Delen:
10 bizarre feiten over de klassieke horrorfilm 'Freaks'
In 1932 in het Amerika van de Depressie, kwam MGM Studios onder vuur te liggen na de vrijlating van freaks, een horrorfilm die zich concentreert rond artiesten met echte beperkingen. De volgende 10 feiten concentreren zich op de irrationele censuur gevoed door timide publiek, de absurde reactie van het publiek op het onbekende en de verontrustende uitbuitende aard van pre-Code Hollywood.
10 Openbare reactie
De rampzalige testscreening van de film werd door bioscoopbezoekers die nog nooit eerder fysiek vervormde acteurs op het witte doek hadden gezien als 'te schokkend' beschouwd.
In een wanhopige poging om een project te redden dat al gepland was om te worden vrijgegeven, moest MGM op het allerlaatste moment tal van scènes maken. Ondanks de wijzigingen, freaks was vanaf het begin onvermijdelijk gedoemd vanwege zijn schokkende en uitbuitende onderwerp.
Ondanks de gewijzigde 59 minuten durende versie van de film waren internationale critici niet anders in hun afstoting. In feite werd de film 31 jaar lang verboden in het Verenigd Koninkrijk voordat ze in 1963 werd uitgebracht met een X-rating.
hoewel freaks een klein deel van het succes genoten in slechts een handvol steden, een overweldigende meerderheid van bioscopen in de Verenigde Staten trok de film, met een aantal staten die het volledig verbieden. Interessant genoeg zijn sommige wetten nooit veranderd sinds de jaren 1930, waardoor het nog steeds technisch gezien illegaal is om de film in bepaalde staten te bekijken.
9 Schlitzie
Misschien was de meest memorabele en toch verontrustende uitvoering van de film die van de speld, Schlitzie. Er is niet veel bekend over het vroege leven van de gehandicapte artiest, afgezien van een paar verslagen waaruit blijkt dat hij is geboren als Simon Metz in de Bronx.
Het geslacht van Schlitzie was voor velen een raadselachtige verrassing. Niet alleen droeg hij een jurk door de hele film, maar de studio had zijn karakter als een vrouw gefactureerd. Het is niet duidelijk waarom de studio ervoor koos om dit te doen, behalve misschien om de kleding van Schlitzie te erkennen, die alleen werd gedragen als gevolg van zijn incontinentie.
Hij werd geboren met microcefalie, een aandoening die wordt gekenmerkt door een abnormaal klein schedelbeen, wat resulteerde in ernstige vertraging en een verontrustend abnormaal uiterlijk. Microcephalics (ook bekend als "pinheads" in sideshows) werden tentoongesteld als een soort los van de mens en werden vaak gefactureerd als afkomstig van andere planeten.
Helaas was het slopende ongeluk van Schlitzie een goudmijn voor leenaards die hem onmiskenbaar gedurende zijn hele leven uitbuitten, terwijl hij tegelijkertijd de financiële vruchten plukte.
8 Kritiek en een miskraam
https://www.youtube.com/watch?v=5QniXxRNIQY
De belangrijkste fotografie van de film werd voltooid in december 1931 en de testscreening was de volgende maand. De valse verwachting van het oogsten van eindeloze inkomsten uit een kassucces werd al snel erkend door de rampzalige receptie die eerder werd genoemd.
Er werd gezegd dat mensen uit de bioscoop waren weggerend, met afschuw vervuld door de verschrikkelijke beelden. Eén vrouw dreigde zelfs een rechtszaak aan te spannen en beweerde dat de film zo grotesk was dat het een miskraam had veroorzaakt.
Na de laatste poging van de studio om te bewerken, werd er meer dan 30 minuten uit de film gesneden. Al deze beelden zijn sindsdien verloren. MGM reageerde op de harde kritiek door advertenties te plaatsen die zichzelf feliciteerden omdat ze de enige in het bedrijf waren die de vervorming durfden te humaniseren.
De advertenties verwees naar de film als "een mijlpaal in scherm durven." Ze probeerden de foto te rechtvaardigen door de erkenning van de studio van de weinig bekende "grimmige realiteit" van de natuur te prijzen.
7 Commerciële fout
Met een reeks stille thrillers en 11 samenwerkingen met Lon Chaney had regisseur Tod Browning tegen die tijd al naam gemaakt bij MGM Dracula werd uitgebracht, zijn meest succesvolle en duurzame film.
Het onvoorziene succes van de film redde de studio, die toen in financiële beroering was. Hierdoor kon Browning aanzienlijk meer invloed uitoefenen op toekomstige projecten.
Een dergelijke speelruimte was duidelijk tijdens de productie van freaksondanks het bizarre en onbekende filmische gebied waar de regisseur zich mee bezig hield. De producers hadden echter vertrouwen in de richting van Browning en geloofden dat de film net zo succesvol zou worden als zijn vorige vampierhit.
Helaas voor de optimistische studio was de film een commerciële mislukking. De immense weerslag was ongekend en bleek rampzalig voor de regisseur. Browning's ooit beroemde en florerende Hollywood-carrière was nu in puin, nooit te herstellen.
Tweeënzestig jaar na zijn vrijlating, freaks werd geselecteerd voor bewaring in het National Film Registry van de Verenigde Staten vanwege de culturele, historische en esthetische betekenis van de film.
6 De Hilton Sisters
In de 21ste eeuw is het moeilijk voor te stellen dat een tweeling een spektakel zou worden. Dit was echter al bijna een eeuw geleden het geval toen het publiek meer begrip kreeg voor dit zeldzame fenomeen en de grenzen tussen realiteit en science fiction vervaagde. Natuurlijk is dit duidelijk met de casting van Daisy en Violet Hilton in freaks.
Misschien was het beste voorbeeld van het gebrek aan kennis van de maatschappij met betrekking tot utero-misvormingen dat van F. Scott Fitzgerald toen hij de Hilton-zusters voor het eerst ontmoette. Terwijl op de set van freaks, een dronken Fitzgerald bevond zich in de commissaris van de studio waar hij onverwachts de meisjes tegenkwam die uit een menu lazen.
Fitzgerald, die op dat moment als scenarioschrijver werkte, was zo van streek door de aanblik dat hij onmiddellijk naar buiten snelde om over te geven. De niet-subtiele overdreven reactie weergalmde slechts het gebrek aan mededogen van een natie voor degenen die als verschillend van de dagelijkse norm worden beschouwd.
De Hiltons maakten nog een film, Geketend voor het leven, in 1952. Maar ze kwamen enkele jaren later in armoede. Vlak na Kerstmis 1968 bezweek Daisy voor de griep, waardoor Violet alleen bleef en haar eigen sterfelijkheid naderde. Hun lichamen lagen een paar dagen onontdekt. Later werd vastgesteld dat Violet twee tot vier dagen na haar zus was gestorven.
5 Filmische overname
Lang voordat Tod Browning het ongelukkige voorrecht had te regisseren freaks, hij heeft uit de eerste hand gekeken naar de intieme levens van circusartiesten. Browning was slechts 16 jaar oud toen hij wegliep om mee te doen aan het carnaval in 1896, een tijd in de geschiedenis toen de populariteit van sideshows op zijn hoogtepunt was.
Vanaf het midden van de 19e eeuw werd de nieuwsgierigheid van het publiek om een glimp op te vangen van echte "freaks of nature" aangewakkerd door P.T. Barnum en reed Amerikanen naar reizende sideshows. Door de jaren heen begon de cinema een trage maar overweldigende overname als belangrijkste attractie van de sideshow, te beginnen met de introductie van kinetoscopen.
Aan het begin van de 20e eeuw openden nickelodeons in heel Amerika, wat de levensduur van reizende carnavals en de wonderen die ooit een menigte betoverden nog meer in de weg stonden. Niettemin liet de tijd van Browning als carny een blijvende indruk op hem achter. Het beïnvloedde niet alleen zijn meest beruchte box office-bom, maar inspireerde hem ook om 1925's te regisseren The Unholy Three, een misdaadmelodrama met circusfreaks.
4 Cafetaria buiten de limieten
Toen het filmen begon op 9 november 1931, nam MGM Studios alle voorzorgsmaatregelen om de premisse van de film geheim te houden. Het belangrijkste was dat de "freaks" uit het zicht werden gehouden van iedereen die niet direct verbonden was met de film.
Zelfs degenen die intrinsiek bij de foto betrokken waren, vonden het moeilijk om in een omgeving te werken die ze zich ongemakkelijk voelden, alsof ze naast septische monsters werkten. Filmredacteur Basil Wrangell vond het jammer dat hij ooit de baan had aangenomen en beweerde dat alleen al het zien ervan ervoor zorgde dat je 'over de muren kruipde'.
Een van de weinige castleden die de "freaks" waardigheid schonken, was Olga Baclanova, die aanvankelijk verrast was door hun abnormale uiterlijk. In het begin worstelde ze om er zelfs naar te kijken, laat staan vriendschappen te vormen.
Het gevoel van onbehaaglijkheid dat door de studio werd gedragen tot het punt dat de "freaks" niet eens dezelfde eetgelegenheden mochten delen als de rest van de bemanning. Bezwijkende onder druk van collega-producers en studio-executives, verbood Louis B. Mayer alle "freaks" die de commissaire van de studio binnendrongen. Hij had talloze klachten ontvangen van mensen die "overgeven" simpelweg door rond de "freaks" te zijn.
3 Naar Hollywood
Het zou redelijk zijn om aan te nemen dat een groep mensen die diepe kwalen ervoer uiteindelijk een band zou vormen die geworteld was in het begrijpen van elkaars ontberingen. Niets is echter minder waar, tussen de cast van freaks.
Het was ongetwijfeld duidelijk in live sideshow optredens welk karakter de belangrijkste attractie was. Typisch, de show had slechts één performer die echt misvormd was terwijl de rest van de acteurs in kostuum verkeren.
Zulk routine privilege bleek moeilijk bij een hele cast die gewend was de ster van hun eigen show te zijn. Hun opgeblazen ego botste en de competitie om aandacht groeide.
Een voor een begonnen de "freaks" zich als prima donna's op de set te gedragen, waarbij verschillende van hen een zonnebril droegen en zich gedroegen als grote filmsterren. Volgens regisseur Tod Browning was "de professionele jaloezie geweldig." Geen van de fysiek misvormde castleden had een goed woord voor de anderen.
2 Zippy The Pinhead
Wanneer freaks in het begin van de jaren dertig even op het witte doek te slaan, maar slechts weinigen dachten dat een van de meer afschuwelijke karakters een nationale gesyndiceerde strip zou inspireren.
In 1970 voelde cartoonist Bill Griffith de druk om een 'heel raar' en toch gedenkwaardig personage te creëren dat niet snel uit zijn geheugen zou verdwijnen. Nadat hij door een grote verzameling prentbriefkaarten van circuskaternen was getrokken, kwam Griffith een bekend gezicht tegen dat angstaanjagende herinneringen aan de cultklassieker uit 1932 bracht.
Schlitzie, die we eerder hebben besproken, fascineerde Griffith niet alleen vanwege zijn schijnbare fysieke afwijkingen, maar ook vanwege zijn onschuldige, kinderlijke houding. Schlitzie leek zich niet bewust te zijn van de wereld om hem heen. Dit leidde tot de geboorte van Zippy the Pinhead, de ideale karikatuur van Griffith van iemand die de belichaming was van excentriciteit.
Hoewel Zippy een Amerikaans stripverhaal zou worden, zou de uitgebuite man die de muze was voor een dergelijk succes, zonder pardon uit de schijnwerpers verdwijnen. Schlitzie stierf zeven jaar na de eerste publicatie van de cartoon. Hij had met verschillende circussen en sideshows gereisd tot zijn dood in 1977.
1 Seksuele Innuendos
Van het moment freaks klikte op het witte scherm, het was duidelijk dat MGM een aanzienlijk financieel verlies zou lijden. In de hoop om geld terug te verdienen, verkocht de studio de filmrechten aan exploitatiedistributeur Dwain Esper, die de opening wijzigde zoals te zien is in de video hierboven.
Alsof freaks was niet al controversieel genoeg, Esper herhaalde de foto meerdere keren met namen zoals Verboden liefde, Natuur Fouten, en De Monster Show.
Daarnaast bracht Esper nieuwe posters uit die de beelden van de misvormde cast uitbrachten en verhoogde met name de aandacht voor seksuele toespelingen door zijn eigen brandgevaarlijke ondervragingen toe te voegen. In sommige van de misbruikende advertentielijnen staat 'Doe Siamese tweeling liefde', 'Welke seks is de halve man halfvrouw' en 'Kan een volwassen vrouw echt van een dwerg houden?'
Na het bewerken van geselecteerde beelden en het toevoegen van zijn eigen bizarre rollen toerde Esper met een roadshow die alleen voor volwassenen was en waar hij de film tegen betaling liet zien. Na verloop van tijd huurde hij zijn eigen groep misvormde personen in. Hij exploiteerde ze voor het publiek voorafgaand aan het spelen van de film.
De film werd geprojecteerd op hangende doekvaandels die waren opgesteld in een tent die hij had gebouwd, waarbij de bizarre handeling gedurende vijf lange jaren op de weg werd gehouden.