarzen. Ze hielden van luide rockmuziek, snelle auto's en uitgeklede motorfietsen. Elvis Presley was hun icoon.
Vrouwen droegen ook deze look door het dragen van potloodrokken, poedelrokjes of jeans met rechte pijpen en motorjacks. Het was een echt contrast met de rest van de samenleving, vooral toen Amerika een nieuw tijdperk begon met wijdverspreide welvaart en nauwgezette conformiteit na de Tweede Wereldoorlog.
4 Argentijnse Floggers
Floggers waren een fenomeen dat eind 2004 ontstond in Argentinië en zich vervolgens verspreidde naar andere delen van Latijns-Amerika, zoals Mexico en Venezuela. Oorspronkelijk was de term 'flogger' afkomstig van een jongerenbeweging waarin Argentijnse tieners foto's van zichzelf op een fotoblog met de naam Fotolog plaatste.
Dit leidde vaak tot grote aantallen volgers en opmerkingen. Sommige posters kregen zelfs modellencontracten en mogelijkheden om te reizen. Er was echter meer aan floggers dan dat. Om een echte flogger te zijn, moest je een specifieke stijl van kleding, haar en muziek aannemen.
Floggers hadden een uniek gevoel voor mode. Ze droegen felle kleuren, een strakke broek, T-shirts met V-hals en witte schoenen. Ze droegen hun haar meestal geborsteld opzij. Hun muziekkeuze was elektronica en rock en hun danspasjes waren geïnspireerd op tecktonische muziek uit Frankrijk.
3 onbeleefde jongens
Onbeleefde jongens ontstonden in Jamaica in de jaren vlak voor en nadat het land in 1962 onafhankelijk werd van Groot-Brittannië. Omdat de leefomstandigheden in Jamaica arm waren, maakten onlusten en protesten deel uit van het dagelijks leven. Het resultaat was dat veel mensen zich bezighielden met 'scuffling', dat op alle mogelijke manieren probeerde te overleven.
Het was in deze omstandigheden dat de subcultuur van onbeschofte jongens werd geboren. Onnodig te zeggen dat ze boos waren. Hun antisociale, gewelddadige gedrag werd vaak in kranten in de krant geplaatst.
Onbeleefde jongens stonden bekend om het imiteren van de kleding van de hogere klassen. Ze droegen nauwsluitende pakken, porkpie-hoeden en zonnebrillen. Vaak droegen ze handwapens en Duitse ratelmessen. Hun gangsterbeeld heeft hen zeker apart gezet en terecht wantrouwen veroorzaakt. Ze creëerden vaak gespannen situaties en trokken vervolgens hun messen eerst.
Onbeleefde jongens waren bekend in de Jamaicaanse samenleving. In 1962 bracht Stranger Cole het nummer "Ruff and Tough" uit, wat het eerste onbeschaamde jongenslied werd. In 1963 bracht Wailers de single 'Simmer Down' uit. Het lied werd geschreven en gezongen door Bob Marley op 18-jarige leeftijd om zijn moeder te kalmeren, die zich zorgen maakte over het onbeleefde jongensbedrijf dat haar zoon hield.
Toen jonge Jamaicanen in de jaren vijftig en zestig emigreerde naar Groot-Brittannië, brachten ze de beweging van onbeschofte jongens met zich mee, die vervolgens subculturen als mods en skinheads beïnvloedden.
2 Sharpies
Sharpies behoorde tot een jeugdbeweging geboren in Australië. Ze kwamen het meest voor in de jaren zestig en zeventig en bestonden voornamelijk uit jongeren uit de overheersende arbeiders- en migrantenwijken.
Sharpies hadden specifieke knipbeurten en kleding die ze definieerde. De jongens droegen meestal een wijd uitlopende broek met hoge taille of een spijkerbroek met T-shirts of gestreepte vesten. De meisjes kozen voor minirokken of geplooide rokken, vesten en ingeklemde hoge hakken.
Het vest, bekend als een conny, was het belangrijkste kledingstuk in de kledingkast van elke sharpie. Het was strak, collared en gestreept. De strepen kwamen in een breed scala aan kleuren die vaak botsten. Soms hadden deze vesten kleine geknoopte riemen aan de achterkant. Wat betreft kapsels, had de mul de voorkeur van zowel jongens als meisjes.
Sharpies waren nogal territoriaal en noemden hun bendes vaak naar de buitenwijken of straten waar ze vandaan kwamen.Hoewel ze bekend stonden als zwaar en gewelddadig, vochten scherptes meestal met rivaliserende scherpanten of lokale surfers die surfies worden genoemd.
Sharpies hield van stoere, rechtlijnige rockmuziek. Sommige van hun favoriete bands waren AC / DC en de Skyhooks. Sharpies hadden ook een specifieke dans waarbij ze een cirkel vormden en op hun benen stuiterden terwijl ze hun vuisten voor hun lichaam pompten.
1 Nieuwe romantici
The New Romantics was een mode- en muziekbeweging die in de jaren zeventig begon in een Londense nachtclub genaamd Billy's. In die tijd was punkrockmuziek op zijn retour en moesten mensen zich identificeren met een nieuw geluid.
De David Bowie en Roxy Music-avonden bij Billy creëerden al snel deze nieuwe idolen. In 1979 moedigde de populariteit van de club de organisatoren aan om te verhuizen naar een grotere nachtclub genaamd Blitz, waar ze wekelijks privéfeesten organiseerden die hielpen het geluid en de esthetiek van de beweging vorm te geven.
De Blitz stond bekend om de kleurrijke, bizarre mode van de klanten. Zowel mannen als vrouwen kleedden zich graag in androgyne kleding. Mannen droegen vaak make-up en stroken shirts in de flamboyante stijl van de Engelse romantische periode. Inspiratie werd getrokken uit een eclectische mix van films uit de jaren 1970 en de gouden eeuw van Hollywood. Toegang tot de Blitz was strikt beperkt tot die met unieke, in het oog springende stijlen.
Deze modieuze club stond ook bekend om zijn vrolijke synthesizerpop, gemaakt voor het dansen. Spandau Ballet was een belangrijke band in deze nieuwe subcultuur en verspreidde al snel de geluiden en stijlen van deze beweging over de hele wereld.
Pas bijna een jaar later zag de pers deze nieuwe menigte. Ze gaven ze meteen bijnamen zoals "New Dandies", "Romantic Rebels" en de "Blitz Kids." In 1980 verscheen de kop "New Romantics" wekelijks in de muziek Sounds en publiceerde de beweging.