10 onopgeloste zaken die betrekking hebben op mysterieuze telefoontjes

Bekijk de video op YouTube: 10 onopgeloste zaken met betrekking tot mysterieuze telefoontjes

Als het op telefoontjes aankomt, zijn ze over het algemeen gemakkelijk te volgen. Beller-ID is een vrij algemene functie en telefoonbedrijven houden gegevens bij van wie wie belt. Het lijkt er zelfs op dat de NSA alle oproepen bijhoudt die mensen maken. Maar met deze mysteries zijn er telefoontjes die enorm puzzelen.

10De familie Kuykendall Harasser

In februari 2007, in Fircrest, Washington, begon de 16-jarige Courtney Kuykendall's telefoon willekeurige sms-berichten naar haar vrienden te sturen. Het werd raar toen iemand de leden van de familie Kuykendall begon te bellen. De beller dreigde hen te doden, hun huisdieren te doden en hun grootouders te vermoorden. De Kuykendalls namen contact op met de politie en de oproepen waren terug te voeren op de telefoon van Courtney. Natuurlijk was de voor de hand liggende verdachte Courtney. Het probleem was dat de gesprekken werden voortgezet, zelfs toen de telefoon van Courtney werd uitgezet of wanneer haar ouders hem hadden weggehaald.

De dingen werden alleen maar griezeliger van daar. Degene die belde, beschreef dingen die de familie Kuykendall aan het doen was of wat ze aan hadden. De stalker verliet voicemails die opnames waren van gesprekken die ze hadden, zelfs degene die de politie had bezocht om over de oproepen te praten. Dit duurde meer dan vier maanden en er werd nooit een verdachte gevonden. Het bedrijf van de mobiele telefoon vond de technologie om een ​​telefoon te kapen op dat moment niet. Veiligheidsdeskundigen zeiden echter dat een telefoon kan zijn gekaapt met spyware. De politie dacht dat het gezin het verhaal had kunnen verzinnen, maar twee andere families in de stad meldden ook soortgelijke problemen met hun mobiele telefoons.

9Charles Peck's Ghost Calls

Foto credit: MR O

Op 12 september 2008 botste een forenzentrein van Metrolink recht aan met een Union Pacific goederentrein in het Chatsworth-gebied in Los Angeles. De ingenieur van de Metrolink-trein werd als fout beschouwd, omdat het erop leek dat hij een sms-bericht stuurde op het moment van de crash. De crash was de ergste in de geschiedenis van de Metrolink-25 stierf, en nog eens 135 mensen raakten gewond.

Een van de mensen die het leven lieten was de 49-jarige Charles Peck, die in Los Angeles was voor een sollicitatiegesprek met de Van Nuys Airport. Peck wilde naar Californië verhuizen, omdat zijn verloofde daar woonde. Hij werd blijkbaar bijna onmiddellijk gedood, omdat hij dicht bij de plek van de inslag was en een van de laatste mensen was die uit het wrak was getrokken.

Wat echt mysterieus is, is dat gedurende de nacht en tot zijn lichaam werd ontdekt, Peck's telefoon een aantal mensen riep, waaronder zijn zonen, zijn verloofde en zijn broer. Alle telefoontjes waren een paar seconden stilte voordat ik ophing. Hoewel niemand zeker weet hoe de oproepen werden gedaan, zijn er sommige mensen die geloven dat Peck's geest zijn geliefden opriep om afscheid te nemen.

8The Disappearance Of Dale Williams

Dale Williams, 42, had een carrosseriebedrijf in Nucla, Colorado. Op 27 mei 1999 riep een gestrande automobilist om hulp. Williams vriend, die in de winkel was, dacht dat de beller een vrouw was van de manier waarop Williams sprak. Williams leek in een normale bui te zijn toen hij vertrok, maar het rare was dat Williams geen monteur was, dus ging hij gewoonlijk niet uit op veel oproepen. Toch vertrok hij in de bedrijfswagen en dat was de laatste bevestigde waarneming van hem. Vijf weken later werd de vrachtwagen gevonden waar de San Miguel-rivier en de Dolores-rivier samenkomen. De truck was in versnelling en het contact was ingeschakeld. Ook was het raam half open, wat zijn vrouw raar vond, omdat hij altijd met het raam naar beneden reed.

Eén verdachte was een vroegere vriend van Williams. Williams en zijn vrouw hadden de vrouw van de voormalige vriend geholpen om te verhuizen en ze weigerden hem te vertellen waar ze haar naartoe hadden gebracht. Bewijsmateriaal dat naar deze vroegere vriend wees, bevatte ook verscheurde foto's van Williams en de familie van de voormalige vriend. Ze vonden ook .22 kaliber kogels rond de winkel. De vrouw van Williams had een videotheek en iemand had een .22 kaliber geweer in de videoretbox laten vallen nadat Williams vermist was. Zowel de foto's als het pistool waren afkomstig van de winkel van Williams. De politie interviewde de voormalige vriend, maar hij ontkende enige betrokkenheid. Williams is nooit gevonden en niemand is ooit gearresteerd in verband met de misdaad. De identiteit van de beller blijft ook een mysterie.

7De verdwijning van Balraj Rattu

Foto credit: de provincie

De laatste bevestigde waarneming van de 19-jarige Balraj Rattu was op 6 november 1995. Hij werd gezien in een auto, drinkend een biertje met een vriend in Surrey, British Columbia. Drie dagen later werd zijn auto ongeveer een uur weg gevonden in Chilliwack, British Columbia. Het werd platgebrand en er waren bloedige kleren in, maar er was geen teken van de 19-jarige man.

De dag nadat hij vermist werd, belde een jonge vrouw om 1:06 uur het huis van zijn familie. Ze dacht dat ze tegen Rattu aan het praten was en zei: "Raj, je bent in elkaar geslagen." Toen begon ze te lachen en op te hangen. De volgende dag was er een andere beller, die door Rattu's vader werd beschreven als een oudere vrouw. Ze vertelde hen dat Rattu dood was en vervolgens ophing. Beide bellers spraken Punjabi en Rattu's vader is ervan overtuigd dat ze twee verschillende bellers zijn.

De politie is niet zeker wat er met Rattu is gebeurd. Zijn lichaam is nooit gevonden. Hij was niet geassocieerd met drugs of bendes, maar vermoedt dat hij het slachtoffer was van vals spel. De politie kon de oproepen niet traceren en de identiteit van de mysterieuze bellers blijft onbekend.

6The Missing Crew Of Casie Nicole

Op 11 april 1990 vertrokken Nathan Neesmith, zijn broer Billy Joe Neesmith, zijn neef Keith Wilkes, en zijn vriend Franklin Brantley van de pier van McIntosh County in Georgia om een ​​zevendaagse commerciële vistocht te maken. Hun schip, Casie Nicole, was onlangs gedokt voor onderhoud. Ze brachten het naar een niet in kaart gebracht rif voor de kust van South Carolina. Vroeg in de ochtend op 12 april kapseisde hun boot en nam snel water op. Ze moesten het schip verlaten, dus gingen ze aan boord van een vlot. Nathan Neesmith liet de andere drie mannen in het vlot wat eten en ging ervandoor in een houten kist om hulp te vinden. Hij werd vijf dagen later gered, maar de rest van de mannen werd nooit gevonden. De enige dingen die ooit zijn gevonden, waren een slaapzak en een reddingsvest.

Een waarschijnlijke conclusie was dat de mannen eenvoudigweg verdronken op zee. Hoewel dat helemaal mogelijk was, waren er vreemde telefoontjes van een man die geen Engels sprak, waardoor de families van de vermiste mannen dachten dat ze nog leefden. Beginnend ongeveer zes weken na de verdwijning en het verdere jaar volgend, werden er in totaal zeven oproepen gedaan. Vier werden gemaakt aan de zuster van Nathan, en de andere drie werden gemaakt aan een man genaamd Doug Tyson, de eigenaar van Casie Nicole. De beller herhaalt gewoon het telefoonnummer, zegt de naam van de persoon die hij aan het bellen was en de naam van een van de verdwenen mannen, Billy Joe. Bij de laatste oproep zei de man dat hij ze naar huis zou brengen. De mannen werden echter nooit meer gezien.

De telefoongesprekken leidden ertoe dat het gezin speculeerde dat de mannen daadwerkelijk uit de oceaan werden gered maar gevangen werden gehouden in een vreemd land. Toch is er weinig bewijs dat helpt licht te werpen op wat er feitelijk met de drie vissers is gebeurd.

5The Strange Case van 'L'enfant'

De Marrakesh is een Marokkaans restaurant in Washington, D.C. Vanaf 1983 was het het doelwit van een campagne van intimidatie door een onbekende persoon of een groep mensen. De werkers in het restaurant verwezen eenvoudig naar de beller als "L'enfant" ("de jonge"). Soms belde L'enfant met doodsbedreigingen. Soms zwoer hij of zou hij heel seksueel zijn. Hij deed ook karakters. Hij deed zich voor als een man uit het Midden-Oosten, een klein zwart kind en een klein meisje, om er maar een paar te noemen. Hij zou het restaurant meerdere keren bellen, bijna elke dag. 20 keer per dag bellen was niet ongebruikelijk voor het restaurant. Het gekke is dat dit meer dan een decennium duurde. Tijdens een bijzonder drukke periode - die ongeveer vier jaar duurde - ontving het restaurant meer dan 7.000 telefoontjes.

Als gevolg hiervan was er een hoge omloopsnelheid in het restaurant. Mensen werden ziek van het omgaan met L'enfant. Niemand werd echter bijna net zo getroffen als Bashir Kouchacji, de manager van het restaurant. Kouchacji geloofde dat hij het doelwit was van L'enfant, en het kwam voort uit een incident in 1974, toen hij in Beiroet was. Het Palestijnse bevrijdingsleger ontvoerde Kouchacji, omdat ze dachten dat hij een spion was voor de Mossad of een CIA-agent. Hij werd vastgehouden in een Palestijns vluchtelingenkamp, ​​waar hij dagelijks werd bedreigd. Na zelfmoord gepleegd te hebben, werd hij naar het ziekenhuis gestuurd, waar hij in contact kon komen met zijn familie. Ze namen contact op met de Amerikaanse ambassade en hij werd uiteindelijk vrijgelaten.

Toen hij terug was in de VS, opende Kouchacji en zijn zus het eerste restaurant in Marrakech in Philadelphia. Toen het eenmaal gelukt was, besloten ze om een ​​tweede te openen in Washington. Dat is toen de telefoontjes begonnen. In het begin was het gewoon gelach of iemand die 'tsk tsk' zei. Het escaleerde van daar en werd zo erg dat Kouchacji een boze en paranoïde man werd. Hij verloor er minnaars, vrienden en medewerkers over. Jarenlang was hij in en uit psychiatrische ziekenhuizen. Ander bewijsmateriaal waar Kouchacji naar verwijst, is dat zijn auto is vernield door de davidster, dat zijn vroegere vriendin werd bedreigd en dat de telefoontjes hem volgden toen hij het restaurant in Philadelphia bezocht. Het telefoonbedrijf en de FBI probeerden allebei de identiteit vast te stellen van degene die de telefoon aan het bellen was, maar het enige dat ze konden zien was dat de telefoontjes afkomstig waren van betaaltelefoons overal in het gelijknamige gebied. Na 10 jaar waren de telefoontjes nog steeds aan de gang maar kwamen ze minder vaak voor.

4The Murder Of Tracey Kirkpatrick

Tracey Kirkpatrick was een verantwoordelijke 17-jarige die van plan was naar school te gaan om advocaat te worden. Op 15 maart 1989 werkte ze alleen in een dameskledingwinkel in Frederick, Maryland. Haar manager kwam om 20.00 uur langs bij de winkel. Om 10:50 uur controleerde een bewaker het winkelcentrum en zag dat de lichten in de winkel nog aan waren, dus ging hij op onderzoek uit. In de opslagruimte vond hij Kirkpatrick dood door steekwonden aan de borst en de nek. De politie was stomverbaasd over wie de tiener zou vermoorden, omdat de misdaad motiveringsloos leek. Er was geen teken van aanranding en de winkel was niet beroofd, maar Kirkpatricks tas was verdwenen.

De zaak werd koud, maar drie maanden na de moord kwam er een vreemde potentiële aanwijzing naar voren. Een man, die zichzelf identificeerde als 'Don', belde een biechthotline. De hotline, die in Las Vegas was gevestigd, rekende mensen per minuut op om hun geheimen te biechten en riep vervolgens anderen op om te bellen en naar die bekentenissen te luisteren. 'Don', die zei dat hij uit Frederick, Maryland kwam, beweerde dat hij een jong meisje had neergestoken en erover dacht om zichzelf in te leveren, maar dat deed hij niet. Hij zei dat het hem speet, maar hij kon niets veranderen om te veranderen wat er gebeurde. Toen hing hij op.

De hotline stuurde een kopie van de opname naar de politie en werd ook naar radiostations gezonden in de hoop dat iemand zijn stem zou herkennen.Aangezien "Don" echter niet heeft vermeld dat hij Kirkpatrick heeft vermoord, is het onduidelijk of hij haar moordenaar of een moordenaar is. De politie had door de jaren heen twee levensvatbare verdachten, maar niemand is ooit aangeklaagd voor de moord op de 17-jarige eretitel.

3De ontvoering en moord op Amy Mihaljevic

Op 27 april 1989 was een politieagent naar de klas van de 10-jarige Amy Mihaljevic gekomen om te praten over hoe je nooit met een vreemdeling ergens heen moet gaan. Het probleem was dat de man die Amy ontvoerde en vermoord, geen onbekende voor haar was. Ze hadden een paar keer over de telefoon gesproken. Haar broer hoorde een gesprek dat haar zus had met een mysterieuze man. Amy vertelde haar zelfs vrienden over hem, maar ze vertelde haar ouders of andere volwassenen niet dat een volwassen man haar riep. Op die tragische dag vertelde Amy een vriend dat ze haar geheime beller ontmoette om haar moeder een cadeau te kopen. De man beweerde samen te werken met haar moeder en vertelde Amy dat haar moeder net een promotie had gekregen. Na school liepen Amy en een vriend samen totdat Amy vertrok om de mysterieuze man te ontmoeten.

Nadat Amy de man had ontmoet, stond hij toe dat ze haar moeder belde, die aannam dat Amy vanuit huis riep. Pas toen ze thuiskwam besefte ze dat Amy er nooit was geweest. Een gekke zoektocht in Bay Village, Ohio, werd gedaan. Maar helaas werd het lichaam van het kleine meisje pas op 7 februari 1990 gevonden. Haar hoofd had tekenen van trauma en het leek erop dat ze waarschijnlijk seksueel was aangerand en gestoken. Het zag er ook naar uit dat het lichaam kort nadat het werd ontvoerd, werd gedumpt. De barbaarse moord maakte nationale krantenkoppen en was te zien op Meest gezochtde Amerikaan. Toch is er nooit iemand gearresteerd in verband met de misdaad. Onderzoekers hopen nog steeds de mysteriebeller op te sporen.

2De beller die de moord op John F. Kennedy voorspelde

Op 22 november 1963, net na 10:00 uur, beantwoordde een telefooncentrale bij General Electric in Oxnard, Californië een telefoontje. Er was niemand aan de lijn, maar omdat de beller in een soort van probleem zat, vroeg de operator een collega om hem ook op te pikken. Op dat moment fluisterde de beller dat de president om 10:10 uur zou worden gedood. De beller, die klonk als een vrouw van middelbare leeftijd die dingen voorleest, fluisterde een paar andere waarschuwingen, zoals 'De gerechtigheid'. Het Hooggerechtshof. Er zal vuur in alle ramen zijn. De regering gaat in vlammen op. "Ook tijdens de oproep plaatste de beller de telefoon neer en draaide 12-15 cijfers. De operator vroeg of ze hulp nodig had en de vrouw antwoordde met een heldere stem: 'Nee. Ik gebruik de telefoon. '

Een andere oproep, gedaan na 10:10 uur, stond erop dat de president om 10:30 uur zou worden gedood. Om 10:25 uur onderbraken ze de oproep en dachten dat de beller slechts een gestoord persoon was. Ondertussen reed president John F. Kennedy in Dallas, Texas langs Elm Street. De schoten waarbij de president werd vermoord, werden afgevuurd om 12:30 PM Central Time, wat betekent dat de tijd in Californië om 10.30 uur was - precies op het moment dat de beller het noemde. Het telefoonbedrijf meldde de oproep ongeveer een uur nadat de president was neergeschoten en de FBI heeft hierover een rapport geschreven. Ze konden de oproep niet traceren, hoewel de FBI nog steeds gelooft dat het gewoon een gestoorde vrouw was.

1De seriemoordenaar van Long Island

https://www.youtube.com/watch?v=6jZ8zlYICH0

Langs een afgelegen stuk van de Ocean Parkway in Long Island zijn de lichamen van 14 vrouwen gevonden. Alle vrouwen werden geassocieerd met de sekshandel en de politie geloofde dat minstens 10 van de lichamen daar werden gedumpt door één man, alleen bekend als de "Long Island Serial Killer".

De onbekende seriemoordenaar zou zijn start in 1996 hebben gekregen, maar de eerste vier lichamen werden pas in december 2010 gevonden. Toen werden tussen april en mei 2011 nog zes lichamen gevonden. Alle vrouwen zijn gewurgd en in een jute gewikkeld ontslaan voordat ze worden gedumpt. Er zijn vier andere lichamen gevonden in hetzelfde gebied. Ze lijken echter niet overeen te komen met de andere moorden, dus de politie denkt niet dat dezelfde man verantwoordelijk is.

Naast het vermoorden van de vrouwen, vond de moordenaar ook een sadistische manier om de familie van een van zijn slachtoffers te kwellen. Op 10 juli 2009 werd de 24-jarige Melissa Barthelemy vermist. Kort daarna kreeg Melissa's jongere zus, Amanda, telefoontjes van de mobiele telefoon van haar zus. Er werden in totaal zeven oproepen gedaan en geen van hen duurde meer dan drie minuten. De laatste oproep, die ongeveer 40 seconden duurde, vond plaats op 26 augustus 2009 om 13.00 uur in de ochtend. Tijdens de oproep gaf de onbekende beller toe dat hij Melissa had vermoord. Melissa was een van de lichamen die in december 2010 werden gevonden. De seriemoordenaar van Long Island moet nog worden geïdentificeerd en blijft groot.