Delen:
10 Franse dingen die helemaal geen Frans zijn
Brood, baretten, ontbijtproducten - veel dingen komen in je op als iemand Frankrijk noemt. Maar het blijkt dat de meeste dingen waarvan u denkt dat ze Frans zijn, niet in Frankrijk zijn uitgevonden.
In feite zijn de meeste "Franse" dingen niet eens in de buurt van oorspronkelijk Frans. Dus neem die baret af, leg de wentelteefjes neer en bereid je voor om geschrokken te zijn van alle Franse dingen die dat niet zijn.
10 French Kissing
Het wordt geaccepteerd als feit dat Frans zoenen Frans is. Het staat tenslotte in de naam. Maar deskundigen zijn het erover eens dat kussen met tong helemaal geen Franse traditie is. De kus wordt voor het eerst genoemd in de literatuur in de Kama Sutra, een beroemd boek dat werd geschreven vóór Frankrijk bestond als een natie. De kus zelf dateert uit ten minste de vijfde eeuw voor Christus.
Sommigen erkennen Alexander de Grote met het verspreiden van het besef van de "Franse" kus toen hij India veroverde en het aan zijn enorme rijk toevoegde. Wat nu bekend staat als Frankrijk maakte deel uit van het Romeinse Rijk toen de kus naar de regio kwam. Vooral de Romeinen genoten van de kus en gaven die aan de Fransen.
De Fransen kregen erkenning voor het uitvinden van de tongekus door Amerikanen die het land in de 18e en 19e eeuw bezochten. Hier waren vrouwen meer aanhankelijk dan in Amerika, dat grotendeels was opgericht door religieus volk dat dacht aan zoenen als slaapkamer-alleen gedrag.
Al snel verspreiden Amerikaanse mannelijke reizigers het woord over het krijgen van een "Franse kus" van vrouwen tijdens een bezoek aan het land. De naam sloeg aan en nu is de kus gekoppeld aan Frankrijk, ondanks zijn echt oude oorsprong.
9 Franse toast
Al die zondagsontbijtjes waren een leugen. Het heerlijke, siroop gedrapeerde broodgerecht dat je kent als Franse toast is helemaal geen Frans. Het recept is zelfs zo oud dat het is gegeten sinds voordat Frankrijk bestond.
Oude Romeinen die aan het begin van de vijfde eeuw woonden, aten regelmatig wat we 'roosteren' noemen. Hun recept vereiste het weken van brood in melk en braden het vervolgens in boter of olie, ongeveer zoals het nog steeds wordt gekookt.
Volgens de legende werd de moderne draai aan het recept toegevoegd door een herbergier in Albany, New York, genaamd Joseph French. Hij begon in 1724 Franse toast te maken voor klanten en het gerecht raakte snel verstrikt. De versie van de Franse toast die vandaag wordt gegeten, is niet voor het land genoemd, maar voor Joseph French, hoewel de naam nogal verwarrend is.
8 De Franse manicure
Fancy-manicures bestaan al bijna net zo lang als de mode zelf. Rijkere mensen hebben hun nagels gedurende 5.000 jaar verzorgd, waardoor de Franse manicure een relatief nieuwe nageltrend is. En toen het uiterlijk in 1927 werd uitgevonden, werd het eerst een oceaan uit de buurt van Frankrijk gedragen.
De "Franse" manicure is gemaakt door de beroemde Hollywood-schoonheidsspecialist Max Factor toen hij twee nieuwe nagellakken uitvond. De ene was een romige, roze tint die overeenkwam met de natuurlijke kleur van ongeverfde nagels. De tweede was een puur wit dat perfect contrasteerde met de andere nagellak, alleen op de toppen van de nagels.
De white-tip, rosy-nail manicure was jarenlang populair voordat het als Frans werd geclassificeerd in de jaren 1970 toen Jeff Pink een stijl gebruikte die vergelijkbaar is met die van Max Factor om een natuurlijke nagellook te creëren. Hij werd gevraagd om het proces op de modewereldpaden in Parijs te herhalen en de trend viel al snel op als de "Franse" manicure. Het uiterlijk is sindsdien gekoppeld aan de Franse mode, hoewel het oorspronkelijk mijlenver weg was uitgevonden in Californië.
7 De Franse hoorn
Twee mannen die zeker niet Frans waren, worden vooral gecrediteerd voor de uitvinding van de hoorn. Het instrument werd niet uitgevonden of zelfs gewijzigd in Frankrijk, maar het ingewikkelde ontwerp leidde ertoe dat de Engelsen het een "Franse" hoorn noemden. De naam bleef hangen.
Hoorns werden voornamelijk uitgevonden voor de jacht en werden pas in de 16e eeuw in muzikale composities gebruikt. Toen de traditionele hoorns werden gewijzigd met grote, uitlopende uiteinden, werd de bijnaam "Franse" hoorn toegepast in de 17e eeuw.
Maar het waren vooral Heinrich Stoelzel en Friedrich Bluhmel die het meeste dank hebben voor het ontwerp dat vandaag wordt gebruikt. Ze hebben de kleppen uitgevonden die de Franse hoorn zijn kenmerkende geluid geven. De dubbele hoorn, het ontwerp dat wordt geassocieerd met modernere Franse hoorns, is gemaakt door Edmund Gumpert en Fritz Kruspe. Geen man was Frans. Duitsland is meer dan welk ander land ook verantwoordelijk voor de "Franse" hoorn die tegenwoordig wordt gebruikt.
6 De Franse vlecht
De geschiedenis van Franse vlechten gaat terug lang voordat Frankrijk bestond ... voordat naties echt bestonden, eigenlijk. Franse vlechten zijn zo oud als de oude Griekse cultuur (waar vrouwen met vlechtende stijlen werden afgebeeld in de kunst) of zelfs in het oude Afrika (waar rotstekeningen Franse vlechtachtige stijlen tonen die 6.000 jaar oud zijn).
Vlechten werden gedragen door Keltische strijders toen Europa nog steeds werd uitgehouwen in stammen, en vrouwen van de Sung-dynastie droegen ze als een populaire stijl van de dag in het oude China.
Franse vlechten zijn een van de oudste en meest voorkomende kapsels, dus waarom zijn ze al zo lang bekend als Frans? Het gebeurde allemaal terug in de Verenigde Staten in 1871 met een kort verhaal gepubliceerd in Arthur's Home Magazine. In het verhaal vertelt een man zijn vrouw haar haar te dragen in "die nieuwe Franse vlecht." Het Franse vlechtontwerp is sindsdien in verband gebracht met Frankrijk.
5 De baret
De baret is zo'n iconisch Frans symbool dat je de hoed nauwelijks van de natie kunt scheiden. Dit is het probleem: de baret is niet uitgevonden in Frankrijk. De bijbelse legende zegt dat de baret werd uitgevonden door niemand minder dan Noach zelf, van overstromingsfaam, nadat hij wat vertrapte wol bij zijn schaapskooien had ontdekt.
De wol werd gevoeld, die Noah in een ronde vorm sneed en op zijn hoofd droeg.De baret werd minstens zo vroeg gedragen als het oude Griekenland (rond 1500 voor Christus) en werd de populairste hoed voor mannen in de Middeleeuwen.
De oorsprong van de hoed kan duister zijn, maar het lijdt geen twijfel dat Franse herders de look hebben gepopulariseerd. Herders die in de velden rond de Franse Pyreneeën werkten, droegen wollen hoeden om warm te blijven tijdens koude nachten in de jaren 1600 en de jaren 1700.
Franse kunstenaars die op de linkeroever regio van Parijs woonden, maakten de look weer populair in de jaren 1800 en 1900, omdat ze de hipsters van hun tijd waren. Dit is wanneer de baret het iconische symbool werd van Franse kunstenaars en, bij uitbreiding, overal Franse mensen.
De Fransen waren de eersten die baretten in het leger gebruikten, wat misschien de reden is waarom de stijl verbonden is met de natie. Franse soldaten begonnen al in de 19e eeuw met het dragen van baretten. Tegenwoordig worden baretten door Amerikaanse soldaten en militairen over de hele wereld gedragen om bepaalde rangen en regimenten aan te duiden.
4 frieten
Nee, Franse frietjes zijn ook geen Fransen. Ze zijn eigenlijk uitgevonden in België, maar "Belgische friet" rolt niet zo gemakkelijk van de tong. De Belgische overlevering zegt dat mensen daar aardappelen braden in de jaren 1600, wat aanleiding gaf tot de populaire traktatie. Dorpelingen begonnen aardappelen te snijden en braden zoals ze hun vis sneden en braadden.
Hoewel Franse frieten tegenwoordig een hoofdbestanddeel zijn, kwamen de meeste Amerikanen er pas in de Eerste Wereldoorlog achter. Amerikaanse soldaten die in België gestationeerd waren, bemonsterde de friet en creëerde de bijnaam "Franse" friet omdat de officiële taal van België Frans was.
Sommige Amerikanen hebben echter al lang voor de Eerste Wereldoorlog kennis gemaakt met de Franse jongen. Thomas Jefferson diende in de jaren 1700 als de Amerikaanse minister van Frankrijk en hield vooral van Franse gerechten. Hij proefde Franse friet terwijl hij in Frankrijk was en nam het recept mee naar huis. De gebakken aardappelen werden zelfs genoemd in een Amerikaans kookboek uit de jaren 1820, maar bereikten de Amerikaanse eters pas in de Eerste Wereldoorlog.
3 French Dressing
Franse dressing, zoals het in Amerika bekend is, lijkt niet op de saladedressing die je in Frankrijk krijgt. Olie en azijn (vinaigrette) worden gebruikt om salades in Frankrijk aan te kleden. Het op tomaten gebaseerde brouwsel dat bekend staat als "French dressing" is hoogstwaarschijnlijk een Amerikaanse uitvinding, en de oorsprong ervan is gehuld in mysterie.
Slasausen werden populair in Amerika in de jaren 1800, en veel vroege ondernemers begonnen met het verpakken en verkopen van hun eigen dressingrecepten. Campbell Soup Company was een van de bedrijven die vroeg in de saladedressing-game stapte. Ze publiceerden recepten voor saladedressing - met Campbell-soep als basisingrediënt natuurlijk - zelfs vóór de Tweede Wereldoorlog. Misschien waren zij het die de tomaat voor het eerst aan de Franse dressing hebben toegevoegd, waardoor het vanaf dan volledig Amerikaans is geworden.
Hoe dan ook, een van hun vroege recepten roept Campbell's tomatensoep op, een smaak die een standaard is geworden van wat Amerikanen de Franse dressing noemen. Saladedressing op basis van tomaten is op geen enkele manier de traditionele Franse keuken.
2 Franse Twist
Er is niets Franss aan de Franse draai, behalve de naam. Dit verwrongen kapsel dateert eigenlijk uit de oud-Griekse mode. Vrouwen in het oude Griekenland droegen hun haar in kronkels en vlechten in veel uitgebreide kapsels. In Frankrijk stond de Franse twist bekend als chignon du cou. Het is veel gemakkelijker om 'Franse twist' te zeggen, dus zo is het kapsel bekend geworden.
De Franse draai was vooral populair tijdens de late Victoriaanse periode in de jaren 1890. De mooie uitstraling heeft mogelijk bijgedragen aan de naam. In zowel Groot-Brittannië als Amerika werden in die tijd veel dingen toegeschreven aan Frankrijk die feitelijk geen Franse uitvindingen waren.
1 De croissant
De croissant. Het is een van de eerste dingen waar mensen aan denken als ze aan Frankrijk denken. Het is zo typisch Frans dat de croissant praktisch wordt gebruikt als een symbool van het land. Maar dit rijke, schilferige, sikkelvormige deeg is niet Frans. Helemaal niet.
Het was nog niet zo lang geleden dat croissants moeilijk te vinden waren in Frankrijk, hoewel dat vandaag vrij moeilijk te geloven is. In de jaren 1800, konden ze alleen worden gekocht bij gespecialiseerde Weense bakkerijen, die alleen werden gevonden in de duurdere buurten van Parijs. In de jaren 1800 was het zelfs bij de Fransen welbekend dat deze boterachtige gebakjes een vreemde delicatesse waren die moeilijk te vinden was.
De croissant is afkomstig uit Oostenrijk, waar het bekend staat als een kipfel. Dit is een halvemaanvormig bakkerijproduct gemaakt met veel boter of reuzel, soms bestrooid met suiker en amandelen, en duidelijk de voorloper van de moderne croissant.
De Oostenrijkse legende zegt dat de lekkernij rond 1683 in Wenen werd uitgevonden, eerst gebakken om een overwinning op de Ottomanen te vieren. Dat is echter niet waar. De kipfel, de grootvader van de hedendaagse croissant, bestond al in 1227. Hij werd aangeboden aan hertog Leopold, samen met andere kersttraktaties, door Weense bakkers. Halvemaanvormige gebakken waren waren er nog vóór.