Delen:
Top 10 gekke en onconventionele muziekgenres
Wanneer de meesten van ons denken aan muziek, komen we terug op de populairste muziekgenres: R & B / hiphop, rock, pop en country. Tot grote verrassing van velen werd R & B / hiphop het grootste muziekgenre van 2017 in de VS op basis van de schatting van Nielsen Music van de totale muziekconsumptie.
Toch zijn er enkele gekke en onconventionele muziekgenres waarover niemand spreekt. Eigenlijk zouden ze dat kunnen, maar ze beseffen niet dat deze deuntjes in een eigen categorie vallen. Soms zijn deze onconventionele liedjes zo controversieel dat ze zijn verboden.
Aanbevolen afbeelding tegoed: hhhhappy.com10 NARCOCORRIDO
NARCOCORRIDO is een Mexicaans muziekgenre dat drugsbaronnen en gerelateerde misdaden verheerlijkt. Het genre is controversieel en is verboden door de Mexicaanse overheid. De teksten gaan vaak over de geschiedenis van de drugsbaronnen en over hun arrestaties, operaties, sterfgevallen, veldslagen en zelfs de tijden dat ze verraden zijn.
NARCOCORRIDO verscheen voor het eerst in de jaren '70 voordat hij in de jaren '90 mainstream werd. Muzikanten richten zich vaak op kartels die de meeste aandacht van de media krijgen. Dus hoe meer de misdaden van het kartel het nieuws brengen, des te meer muzikanten deze criminelen in hun liederen eren. Echter, NARCOCORRIDO musici vermijden meestal buitensporige verheerlijking van de drugsbaronnen en -kartels omdat hun criminele concurrenten in de drugswereld aanstoot zouden kunnen nemen.
De muzikanten vermijden ook om de namen te vermelden van de drugsbaronnen die ze vieren, omdat die mensen boos kunnen worden. Beide situaties leiden meestal tot de dood.
Tussen 2006 en 2008, meer dan 12 NARCOCORRIDO muzikanten werden vermoord onder mysterieuze omstandigheden. Er wordt aangenomen dat ze werden gedood nadat bepaalde kartels aanstoot namen aan hun teksten of de vermelding van andere criminele organisaties in hun liedjes.
9 Hokum Blues
Hokum blues is eigenlijk bluesmuziek met seksuele boventonen. Het genre was populair in de VS in de jaren 1920 en '30, vooral tijdens het verbod. In die tijd was er een algemene overtuiging dat alleen mensen die zich bezighouden met seks, gokken of andere dubieuze activiteiten, late nachten hielden.
Hokum bluesmuzikanten en bands zongen vaak met behulp van metaforen en woordspelingen over seks, prostitutie en homoseksualiteit. Hierdoor konden ze openlijk vuile liedjes zingen die alleen begrepen werden door mensen die veel aandacht schonken. Sommige populaire titels waren: "Hij vindt het traag," "Ik wil een hotdog in mijn broodje," "Banaan in je fruitmand", "Warm My Wiener," "Tight Like That," "Lonesome Daddy," "Bull Dyke Blues, "en" Shave 'Em Dry. "
Een van de meest controversiële nummers in het genre was "My Sweet Petunia" van Lucille Bogan (ook bekend als Bessie Jackson). "Petunia" is de naam van een kleurrijke bloem, maar het verdubbelt ook als slang voor schaamlippen.
Lucille was ook expliciet in haar woordkeuze, met teksten als: "Ik heb tepels op mijn tieten, zo groot als mijn duim, heb iets tussen mijn benen. Ik zal een dode man laten komen." Sommige van haar liedjes creëerden morele paniek in de jaren tachtig, en ze dragen tegenwoordig meestal een PG-waarschuwing.
8 Jihadi Nasheed
Jihadi anasheed (anasheed jihadiya) is een muziekgenre dat synoniem is aan radicaal-islamitische terreurgroepen zoals Al-Qaida en de Islamitische Staat. Liedjes in het genre hebben altijd radicale en gewelddadige teksten die de ideologie en activiteiten van deze groepen promoten of hun stichters verheerlijken.
Jihadi anasheed is een uitloper van anasheed, een muzikaal genre dat de islam en de aanbidding van Allah viert. Nasheeds hebben geen boventonen van geweld, propaganda of radicalisme en komen veel voor in moslimlanden. Jihadi-anasheden kwamen voor het eerst op de voorgrond in de jaren zeventig toen groepen die de regeringen van Egypte en Syrië wilden omverwerpen, gewelddadige liederen creëerden om hun standpunt te ondersteunen.
Tegenwoordig creëert bijna elke islamitische militante groep jihadistische nasheeds voor hun terrorisme campagnes. Meestal maken ze deze liedjes door de tekst van oudere en meer populaire nasheeds te veranderen. De Islamitische Staat bracht het naar een nieuw niveau door een muziekafdeling te creëren om jihadistische nasheeds te maken voor zijn gebruik.
De afdeling, genaamd Ajnad Media Foundation, werd bemand door dichters, tekstdichters en muzikanten die unieke jihadistische anasheed voor de groep creëerden. Deze liederen verheerlijkten de misdaden van de Islamitische Staat en werden op grote schaal gebruikt in propaganda-video's en voor rekruteringsdoeleinden.
7 Unblack Metal
Unblack metal (ook bekend als Christian Black Metal) is het tegenovergestelde van black metal. Hoewel black metal bekend staat om zijn controversiële, satanische en onzedelijke teksten, staat unblack metal bekend om zijn religieuze teksten. Het wordt gebruikt om pro-christelijke berichten door te geven met beats en de muziekstijl is synoniem aan black metal. Denk maar aan christelijke gospelmuziek gezongen in black metal-stijl.
Normaal gesproken zou het voor christelijke black metal onmogelijk moeten zijn om te bestaan. Een van de kenmerken van black metal is de antireligieuze aard ervan, vooral tegenover het christendom. Sommige van de bands in het genre beseffen dit en daarom noemden ze het 'unblack metal'. Hoewel controversieel op zichzelf is unblack metal een klein genre met slechts een paar actieve bands.
6 Lo-Fi
Hoewel het lo-fi-muziekgenre al in de jaren vijftig van de vorige eeuw begon, kreeg het in de jaren zeventig veel opgang toen muzikanten die zich geen standaardmuziekapparatuur konden veroorloven, begonnen met het opnemen van hun liedjes met zelfgemaakte apparatuur in geïmproviseerde studio's. Het resultaat waren substandard liedjes gevuld met achtergrondruis en ongebalanceerde instrumentalen. Sommige instrumentalen waren te luid terwijl anderen te zwak waren.
Interessant genoeg was dit om dezelfde reden dat de liedjes populair werden. Luisteraars hielden van de originaliteit van de nummers, die al snel een genre op zich werd. Lo-fi was verbonden met jeugdige, opkomende musici. Professionele muzikanten begonnen al snel zelfgemaakte apparatuur te gebruiken om hun eigen lo-fi muziek te maken.
5 Liftmuziek
Liftmuziek was een genre dat vroeger in liften werd gespeeld. De naam werd voor het eerst gebruikt in de jaren zestig en zeventig. Voor die tijd heette het allerlei namen, waaronder liftmuziek, achtergrondmuziek, ingeblikte muziek en Muzak. Het genre is vergeleken met die van vliegtuigmuziek en fabrieksmuziek, omdat ze allemaal meestal op de achtergrond worden gespeeld. Daarom zijn ze allemaal geclassificeerd als achtergrondmuziek.
Muziek in het achtergrondgenre is passief en niet voor entertainment. Het is bedoeld om te voorkomen dat luisteraars zich vervelen of om hun gedachten betrokken te houden. Liftmuziek werd gebruikt om luisteraars het begrip tijd te laten vergeten terwijl ze zich binnen de liften bevonden. Het genre ontstond nadat mensen begonnen te klagen dat de liften te langzaam waren.
Terwijl de liften van die tijd langzamer waren dan de verticale tranports van vandaag, waren ze niet zo miezerig als de rijders klaagden. Liftbedrijven beseften al snel dat het versnellen van hun uitrusting geen verschil zou maken, omdat mensen nog steeds zouden mopperen dat hun ritten te traag waren. Dus voegden bedrijven muziek toe om riders bezig te houden en het concept van tijd te laten vergeten.
Liftmuziek werd verwijderd in de jaren zestig en zeventig toen mensen er genoeg van kregen. Dus hoe houden liftbedrijven mensen tegenwoordig niet bewust van de tijd? Ze vervingen de muziek door spiegels. Het is duidelijk dat mensen zich meer zorgen maken om hun uiterlijk dan om hoeveel tijd ze in liften doorbrengen.
4 groenten
Muzikanten zijn het nog niet eens met de naam voor dit genre, dus we gaan gewoon met 'groenten'. Deze muziekstijl is opgericht door het Vegetable Orchestra, een groep die de kunst van het gebruik van groenten als muziekinstrumenten heeft geperfectioneerd.
Het Vegetable Orchestra creëerde het genre in 1998 na het brainstormen over welke moeilijke apparatuur ze konden gebruiken om muziek te maken. Ze waren hoe dan ook soep aan het koken, dus het leek logisch dat ze aan groenten dachten. Hun muzikale stijl wordt beïnvloed door experimentele, elektronische en popmuziek.
Voor elke show snijdt het Vegetable Orchestra zorgvuldig zijn instrumenten uit ongeveer 32 kilogram (70 pond) aan groenten. Soms hebben ze geluk met groenten zoals pompoenen, die muzikale geluiden maken wanneer ze worden geslagen en geen snijwerk nodig hebben. Na elke show kookt de groep hun groenten in een soep, die ze delen met hun publiek. Soms geven ze alleen rauwe groenten aan het publiek.
3 Nintendocore
Nintendocore is wat je krijgt als je de achtergrondmuziek in Nintendo-videogames samenvoegt met hard-core punk. Deze muziekstijlen moeten incompatibel zijn omdat ze een beroep doen op verschillende soorten mensen. De muziek in Nintendo-games is meestal onschadelijk met speelse melodieën, terwijl hardcore punk agressief is met veel geschreeuw.
Nintendocore-muziek gaat bijna altijd over Nintendo-spellen. Bands zullen vaak meeliften op het succes van Nintendo-games en hun nummers zelfs na hen een titel geven. Daarom hebben we deuntjes met namen als 'Contra' en 'Double Dragon'. Er is een ander nummer gemaakt rond de populaire Super Mario en een heel album gemaakt rond Pokémon.
Nintendocore is opgericht door Horse the Band en heeft vandaag twee vormen. De eerste betreft bands die liever de muziek verlaten zoals deze oorspronkelijk in de Nintendo-game werd gebruikt. De tweede bevat bands die hun eigen instrumentals zullen veranderen en toevoegen aan de muziek die in de Nintendo-game wordt gebruikt.
2 Wizard Rock
Wizard rock is gemodelleerd naar J.K. Rowlings Harry Potter. Bands in het genre stylen zelfs hun namen naar karakters die voorkomen in de romans en films. Populaire groepen zijn Harry en de pottenbakkers, Draco en de Malfries, en Remus en de Lupinen. Sommige anderen worden The Whomping Willows, The Mudbloods en The Moaning Myrtles genoemd.
Wizard Rock is opgericht door Harry en de Potters, die in 2002 werd gevormd door de broers Paul en Joe DeGeorge. De broers creëerden het genre om een show in hun huis op te fleuren. Paul trad op als Harry Potter in zijn zevende jaar op Hogwarts, terwijl Joe fungeerde als de vierdejaars versie van Harry Potter. Volgens de broers reisde Harry Potter naar het verleden om een band met zichzelf te vormen.
Er zijn geen gedefinieerde regels over wat in aanmerking komt als wizardrock. Alles gaat, mits het nummer of de band een vleugje tovenarij heeft. Groepen kunnen over het geheel zingen Harry Potter series, alleen de ervaringen van specifieke personages, alles wat er in de tovenaarswereld is gebeurd, of alleen maar over hun fans.
Sommige tovenaarsrockbands hebben hun liedjes gebruikt om politici te ontzetten. Een van deze nummers is "Cornelius Fudge is an Ass" van Harry en de Potters. Aanvankelijk was het gericht op voormalig president George W. Bush, Amerikaanse overheidsfunctionarissen en de media.
1 protestmuziek
Protestmuziek verwijst naar een genre dat gezongen wordt tijdens protesten. Billie Holiday wordt gecrediteerd met het zingen van het eerste grote protestlied, 'Strange Fruit', hoewel het genre pas in de jaren zestig werd gedefinieerd toen het van folk rock werd afgebroken. De teksten gaan altijd over kwesties als burgerrechten, wereldvrede en andere politieke zorgen.
Sommige nummers zijn opzettelijk gemaakt als protestliederen, terwijl anderen vanwege hun songteksten onderdeel van het genre werden.Bijvoorbeeld, "Eve of Destruction" (1965) van Barry McGuire werd gebruikt als protestlied, hoewel McGuire altijd ontkende dat dit zo was.
"Eve of Destruction", een anti-oorlogslied dat heeft bijgedragen aan het solidificeren van het genre, bereikte nummer één in de VS. Aanplakbord Heet 100. Maar het was zo controversieel dat het onafhankelijk werd verbannen door verschillende radiostations.
De meeste protestliederen die volgden op het succes van 'Eve of Destruction', bekritiseerden de betrokkenheid van de Verenigde Staten bij de oorlog in Vietnam. Meer protestliederen volgde toen de Amerikaanse regering meer troepen en middelen aan de oorlog toewijdde. Dit werd niet geholpen door het feit dat steeds meer soldaten aan het front stierven.
Protestmuziek begon af te nemen in 1968. Sommigen zeggen dat de muzikanten en hun fans het zingen over de oorlog moe werden. Anderen deelden het ontslag van Phil Ochs in "The War is over", wat zijn laatste lied was over de oorlog in Vietnam. Voormalig president Richard Nixon's onderdrukking van anti-oorlogsbewegingen kan een andere factor zijn geweest.