Delen:
10 Diep onaangename stukjes politieke memorie
Meer dan bijna al het andere zijn politieke campagnes geworteld in een specifiek punt in de geschiedenis. Dat is de reden waarom ons brein niet verschrompelt en doodgaat van schaamte wanneer we een oud campagneposter tegenkomen met, laten we zeggen, Gerald Ford als Fonzie - we begrijpen dat het een andere tijd was.
Maar dan zijn er de posters, foto-ops en slogans die vanaf het begin verkeerd werden geadviseerd. Het soort dat beslissingen met zich meebracht die zo dom zijn dat alle betrokkenen waarschijnlijk gewoon wensen dat de hele wereld ze zou vergeten.
10'Hang Nelson Mandela 'posters
Gedurende een korte tijd in de jaren tachtig was de Britse Conservatieve Partij de thuisbasis van een radicale uitloper. Bekend als de Federatie van Conservatieve Studenten (FCS), het was eigenlijk het Tea Party van zijn tijd. Net als the Tea Party was het gevoelig om extreme uitspraken te doen, waarvan de meest opmerkelijke de tijd was waarin Nelson Mandela werd geëxecuteerd.
In 1985 droegen veel Britse leden "gratis Mandela" -badges. Als reactie hierop produceerde de FCS een eigen versie, met de slogan "Hang Mandela." Dit ging verder dan een onzinnige grap en veranderde snel in een politieke positie. Gedurende een paar maanden konden FCS-leden posters, T-shirts en mokken kopen waarin werd opgeroepen tot onmiddellijke uitvoering door Mandela. Tijdens rally's zongen ze notoir liedjes die de apartheidsregering aanspoorden om de terrorist in haar midden te doden.
Uiteindelijk heeft de conservatieve partij de kwestie opnieuw overwogen en intern de koopwaar in 1986 verbannen. De man die de leiding had over de FCS tijdens het debacle, John Bercow, is nu Speaker of the Commons in het Britse parlement, een functie die hem vereiste om de officiële leider te zijn. hulde toen Mandela stierf.
9 Woodrow Wilson's 'Peace In America'-badges
Het jaar 1916 was een van de vele slechte jaren voor Europa in de 20e eeuw. De Eerste Wereldoorlog was in volle gang, mannen stierven in loopgraven en hele economieën stortten in. Vanuit hun uitkijkpost aan de overkant van de Atlantische Oceaan zagen de meeste Amerikanen de verwoestende oorlog aanbreken en besloten ze zich liever van de dingen te weren. Het campagneteam van Woodrow Wilson profiteerde van dit gevoel en besloot in 1916 de beste slogan te kiezen: "Hij heeft ons buitengesloten van oorlog." Supporters deelden verder badges uit met de tekst "War in Europe, peace in America."
Minder dan een half jaar nadat hij werd herkozen op beloften van neutraliteit, bracht Wilson de Verenigde Staten in de strijd, waardoor het conflict echt mondiaal werd. Zeker, het was de juiste roeping - Duitsland viel aanvankelijk officieel neutrale Amerikaanse schepen aan - maar het zorgt zeker voor sappige historische ironie.
8 De folder 'Stand-by-Phil'
In 2010 was Labour-kandidaat Phil Woolas wanhopig op zoek naar een parlementaire zetel. Zich ervan bewust dat hij bijna zeker zou verliezen van de kandidaat-liberaal, besloot Woolas de bezorgdheid van lokale kiezers over immigratie te adresseren door zijn tegenstander te beschuldigen van het openlijk steunen van terroristen.
Zijn folder was niet precies subtiel. Het hoofdbeeld was een misdadiger met een bordje "onthoofd degenen die de islam beledigen". Het bijschrift zei dat de Lib Dems specifiek hun grensbeleid hebben ontworpen om dergelijke extremisten toe te laten, ondanks het feit dat de partij geen dergelijk beleid of beleid heeft ontworpen ze waren nooit in de buurt van de teugels van de macht geweest.
Bij elke objectieve maatregel was de bijsluiter een leugentje. Woolas werd voor de rechtbank geliquideerd, zijn overwinning werd ongeldig verklaard en drie jaar na verdere verkiezingen verbannen. Maar de echte ironie was dat hoewel de folder beweerde dat de Lib Dems massa-immigratie ondersteunden, de immigratie onder Labour op zijn hoogtepunt was in de geschiedenis. De Minister voor Immigratie destijds? Phil Woolas.
7 Al Smith's 1928-campagnekentekens
In 1928 riep de voormalige New Yorkse gouverneur Al Smith voor het presidentschap tegen Herbert Hoover. De economie floreerde na zeven jaar Republikeins rentmeesterschap en Hoover stond hoog in de peilingen. Hierdoor verliet Smith het campagneteam met slechts een beperkt aantal problemen om op te focussen, dus besloten ze om het meest populaire te kiezen: verbod.
Als een fervent voorstander van het recht van mensen om verspild te raken, was Smith de zichzelf beschreven 'natte' kandidaat. Dus toen het tijd werd om zijn campagneslogan te schrijven, leek het alleen maar logisch dat de Torsch & Franz Badge Co. uit Baltimore dit zouden benadrukken. Het resultaat: "Stem op Al Smith en laat je natte dromen uitkomen."
Dit was geen enkele hilarische fout op basis van veranderend jargon. Volgens Webster's Dictionary betekent de term 'natte droom' sinds 1851 'nachtelijke emissie'.
6 Margaret Thatcher's Dictator Photo Op
Weet je nog hoe iedereen in 2004 is opgewerkt over een foto van John Kerry die zogenaamd rondhangt met Jane Fonda tijdens een antioorlogs rally? Kerry had niets op de voormalige Britse premier Margaret Thatcher. In 1999 mocht de voormalige conservatieve partijleider bereidwillig gefotografeerd worden om het huis van de Chileense dictator Augusto Pinochet te bezoeken.
Dit was niet alleen maar een noodzakelijk diplomatiek bezoek dat Iron Lady niet kon vermijden. In die tijd was Pinochet in Groot-Brittannië huisarrest en kreeg uitlevering voor een lange lijst met misdaden te maken met Spanje. Thatcher bezocht hem als een privéburger, vertelde de dictator dat hij de democratie naar Chili had gebracht en poseerde toen voor de rare en enge foto. Later, tijdens haar eerste conservatieve feesttoespraak in bijna een decennium, riep ze op tot zijn vrijlating. Een opgetogen PvdA merkte meteen de diep beschaamde conservatieven 'het feest van Pinochet'.
Thatcher had nogal wat ervaring met dit soort foto's. Er zijn foto's van haar die koesteren naar Hosni Mubarak, koning Fahd van Saoedi-Arabië en zelfs Suharto.
5 Tony Blair's investeringsbrieven aan Gaddafi
Je zou moeilijk te duwen zijn om een moderne dictator te noemen die meer openlijk gek is dan Muammar Gaddafi. De Libische gek was beroemd genoeg verslaafd aan plastische chirurgie en verklaarde zichzelf de "koning der koningen" van Afrika. Minder vermakelijk was hij ook verantwoordelijk voor enorme hoeveelheden marteling, verkrachting en moord. Maar er was één naam waarop hij altijd kon vertrouwen voor een blijk van steun: voormalig Brits premier Tony Blair.
Voordat hij weer uit de gunst viel, werd Gaddafi vaak gefotografeerd terwijl hij geniet van de omhelzing van Blair. De twee ontmoetten elkaar regelmatig, waarbij Blair zelfs zo ver ging om investeringsbrieven aan de dictator te geven, hem adviserend hoe hij zijn geplunderde miljoenen kon uitgeven. Op andere momenten adviseerde hij Gaddafi ook over welke banken hij moest gebruiken.
Omdat Blair's Labour-partij Thatcher had getuchtigd over haar relatie met Pinochet, kunnen we alleen maar hopen dat hij even beschaamd is over zijn contacten met Gaddafi.
4 De racistische Jezus posters
De British National Party (BNP) is een verzameling excentrieke racisten en noten gewijd aan het idee van een puur wit Groot-Brittannië. Hoewel ze nu een uitgeputte kracht zijn, hebben ze niet zo lang geleden een miljoen stemmen weten te winnen bij de Europese verkiezingen. Maar niets is te vergelijken met de tijd dat ze blijkbaar Jezus voor hen hebben laten stemmen.
In 2009 onthulde de partij een poster met de vraag "Wat zou Jezus doen?" En gaf het antwoord: "Stem BNP." Ze bevatten ook een citaat uit Johannes 15:20: "Als ze mij hebben vervolgd, zullen ze je ook vervolgen "Dit impliceerde dat een stel oude blanke mannen die werden uitgedaagd op hun racisme net zo slecht was als het spijkeren van de Zoon van God aan een kruis.
Aartsbisschop John Sentamu, ondertussen, zei een stem voor de BNP "was als spuwen in het gezicht van God."
3 George W. Bush's 'Mission Achomplished' foto
Het lijkt nu ongelooflijk, maar in 2003 dacht Amerika echt dat het Irak op een kort pad naar vrijheid en democratie had gedreven. Saddam was weg en de gewelddadige waanzin die er uiteindelijk toe zou leiden dat Isis zijn eigen terroristische staat stichtte, was nog steeds aan de horizon. Het was tegen deze achtergrond dat een van de slechtst geadviseerde foto's van George W Bush werd genomen. Met de triomfantelijke president voor een gigantische spandoek met de titel 'Missie volbracht' vatte hij samen hoezeer het land de oorlog verkeerd had begrepen.
Toen Irak slechts een paar jaar later in gewelddadige meltdown terechtkwam, begon de situatie minder op een slechte veroordeling te lijken en leek het meer op de geschiedenis van dergelijke monumentale hybris. Fast-forward naar 2014, en het is daar met Herbert Hoover beweren dat een stem voor hem in 1928 was een stem voor "welvaart."
2 Ceausescu-foto's van koningin Elizabeth
Als heerser van Roemenië van 1965 tot 1989, presideerde Nicolae Ceausescu een van de meest onderdrukkende communistische regimes in de geschiedenis, duizenden uithongerde en nog eens duizenden martelde. Het zou dus een verrassing kunnen zijn om te horen dat hij ooit de huisbewoner van koningin Elizabeth II was.
In 1978 reisde Ceausescu naar het Verenigd Koninkrijk om te worden geridderd. Als onderdeel van de vierdaagse ceremonie bracht hij een dag door met de koningin in het koninklijke rijtuig, zwaaiend met menigten alsof hij zojuist koning van Engeland was geworden. Hij werd als een vorst behandeld, kreeg een staatsbanket en vertrok als Sir Ceausescu - een eer werd haastig opgeheven op de dag vóór zijn executie.
Om eerlijk te zijn, de koningin had naar verluidt niet van hem en was ervan overtuigd (nauwkeurig, zo blijkt) dat hij het zilver van Buckingham Palace zou proberen te stelen. Maar het beeld van de monarch die rondrijdt met een bloeddorstige megalomaan is er één die de koninklijke familie ongetwijfeld liever zou vergeten.
1 Poster met twee platforms
Als er één campagneposter is waarvan de Democraten graag voor altijd begraven willen zien, is dit ongetwijfeld het geval. Gedrukt in 1866 toen het land herstellende was van de verschrikkingen van de burgeroorlog, schildert het een grimmige keuze tussen een geïdealiseerde jonge blanke man en een racistische voorstelling van een zwarte man. Bekend als de "twee platforms" -affiche, probeerde het zijn kijkers te overtuigen om te stemmen voor het openlijk blanke suprematische beleid van de Democratische kandidaat Hiester Clymer.
Zelfs in het midden van de 19e eeuw was dit te veel voor de kiezers van Pennsylvania. Afgezien van de poster zelf, maakte de campagne van Clymer duidelijke verwijzingen naar de kuisheid van blanke vrouwen die op het spel stonden en miscegenatie het "uiteindelijke doel" van de Republikeinse Partij. Clymer verloor spectaculair, hoewel hij er uiteindelijk in slaagde om gekozen te worden in de Tweede Kamer.
Morris is een freelance schrijver en een nieuw-gekwalificeerde leraar, nog steeds naïef in de hoop een verschil te maken in het leven van zijn studenten. U kunt uw nuttige en minder dan nuttige opmerkingen naar zijn e-mail sturen of een aantal andere websites bezoeken die hem op onverklaarbare wijze inhuren.