10 Milieuramp Tijdbommen

Door de recente geschiedenis heen zijn menselijke groei en vooruitgang vaak ten koste gegaan van het milieu. Deze kosten zijn soms onmiddellijk. Incidenten als Tsjernobyl en Fukushima verlaten het land onmiddellijk onbewoonbaar. Andere keren liggen de rampzalige gevolgen van menselijk handelen echter op de loer, alleen om hun volledige tol te eisen voor toekomstige generaties. Soms vraagt ​​het simpelweg wonen in bepaalde gebieden om een ​​ramp.

10 Salton Sea

De Salton-zee in Zuid-Californië was nooit bedoeld om te bestaan. Vóór 1905 was Californië's grootste meer geen meer, maar eerder de Salton Depression, een droog meerbed dat tot 85 meter onder de zeespiegel reikte. Dat jaar begon het werk aan het verleggen van de Colorado-rivier om de Californische keizerlijke vallei te irrigeren. De rivier werd met succes omgeleid, zij het niet in de beoogde richting. Tegen de tijd dat het probleem in 1907 werd gecorrigeerd, was de Saltonzee gevuld.

De wateren van Salton zouden al lang geleden zijn verdampt, zo niet voor het Congres dat het meer aanduidde als een opslagplaats voor landbouwafvalwater in 1928. Dit afval, teruggepompt uit de Imperial Valley, heeft de waterstanden van de zee in stand gehouden. De Salton-zee dient nog steeds als een landbouwafvalwateropslagplaats, maar ook als een plaats voor recreatie en visserij.

Ondanks de constante instroom van afvalwater, verdampt de Saltonzee nog steeds. Deze verdamping zendt de materie op de bodem van het meer in de lucht als zeer kleine (minder dan 10 micron in de breedte) stofdeeltjes. Er wordt verwacht dat meer en meer van de bodem zal worden blootgesteld naarmate de tijd vordert. De Imperial Valley heeft al een kinderastma-rate die drie keer zo groot is als het gemiddelde van Californië; de verontreinigende stoffen van Salton's bodem zullen niet helpen.

9 Mount Carmel, Pennsylvania

Mount Carmel is een klein stadje van ongeveer 6.000 mensen, gelegen op 140 kilometer ten noordwesten van Philadelphia in het antracietkolenmijngebied van Pennsylvania. Een typisch klein stadje, Mount Carmel is vergelijkbaar met naburige gemeenschappen zoals Ashland. Het had eens een andere zeer vergelijkbare buur: Centralia.

Centralia is een bekend rampgebied. Een vuilnisbrander bedoeld om de stad op te ruimen vóór Memorial Day in 1962 verspreid in kolen tunnels onder de grond. Dit ondergrondse vuur brandt vandaag nog steeds en zal dat al eeuwen doen. De stad staat nu verlaten met de weinige overgebleven structuren veroordeeld. Bezoekers van de site worden geconfronteerd met het gevaar van sinkholes en giftige gassen.

Dat is misschien niet het einde van het verhaal. Veel kolenmijntunnels lopen onder het gebied. Het Pennsylvania's Department of Environmental Resources ontdekte kaarten van deze systemen waaruit bleek dat het vuur zich uiteindelijk naar de tunnels onder Mount Carmel kon uitbreiden. Deze kaarten werden niet openbaar gemaakt voordat in 2009 een wet tot wet werd ingevoerd. Hoewel het tientallen jaren kan duren voordat de ondergrondse brand de berg Karmel bereikt, zijn de resultaten waarschijnlijk niet aangenaam.

8 Nationale faciliteit voor bio- en agro-defensie

In aanbouw in Manhattan, Kansas, vervangt de National Bio and Agro-Defence Facility het ouder wordende Plum Island Animal Disease Research Facility in New York. De NBAF zal het doel van Plum Island om pathogenen te onderzoeken die een bedreiging kunnen vormen voor dieren, met name die welke agrarische belangen beïnvloeden, voortzetten en bevorderen. De kennis die is opgedaan met dit onderzoek kan van cruciaal belang zijn bij het terugdringen van toekomstige bedreigingen voor vee, zowel natuurlijke als door de mens gemaakte. Een ziekte van bijzonder belang voor het onderzoek is mond- en klauwzeer, een virus dat zou kunnen resulteren in een massaal verlies van vee als er een uitbraak zou plaatsvinden.

Het bouwen van een faciliteit die huis en werk zal huisvesten in het midden van het Amerikaanse landbouwgebied is een betwistbare twijfelachtige beslissing. In 2010 ontdekte een risicobeoordeling door het ministerie van Binnenlandse Veiligheid dat er 70 procent kans was dat de ziekte per ongeluk uit de faciliteit zou worden vrijgegeven, resulterend in een economisch verlies van $ 9 miljard tot $ 50 miljard. De National Research Council evalueerde vervolgens dit rapport en stelde vast dat het risico op een uitbraak was onderschat. Uit een bijgewerkte risicobeoordeling die in 2012 werd vrijgegeven, bleek een veel lager risico op het uitbreken van mond- en klauwzeer. De NRC concludeerde echter dat dit rapport een twijfelachtige methodologie gebruikte, waardoor de risicoschattingen kunstmatig werden verlaagd.

7 Berkeley Pit

In de late 19e eeuw bracht de komst van elektriciteit een toename van de vraag naar koper met zich mee. Dit was goed nieuws voor Butte, Montana, in de buurt waarvan recent een enorme koperafzetting was ontdekt. De mijnbouw begon, met Butte die een derde van het koper van de Verenigde Staten decennia levert. Ondergrondse mijnbouw ging over naar open mijnbouw in 1955 en ging door tot 1982. Tegen die tijd vereiste de Berkeley Pit pompen om te voorkomen dat grondwater de 2 kilometer brede (1,2 mijl) en 542 meter diepe (1780 voet) steengroeve betreedt. Met het stopzetten van de mijnbouw werden de pompen gestopt en begon water de put te vullen. Tegenwoordig is het water meer dan 300 meter diep.

Op een nacht in 1995 landde een zwerm sneeuwganzen in de wateren van de Pit. De volgende ochtend bleven 342 dode ganzen drijven, hun lichamen kleurden oranje-bruin uit het water. Het bedrijf dat verantwoordelijk is voor Berkeley Pit beweerde dat hun sterfgevallen werden veroorzaakt door een aspergillose-infectie. De staat Montana sloot aspergillose uit, maar vond brandwonden door koper, cadmium en arseen. De bevindingen zijn volkomen logisch; De wateren van Berkeley Pit zijn extreem vervuild met een hoog gehalte aan chemicaliën en aluminium, kobalt, ijzer en zink. Het water heeft een pH van 2,6, ongeveer gelijk aan citroensap. Het gebied rond de put stinkt naar zwavel.

Berkeley Pit zal naar verwachting voor onbepaalde tijd blijven instromen.Wanneer het water een kritiek niveau bereikt, zal de grondwaterstroming omkeren en nabij Silver Bow Creek vervuilen, wat leidt naar de Clarks Fork River. Naar verwachting zal dit kritieke niveau worden bereikt in 2023. Er is een zuiveringsinstallatie gebouwd die het putwater op dat moment zal gaan pompen en behandelen. De zuiveringsmethode - water behandelen met kalk - produceert honderden tonnen giftig slib per dag.

6 El Paso, Texas

El Paso, Texas staat voor een constant gevaar van te weinig water. Dit is nauwelijks een verrassing voor een stad in de woestijn, en de inspanningen om te zorgen voor een constante watervoorziening zijn al meer dan een eeuw aan de gang. Het Rio Grande-project van 1905 garandeerde alle onzuiver water van de rivier voor irrigatiedoeleinden. De Elephant Butte Dam, gebouwd in 1916 ten noorden van de stad in New Mexico, bewaart veel water. Er zijn ook twee ondergrondse watervoerende lagen waaruit El Paso zijn water put. Niettemin maken droogtes de Rio Grande en de instroom in Elephant Butte onbetrouwbaar. Tegen het begin van de jaren negentig liepen de watervoerende lagen van de stad in een alarmerend tempo leeg. Sindsdien is El Paso een leider in waterbehoud en een model voor andere steden geworden. Nieuwe bronnen van bruikbaar water zijn aangeboord, waaronder een ontziltingsinstallatie om meer van het water van de watervoerende lagen bruikbaar te maken. Bewoners worden ook actief aangemoedigd om water te besparen.

Ondanks het onmiskenbare verschil dat deze inspanningen hebben gemaakt, bestaat de angst voor drooglopen van El Paso nog steeds. De instandhoudingsinspanningen van de stad zijn op hun limiet, waardoor alleen de aanschaf van nieuwe waterbronnen als optie overblijft. Snelle bevolkingsgroei, gevoed door de militaire basis Ft. Geluk en emigratie uit Mexico, wordt genoemd als een primaire factor in de crisis. Terwijl de woestijnstad over het algemeen is geprezen vanwege zijn waterbehoud, hebben milieugroepen El Paso bekritiseerd omdat ze haar snelle groei niet in toom hielden. Ranchers langs de Rio Grande stroomafwaarts van El Paso klagen ook dat hun levensonderhoud wordt bedreigd door de watervraag van de stad, die weinig water kan achterlaten voor hun gewassen en vee.

5 Asse II Mine

Asse II, in de buurt van Braunschweig, Duitsland, was oorspronkelijk een zoutmijn. Het gebrek aan winstgevendheid van de mijn leidde tot een goedkope verkoop aan de Duitse overheid, die de verlaten mijn in 1967 herbestemde tot een tijdelijke opslagplaats voor middelactief radioactief afval. Het geloof in die tijd was dat steenzoutkuilen geologisch gezien optimaal waren voor de opslag van afgedankt nucleair materiaal. De tijdelijke opslagplaats werd permanent en in Asse II werden tot 1978 meer dan 100.000 vaten afval gestort.

De mijn was echter niet zo stabiel als voorspeld. Scheuren ontstonden in de muren van Asse II, waardoor het grondwater naar binnen sijpelde en steenzout oploste. Radioactief verontreinigde pekel werd voor het eerst ontdekt lekkend uit de scheuren in 1988, maar dit werd pas in 2008 aan het publiek onthuld.

Inwoners vrezen vandaag dat Asse II zal overstromen, wat leidt tot verontreiniging van het grondwater in de regio. De huidige noodmaatregel om rampen te voorkomen, is 12.000 liter (3.170 gal) zout water per dag uit de mijn te pompen voordat het zich kan vermengen met het radioactieve afval, maar dit is niet haalbaar als een oplossing voor de lange termijn. Plannen zijn onderweg om zoveel mogelijk afval te verwijderen met behulp van op afstand bediende voertuigen. Een obstakel voor dit plan is een slechte administratie, wat betekent dat niemand weet wat sommige vaten bevatten. Bijkomende problemen zijn scheuren in de pilaren van Asse II en het probleem waar het afval moet worden opgeslagen nadat het is gewonnen.

4 San Francisco, Californië

Het is geen geheim dat San Francisco, net als veel van Californië, gevoelig is voor aardbevingen. Herinneringen aan de aardbeving in de aardbeving met een kracht van 6,9 in 1989 en de nog verwoestende 7,8 aardbeving van 1906 vormen daar een grimmige herinnering aan. Grote aardbevingen in San Francisco hebben een risico van liquefactie, dat optreedt wanneer waterige aarde in hoofdzaak vloeibaar wordt als gevolg van de trillingen, waardoor bovenliggende structuren zinken of instorten. De geologie van de Bay Area is zodanig dat een groot deel van de kustlijn - en grote delen van San Francisco - een groot risico lopen om vloeibaar te worden als er zich opnieuw een grote aardbeving voordoet. De mogelijkheid van een dergelijke aardbeving wordt vaak geplaatst in termen van "wanneer," niet, "als". De US Geological Survey stelt dat er een kans is van 63 procent dat er in San Francisco in 2038 een aardbeving met een kracht van 6,7 of hoger zal plaatsvinden.

Hoewel lokale bewoners zich bewust zijn van het risico, blijft San Francisco een veelgevraagde plek om onroerend goed te kopen. Hoewel de kwestie van liquefactiezones vaak wordt besproken met lokale makelaars, is de wenselijkheid van de buurt nog steeds de doorslaggevende factor voor kopers. Bedrijven zoals Yahoo, Yelp en Pinterest hebben kantoren in de wijk South of Market (SoMa), een van de grootste risicovolle zones voor vloeibaar maken.

3 Sellafield

Sellafield is een kerncentrale aan de kust van de Ierse Zee in het noordwesten van Engeland, oorspronkelijk belast met de productie van plutonium voor militaire doeleinden en later met de productie van elektriciteit voor commercieel gebruik. Hoewel het nu is ontmanteld, heeft Sellafield sinds 1952 radioactief afval vrijgemaakt in de Ierse Zee. Het waterlichaam wordt nu beschouwd als een van de meest radioactieve op aarde. Gemuteerde vis wordt gevangen uit de Ierse Zee. Nevel van zijn golven droogt in radioactief stof.

Het kan nog veel erger worden. Sellafield bewaart zijn hoogactief nucleair afval in 21 stalen tanks. Deze tanks moeten worden vervangen vanwege corrosie in bepaalde componenten. Het afval binnenin is voldoende radioactief om zijn eigen warmte te produceren, waardoor de tanks constant moeten worden gekoeld. Als het koelsysteem zou falen, zou de vloeistof in de tanks binnen 12 uur koken en radioactiviteit in het gebied afgeven.Een dergelijke storing deed zich in 2009 voor, maar de koeling werd gelukkig in slechts acht uur hersteld.

De tanks in Sellafield bevatten 70 keer de hoeveelheid cesium-137 die vrijkwam tijdens het Tsjernobyl-incident. Als 10 procent daarvan zou worden vrijgegeven, zou Noorwegen 50 keer de besmetting ontvangen die het van Tsjernobyl ontving. Het worstcasescenario - de tanks exploderen - zou de evacuatie van overal tussen Glasgow en Liverpool vereisen en zou tot twee miljoen mensen kunnen doden.

2 Bangkok, Thailand

Bangkok, Thailand wordt belegerd door water. De meest voor de hand liggende boosdoener, de opwarming van de aarde, zal naar verwachting tegen 2050 de zeespiegel met wel 29 centimeter (11 in) verhogen, waardoor het overstromingsrisico van de stad verviervoudigd zal zijn. Daar komt nog bij dat, of misschien als gevolg daarvan, de oceaan in een alarmerend tempo de kusten van de regio heeft aangetast, waarbij sommige gebieden verwachten dat de kustlijn de komende zes jaar enkele honderden meters landinwaarts zal reizen.

Tot overmaat van ramp zinkt Bangkok, aangewakkerd door bodemdaling als gevolg van het pompen van grondwater. Jarenlang is grondwater gepompt van onder de hoofdstad om te voldoen aan de behoeften van bewoners en fabrieken. In de jaren zeventig zonk de stad 10 centimeter (4 in) per jaar. Maatregelen om het gebruik van grondwater te beteugelen verminderden het zinken tot minder dan een centimeter (0,4 in) per jaar, maar meer recent begon het tempo te stijgen, waarbij Bangkok maar liefst 3 centimeter (1,2 in) per jaar zonk. De algemene consensus onder wetenschappers die het probleem bestuderen, is dat er geen remedie is. Bangkok zal onvermijdelijk onder water wegzakken in de toekomst. De beste oplossing is misschien gewoon om de stad op hoger gelegen grond te herbouwen.

1 West Lake en Bridgeton stortplaatsen

Combineer Centralia met Asse II en je hebt de West Lake en Bridgeton stortplaatsen in het noorden van St. Louis. In de jaren 70 werd West Lake Landfill de begraafplaats voor afval dat overblijft na de productie van kernwapens. Het Amerikaanse Environmental Protection Agency meldt dat het afval dat is opgeslagen in het West Lake veilig is en geen stralingsgevaar vormt voor de omliggende gebieden. Geen straling sterker dan achtergrondniveaus is detecteerbaar in of rond de stortplaats, en een ondergrondse muur scheidt West Lake van zijn aangrenzende stortplaats, Bridgeton.

Een studie uit 2013 door de universiteit van Washington concludeert echter dat het gevaar van West Lake te laag is. In het bijzonder zou radioactief materiaal uiteindelijk het grondwater onder de locatie kunnen verontreinigen. Dit water zou de rivier de Missouri bereiken en uiteindelijk de rivier de Mississippi, die een bron van drinkwater is.

Naast de deur heeft de Bridgeton Sanitary Landfill een eigen probleem: een vuur brandt onder de grond. Dit vuur beweegt naar West Lake. De ondergrondse muur tussen de twee stortplaatsen zal het vuur niet stoppen. Het kan meer dan een decennium duren voordat Bridgeton's vuur West Lake bereikt, maar als het uiteindelijk het radioactieve afval bereikt, is een explosie mogelijk. In wezen een grote vuile bom, zou deze explosie een wolk van radioactief gas in het gebied vrijgeven en een ernstige ramp veroorzaken.