Delen:
10 coole tijdschriften uit het verleden wil je je handen op krijgen
In onze tijd van technologie en supersnel internet kan het als een verrassing komen dat velen van ons nog steeds naar papieren tijdschriften zoeken voor amusement en comfort. Hoewel de keuze aan leesmateriaal nu bijna onbeperkt is, hebben sommige geweldige tijdschriften het in de huidige tijd niet overleefd. Het is jammer. Ze waren waanzinnig uniek en cool.
10 Eros
In 1962 creëerde Ralph Ginzburg Eros, een erotisch tijdschrift dat verschillende verhalen over seks bestreek, waaronder anticonceptie, afrodisiaca en bordelen. Vervolgens stuurde hij een 'pornografische' mailer naar drie miljoen Amerikanen die 'van een hoger dan gemiddeld inkomen en intelligentie' waren. Hij wist zeker dat ze zouden genieten van zijn controversiële publicatie over liefde en seks.
Zijn mailers werden echter niet goed ontvangen. Veel Amerikanen stuurden Ginzburg weerzinwekkende reacties, die hij in het tweede nummer van Eros. De antwoorden vulden 16 pagina's. Het publiek van die tijd was duidelijk niet op zo'n drastisch tijdschrift voorbereid, hoewel het wel degelijk kwaliteitsschrift, experimenteel ontwerp en artistieke foto's bevatte.
Het derde nummer bevatte bijvoorbeeld eerder onderdrukte naaktfoto's van de onlangs overleden Marilyn Monroe. Sommige van deze foto's hadden grote oranje markeringen op hen. Maar zoals Ginzburg in de nota van de redacteur uitlegde, waren het geen gebreken maar eerder markeringen gemaakt door Monroe op foto's waarvan ze dachten dat ze minder dan perfect waren.
Vanaf het begin, Eros geconfronteerd met juridische en financiële problemen. Het vierde nummer, waarin een Afro-Amerikaanse man en een Europees-Amerikaans meisje omarmden, was vooral controversieel.
Het tijdschrift draaide slechts voor vier nummers. Hoewel Ginzburg uiteindelijk werd vervolgd en gevangen gezet, was het niet voor pornografische inhoud, maar in plaats daarvan voor "vriendelijke en toegeeflijke" reclame via de post.
9 NAT
Opgericht door Leonard Koren, NAT was een gastronomisch zwemtijdschrift dat liep van 1976 tot 1981. Natuurlijk wist niemand - zelfs Koren zelf - niet wat 'gastronomisch zwemmen' was. In zijn boek WET maken: The Magazine of Gourmet Bathing, Koren zei dat de truc was om "de lezers iets totaal onverwachts te geven, getint met absurditeit", zoals artikelen over hoe je je moet kleden voor de apocalyps of hoe je vis in de vaatwasser kunt koken.
Na zijn opleiding in de architectuur en besluit dat zijn majoor veel te koud van hart was, wijdde Koren zijn tijd aan het fotograferen van mensen in vreemde badsituaties. Toen dat project ten einde liep, betaalde Koren zijn modellen niet. In plaats daarvan gooide hij een feest voor hen in een oud Russisch-joods badhuis.
Het feest was best een succes, en het was daar dat Koren plotseling werd geïnspireerd om zijn tijdschrift te maken. NAT werd snel succesvol. Al snel begonnen verschillende illustratoren, fotografen, schrijvers en ontwerpers bij te dragen aan de inhoud.
8 F-k You: A Magazine Of The Arts
F-k Jij magazine werd opgericht door Ed Sanders in 1962. Het was een poëziezine uit de undergroundscene van New York City en bevatte provocerende en experimentele inhoud. "Ik zal alles afdrukken", schreef Sanders in zijn tijdschrift en hij deed precies dat. F-k Jij werd in eerste instantie afgedrukt op een Speed-o-Print en vervolgens op een A.B. Dick stencilduplicator. Ongeveer 500 exemplaren van elk nummer zijn gemaakt. Het liep voor 13 nummers voordat Sanders in 1965 zijn publicatie stopzette.
Sanders maakte voor het eerst zijn besluit bekend om een tijdschrift te beginnen terwijl hij in een bar zat met zijn vrienden. Ze hadden twijfels over zowel zijn idee als zijn toewijding, maar Sanders had het eerste nummer in een week en produceerde al snel meer. Hij gaf het eerste nummer gratis weg en stuurde zelfs een paar exemplaren naar mensen zoals Picasso, Allen Ginsberg en Fidel Castro.
In het derde nummer van het tijdschrift, de "Mad Motherf-ker Issue," W.H. Auden's gedicht "The Platonic Blow, van Miss Oral" (ook bekend als "het pijpliederen") werd gepubliceerd.
7 Spion
Spion was een satirisch tijdschrift dat de spot droeg met beroemde mensen. Het liep van 1986 tot 1998 en gemengde dwaasheden en spot met serieus onderzoek. Het werd opgericht door Graydon Carter en Kurt Andersen, twee zeer gevestigde New Yorkse journalisten.
Misschien wel de sterkste punten van het tijdschrift waren de gedurfde stijl en de hoogwaardige onderzoeksmethoden. Het vreesde niets en maakte grapjes over beroemdheden op de meest brutale manieren. In 1988 noemde het tijdschrift bijvoorbeeld Donald Trump 'een vulgair met korte vingers'.
Trump reageerde door de redactie een kopie van zijn boek te sturen De kunst van de deal met een omtrek van zijn hand in goud op de omslag om te bewijzen dat hij niet kortzichtig was. Hij voegde ook een opmerking toe: "Als je me slaat, zal ik je 100 keer harder slaan."
In 1990, Spion stuurde een stel rijke beroemdheden een cheque van $ 1,11 om te kijken of ze het konden verzilveren. Rupert Murdoch, een rijke zakenmagnaat, deed dat wel.
In 1992 had de cover van het tijdschrift de titel: "1000 redenen om niet te stemmen voor George Bush. Nr. 1 - Hij bedriegt zijn vrouw. 'Dat heeft vast en zeker een interessant verhaal opgeleverd.
Een andere keer, het personeel van Spion riep 20 eerstejaarsstudenten en pretendeerde de gastheer te zijn van een radiopresentatie in New York. Tijdschriftmedewerkers stelden vragen als: "Gaat u akkoord met wat we doen om te stoppen met wat er gaande is in Freedonia?"
Natuurlijk is Freedonia een fictieve natie uit Eendensoep, de film Marx Brothers uit 1933. Maar niemand leek aan te slaan, dus gaven de politici de journalisten serieuze antwoorden.Vertegenwoordiger Steve Buyer, R-Indiana, zei: "Ja, het is een andere situatie dan het Midden-Oosten."
6 OZ
OZ was een ondergronds alternatiefmagazine dat voor het eerst werd gepubliceerd in Australië in 1963. Een tweede versie van het tijdschrift verscheen in 1967 in Engeland.
Oorspronkelijk, OZ was een satirisch tijdschrift dat op april Fools 'Day werd gepubliceerd door drie universitaire studenten als een parodie op De Sydney Morning Herald. De voorpagina was een hoax over de ineenstorting van de Sydney Harbour Bridge.
De kwestie omvatte ook verhalen over abortus en de geschiedenis van de kuisheidsgordel. In de volgende nummers bleef het tijdschrift controversiële inhoud publiceren, zoals artikelen over homoseksualiteit en politiegeweld. Uiteindelijk werden de redacteuren beschuldigd van obsceniteit.
De Britse incarnatie van OZ was een psychedelisch tijdschrift. De Britse editors werden ook geconfronteerd met obsceniteitskosten. Ze ontvingen boetes, deportatie en zelfs gevangenisstraffen van 9-15 maanden (hoewel de straffen in hoger beroep ongeldig werden verklaard).
Het tijdschriftnummer dat aanleiding gaf tot vervolging bevatte inhoud die vooral door tieners werd bijgedragen, waaronder artikelen over seksuele vrijheid, hypocrisie, drugsgebruik en onderzoeken. Het centrale bewijsstuk was twee cartoonstroken die aantoonden dat Rupert Bear een bewusteloze vrouw seksueel geweld aandeed.
5 Splosh!
Splosh! was een fetisjtijdschrift met foto's en artikelen van vrouwen in natte, rommelige situaties, waaronder douchen met hun kleren aan, zittend in een poel van gebakken bonen, of een rommelige puddingstrijd met vrienden aangaan. Het eerste nummer van het tijdschrift werd in 1989 uitgegeven door Clive Harris onder het pseudoniem Bill Shipton.
Volgens Shipton is sploshing een kinderlijke, onschuldige activiteit waardoor mensen zich een paar uur lang misdragen en loslaten. Alles kan worden gebruikt voor sploshing, hoewel hij waarschuwde voor motorolie en verf op oliebasis. Hayley, de partner van Shipton in leven en werk, onthulde dat haar eerste "rommelige situatie" betrof het zitten op een taart.
Volgens Shipton is het tijdschrift genoemd Splosh! omdat het een leuke naam was die zowel rommelig als nat was. Veertig uitgaven van Splosh! werden gepubliceerd voordat het in 2001 werd opgevouwen.
4 Politiekrant
De Nationale Politiekrant werd opgericht in 1845. Het was het eerst eigendom van journalist George Wilkes en advocaat Enoch Camp en later van voormalig politiechef George Washington Matsell. Het tijdschrift bereikte echter pas zijn volledige potentieel onder het bewind van de Ierse immigrant Richard Kyle Fox.
Fox heeft de Politiekrant in een bachelor bijbel. Onder zijn eigenaarschap werd het tijdschrift gedrukt op opvallend roze papier, waardoor het uit elkaar kon worden gehaald. De inhoud van het tijdschrift omvatte een sportafdeling, misdaadverhalen (vooral die met een soort liefdesdriehoek), dekking van vreemde wedstrijden (zoals bridgespringen) en foto's van schaars geklede vrouwen.
De Politiekrant omvatte ook een sectie genaamd "Tonsorialists of the Week", met kappers die zich op het tijdschrift hadden geabonneerd. Het tijdschrift werd al snel bekend als de 'barbershop-bijbel' omdat veel mannen het in een kapperszaak lazen. Er bestond zelfs een grap die ongeveer zo ging:
"Heb je gelezen De Nationale Politiekrant?”
"Nee, ik scheer mezelf."
Het tijdschrift daalde uiteindelijk in populariteit toen concurrenten functies begonnen te kopiëren die ooit uniek waren voor de Politiekrant. Het stopte met publicatie in de jaren zeventig.
3 seksologie
seksologie werd uitgegeven van 1933 tot de late jaren 1960 door Hugo Gernsback. De slogan veranderde voortdurend en bevatte uitdrukkingen als 'The Magazine of Sex Choice', 'Gezaghebbende gids voor seksuele voorlichting' en 'Sex Science Illustrated'. Niet verrassend, seksologie Amerikaanse lezers, maar het tijdschrift was heel populair, met een oplage van 200.000.
Het is gemaakt door Gernsback om mensen voor te lichten over seks en de mythes die het verhulden te vernietigen. Sommige van de artikelen bevatten 'The Problem of Prison Sex', 'Sex Invaders in Flying Saucers-Some Incredible Tales' en 'How it feel to a Virgin'.
Uiteindelijk werd het tijdschrift verkocht aan nieuwe uitgevers, die in 1983 stopten met publicatie omdat ze vonden dat het tijdschrift aan populariteit verliest. De informatie die ooit uniek was voor seksologie was nu te vinden in elk dagblad. Zijn wetenschappelijke naam hielp ook niet. Het Amerikaanse publiek snakte naar iets leukers, en seksologie voldeed niet aan hun verwachtingen.
2 Gandalf's Garden
Gandalf's Garden was een esoterisch tijdschrift gemaakt in de late jaren 1960 door Muz Murray, de oprichter van een mystieke gemeenschap in Londen. Veel mystieke onderwerpen, zoals Aleister Crowley en de Hare Krishna-beweging, waren te zien in het magazine. Toch was het vreemdste onderwerp dat ooit werd gepubliceerd, het trepannen, het boren of schrapen van gaten in de menselijke schedel. Natuurlijk waarschuwden de redacteuren van het tijdschrift lezers tegen trepanning en spoorden hen aan om in plaats daarvan yoga te proberen.
Het tijdschrift maakte deel uit van de ondergrondse pers, wat betekent dat het zonder officiële goedkeuring werd geproduceerd. Net als sommige andere publicaties van die tijd, vertrok het van conventionele zwart-witpagina's, waarbij werd gekozen voor perzik of lichtblauwe vellen die in het hele tijdschrift ronddraaiden.
Het tijdschrift duurde slechts zes nummers.Aan het einde van de jaren zestig trokken bloemrijke mensen zich terug in de vergetelheid, en Gandalf's Garden verdwenen met hen.
1 Schroef
Gemaakt door Al Goldstein in 1968, Schroef was het eerste pornografiemagazine dat het onderwerp achter glamour niet probeerde te verbergen. In feite zei zijn manifest: "We beloven nooit een schaamhaar uit te krabben of een orgel uit te krabben." Natuurlijk, zoals men zich kan voorstellen gezien de tijd waarin hij leefde, werd Goldstein herhaaldelijk gearresteerd op obsceniteitskosten - 19 keer in de eerste drie jaar van publicatie - maar leek weinig om zijn reputatie te geven.
Goldstein verklaarde dat het tijdschrift voortkwam uit zijn onvrede over seksuele literatuur en uit zijn verlangen naar een tijdschrift dat zijn seksuele lust zou weerspiegelen. In zijn tijdschrift hurkte hij vaak tegen religieuze leiders en politici. Hij voerde aan dat het oneerlijk en hypocriet was van de regering om oorlog te rechtvaardigen en toch verkondigers van erotische tijdschriften in de gevangenis te zetten. Uiteindelijk begon de overheid de interesse in het pornografisch magazine van Goldstein te verliezen en begon het lezerspubliek te vervagen. Het tijdschrift foldde in 2003 en Goldstein vroeg faillissement aan.