Delen:
10 Things School heeft je niets verteld over de verdwijning van Amelia Earhart
Amelia Earhart's verdwijning is altijd gepresenteerd als een onpeilbaar mysterie, vooral voor schoolkinderen. We kregen te horen over deze beroemde vrouw die "ergens" in de Stille Oceaan verdween. We weten niet wat er met haar is gebeurd, en dat zullen we waarschijnlijk nooit doen. Maar hoe zit het met het bewijsmateriaal dat we al hebben?
Uitgelichte afbeelding: Wikimedia10 We weten waar ze verdwenen is
Bij het noemen van de laatste vlucht van Amelia Earhart lijkt niemand precies aan te geven waar ze over de Stille Oceaan is verdwenen. Het is een beetje vreemd dat haar geschatte locatie niet langer algemeen bekend is, vooral als je bedenkt hoe nauw haar hele expeditie werd gevolgd.
Earhart verdween tijdens een bijzonder uitdagende etappe van haar reis. Na op 2 juli 1937 vanuit Nieuw-Guinea te zijn vertrokken, in een Lockheed Electra, mikte ze op Howland Island. De reis had ongeveer 18 uur moeten duren.
Howland Island ligt halverwege tussen Hawaii en Australië, en het is een belachelijk klein doelwit voor iemand die de hele Pacific probeert over te steken. Het hele eiland is ongeveer 3 kilometer lang.
Hoewel er verschillende grotere eilanden in het gebied zijn, werd Howland gekozen omdat het in 1856 tot territorium van de Verenigde Staten was uitgeroepen. De VS hadden geen aanspraak op de eilanden met een groter formaat in de buurt. Velen van hen waren onbewoond of volledig niet geclaimd.
9 Amelia had heel veel hulp
Fred Noonan was een navigator die met Earhart meeging tijdens de vlucht omdat het doelwit zo klein was en dit specifieke deel van de reis zo gevaarlijk was. Fred lijkt onterecht verwaarloosd te zijn als we vandaag over Earhart praten. Het is een schande omdat de man pas onlangs getrouwd was toen hij zich bij Earhart voegde.
Blijkbaar vloog hij met Earhart voor een groot deel van de reis rond de wereld, en zijn vaardigheden werden geprezen om hen te leiden naar verschillende precieze landingen. Hij zou cruciaal zijn geweest om Howland Island te vinden, dus het is mogelijk dat een fout van zijn kant een factor kan zijn in hun verdwijning.
Naast Noonan ontving Earhart navigatiehulp van de USCGC Itasca, die op Howland was gestationeerd. Het schip ontving een bericht van Earhart toen ze uit Nieuw-Guinea vertrok en vanaf dan contact met haar onderhoudde.
8 We hadden contact tot het einde
Er was geen onheilspellende radiostilte toen Earhart's geschatte aankomsttijd naderde. De Itasca moest routine-uitzendingen ontvangen van Earhart en haar vorderingen bijhouden toen ze naderde.
In feite leek een groot deel van de vlucht zonder probleem te verlopen. Earhart's Lockheed Electra had problemen gehad tijdens eerdere benen van de reis, maar het vliegtuig was gerepareerd en getest. Sindsdien was het probleemloos verlopen.
Sommige mensen hebben gespeculeerd dat de bewolkte hemel Fred Noonan een moeilijke tijd met navigatie gaf, maar geen onderzoek heeft dat geverifieerd. Het is ook mogelijk dat het weerrapport dat aan Earhart wordt gegeven en dat wordt gebruikt om haar vliegplan aan te passen, mogelijk niet overeenkomt met rapporten die na haar vertrek zijn verzameld of met onze huidige gegevens.
Op een gegeven moment ging de radio van Earhart uit. De Itasca moest overschakelen naar morsecode voor de laatste uitzendingen.
7 De laatste overdracht
https://www.youtube.com/watch?v=wiUScofSlPw?start=03
Tijdens haar laatste overdracht meldde Earhart dat Noonan had berekend dat ze op het juiste gebied waren. Ze gaf aan dat de Electra weinig brandstof had, maar dit kan een relatieve verklaring zijn. Hoewel ze geen specifiek aantal gaf, vertrok de Electra oorspronkelijk met voldoende brandstof voor bijna 30 uur vliegen.
Earhart zei ook dat ze vrij laag vloog - waarschijnlijk voor zichtbaarheid - op ongeveer 300 meter (1.000 voet). Ter vergelijking, commerciële vliegtuigen vliegen momenteel op ongeveer 11.000 meter (35.000 voet). Ze legde de navigatielijn over waarop ze reisden en zei dat ze in zicht van het schip moesten zijn.
Een latere analyse van de sterkte en frequentie van de radiotransmissie suggereert dat ze mogelijk slechts 100 kilometer (60 mijl) van haar merkteken verwijderd was toen de laatste transmissie werd ontvangen.
Omdat Earhart beweerde dat ze dichtbij waren, de Itasca hoopte haar binnen te leiden door het opsturen van rooksignalen. Maar Earhart gaf nooit een indicatie dat ze de rook kon zien, en de Itasca de bemanning zag de Electra nooit.
6 De verdwijnende Electra
Hoewel de zoekmethoden in de jaren dertig meer rudimentair waren, hebben de VS geen kosten bespaard om Earhart te vinden. Een aantal noodoproepen werd gehoord dagen na haar verdwijning, dus de nabijgelegen eilanden waren de eerste die werden doorzocht.
De Electra zou geen noodsignalen kunnen verzenden als deze was ondergedompeld, dus veel mensen verwachtten dat de Electra in het water zou drijven. Zoekopdrachten werden meestal uitgevoerd door schepen die door het hele gebied zeilden. Vliegtuigen vlogen ook boven het hoofd en probeerden de Electra te spotten. Ondanks dat er zo veel mensen jagen, hebben de reddingsteams het ontbrekende vliegtuig nooit gezien.
In die tijd was de heersende theorie dat een rif vlak bij Gardner Island gemakkelijk landingsruimte voor de Electra kon hebben bij eb. Tijdens hoog water zou ze van boven moeilijk te zien zijn. Maar bij het volgende eb zou ze noodsignalen kunnen verzenden.
Kort voor Earhart's vlucht was een bemanning in een ander vliegtuig onder griezelig vergelijkbare omstandigheden in hetzelfde gebied gevallen en op een rif geland.
5 Gardner Island
Gardner Island (tegenwoordig bekend als Nikumaroro) ligt iets meer dan 500 kilometer van Howland Island en is twee keer zo groot. Niet alleen zou het makkelijker te zien zijn geweest, het maakt ook deel uit van dezelfde eilandengroep als Howland.
De Phoenix-eilanden bestaan uit ongeveer acht eilanden en een paar koraalriffen. Howland Island is een van de meest noordelijke in de groep. Als de loop van Earhart iets ten zuiden van de geplande route was afgeslagen, zou ze zich op een van de acht eilanden in het cluster bevinden.
Vreemd genoeg waagde slechts één van de schepen in het onderzoeksgezelschap van Earhart zich richting Gardner Island. De meerderheid concentreerde zich op het water direct rond Howland Island. Maar Gardner Island was op dat moment onbewoond en werd pas in de jaren 1940 gekoloniseerd. Op dat moment werd daar een skelet gevonden, evenals een sextantdoos die mogelijk tot een bepaalde hemelse navigator had behoord.
4 Het vermiste skelet
Toen de Britten nog een laatste poging tot kolonisatie deden, drongen ze in de jaren 1940 naar Gardner Island. Een geraamte werd naar Gerald Gallagher gebracht, de man die toen de leiding had.
De verdwijning van Earhart was toen nog relatief recent. Gallagher besefte dat het skelet van haar kon zijn. Hij liet het dus verpakken en naar Fiji sturen voor onderzoek. Bij inspectie werd het skelet als mannelijk verklaard. Na het onderzoek verdween het skelet.
Gelukkig had de onderzoeker gedetailleerde gegevens over de botten gemaakt, blijkbaar inclusief metingen en schetsen. Forensisch antropologen hebben de archieven in de jaren negentig herzien. Voorzichtig gebruikmakend van zijn metingen, hebben ze de informatie ingevoerd in FORDISC, wat moderne software is die leeftijd, afkomst en geslacht schat uit een grote database van monsters.
Op het einde zeiden de antropologen dat de oorspronkelijke onderzoeker zich vergiste. Dit waren de botten van een vrouw van Europese afkomst. Hoeveel andere blanke vrouwtjes die we kennen die in dit gebied verdwenen zijn?
3 TIGHAR-expedities en artefacten
TIGHAR (uitgesproken als "tijger") is een acroniem voor The International Group for Historical Aircraft Recovery. Het is een groot team van hoogopgeleide mensen (inclusief antropologen) en The Earhart Project is een van hun ondernemingen.
Ze leiden al meer dan twee decennia lang expedities naar Gardner Island, waarvan er één in 2015 is. Hieruit hebben ze een groot aantal artefacten verzameld, allemaal verdacht gedateerd uit de jaren dertig van de vorige eeuw.
Een vrouwenschoen, een aluminiumvliegtuig en een ritssluiting zijn allemaal gekoppeld aan de tijd en stijl van Earhart. Ze hebben zelfs een paneel van plexiglas gevonden dat precies de vorm van de voorruit van de Electra heeft.
De archeologische vindplaats bevat geïmproviseerde gereedschappen en gekookte dierlijke resten, wat suggereert dat iemand (zoals Earhart) veilig was geland en gebruikte middelen tot haar beschikking om een tijdje te leven terwijl ze op redding wachtte.
TIGHAR houdt uitgebreide en fascinerende openbare registers bij van elke expeditie, inclusief elk artefact, radiologboek en analyse met betrekking tot hun onderzoek.
2 DNA
Hoewel TIGHAR voortdurend nieuwe items blootlegt die de archeologische site van Gardner verbinden met Amelia Earhart, wordt alles beschouwd als indirect bewijs omdat de moderne wereld DNA-bewijs vereist.
Crime-shows hebben ertoe geleid dat het publiek de mogelijkheden van de forensische wetenschap heeft overschat. We kunnen alle stukjes en beetjes uit de jaren 1930 vinden op de site van Gardner Island, maar de zaak zal niet worden gesloten totdat de DNA-tests geavanceerd genoeg zijn om te bewijzen dat Amelia Earhart er was.
Op dit moment heeft TIGHAR slechts een paar botfragmenten. Met fragmenten van dit kleine, is een visuele analyse niet in staat dierlijk en menselijk bot te onderscheiden. Hoewel het testen van het DNA dit potentieel zou kunnen ophelderen, is er ook een grote kans dat de resultaten niet doorslaggevend zijn.
DNA-tests zijn niet zo onfeilbaar als tv-shows ons doen geloven. Het botfragment dat ter test wordt aangeboden, zal tijdens het proces worden vernietigd, zodat we de toekomstige mogelijkheid om te bepalen of het fragment van Earhart is, kunnen verliezen.
Dat is de reden waarom TIGHAR afhoudt bij het testen van de paar fragmenten die ze hebben. Ze willen ze bewaren totdat er in de toekomst verbeterde testmethoden worden ontwikkeld. Dit zou geen probleem zijn als we nog steeds het originele skelet van Gardner Island zouden hebben.
1 Conspiracies
https://www.youtube.com/watch?v=EwJR9DuTKmI?start=19&end=59
Zonder onbetwistbaar DNA-bewijs om de meest logische theorie te ondersteunen, zijn er enkele gekke alternatieven verschenen. Sommige mensen denken dat Earhart net is gecrasht en stierf. Anderen geloven dat ze door de Japanners werd gevangengenomen.
Beter nog, haar crash had een uitgebreid plan kunnen zijn om gevangen genomen te worden en vervolgens de Japanners te bespioneren. De beste theorie is echter een idee dat voor een tijd angstaanjagende populariteit heeft gekregen.
Een vrouw in New Jersey werd uitgekozen en beschuldigd Amelia Earhart te zijn. Volgens deze complottheorie had Earhart in het geheim onder een nieuwe naam geleefd en een nieuwe baan gekregen.
Irene Bolam, de beschuldigde vrouw, heeft een vage gelijkenis met onze verloren vliegenier. Wanneer Amelia Earhart Lives kwam uit in 1970, beschuldigde het Bolam ervan de verloren piloot te zijn. Ze was zo vaak opgejaagd dat ze de uitgever van het boek aanklaagde.
Niettemin gingen de beschuldigingen door. De details van haar leven werden onderzocht tot uit openbare registers bleek dat zij Amelia Earhart niet was.