Delen:
10 van de meest bizarre en controversiële biologen van de geschiedenis
Het veld van de biologie is altijd al vol geweest met non-conformisten. Sommigen van hen hebben bewezen echte revolutionairen te zijn in hun respectieve vakgebieden. Anderen zijn gewoon raar of zelfs sadistisch.
10 Harry Harlow
Professor Harry F. Harlow (1905-1981) was een primatoloog en een psycholoog die internationale schande vergaarde voor zijn ontwikkelingsstudies over babyapen. Hoewel zijn onderzoek wetenschappelijk verantwoord was, werd het ondernomen met bizarre methodologieën met ongelooflijk aanstootgevende terminologie.
Na het scheiden van baby resusaap makaken van hun moeders, Harlow verhoogde de baby's in gevangenschap met mechanische surrogaat moeders die konden afzien van melk. Hij bewees dat tactiele stimulatie en knuffelen essentieel waren voor de normale ontwikkeling door het gedrag van apen te vergelijken met "opgekweekt" door knuffelige poppen met moeders tegen diegenen wiens moeders waren opgebouwd uit koude, harde draad.
Harlow bang zijn proefpersonen met behulp van een drumbeating teddybeer. De baby's die door kleedpoppen zijn grootgebracht, trokken zich terug voor hun troost en snel gekalmeerd terwijl ze knuffelden. Omgekeerd werden de baby's van draad "moeders" hysterisch, grepen zichzelf vast en renden terreur over de vloer rond. Ze vertoonden gedrag dat leek op autistische menselijke kinderen of asielpatiënten.
Harlow creëerde ook verschillende mechanische "monster" moeders voor zijn onderwerpen. Deze monsters zouden de baby's fysiek wegslingeren en ze met perslucht blazen. De moeder van het "ijzeren meisje" zou zelfs de baby's pijn doen met geprojecteerde metalen spikes.
In een ander wreed experiment plaatste Harlow zijn onderdanen in 'putten van wanhoop', waar de babyapen maandenlang geen contact hadden met externe prikkels. De medewerker van Harlow, Stephen Suomi, gaf later toe dat dit project hem nachtmerries opleverde.
Bijzonder bekend was Harlow's 'verkrachtingsrek'. Nadat hij bepaalde vrouwelijke apen aan de putten van wanhoop had onderworpen, bond Harlow deze psychologisch geruïneerde, onwillige vrouwtjes (die hij 'teven' noemde) vast aan een verkrachtingsrek om hen te dwingen om seks te hebben. Vermoedelijk was zijn doel het bestuderen van de ontwikkeling van het kind van een asociale, 'levende monster'-moeder.
Sommige 'teven' van Harlow hebben hun baby's gedood, op hun vingers gekauwd of hen uitgehongerd. Maar hun baby's bleven terugkeren, nog steeds wanhopig op zoek naar moederlijke genegenheid.
9 George Price
Dr. George R. Price (1922-1975) was een populatiegeneticus wiens werk op speltheorie en altruïsme buitengewoon invloedrijk is gebleken in de gedragsecologie. Prijs verfijnde een bestaande wiskundige vergelijking die altruïstisch gedrag binnen een populatie onderzocht. Hij beschreef zelfs hoe het zich gewoonlijk kon voordoen tussen extreem egoïstische, niet-verwante individuen.
Verontwaardigd over de implicaties die dit had voor de menselijke aard en ethiek, wijdde Price zijn leven aan het bewijs dat het ware altruïsme kon bestaan zonder genetische zelfzucht. Hij bracht steeds meer tijd door met daklozen en behoeftigen. Hij nodigde gewelddadige en beledigende alcoholisten uit in zijn woonruimtes en gaf ze al zijn materiële rijkdom.
Uiteindelijk kon hij zelfs geen kruis naar de kerk dragen. Mensen hadden herhaaldelijk om zijn kruisen gevraagd als geschenk. Hij voelde zich verplicht om de laatste zeven weg te geven en hij kon het zich niet langer veroorloven er een te kopen.
Price raakte gestadig in zelftwijfel toen hij begon te vermoeden dat zijn altruïstische pogingen slechts dienden om mensen valse hoop te bieden. Uiteindelijk bezweek Price aan de wanhopige wanhoop en beging hij zelfmoord in Londen met een schaar.
8 John Lilly
Dr. John C. Lilly (1915-2001) was waarschijnlijk de meest controversiële en bizarre figuur in de geschiedenis van de zeebiologie. Hij leidde een onderzoeksfaciliteit op de Amerikaanse Maagdeneilanden met dolfijnen met flesneus. Daar onderzocht hij hun cognitieve en taalvaardigheden.
In 1960 voorspelde Lilly dat dolfijnen de menselijke spraak met hun uitlappingen binnen 20 jaar zouden kunnen beheersen. Hij raakte ervan overtuigd dat ze het potentieel hadden om met buitenaardsen te communiceren omdat hun communicatie 'een vorm van telepathie' inhield.
In de jaren zestig was Lilly een regelmatige gebruiker van LSD, die hij vaak gebruikte voor bizarre persoonlijke experimenten met een sensorische deprivatietank. Tegen 1965 verklaarde Lilly het concept van objectiviteit in zijn wetenschappelijke studies te hebben opgegeven.
Hij had een uitzonderlijk snel personeelsverloop omdat zijn onderzoekers bang werden voor interactie met de dolfijnen onder water. Zijn meest beruchte experiment betrof het overstromen van een huis met water in 1965 en het vervolgens gebruiken als een interactieve samenwoning. Zijn 23-jarige assistent, Margaret Howe, woonde daar in afzondering met Petrus, een dolfijnentest, en probeerde hem te leren praten.
Na vijf weken van oplopende spanningen, werd Peter steeds agressiever en toonde seksuele opwinding tijdens hun spel. Om Peter te concentreren op zijn studie, nam Howe zijn toevlucht tot seksueel verlichten van hem door middel van masturbatie. Later beschreef ze hun ontluikende relatie als volgt: "Het was seksueel van zijn kant. Het was niet seksueel op het mijne. Sensueel misschien. '
In 1967 injecteerde Lilly zijn proefpersonen met LSD, aanvankelijk met het gebruik van dolfijnen die uit het water waren verwijderd. Ze toonden verhoogde angst en opwinding en verhoogde ademhaling en hartslag. Een van zijn proefpersonen, die eerder op hun hoede was voor mensen, onderging een permanente gedragsverandering terwijl ze werd gedoseerd met LSD. De dolfijn werd sociaal interactief met Lilly's team.
Lilly's wetenschappelijke geloofwaardigheid en toegang tot financiering namen snel af en zijn werk bedierf decennia lang de legitimiteit van de cognitieve wetenschap van dolfijnen. Drie van zijn proefpersonen werden terug vrijgelaten in de oceaan. De andere vijf stierven door verwaarlozing.
7 Sergei Brukhonenko
Professor Sergei S. Brukhonenko (1890-1960) was een Russische chirurg uit het Sovjet tijdperk die in 1925 een apparaat ontwikkelde dat de "auto-ontwikkelaar" wordt genoemd om de functie van geïsoleerde lichaamsorganen te behouden. Hij gebruikte het in 1926 om een hond zonder longen of hart twee uur lang in leven te houden. Hij gebruikte externe bloedcirculatie en oxygenatie met een paar donorlongen die via rubberen buizen en pompen met het onderwerp waren verbonden.
In mei 1926 slaagde Brukhonenko er in om een onthoofd hondenhoofd één uur en 40 minuten levend te houden. Later toonden internationale demonstraties een onthoofde hond die actief op zijn omgeving reageerde en zelfs een stuk kaas slikte.
In deze periode begon Brukhonenko met het bestuderen van de neurologische effecten van verschillende chemicaliën die in de procedure werden gebruikt, evenals met de gevolgen van overlijden en opwekking. Het Sovjetpubliek was geïntrigeerd door het werk van Brukhonenko, met krantenberichten waarin hij beweerde dat hij het hoofd maximaal 24 uur lang in leven kon houden. Hij kreeg aanzienlijke steun van verschillende overheidsinstanties voor zijn onderzoek.
Brukhonenko's verontrustende experimenten veroorzaakten zelfs golven in Europa. De toneelschrijver George Bernard Shaw schreef een brief waarin hij speculeerde over de vraag of deze apparaten konden worden gebruikt om 'menselijke kennis te bewaren' door de hoofden van stervende wetenschappers te verbreken. Shaw vroeg zich af of hun hersenen door middel van ontlichaamde lezingen de maatschappij ten goede konden komen. Hij heeft zelfs publiekelijk de wens uitgesproken om het proces zelf te ondergaan.
6 Richard Herrnstein
Professor Richard Herrnstein (1930-1994) was een specialist in diergedrag. Zijn bewering dat intelligentie overwegend erfelijk is, heeft brede tegenstand van linkse academici opgeleverd.
In een artikel uit 1971 beweerde Herrnstein dat proberen om gelijkheid in de samenleving te bereiken niet zou slagen om de lacunes in de prestaties tussen mensen met verschillende genetische vermogens aan te pakken. Hij geloofde dat de maatschappij opgesloten zat in biologische kasten van verschillende niveaus van intellect.
Hoewel hij ontkende dat hij een biologische racist was, trok Herrnstein zwaar uit de psychologische studies van Arthur Jensen, die openlijk had verklaard dat de verschillen in academische prestaties tussen de races te wijten waren aan genetica. De lezingen van Herrnstein werden vervolgens het doelwit van wijdverspreide protesten in de jaren zeventig.
In 1994 was hij co-auteur The Bell Curve met Charles Murray. Het boek heeft expliciet de verschillen in academische prestaties in de VS onder zwarte, witte en Aziatische studenten besproken. Vervolgens schreven de auteurs deze ongelijkheid toe aan genetische factoren, terwijl ze weerlegden dat er inherente raciale vooroordelen waren bij IQ-testen.
The Bell Curve pleitte voor een genetische cognitieve elite binnen de Amerikaanse samenleving die de meest prestigieuze functies bekleedt en de hoogste inkomens verdient. De auteurs hebben IQ-testen ook aanbevolen als een geldige tool voor werving van werknemers. Ze waren ook van mening dat kinderen van moeders met een laag IQ moeten worden geadopteerd om het niveau van de maatschappelijke IQ te verhogen.
Herrnstein's werk werd in brede kring bekritiseerd vanwege zijn ingrijpende generalisaties, slechte statistische analyse en zeer betwistbare veronderstellingen.
5 Randy Thornhill
Evolutionair bioloog Randy Thornhill maakte internationale golven toen hij in 2000 samen met antropoloog Craig Palmer co-auteur was van het boek. Een natuurlijke geschiedenis van verkrachting: biologische grondslagen van seksuele dwang.
Thornhill begon de biologie van gedwongen copulaties te onderzoeken door de studie van schorpioenvliegen. Hij is van mening dat de mannelijke paringklauwen van deze dieren geen biologische functie vervullen, behalve het plegen van verkrachting.
Thornhill beweert dat verkrachting voornamelijk wordt gemotiveerd door seksueel verlangen en een natuurlijk biologisch fenomeen is dat aanwezig is gedurende de hele menselijke evolutie. Hij beweert dat het evolueerde "net zo zeker als de vlekken op een luipaard of de lange nek op een giraffe."
Volgens Thornhill en Palmer zorgen biologische verschillen ervoor dat mannen op zoek zijn naar losse seks van meerdere partners en vrouwen om seks te zoeken bij succesvolle mannen die hun nakomelingen het beste kunnen ondersteunen.
Hun werk bekritiseerde direct maatschappelijke maatregelen voor verkrachtingpreventie als ineffectief omdat die maatregelen geen rekening houden met deze biologische imperatief. Thornhill en Palmer zeiden dat vrouwen die kiezen om zich aan te kleden en te handelen op manieren die seksueel 'provocerend' worden geacht een verhoogd risico op verkrachting lopen.
Zijn ideeën werden breed bekritiseerd door zijn collega's, vooral vanwege een waargenomen gebrek aan empirische gegevens. Thornhill's conclusies zijn sindsdien in twijfel getrokken vanwege een opeenstapeling van tegengestelde bevindingen.
4 Paul Stamets
Dr. Paul Stamets is momenteel 's werelds belangrijkste mycoloog. Zijn revolutionaire, onorthodoxe benadering van schimmels en zijn nieuwe ideeën voor hun praktische toepassing in zowat alles hebben hem internationale bekendheid bezorgd.
Volgens Stamets beschermen myceliale netwerken bosdieren tegen pathogenen. Maar de steriele aard van het moderne stedelijke leven heeft ons verwijderd van deze krachtige natuurlijke buffer tegen ziekte.
Stamets is open over het feit dat zijn recreatieve gebruik van psilocybine zijn leven heeft veranderd. Het gaf hem een hernieuwd vertrouwen door hem te helpen een chronische stotter te overwinnen. Stamets is van mening dat psilocybine de neurongroei in de hersenen stimuleert. Hij beschrijft zichzelf letterlijk als een 'myceliale boodschapper'.
Zijn openlijke steun voor recreatief psilocybinegebruik heeft hem op gespannen voet geplaatst met meer traditionele en orthodoxe mycologen. Zijn grondige kennis van myceliale netwerken en hun kruispunten met de natuur hebben hem ertoe gebracht om te stoppen met het beschouwen van mensen als autonome, onafhankelijke wezens. In plaats daarvan beschouwt hij mensen als verbonden stromen van moleculen met tijdelijk bewustzijn.
Stamets beschouwt de myceliale netwerken van de aarde zelfs als intelligente wezens, wat overeenkomt met een kosmische ordening van materie die wordt weerklinkt door donkere materie-snaren in het universum. Hij citeert studies waaruit blijkt dat schimmels op voorspelbare wijze mycelia laten groeien volgens complexe modellen van wiskundige optimalisatie.
Hij werkt momenteel aan een nanocomputer die mycelia gebruikt.
3 Morris Goodman
Dr. Morris Goodman (1925-2010) was een moleculair antropoloog wiens baanbrekende werk aan primaten wetenschappers een meer gedetailleerd begrip gaf van de cladistische relaties en divergentie-intervallen tussen verschillende mensachtigen.
Hij is het meest bekend om het opruiende, neo-darwinistische idee dat mensen en chimpansees te nauw verwant zijn om tot afzonderlijke geslachten te behoren. In 1962 stelde Goodman controversieel voor aan een New York Academy of Sciences om te ontmoeten dat chimpansees en gorilla's moeten worden herklasseerd als mensen en wetenschappelijk worden hernoemd als leden van het geslacht Homo. Hij baseerde dit voorstel op zijn moleculaire studies van bloedeiwitten.
Zijn ideeën werden afgewezen als radicale misantropie door zijn reguliere tijdgenoten. Goodman's nieuwe inzicht in de nabijheid tussen de verschillende grote apen leidde er echter toe dat hij het idee weerlegde dat mensen van groot belang waren. Hij geloofde dat Homo sapiens zal waarschijnlijk op een dag gezamenlijk het stof bijten, net als elk ander dier.
In 2003 toonde Goodman's genetische werk aan dat mensen en chimpansees 99,4 procent van de meest kritieke genplaatsen in hun overeenkomstige genen delen, een bevinding dat hij zijn positie ondersteunde dat mensen en chimpansees tot hetzelfde geslacht behoren.
2 Rob Dunn
Professor Robert Dunn wil een herwaardering van parasieten en hun rol in de menselijke gezondheid en de Holocene ecologie. Een kernprincipe van zijn 'hygiënische hypothese' is dat modern stedelijk leven voor mensen bestaat uit steriele leefomgevingen met een slechte biodiversiteit. Ons resulterend gebrek aan blootstelling aan endoparasieten, zoals darmwormen en diverse bacteriële gemeenschappen, heeft een negatief effect op onze gezondheid, inclusief een hausse aan allergieën.
Hij debatteert dat het menselijke immune systeem met de parasieten heeft gedraaid die wij proberen uit te roeien. Concreet suggereert hij dat darmwormen een regulerende rol spelen in het menselijke immuunsysteem en dat ons immuunsysteem te gevoelig is zonder hen.
Dunn gelooft dat menselijke afkeer een evolutionaire aanpassing is tegen blootstelling aan ziekteverwekkers en parasieten, maar een die in onze moderne wereld slecht gebalanceerd is. Vermoedelijk leidt dit tot negatieve sociologische effecten - zoals het mijden van ouderen en obesitas - en een neiging tot xenofoob tribalisme.
Hij maakt zich zorgen over de voortdurende stille uitdovingen van parasitaire soorten en de mogelijke gevolgen die dit zou kunnen hebben. Hij wijst er in het bijzonder op dat sommige parasieten, zoals luizen, meer gastheerspecifiek zijn dan andere, zoals teken.
Als de gastheerspecifieke parasieten uitsterven, creëren ze nieuwe niches voor meer generalistische parasieten om te exploiteren. Dit verhoogt het risico van menselijke blootstelling aan nieuwe ziekten van dieren die worden verspreid door gedeelde parasieten.
1 Charles Cockell
De professionele achtergrond van Charles S. Cockell, directeur van het UK Centre for Astrobiology, ligt voornamelijk in de microbiologie. Cockell houdt van micro-organismen. Hij is zelfs 's werelds grootste voorstander van microbiële rechten en instandhouding.
Cockell vroeg beroemd: "Hebben microben intrinsieke waarde?"
Hij is van mening dat het opzettelijk veroorzaken van een soort uitsterven een ethisch probleem is. Naar zijn mening strekt dit logischerwijs uit tot virussen, bacteriën en misschien zelfs kunstmatig gesynthetiseerde microben.
Cockell beweert dat micro-organismen worden genegeerd door natuurbeschermers voor puur antropocentrische en esthetische redenen die niet wetenschappelijk verdedigbaar zijn. Hij wijst erop dat de bestaande biodiversiteitswetgeving het microbiële leven vaak expliciet uitsluit, zonder reden.
Volgens Cockell kunnen vervuilde locaties die niet langer dieren en het plantenleven ondersteunen waardevol zijn omdat ze zeldzame microbiële gemeenschappen huisvesten. Hij is van mening dat het herstellen van deze omgevingen voor dieren en planten ongepast is als dit een aanzienlijk verlies van microbiële biodiversiteit veroorzaakt.
Cockell pleit ook voor het behoud van niet-schadelijke algen- en bacteriegemeenschappen die groeien op de muren van openbare gebouwen, waarvan hij zegt dat ze gewoonlijk worden vernietigd vanwege onwetende, esthetische idealen van 'reinheid'.
Microbiële ethiek is echter niets nieuws. Het werk van Cockell wordt sterk beïnvloed door dat van Bernard Dixon, die in 1976 beroemde ethische vragen opriep over de opzettelijke uitroeiing van het pokkenvirus.