Delen:
10 onopgeloste kernmysteries
Het Vela-incident, waarin wordt geloofd dat twee onbekende kernwapens ontploffen in de buurt van Antarctica, is misschien wel het meest beroemde nucleaire mysterie. Er is echter geen tekort aan mysteries en vreemde gebeurtenissen in de wereld van de nucleaire wetenschap.
10 Stervende nucleaire wetenschappers in India en Iran
In het afgelopen decennium heeft een reeks dode nucleaire wetenschappers velen in India bezorgd. Hoewel de autoriteiten de dood hebben genegeerd of gelabeld als 'onverklaard' of 'zelfmoord', roepen veel inwoners vragen op over de lange lijst van hun beste en slimste die zijn overleden onder twijfelachtige omstandigheden.
Twee hooggeplaatste ingenieurs van India's eerste subgroep met kernenergie werden dood aangetroffen op een treinlijn. Hoewel men denkt dat ze vergiftigd zijn, werden hun lichamen op het spoor gelaten om hun dood op zelfmoorden te laten lijken. De politie kwam echter tot een andere conclusie. Ze verwierpen de zaak als twee 'routine-ongelukken'.
Een andere man werd in zijn slaap gewurgd. Sommige onderzoekers probeerden de dood af te leggen als zelfmoord, ook al was het bewijs voor moord overweldigend. Toch zijn er geen arrestaties verricht. Twee andere wetenschappers werden dood in hun laboratorium verbrand, hoewel ze niet met brandbare materialen werkten toen de brand uitbrak. Eén official werd ontvoerd door een gewapende groep maar wist te ontsnappen. Nogmaals, autoriteiten waren snel om de incidenten af te weren als geïsoleerd.
De trend loopt parallel met de dood van Iraanse nucleaire wetenschappers, maar de Iraanse doden krijgen veel meer media-aandacht. De Iraanse wetenschappers worden gedood met autobommen. Iraanse functionarissen en media leggen de schuld op Israël, wat categorisch elke betrokkenheid ontkent. Er worden ook vingers naar de VS gewezen, die eveneens ontkennen dat ze iets te maken hebben met de moorden.
9 Mysterieuze hommels boven de kerncentrales van Frankrijk
In 2014 werden niet-geïdentificeerde drones gespot over 13 van de 19 kerncentrales in Frankrijk. De gebieden zowel boven als rond kerncentrales worden beperkt en gecontroleerd door de Franse luchtmacht, maar de drones waren zo klein dat ze niet werden ontdekt door de uitrusting van het leger. Hoewel de Franse regering zegt dat er geen bedreiging is voor de fabrieken, heeft het € 1 miljoen besteed aan het maken van systemen om gelijkaardige drones te detecteren en te elimineren.
Toch weet niemand wie de drones heeft gelanceerd. Kort samengevat, dachten de autoriteiten dat ze de zaak hadden opgelost toen ze drie mensen arresteerden die zich voorbereidden om een drone te lanceren nabij één station in Midden-Frankrijk. Maar hun machine was een eenvoudig, goedkoop model, niet het meer uitgebreide soort dat werd gespot bij de andere fabrieken. Desondanks krijgen de drie mogelijke gevangenisstraffen en boetes van € 75.000.
De waargenomen drones hebben naar verluidt enkele duizenden euro's gekost en zijn gecoördineerd ingevlogen. In één fabriek werden legerhelikopters uitgestuurd om ze te onderscheppen, maar de machines waren efficiënt genoeg om de helikopters te ontwijken. De drones en degene die ze bestuurt, hebben bezorgdheid geuit over de kwetsbaarheid van de nucleaire sites van Frankrijk. Sommigen wijzen op Greenpeace, dat eerder met drones heeft gewerkt en is openhartig over het nucleaire programma van Frankrijk. Maar de groep is slechts een van de vele mogelijke verdachten en er is momenteel geen bewijs voor enige theorie.
8 Wat is Fogbank?
Toen de Amerikaanse marine hun W76-kernkoppen ging opknappen, een aanzienlijk deel van hun nucleaire arsenaal, kwamen ze een serieus probleem tegen. Toen ze de kernkoppen openden, ontdekten ze een geclassificeerd materiaal met de codenaam "Fogbank" dat moest worden vervangen. Alleen wist niemand hoe hij het moest maken.
Fogbank is gemaakt in de jaren 1970 en '80 en er waren maar heel weinig records die de creatie ervan beschrijven. Iedereen die erbij betrokken was, was het bureau al verlaten. Dit leidde tot een poging van $ 23 miljoen om vervangend materiaal te maken, wat uiteindelijk faalde. Nog eens $ 69 miljoen werd besteed aan het herontdekken van het productieproces van Fogbank, dat succesvol was.
Hoewel Fogbank kritisch genoeg is voor de marine om $ 92 miljoen aan belastinggeld te investeren om het te recreëren, weet niemand anders dan degenen die bij het project betrokken zijn precies wat het is. Een voormalig manager in zijn ontwikkeling ging verder met te zeggen dat de samenstelling, het gebruik in het wapen en de methode van creatie allemaal geclassificeerd zijn. Deskundigen vermoeden dat het een soort aerogel is die als een "tussentraject" in de gevechtslading fungeert, die de splijtings- en fusiedelen van de bom omringt en de energie daartussen overdraagt. Wat het ook is, het is een herinnering dat zelfs de meest kritische stukjes technologie ten prooi kunnen vallen aan de "mist" van de tijd.
7 Het Karen Silkwood-mysterie
In 1974 was de 28-jarige Karen Silkwood laborant bij de Kerr-McGee plutoniumfabriek. Omdat ze geloofde dat de plant te maken kreeg met tal van problemen met kwaliteitscontrole en lakse veiligheidsprocedures, werd ze gekozen in haar vakbondscommissie en getuigd voor de Amerikaanse Atomic Energy Commission (AEC) over de omstandigheden daar.
Met een map met documenten waarin de problemen werden beschreven, ging Silkwood op gesprek met een New York Times journaliste op 13 november. Voordat ze daar aankwam, zwenkte ze echter van de weg en raakte een betonnen muur. Silkwood stierf voordat ze de informatie kon leveren en de documenten werden nooit teruggevonden.
Het politieonderzoek vond alcohol en sedativa op recept in haar bloed en concludeerde dat ze in slaap was gevallen achter het stuur. Maar een privé-detective die voor de vakbond werkte, vond deuken op de achterkant van haar auto, wat suggereert dat ze van de weg had kunnen worden gedwongen.
De autopsie van haar lichaam onthulde dat ze leed aan ernstige stralingsvergiftiging. Een zoekopdracht onthulde plutoniumbesmetting in haar keuken, badkamer en zelfs een broodje in haar koelkast.De advocaten van de fabriek suggereerden dat ze emotioneel onstabiel was en beïnvloed door de kalmerende middelen die ze had ingenomen, waardoor Silkwood zichzelf vergiftigde.
Of ze nu een gek was die zichzelf stralingsvergiftiging gaf of een vermoorde klokkenluider, de Kerr-McGee-fabriek sloot een jaar na haar dood omdat het bedrijf dat de splijtstofstaven van de fabriek kocht, klaagde over hun slechte kwaliteit en ze niet meer kochten. De Silkwood-koffer werd tot rust gebracht.
6 De nucleaire waarschuwing van 1969
In 1969 plaatste de regering-Nixon in het geheim de Amerikaanse nucleaire strijdkrachten op scherp, zonder uitleg. De reden was zo top geheim dat zelfs de voorzitter van de Joint Chiefs of Staff er niet over was geïnformeerd. Zelfs nu kan niemand volledig verklaren waarom de regering zo'n potentieel destabiliserende zet heeft gedaan.
Gederubriceerde documenten wijzen op een verband met de oorlog in Vietnam, wat impliceert dat de regering haar spieren verbood om te laten zien dat ze bereid waren om alle middelen te gebruiken die nodig waren om de oorlog te beëindigen. Dit is in overeenstemming met de Nixons 'gekke theorie', wat suggereert dat hij een dubieuze benadering van buitenlandse relaties heeft gekozen.
Volgens de theorie regeerde Nixon op een manier waardoor hij er krankzinnig uitzag, zodat vijandige communistische bloklanden hem zouden provoceren omdat ze bang waren voor een catastrofale reactie. Door de nucleaire waarschuwing leek het alsof Nixon klaar was met een nucleaire aanval tegen Noord-Vietnam om Moskou te overtuigen om druk uit te oefenen op Hanoi om te onderhandelen.
Nog andere records impliceren dat de waarschuwing werd aangewakkerd om een Sovjet nucleaire aanval op China te ontmoedigen tijdens het grensgeschil tussen China en de Sovjet-Unie. Aanverwante documenten suggereren dat Sovjetleiders inderdaad een preventieve aanval tegen Chinese nucleaire installaties indertijd overwogen.
Omdat zelfs militaire leiders van het hoogste niveau in het duister werden gehouden, is Henry Kissinger een van de weinige nog levende mannen die weet wat er is gebeurd. In zijn memoires heeft hij misschien naar de gebeurtenis verwezen als verbonden met het grensgeschil, maar het is niet duidelijk. Ongeacht het werkelijke doel van de waarschuwing had het blijkbaar weinig invloed op de buitenlandse betrekkingen. Toch kunnen we niet met zekerheid zeggen, omdat niemand weet wat de waarschuwing probeerde te bereiken. Behalve Kissinger en hij vertelt het niet.
5 Steelden Israëlische spionnen het uranium in de VS?
https://www.youtube.com/watch?v=NpoipkGRqs8
Voor en tijdens de Koude Oorlog exploiteerde de Nuclear Materials and Equipment Corporation (NUMEC) een nucleaire faciliteit in Apollo, Pennsylvania. De fabriek werd in 1983 gesloten. Maar halverwege de jaren negentig gaf een lek straling vrij in de omgeving. De eigenaren van NUMEC zijn nog steeds miljoenen aan het uitdelen aan lokale mensen die een rechtszaak hebben aangespannen voor de verschillende soorten kanker die het veroorzaakte.
Maar zelfs tijdens zijn werking was NUMEC gastheer voor een ander mogelijk verwoestend probleem. Elke nucleaire site heeft een bepaalde hoeveelheid natuurlijk verlies door kwel, maar NUMEC heeft honderden ontbrekende kilo's gecatalogiseerd. Verschillende experts hebben mogelijkheden gesuggereerd zoals lekkage door ventilatieopeningen. Anderen suggereren dat het verlies alleen op papier was, als gevolg van een slechte administratie.
Ondertussen hebben sommige experts en inlichtingenfunctionarissen een andere theorie. Ze denken dat het uranium is gestolen door Mossad-spionnen. In de jaren zestig had Israël geheime operaties over de hele wereld uitgevoerd om nucleair materiaal te beveiligen. NUMEC's oprichter, Zalman Shapiro, had contacten diep in de Israëlische defensie- en inlichtingenbureaus. Verscheidene hebben zelfs incognito de faciliteit bezocht.
De AEC, die verantwoordelijk was voor het toezicht op en het toezicht op uranium- en plutoniumtransporten van particuliere fabrieken, verstikte elk onderzoek naar de connectie met Israël omdat ze de kwestie intern wilden houden. Later opende de CIA-directeur zijn eigen onderzoek, omdat milieumonsters van een Israëlische reactor de aanwezigheid van een zeldzaam type uranium onthulden dat alleen van NUMEC afkomstig kon zijn.
Het onderzoek van de CIA naar Shapiro toonde aan dat hij in contact was geweest met een van de belangrijkste spionnen van Israël, evenals met andere belangrijke mensen uit de Israëlische inlichtingengemeenschap. Voormalige werknemers beweerden dat ze blikken zagen die mogelijk gevuld waren met nucleair materiaal op het laadperron van de faciliteit. Er waren ook documenten aanwezig waaruit bleek dat het materiaal naar Israël werd gestuurd.
Toen de NUMEC-faciliteit uiteindelijk werd ontmanteld, werd 90 kilogram (200 lb) van het ontbrekende uranium teruggewonnen, maar al snel bleek dat 269 kilogram (600 lb) uranium tussen 1957 en 1968 was verdwenen. In de daaropvolgende negen jaar was slechts 76 kilogram (170 lb) ging verloren, ondanks een toename in de hoeveelheid verwerkt uranium. Dit was meer dan elke schatting van redelijk verlies. Uiteindelijk verdween het onderzoek en bleven alleen speculaties over wat er was gebeurd.
4 Heeft Polonium Yasser Arafat vermoord?
In 2006 werd de Russische dissident Alexander Litvinenko dodelijk vergiftigd met polonium-210, waardoor de bewapende stof beroemd werd. Gemakkelijk te herkennen in zijn systeem, het was een duidelijke boodschap over wat er zou gebeuren met tegenstanders van de staat. De substantie is echter ook een paar jaar eerder de kern van een mogelijke moord.
Toen de Palestijnse leider Yasser Arafat in 2004 in Frankrijk stierf, was zijn persoonlijke arts boos over het falen van de Franse artsen om de ziekte vast te stellen die tot zijn dood leidde. De officiële verklaring was dat Arafat bezweken was aan een "bloedstoornis van het mysterie." Hij werd begraven zonder een autopsie op de wensen van zijn weduwe. Maar met de dood van Arafat na een korte en plotselinge verslechtering, vermoedden veel Palestijnen vergiftiging.
In 2012 heeft Al Jazeera een onderzoek uitgevoerd naar de mogelijkheid van vergiftiging.Zwitserse tests vonden sporen van polonium-210 op zijn persoonlijke effecten, maar benadrukten dat de symptomen van Arafat's dood niet consistent waren met poloniumvergiftiging. Met de tests die jaren na de dood van Arafat en een dergelijke hoge hoeveelheid polonium werden uitgevoerd, beweerde de Israëlische regering, vermoed door Palestina dat ze bij de zaak betrokken was, dat het polonium moest worden geplant. De Israëli's beweerden dat de halfwaardetijd van polonium slechts 138 dagen is, waardoor het onmogelijk is om zoveel jaren aanwezig te zijn op de persoonlijke effecten van Arafat, jaren na zijn dood. Hoe dan ook, het lichaam is opgegraven en getest.
De onafhankelijke tests werden uitgevoerd in verschillende landen. Nadat Russische wetenschappers de resten testten, bepaalden ze dat de poloniumvergiftigingstheorie niet onderbouwd was. Zwitserse wetenschappers vonden echter significante niveaus van polonium in het bekken en de ribben van Arafat. Ze beweerden dat de botten van de schedel en de extremiteit die in Moskou waren getest, beide vreemde en onwaarschijnlijke monsters waren om te meten omdat ze niet het hoogste niveau van polonium zouden verzamelen. Meer monsters werden naar een Frans lab gestuurd, wat ook de mogelijkheid van vergiftiging uitsluitte. Met zoveel tegenstrijdige bevindingen is er geen duidelijk antwoord op de vraag of Arafat is overleden aan poloniumvergiftiging of aan natuurlijke oorzaken.
3 De Genoa Mystery-container
Miljoenen identieke vrachtcontainers passeren de haven van Genua. Velen zitten vol met schroot omdat de behoefte aan goedkope bronnen een enorm internationaal bedrijf heeft geschapen. Met zoveel containers die over de hele wereld reizen, is het ook een gemakkelijke manier om alles van drugs tot illegale immigranten te smokkelen. Maar uit die miljoenen dozen in Genua, veroorzaakte met name één de haven een enorme hoeveelheid problemen.
Alle vrachtcontainers worden gecontroleerd op straling, hoewel scanners de laagste niveaus negeren omdat veel alledaagse artikelen, zoals kattenbakvulling, enigszins radioactief zijn. Hoewel dit de commerciële scheepvaart vergemakkelijkt, vormt het een risico omdat artikelen zoals nucleaire bommen ook lage stralingsniveaus uitzenden die mogelijk over het hoofd worden gezien. In 2010 heeft echter één ladingcontainer straling zo sterk uitgestraald dat de scanners zelfs de maximale waarde niet konden lezen. Het was buiten de hitlijsten.
De doos is teruggevoerd naar een op Bermuda gebaseerd scheepvaartbedrijf, genaamd Textainer. Bij ondervraging zei het bedrijf dat de doos was verhuurd aan de Mediterranean Shipping Company. Daarna ging het naar Saudi-Arabië onder de controle van Sun Metal Casting, een schroothandelaar in het Arabische emiraat van Ajman. De autoriteiten in Genua bepaalden dat de straling door kobalt-60 werd uitgestoten, maar niemand leek te weten hoe het hoogradioactieve materiaal in de doos was opgerold.
Niemand wilde er iets mee te maken hebben. Genua probeerde de container terug te sturen naar Saoedi-Arabië en vervolgens de Verenigde Arabische Emiraten, maar beide landen weigerden het in te nemen. Omdat de radioactieve container niet kon worden verzonden, bleef hij een jaar in de haven, wat leidde tot protesten en aanvallen van havenarbeiders. Uiteindelijk werd besloten dat de haven en de Italiaanse regering de $ 700.000 verwijderingsbijdrage zouden splitsen.
Toen het kobalt werd gevonden, was het een kleine cilinder die waarschijnlijk werd gebruikt in een medisch apparaat of een machine die voedsel steriliseert. Maar waar het kobalt vandaan komt en hoe het in de container terecht is gekomen, zal waarschijnlijk nooit bekend zijn.
2 De nazi-atoombom
De wereld zou heel anders zijn als de nazi's erin waren geslaagd de atoombom te maken. Voor de VS kostte het 125.000 mensen en het equivalent van $ 30 miljard om de eerste twee kernwapens te ontwikkelen. De Duitse inspanning had slechts een fractie van de Amerikaanse begroting, maar de natuurkundigen behoorden tot de beste ter wereld. Sinds de ontbinding van het kernwapenproject van de nazi's is er een onbeantwoorde vraag: waarom zijn de nazi's niet geslaagd?
Een bekroonde toneelstuk met de titel Kopenhagen klampte zich vast aan de theorie dat het hoofd van het nucleaire project, Werner Heisenberg, opzettelijk het project saboteerde omdat hij de verwoesting kende die een kernwapen uiteindelijk zou veroorzaken. Anderen denken dat het voltallige personeel terughoudend was om het wapen om dezelfde reden te bouwen.
Hoewel deze theorieën interessant zijn, hebben ze weinig aanhangers. In een brief suggereerde Heisenberg dat hij zijn tegenzin had uitgesproken om de bom te maken tijdens een ontmoeting met zijn mentor, Niels Bohr. Verbolgen door de implicatie, reageerde Bohr met een aantal niet-gezonden brieven, alle betwistend dat Heisenberg had geprobeerd te voorkomen dat de bom werd gebouwd. Onder de Duitse natuurkundigen die aan het project werkten, hebben enkelen geprobeerd om de morele grond te nemen. Maar de meeste mensen schrapen al deze aanspraken op de revisionistische geschiedenis.
Afgezien van de sabotage theorie, zijn er andere mogelijke verklaringen waarom Duitsland niet in staat was zijn bom af te maken voordat de VS dat deden. Ten eerste werden Duitse steden met tapijt gebombardeerd terwijl de VS enorme hoeveelheden van hun middelen investeerden in het Manhattan-project. Met zijn industrie kreupel, kon Duitsland niet de materialen leveren die nodig zijn om een werkende bom te creëren.
Een andere theorie is dat het Duitse team gewoon niet hard genoeg pushte. Ze leden ook onder het bekende antisemitisme van de nazi's. 'Joodse natuurkunde', zoals ze het noemden, werd neergekeken. Ook waren veel van de leidende Joodse wetenschappers naar de VS gevlucht en toegetreden tot het Manhattan Project.
Sommigen gaan ervan uit dat de laatste spijker in de kist van het project Duitse arrogantie was. Als ze problemen hadden, gingen ze ervan uit dat het voor de geallieerden onmogelijk zou zijn om een bom te bouwen. Uit gegevens blijkt dat toen de Duitsers werden gevangengenomen en het nieuws over de bommen op Japan werd verspreid, zij geschokt waren dat de VS erin waren geslaagd ze te maken.
1 Waar is al het ontbrekende nucleaire materiaal?
Van 1993 tot 2013 waren er 2.477 bevestigde meldingen van ofwel criminele of niet-geautoriseerde incidenten met nucleair materiaal. Daarvan waren er 424 ongeoorloofd bezit en aanverwante criminele activiteiten, 664 betrof diefstal of verlies en 16 betroffen ongeautoriseerd bezit van hoogverrijkt uranium of plutonium. Sommige van die 16 incidenten waren pogingen om uranium of plutonium over internationale grenzen te verkopen of te verhandelen.
Maar dit waren slechts de bevestigde gebeurtenissen gerapporteerd door staten die deelnamen aan het Incident and Trafficking Database-systeem van het International Atomic Energy Agency. De beangstigende vraag is: waar is al het ontbrekende kernmateriaal waarvoor we geen verantwoording kunnen afleggen?
Hoewel het ergste scenario een terroristische organisatie is die een draagbaar nucleair apparaat maakt, maken velen zich ook zorgen over 'vuile bommen', die zijn ontworpen om opzettelijk een enorme hoeveelheid straling te verspreiden. Hoewel experts geloven dat de straling van zo'n apparaat slechts een kleine toename van het risico op kanker zou veroorzaken, zouden de angst en de economische gevolgen veel groter zijn. Zelfs als iemand radioactief materiaal zou kunnen bemachtigen, geloven sommige experts dat het risico van een vuile bom laag is omdat de middelen die nodig zijn om zo'n bom te maken en te vervoeren enorm zijn.
Afgezien van het verloren materiaal dat wordt gebruikt om een bom te maken, bestaat de zorg dat mensen onbedoeld radioactief materiaal vinden en het verkeerd gebruiken. In 2000 ontdekte iemand in Thailand een afgesloten doos op een schroothoop, sneed hem open om te zien of de inhoud waardevol was en vond een stuk radioactief materiaal erin. In korte tijd ontvingen de mensen die met dat kobalt omgingen fatale doses straling.
Mexico heeft sinds 2013 vier diefstallen van radioactief materiaal. Bij ten minste één incident namen de dieven per ongeluk een capsule van iridium-192 terwijl ze een bestelwagen stalen waarvan ze dachten dat het vol andere goederen zat. Naast verloren of gestolen nucleair materiaal lopen landen met een hoge mate van armoede met atomaire programma's het secundaire risico van onopzettelijke blootstelling, of het nu gaat om stuntelende dieven of onschuldige burgers.