10 muziekgenres die zijn ontworpen om te schrikken en beledigen

Genreclassificatie is niet definitief - genres zijn slechts hulpmiddelen om een ​​losjes verbonden verzameling nummers te beschrijven die bepaalde attributen delen. Het is bijna onmogelijk om een ​​volledige consensus te bereiken over de definitie van een bepaald muziekgenre, omdat bands hun stijl veranderen, muzikanten hebben verschillende en vaak overlappende muzikale invloeden en genres evolueren zelf in de loop van de tijd.

De volgende controversiële muziekgenres zijn echter wat duidelijker. Hun muziek of tekst verheerlijken en promoten geweld, haat, moord, racisme, woede of antisemitisme. Wie wist dat muziek zo onaangenaam kon zijn?

10Powerviolence

Powerviolence, een soort hard-core punkrock, begon in Californië in 1989. Powerviolence-liedjes versmolten de schreeuwerige vocalen van punk met de schurende breakdowns en blast beat-drums van metaal. Regelmatig veranderend tempo, bands schakelden spastisch over van extreem snel spelen naar langzaam en dan weer terug naar snel. Songteksten waren moeilijk te begrijpen over de luide, agressieve muziek. Omdat ze snelle, korte, rauwe, intense songs speelden (soms minder dan een halve minuut), creëerden powerviolence bands een gevoel van chaos met hun onvoorspelbare geluid.

Hoewel het genre de nadruk legde op enige echte lyrische diepte, waren powerviolence-teksten politiek militant en uitten gedachten over drugs, dierenrechten, de binnenstad en seriemoordenaars. Omdat veel powerviolence-nummers zo kort waren, waren bands productief in hun uitvoer en brachten ze EP's, demo's en opnames op vinyl uit. Tegen het midden tot het einde van de jaren negentig verloor het genre stoom toen bands uit elkaar gingen of hun geluid aanzienlijk veranderden.

9Brutal Death Metal

Hoewel death metal al extreme metal gebruikt tot het uiterste met zijn agressieve drumwerk, vocaal geschreeuw en zware gitaarverstoring, is brute death metal in een andere stratosfeer. Populaire brute death metal bands nemen zulke charmante namen aan als Suffocation, Cannibal Corpse, Dying Fetus, Aborted, Decapitated en Bloodbath.

Brute death metal klinkt als kwaad gepersonifieerd. De zang wordt vaak afgesteld om een ​​extreem laag, oergeluid te bereiken, en de plotselinge tempowisselingen roepen een gevoel van chaos en angst op. Het drummen is complex, met behoud van technische precisie tegen een ongelooflijk hoge snelheid. Gitaren zijn vervormd en met de palm gedempt, waardoor ze meer dienen als achtergrond voor de drums en de zang dan als het belangrijkste brandpunt. Zangers zetten hard hun zang uit diep in de keel, wat moeilijk te horen is en misschien wel de belangrijkste reden dat brutale death metal de oren van de meeste mensen kwetst.

8Rock Against Communism

Rock Against Communism, een vorm van punkmuziek, ontstond na een wit power rockconcert in Leeds, Engeland in 1978. Met bands als Skrewdriver, Skullhead en No Remorse toonde de muziek racistische, antisemitische en homofobe sentimenten. Ian Stuart Donaldson, de leadzanger van de Britse band Skrewdriver, leidde fondsenwervende inspanningen voor Rock Against Communism-concerten in heel Engeland in de jaren tachtig. Deze concerten, gesponsord door de blanke nationalistische organisatie National Front, gingen door tot halverwege de jaren tachtig in het Verenigd Koninkrijk.

Rock Against Communism wordt samen met zijn metal-neef National Socialist Black Metal door etnomusicologen 'hatecore' genoemd omdat de muziek witte suprematie, neo-nazisme en haat tegen etnische, religieuze en seksuele minderheden aanmoedigt. Sommige nummers, zoals "We March To Glory" van Skrewdriver, bevatten ook militaristische thema's van raciaal geweld. Aan het einde van de jaren tachtig tot het begin van de jaren negentig veranderden de meeste Rock Against Communism-bands hun sound om elementen van hard-core punk weer te geven.

7Oi!

'Oi!' Was Cockney-slang die leden van de Britse arbeidersklasse gebruikten als een informele groet, vergelijkbaar met het zeggen van "hey, jij." Klinkt onschuldig genoeg, toch? Oi! muziek was echter muziek van skinheads, voor skinheads. Beschrijvend een muzikale beweging en een subcultuur die in de recente jaren '70 in het UK begon, Oi! was populair onder arme jongeren in Groot-Brittannië.

Met hun nummer "Oi, Oi, Oi" inspireerde de Londense punkband Cockney Rejects een muziekgenre met eenvoudige punkrockinstrumenten en thema's als arbeidersrechten, rebellie tegen de politie en wantrouwen tegenover de regering. Hoewel het soms een vergelijkbaar publiek deelde met Rock Against Communism, Oi! meer gericht op vechten op straat en loyaliteit aan voetbalteams dan op politiek en racisme. Gecentreerd rond een onvolwassen opstand tegen alle vormen van autoriteit, Oi! liedjes spraken lyrisch over geweld, en gevechten braken vaak uit tussen jonge mannen in de menigte tijdens concerten.

6Crack Rock Steady

Crack rock stabiel, genoemd naar de drug crack-cocaïne, is een mix van ska, punk, reggae en hard-core metal. Songteksten zijn vaak anti-establishment, met frequente vloeken en verwijzingen naar drugs. In hun nummers onderschrijven crack-rock-bands ook milde misdaden zoals vandalisme, kraken en winkeldiefstal.

Halverwege de jaren negentig ontstond in de staat New York City en kraak-rock kreeg als moment een opvallend genre met de band Choking Victim. In hun lied getiteld "Crack Rock Steady" dringt het verstikkende slachtoffer de luisteraars aan om politieagenten te vermoorden, kerken te verbranden en boven de wet te leven. Andere crack-rock-vaste bands waren onder meer Leftover Crack, The Stupid Stupid Henchmen, Morning Glory en Union Jack. Deze bands moedigden atheïsme aan, rebelleerden tegen de politie en roken crack-cocaïne. Crack Rock Steady Songs waren niet racistisch; in plaats daarvan pleitten ze voor een vagrantische levensstijl en anti-autoritaire houding die openstond voor alle mensen die het wilden adopteren, ongeacht ras.

5Juggalo

Juggalo verwijst naar de subcultuur van fans van Insane Clown Posse en andere hiphopgroepen op Psychopathic Records.Gewelddadige J, de ene helft van het duo Insane Clown Posse, bedacht het tijdens een concert in 1994 toen hij het publiek verwees naar "Juggalos." De Juggalo-muziekstijl, meer geïdentificeerd door het imago dan door geluid, bestaat uit fans en bands die dragen enge clown-gezichtsverf, communiceren met bendetekens en luisteren naar gewelddadige hiphop. Sinds 2000 heeft Psychopathic Records The Gathering of The Juggalos gesponsord, een vierdaags evenement waarbij groepen op het label hardcore hiphop spelen en fans worstelwedstrijden bekijken.

De agressie en het geweld in Juggalo-teksten is uitgebreid naar het echte leven. Sommige juggalo's hebben het nieuws gemaakt met hun criminele activiteiten, zoals diefstal, aanranding, verkoop van drugs en zelfs moord. Hoewel de subcultuur van Juggalo geweldloze leden bevat, classificeert de FBI Juggalos officieel als een los georganiseerde hybride bende.

4Horror Punk

Geïnspireerd door horrorfilms en obscure sciencefictionfilms combineert horrorpunk punkrock met gruwelijke teksten en morbide beelden. De horrorpunk is eind jaren zeventig ontstaan ​​met de band The Misfits en heeft een gothic, rockabilly-esthetiek. Om een ​​gevoel van horrorpunk te krijgen, overweeg dan The Misfits 'song' Skulls ', over een seriemoordenaar die in het bloed van onthoofde lijken baadt en de huid van de lichamen van zijn slachtoffers pelt. Hij hackt ook de hoofden van kleine meisjes en legt ze op zijn muur.

Horrorpunkliederen zijn meestal niet racistisch of politiek, omdat ze zich meer richten op horror en moord. Net als brute death metal bespreekt de songtekst gewelddadige acts, maar in tegenstelling tot brute death metal kan horrorpunk melodieus zijn - het is niet sonisch tralerend of hard. Fans van horrorpunk kleden zich vaak in het zwart, dragen skelet sieraden of accessoires, genieten van science fiction films en boeken en doen er alles aan om hun favoriete feestdag, Halloween, te vieren.

3Pagan Black Metal

Heidense black metal is heavy metal muziek die thematisch op het heidendom is gericht, de brede term die de rituelen en tradities van culturen beschrijft vóór de opkomst van het christendom in Europa. Tekstueel kunnen heidense black metal-liedjes bestaan ​​uit grafische voorstellingen van de dood, bloedverlies, rituele dierenoffers of antichristelijk sentiment. Sommige heidense black metal bands gebruiken oude talen, primitieve Viking-instrumenten en verwijzingen naar de natuur en mythologie om het heidendom-thema verder uit te drukken.

Populair in Europese landen als Noorwegen en Duitsland, heidense black metal wordt soms geassocieerd met neonazisme omdat de bands oude Scandinavische symbolen gebruiken, vergelijkbaar met de swastika, in hun albumillustraties. In april 2008 beschuldigde het Berlijnse instituut voor onderzoek naar fascisme en antifascisme artiesten van het folk / pagan metal festival Paganfest van het neo-nazi zijn. Als reactie hierop ontkenden de heidense black metalbands Moonsorrow, Skyforger en Tyr sterk dat hun muziek enige binding had met het nazisme.

2Gabba

Gabba, niet te verwarren met het kinderpoppentelevisieprogramma Yo Gabba Gabba!, is hard-core elektronische muziek die begon in Rotterdam, Nederland in de late jaren 1980 tot begin jaren negentig. Gabba, ook wel gabber genoemd (een slangwoord voor 'buddy' in het Nederlands), beschikt over snelle techno met vervormde bas van een Roland-drummachine en gesynthetiseerde melodieën. Omdat de basdrum zo snel wordt versneld, ontstaat er een hard en agressief geluid. Hoewel de zang moeilijk te begrijpen kan zijn omdat ze vervormd, geschreeuwd of veranderd zijn, staan ​​de teksten in de gabba-muziek bol van vloeken en leggen ze de nadruk op drugsgebruik en gewelddadige handelingen.

In de jaren negentig organiseerde het Nederlandse entertainmentbedrijf ID & T feesten met gabba-muziek, waarbij tieners en jongvolwassenen werden aangemoedigd om op gabba te dansen. Gabba was populair in underground raves en dance clubs in Duitsland, Nederland en Italië. Hoewel sommige neofascisten in deze raves naar gabba hebben geluisterd, bevordert gabba in het algemeen racisme niet.

1Witch House

De hekserij stamt uit de late jaren 2000 en is donkere, atmosferische elektronische muziek met het occulte als een sonische en visuele blikvanger. Oorspronkelijk aangeduid als de meer controversiële "verkrachtingsblik", wordt hekshuis beïnvloed door het tv-programma Twin Peaks, cult-horrorfilms uit de jaren 70 en 80 en Unicode-symbolen (denk aan Illuminati-driehoeken, kruisen en pentagrammen). Tekstueel behandelt het heksenhuis verkrachting, moord, drugs, snijden en zelfbeschadiging, hoewel de heksenhuishouding CREEP beweert dat het onderwerp meer als een grap is bedoeld dan letterlijk.

Heksenhuismuziek roept gevoelens van afschuw op met zijn focus op het bovennatuurlijke, vaak met synthesizers, samples, vocals die zijn gewijzigd tot onbegrip en herhalende, dreunende loops. Het is angstaanjagend: stel je voor dat je 's avonds geblinddoekt bent in een spookhuis en je hoort plots een mix van ambient, experimentele hiphop en industriële gothic overal om je heen spelen. Je probeert weg te rennen, maar je kunt je ledematen niet bewegen. De muziek gaat verder in een tempo dat zo langzaam is als melasse, en je probeert je mond te openen om te gillen ... maar er komt geen geluid uit.