15 geweldige albums van de jaren tachtig

De jaren tachtig waren een decennium van verandering in muziek. Populaire gedachte stelt dat de mainstream, onder invloed van MTV, meer gestroomlijnd en minder experimenteel begon te worden, terwijl underground of alternatieve muziek meer aandacht dan ooit tevoren kreeg. Zeker, dit is niet helemaal waar en ook niet zonder enige substantie. Wat onbetwist is, is dat de perceptie van muziek enorm is veranderd door de eerder genoemde MTV. Het succes van een kunstenaar was rechtstreeks verbonden met hun imago, dat in veel gevallen belangrijker was dan de muziek. Het was niet langer genoeg om een ​​hit te hebben; je had een hitvideo nodig om mee te doen. Hoewel deze nieuwe dynamiek ertoe leidde dat veel artiesten de kunst van het album in de steek lieten, raakten veel anderen meer gehecht aan het idee om te voorkomen dat het album zou sterven. Hier zijn enkele van de albums die het medium gedurende het decennium in leven hebben gehouden.

15. Terug in zwarte AC / DCWikipedia

Het ultieme feestalbum; wanneer deze doorgaat op bijeenkomsten, geniet iedereen ervan. Hoewel AC / DC nooit bekend is geweest voor enige lyrische of muzikale diepte, kunnen ze zeker pakkende songs schrijven, en nee, waar is dit duidelijker dan Back In Black. Het album was de eerste van de band met vervangende zanger Brian Johnson. Johnson's stem is opmerkelijk vergelijkbaar met die van Bon Scott, en hierdoor kan de band doorgaan met het ontwikkelen van hun geluid uit de Highway To Hell uit 1979. Het album bevat hits "Hells Bells", "Back In Black" en "You Shook Me All Night Long", samen met populaire nummers "Have A Drink On Me" en "Rock And Roll Is not Noise Pollution."

Leer gitaar spelen als een professional met AC / DC - Back in Black - Guitar TAB Songbook op Amazon.com!

14. Geboren in de U.S.A. Bruce SpringsteenWikipedia

Beroemd misverstaan, Born In The U.S.A. is een van de populairste albums van Springsteen. Het titelnummer, dat het meest bekend is, is een verhaal over Vietnam-veteranen die zichzelf proberen te herstellen in de maatschappij. Het lied is echter vaak verkeerd gelezen en gaat over simpel patriottisme. Het bekendste voorbeeld hiervan was Ronald Reagans gebruik van het lied als zijn campagneslogan. Degenen die het weten, lachen er al jaren over.

13. 1984 Van HalenWikipedia

Tegen 1984 (het jaar) was Van Halen niet alleen de grootste band ter wereld, maar gitarist Eddie Van Halen had ook op hitrecords voor anderen gespeeld, zoals de Thriller van Michael Jackson. Dit werk buiten de band bracht nieuwe invloeden mee, en 1984 bevat een grote dosis synthesizer. In tegenstelling tot veel andere records uit de periode dat er een synthesizer is, klinkt het album niet zo gedateerd. Liedjes zoals "Jump" gebruiken de synth-lijn als de hoofdhaak, en toch klinkt het nog steeds perfect modern wanneer het wordt gespeeld in sportarena's. "Panama" blijft een van de meest rockende nummers van de band. Geen enkele van deze nummers kan echter een kaars op 'Hot For Teacher' houden, vooral na de racy-video.

12. De stenen rozen De stenen rozenWikipedia

Voordat Oasis bestond, voordat Britpop bestond, waren er de Stone Roses. De band werd geleid door duellerende persoonlijkheden Ian Brown (zang) en John Squire (gitaar). De band mixte electronica / dance-muziek met gitaarpop van de jaren zestig en een grote portie arrogantie. Het geluid en beeld van de band worden vastgelegd in de eerste track: "I Wanna Be Adored." De dansbezetting bouwt op tot een crescendo, waar Brown zingt over het willen zijn van een ster. De sfeer gaat verder via "She Bangs The Drums" en "Waterfall." Hoewel niet alle nummers in de mode zijn, zoals "Elizabeth My Dear", zijn de meeste van hen wel de positieve sfeer.

11. Surfer Rosa The PixiesWikipedia

Terwijl de productie van Steve Albini zwaar overschat wordt, klonken de Pixies nooit zo levend als op Surfer Rosa. Black Francis (ook bekend onder een overvloed aan andere namen), legt een reeks nummers voor die hij nooit heeft overtroffen. Filmfans zullen 'Where Is My Mind' herkennen in de aftiteling van de populaire film 'Fight Club'. Het nummer speelt een eenvoudige, griezelige melodie voordat de muziek wegvalt en het enige dat overblijft is de vreemde achtergrond "Vocals". De meerderheid van de resterende songs volgt de Pixies-handelsmerk "soft verse / loud chorus" -formule, een techniek die later werd opgepikt en gepopulariseerd door Nirvana. Andere hoogtepunten van het album zijn 'Bone Machine', 'Gigantic' en het sympathieke 'Tony's Theme'.

10. Empty Glass Pete TownshendWikipedia

Aan het begin van de jaren tachtig had de Who die al een lid had verloren (Keith Moon, door middel van een overdosis), talloze financiële / managementproblemen doorgemaakt en bijna 20 jaar samen doorgebracht (daterend uit hun vroegste dagen als de Omwegen). De slijtage was duidelijk, en voor de eerste keer schreef de feitelijke songwriter Pete Townshend materiaal voor andere dingen dan de band. Terwijl zijn eerste soloalbum bijna 10 jaar eerder uitkwam in de vorm van Who Came First, is dit het echte debuut van Townshend als soloartiest. Het album is bijna zijn meest confessionele plaat achter alleen The Who By Numbers, en bevat zijn beste reeks nummers sinds, nou, The Who By Numbers. Sommige van de nummers dateren uit de sessies voor het album Who Are You ("Doorgaan met werken" en "Leeg glas"), terwijl andere recenter waren. Voor het grootste deel zijn dit allemaal nummers die goed uitgevoerd zouden kunnen zijn door de Who.De bekende synths / keyboards van The Who zijn aanwezig in belangrijke nummers als 'Let My Love Open The Door' en 'And I Moved'. Maar waar Roger Daltrey vocaal probeert te overmeesteren, gebruikt Townshend meer schaduwtonen en als zodanig de plaat krijgt een meer mellow gevoel dan het zou hebben als het werd uitgevoerd door de Who.

9. De Joshua Tree U2Wikipedia

De Joshua Tree wordt beschouwd als het album van U2 over Amerika. De Joshua Tree is het best verkopende album in de U2-catalogus van de Ierse band. Het album wijkt af van het geluid van hun eerdere albums, omdat de rauwe instrumentale geluiden worden weggeschrapt ten gunste van subtielere gitaren. "Where The Streets Have No Name" begint het album door een hersenstemming in te stellen. De muziek van de buitenste stratosfeer wordt geëvenaard door Bono's tekst van nergens. De band probeert (tot groot succes) het evangelie uit op "Ik heb nog steeds niet gevonden wat ik zoek", wat Bono's stem tot het uiterste van zijn bereik duwt. Dit zorgt voor een gevoel van wanhoop, en dat is precies wat het nummer tot winnaar maakt.

8. Meester van poppen MetallicaWikipedia

Vóór de psychiatrische therapie, vóór het 'Black Album' en vóór Jason Newsted, was er Master Of Puppets, door velen beschouwd als het definitieve thrash-metalalbum. Het is zeker het beste album dat Metallica tijdens zijn "underground" -periode heeft uitgebracht. Het album volgt de structuur van zijn voorganger op de voet, d.w.z. dezelfde typen nummers zijn aanwezig en in een vergelijkbare volgorde. De band verfijnt de kunst van de analyse van 'Battery', waarmee het album wordt geopend. Het volgen van de genezingen van "Batterij" is het titelnummer; een lied dat muzikaal en tekstueel de luisteraar inzicht geeft in machteloosheid en gebrek aan controle. In feite gaat het grootste deel van het album over deze thema's. Zelfs het instrumentale is zowel aanvankelijk als na aanzienlijke herhaling te beluisteren. Bovendien spelen de muzikanten een hoofdrol.

Word lid van Amazon Prime - Bekijk meer dan 40.000 films en tv-programma's op elk gewenst moment - Start nu een gratis proefperiode bij Amazon.com!

7. Eetlust voor vernietiging Guns N 'RosesWikipedia

Rock from the Sunset Strip was in 1987 niet meer legitiem, het jaar waarin Guns N 'Roses de loop van de late jaren 80 veranderde met hun lelijke, bluesy rockmerk gevonden op Appetite For Destruction. GNR waren geen aardige jongens, ze waren gevaarlijk voor jou en zichzelf. Eetlust wordt beschouwd als het laatste grote album dat moet worden opgenomen in de "klassieke" methode om de tape handmatig in plaats van digitaal op te nemen. "Welcome To The Jungle" heeft een van de geweldige riffs, die in kwaliteit wordt vergeleken met "Sweet Child O 'Mine." Het album zal nooit uit de mode raken, niet zolang er sportevenementen zijn waarvoor ze zullen worden gespeeld . Denk hier aan als je de naam Guns N 'Roses hoort en niet dat album waar we al tien jaar op wachten.

6. Dit is Spinal Tap (soundtrack) Spinal TapWikipedia

This Is Spinal Tap was de soundtrack van een van de meest grappige films aller tijden (en zeker het beste van rock en roll). In een poging om de overmaat aan rock te bespotten volgt de "rockumentary" een band, Spinal Tap, tijdens zijn tournee in 1982 en kroniek van de debiele acts van een rockband. De grootste lach was echter dat de soundtrack, waarop de acteurs feitelijk spelen, beter was dan veel bands ooit zouden kunnen dromen. Anthems als "Big Bottom", een nummer dat niet van de verwachtingen afdwaalt, en "Stonehenge" refereert en bespot Black Sabbath. Te allen tijde zijn de liedjes grappig en onverbiddelijk aanstekelijk. De soundtrack was zo goed dat veel mensen eigenlijk geloofden dat Spinal Tap een echte band was.

5. Pretty Hate Machine Nine Inch NailsWikipedia

Nine Inch Nails is pas in 1994 The Downwards Spiral een begrip geworden, hoewel de band, of liever een naam waaronder Trent Reznor alleen opereert, al sinds de jaren tachtig bestaat. Pretty Hate Machine was het debuut van de band, en wat een debuut was het. Wat Machine onderscheidt van het record van een andere Nine Inch Nail is dat er geen breed concept is voor het verhaal dat de nummers voortbrengen, in plaats daarvan zijn het allemaal liedjes over Trent Reznor in die tijd. "Head Like A Hole" toont Reznor's geloof in religie als een bedrijf, terwijl "Terrible Lie" zijn gedachten deelt over de beloften van het christendom. Zijn seksuele kant is ook volledig te zien in "Sin" en combinaties van al deze verschijnen in de andere liedjes. Terwijl industriële rock bestond vóór Machine, gaf Nine Inch Nails voor het eerst het genre een gezicht en dat gezicht was Trent Reznor.

4. 1999 PrinceWikipedia

Prince had enkele hits vóór 1982, maar zijn eerste echte sterrenstatus kwam in 1999. Het apocalyptische titelnummer bevat een van de beste synthesenummers ooit, evenals enkele echt opwindende vocals van Prince. Alleen Prins zag het einde van de wereld als een gelegenheid om te feesten en hij verklaart die bedoelingen gedurende het hele lied. "Delirious" is nog een juweeltje; de hoofdmelodie van het nummer wordt gedragen op een vervormd instrument dat onbekend is voor deze schrijver. De echte prijs is echter "Little Red Corvette," dat is gewoon een perfecte plak van de pop zo glad en gepolijst dat als je het eenmaal in je hoofd krijgt het nooit meer zal verlaten.

3. Thriller Michael JacksonWikipedia

Na het succes van Off The Wall riep Michael Jackson de grote wapens binnen voor een van de bestverkopende albums aller tijden. Het aantal verkochte exemplaren van Thriller is een verhaal op zichzelf, de muziek is een ander verhaal.Paul McCartney, Eddie Van Halen en anderen maken een prominente verschijning op het album, maar dat wil niet zeggen dat hun aanwezigheid alleen te danken is aan de verkoop van het album. Zeven van de negen tracks op het album in kaart gebracht ... in de top tien! Liedjes als 'Billie Jean' en 'Beat It' zijn door zoveel artiesten behandeld, vreemd genoeg zelfs door grunge-veteraan Chris Cornell en respectabele metalen favorieten Metallica. Het album werd de blauwdruk voor mega-succes voor de daaropvolgende tien jaar.

2. Oorlog U2Wikipedia

U2 streefde vanaf het begin naar grootsheid, maar het was pas in de oorlog van 1983 dat ze het daadwerkelijk bereikten. Vanaf de openingstrommels van "Sunday Bloody Sunday" is het duidelijk dat de band nieuwe aandacht heeft geschonken aan hun geluid, en deze keer zijn ze meer dan alleen politiek bewust, ze zijn politiek relevant. Soortgelijke thema's worden voortgezet in 'The Refugee' en de populaire 'New Years Day'. Hoewel War in de post-Joshua Tree-wereld over het hoofd wordt gezien, moet worden opgemerkt dat op een gegeven moment het geluid van U2 was gebaseerd op een postpunk wereld, in plaats van de ruimte van hun late decennium arena rock.

1. Onderteken O 'The Times PrinceWikipedia

Prince was een megastar in de jaren tachtig, grotendeels dankzij het succes van de film en soundtrack Purple Rain. Toen de jaren tachtig ten einde liepen, gaf Prins het maatschappelijk relevante teken O 'The Times vrij om de periode te markeren. In het titelnummer zingt Prince over alles, van de nasleep van de drugscultuur van het decennium tot aids. Het album is echter verre van een one-trick pony, omdat elk nummer op zijn minst een paar onuitwisbare hooks heeft om te voorkomen dat ze dagenlang het hoofd verlaten. Prince's legendarische gekte kruipt het album binnen met 'If I Was Your Girlfriend', net als de schoonheid van 'Forever In My Life'. Wat net zo verbazingwekkend is als de songs, is het feit dat het album zo consistent en interessant is, meer dan een uur en 20 minuten duren.

Inzender: Jason Hirschhorn

Technorati-tags: jaren 1980, muziek