Delen:
10 Mysterieuze oude dansen
Dans is een van de oudste en meest voorkomende menselijke gedragingen, maar er bestaan geen fysieke artefacten van deze kunst. Het weinige dat we van oude dansen kunnen verwachten, komt van weinig beschrijvingen en die paar die tot op de dag van vandaag worden toegepast. Duizenden jaren lang zijn dansen gebruikt als een vorm van sociale cohesie, religieuze toewijding en zelfs genezing. Velen hebben een oorsprong gehuld in mysterie, en de meeste zijn bijna uitgestorven.
10 Whirling Dervishes
De derwisjen van de Mevlevi Orde bereiken eenheid met het goddelijke door middel van dans. Opgericht in 1273 door de dichter en mystieke Rumi, is deze orde afgeleid van Konya in het hedendaagse Turkije. Rumi werd geboren in Afghanistan, maar migreerde naar het westen met dit gezin na de Mongoolse aanval. Rumi maakte kennis met de mystieke traditie van dansen door zijn vriend Shams-e Tabrizi. Na Rumi's dood in de handen van zijn eigen zoon, richtte Sultan Veled, zijn kleinzoon, en een discipel de Mevlevi-orde op.
De Mevlevi zijn een zeer gerespecteerde school binnen het soefisme, de esoterische component van de islam. Toegeschreven aan Rumi, de wervelende derwisj dans die bekend staat als Sema werd geformaliseerd in de 15e eeuw. Elk element is symbolisch. De witte rok betekent de lijkwade van het ego. De kamelenhaarhoed is de grafsteen van het ego. Het verwijderen van de semazen's (danseres) zwarte mantel symboliseert spirituele wedergeboorte. Gekruiste armen duiden de eerste en goddelijke eenheid aan.
9 Madagascar's Dance Of The Dead
In de centrale hooglanden van Madagaskar dansen de Madagascar met de doden. Tijdens het ritueel van Famadihana worden de overledenen verwijderd uit crypten en geparadeerd rond op het ritme van een fanfarekorps. Malagasi maakt van de gelegenheid gebruik om met hun overleden dierbaren te praten en om begeleiding te vragen. De 52-jarige boer Rakotonarivo Henri legt het belang van de voorouderverering uit: "Wij komen niet uit modder; we komen van deze lichamen. "
Miljoenen beoefenen Famadihana over het eiland. Traditioneel geloven de Malagasy dat de grens tussen leven en dood niet duidelijk is. Voorouders hebben de mogelijkheid om te reizen tussen dimensies. "Famadihana versterkt onze familie tussen generaties", onthult de 30-jarige techwerker Jean Jacques Ratovoherison. "De botten van onze voorouders zijn waardevol voor ons en mogen nooit verloren gaan in de wereld." Uitgaven voor Famadihana kunnen exorbitant zijn. Tientallen of zelfs honderden zijn er meestal. Er is altijd lekker eten en live muziek.
8 Medieval Dance Mania
Tussen de 13e en de 17e eeuw werd Europa gegrepen door dansgeest. St. John's Dance (of St. Vitus's Dance) zorgde ervoor dat mensen maandenlang hysterisch dansten. Vaak dansten mensen zichzelf dood door uitputting, hartfalen of een beroerte. In 1278 werden 200 maniakale dansers in Duitsland gedood of gewond toen de brug waarop ze dansten instortte. Moderne historici hebben de neiging om deze dansmanie aan vrouwen toe te schrijven. Middeleeuwse verslagen laten echter zien dat mannen, vrouwen en kinderen allemaal gevoelig waren voor deze manische maladie.
De beroemdste uitbraak vond plaats op 24 juni 1374 in Aken, Duitsland. Zaken waren echter niet geïsoleerd in Duitsland. Holland, Italië, Frankrijk en Luxemburg zagen in de loop van drie eeuwen de waanzin van de dans, met duizenden tegelijk. Sommigen geloven dat ergotvergiftiging de symptomen van St. John's Dance kan verklaren. Anderen geloven dat de dansers lid waren van afwijkende sekten die goddelijke gunst zochten na de Zwarte Pest.
7 Wendigo-achtige dans
In Algonquin vertaalt "wendigo" grofweg naar "de boze geest die de mensheid verslindt." Volgens de legende werden deze uitgemergelde monsters met gematteerd haar en een rottend vel gemaakt toen een persoon een ander kannibaliseerde. Ze werden getransformeerd in een wendigo met een onverzadigbare honger naar menselijk vlees.
De Cree ontwikkelden een dans om hen te helpen omgaan met de nachtmerrie van deze kannibalistische wezens. De Wihtikokansimoowin omvat satirische afbeeldingen van het mensetende monster en dappere afbeeldingen van wendigo-jagers. De legende zegt dat de "Wendigo-achtige dans" van de Cree werd uitgevoerd tijdens periodes van hongersnood om de zwaartekracht van hun taboe over kannibalisme te versterken.
Ontworpen in een droom, werd de dans voor het eerst uitgevoerd door de Assiniboine-stam. De Cree heeft het uiteindelijk geadopteerd en verwerkt in hun Sun Dance-ritueel. Het wordt altijd uitgevoerd op de laatste dag van het feest. De laatst bekende Wihtikokansimoowin in de Verenigde Staten vond plaats in het Leech Lake Indian Reservation in Noord-Minnesota.
6 Tarantella
De Tarantella werd voor het eerst beschreven in de 15e eeuw en dankt zijn naam aan een Italiaanse wolfspin die een 'tarantula' wordt genoemd. Spierspasmen, delirium en dood werden geassocieerd met de beet. De legende heeft het de zweterige, ronddraaiende dans ontwikkeld om het gif uit het lichaam te spoelen. Muzikanten zwierven door velden en verwachtten dat de beloning voor de geplaagde spelers zou zijn. Dit vrolijke tamboerijnbos werd al snel de iconische dans van Zuid-Italië.
Deze remedie bleef 300 jaar op zijn plaats totdat mensen begonnen te onderzoeken. De Britse toneelschrijver Oliver Goldsmith dwong zijn dienaar om door een van de spinnen te worden gebeten. Hij ontdekte dat de beet slechts geringe zwelling rond de wond veroorzaakte. Een Italiaanse arts uit de 17e eeuw concludeerde dat het tarantisme een 'geveinsde activiteit van valsspelers' was. De tarantula was niet de schuldige; mensen moesten gewoon luchten. Anderen theoretiseren dat de tarantella zich mogelijk heeft ontwikkeld met een Dionysische cultus die ondergronds werd gedwongen.
5 Morris Dancing
Morris-dansen is een oude Engelse traditie.De eerste verwijzing ernaar dateert uit 1448, maar de dans gaat waarschijnlijk nog verder terug. De meesten geloven dat de naam is afgeleid van 'Morisco', een denigrerende term die 'kleine heidenen' betekent. De traditie van sommige dansers die zwartgeblakerde gezichten dragen, lijkt deze connectie met Noord-Afrika te ondersteunen, net als het gebruik van de klokken van de dansers op hun benen. Afgezien van het indirecte bewijs, is er niets dat deze oude ritus concreet verbindt met de Moorse traditie.
Velen geloven dat het Morris-dansen diep in het heidense verleden van Engeland is ontstaan. Een van de meest populaire theorieën is dat het een rituele vruchtbaarheidsdans van de Kelten was. Anderen geloven dat de dans een hogere pedigree heeft. Tegen de 16e eeuw waren dansen met uitgebreide kostuums met bellen gebruikelijk bij Europese rechtbanken. Er is echter weinig concreet bewijs voor een van deze theorieën. De dans duurt nog steeds voort, met verschillende regionale variaties in heel Groot-Brittannië.
4 Dance Of The Kachinas
De dansen van Hopi Kachina betekenen de terugkeer van voorouders en geesten - zowel goed als kwaad - naar de wereld van de levenden. Gemarkeerd met flair en theatraliteit, omvatten deze vieringen gemaskerde dansers die deze wezens vertegenwoordigen vanuit een parallelle dimensie. De Soyaluna-ceremonie in december verwelkomt de geesten, terwijl het Niman-festival in juli hen vaarwel zegt. Tijdens de afscheidsceremonie worden vele geheime rituelen verborgen tijdens het publieke feest. Geen enkele ceremonie houdt meer kleurrijke maskers of displays in.
Volgens de Hopi is alles in de natuur doordrongen van een geest. Sommige zijn goed, andere zijn slecht. In het Hopi-pantheon vallen de Kachina's onder de machtige Masauwu, de Spider Woman en de Earth Goddess. De Kachina's kunnen voor hun levende verwanten bemiddelen en zijn daarom de moeite waard om te plezieren. De Kachina-dansen zijn kansen voor sociale cohesie en onheil, waardoor mensen de rest van het jaar uit de problemen blijven.
3 Sword Dancing
Zwaarddansen zijn een van de meest voorkomende rituelen ter wereld. In Pakistan en Nepal zijn ze essentieel voor bruiloften en andere vieringen. Indiase straatmarkten zijn niet compleet zonder de paika adhata ooit gebruikt om Odisha krijgers te trainen. Geërfd van Kreta vormden zwaarddansen een integraal onderdeel van de Hellenistische identiteit. Ze zijn ook wijdverspreid in heel Europa, vooral in gebieden die overeenkomen met het Heilige Romeinse Rijk en het Baskenland.
Ongeveer vier millennia lang ontwikkelden wereldculturen dansen om zwaarden te vieren en te bestuderen. Deze zwaarddansen werden beschouwd als een essentiële morele component van vechtsporten. Door geduld, doorzettingsvermogen en bescheidenheid hebben deze oude riten waardevolle lessen gegeven. Ontwikkeld als een Chinese militaire oefening, jian wu uitgegroeid tot een uitgebreide acrobatische oefening en werd een van de vier centrale dansen van de Chinese Opera. De Ottomanen verbannen het zwaarddansen, in de overtuiging dat het een truc was om zwaarden te verwerven voor een verzetsbeweging.
2 Dans ter ere van de goden
De Braziliaanse religie Candomble vertaalt naar 'Dance in Honour of the Gods'. Dit geloof vermengt het katholicisme met tradities uit West-Afrikaanse spirituele gebruiken. Canomble werd gesmeed tijdens de turbulente periode tussen de 16e en de 19e eeuw, toen de Portugezen vanuit heel Afrika slaven naar Brazilië invoerden. Slaven werden gedwongen zich tot het christendom te bekeren. Ze voerden verschillende stromen van traditionele overtuigingen samen met het nieuwe geloof en de inheemse Braziliaanse spiritualiteit, die parallellen had met de hunne.
Vanaf het begin van de religie werden Candomble-beoefenaars geconfronteerd met vervolging en werden ze gedwongen om hun religie in het geheim uit te oefenen. Goddelijke symbolen en geesten werden verborgen achter de identiteit van katholieke heiligen. In de jaren 1970 beëindigde de Braziliaanse regering een wet die toestemming van de politie vereiste voor openbare beoefening van religie, waardoor Candomble uit de schaduw kon komen. Vandaag oefenen meer dan twee miljoen mensen dit geloof uit. Het wordt ook gevonden in de buurlanden Argentinië, Venezuela, Uruguay en Colombia.
1 De dans van Zalongo
De Dans van Zalongo was een massale zelfmoord door de Souliot-mensen in het kader van genocide. In 1803, na de ondertekening van een vredesverdrag met de Souliot Confederatie van Epirus, heeft de Ottomaanse gouverneur Ali Pasha een verzoek ingediend en aangevallen. Zijn doel was slavernij van de vrouwen en volledige vernietiging van de mannen. Uitdagend verzamelde een groep van meer dan 50 dansende vrouwen zich op de kliffen van Mt. Zalongo. Een voor een wierpen de dansers hun baby's van de rand en sprongen er vervolgens achteraan.
Het verhaal van hun weigering om zich te onderwerpen werd legendarisch in heel het Ottomaanse land en Europa. De mythe werd vereeuwigd in romantische schilderijen en Griekse liederen. Een sculptuur van George Zongolopoulus markeert nu de locatie van de uitdagende dodendans in het hedendaagse Griekenland. Volgens de meesten dansten en zongen de vrouwen volksliederen tijdens hun zelfmoord op de top van de berg. Dit detail kan echter zijn toegevoegd voor een dramatisch effect.