Top 10 psychische aandoeningen en hun mythen

We hebben op deze site verschillende fascinerende lijsten met bizarre psychische stoornissen gehad, maar er zijn geen lijsten met mythen over psychische aandoeningen. Psychische aandoeningen, stoornissen en verschillen worden door het grote publiek vaak verkeerd begrepen. Dit is een lijst met psychische aandoeningen en een wijdverbreide mythe of twee over elke ziekte. Ik weet zeker dat er andere psychische stoornissen zijn met mythes die zo wijdverspreid zijn dat ik ook in hen geloof. Natuurlijk kun je me vertellen over die in de reacties.

10

Antisociale persoonlijkheids stoornis

De mythe: Iemand die sociale interactie vermijdt, is 'asociaal'.

Dit is meestal een semantische fout, daarom zet ik het op de tiende plaats. Veel mensen verwijzen naar iemand die terughoudend is om deel te nemen aan sociale situaties als "asociaal". In feite zijn deze mensen vaak pro-sociaal, zelfs ongebruikelijk.

Antisociale persoonlijkheidsstoornis wordt gediagnosticeerd bij volwassenen die consequent de rechten van anderen negeren door zich gewelddadig, liegend, stelen of in het algemeen roekeloos te gedragen zonder zich zorgen te maken over de veiligheid van zichzelf of anderen. Ze zijn vaak extravert en juist het tegenovergestelde van het soort mensen dat zo vaak 'asociaal' wordt genoemd, en die meestal erg veel om de gevoelens van anderen geven. Deze mensen zijn meestal gewoon verlegen of hebben een vorm van autisme, depressie, sociale fobie of een vermijdende persoonlijkheidsstoornis (AvPD). AvPD, gediagnosticeerd bij mensen die sociale interactie vermijden vanwege een intense angst om te worden afgewezen, is waarschijnlijk een deel van de reden voor deze verwarring. De twee persoonlijkheidsstoornissen hebben immers behoorlijk vergelijkbare namen, ook al zijn het totaal andere dingen.

9

Meervoudige persoonlijkheidsstoornis

The Myth: People with Dissociative Identity Disorder veranderen radicaal hun gedrag en verliezen hun geheugen van wat er net is gebeurd als ze van persoonlijkheid wisselen.

Sommige mensen zouden zeggen dat DID zelf de mythe is, omdat het, wantrouwend, veel vaker wordt gediagnosticeerd in Noord-Amerika dan waar dan ook, maar laten we er vandaag van uitgaan dat het bestaat.

Mensen met DID hebben overal van twee tot meer dan honderd verschillende persoonlijkheden die afwisselend hun lichaam overnemen. Deze alternatieve persoonlijkheden ("verandert") worden meestal, maar niet altijd, gevormd door een trauma uit de kindertijd. De veranderingen veroorzaken niet altijd grote, merkbare veranderingen in uiterlijk of gedrag, dus waarnemers zullen hun bestaan ​​misschien niet eens opmerken. Veel mensen met DID ("multiples") realiseren zich dat verschillende alters aanwezig zijn en weten wie die mensen zijn, zelfs vóór de therapie, wat niet erg goed zou werken als ze geen geheugen hadden om over te schakelen. Het is mogelijk dat één persoonlijkheid geen weet heeft van wat er gebeurde terwijl een van hun alters de leiding had, waardoor er een gevoel van geheugenverlies ontstond, maar ze waren zich misschien volledig bewust van wat er gebeurde en gewoon niet actief betrokken. De groep van alters kan meestal tot op zekere hoogte communiceren en kan zelfs samenwerken om het feit dat ze meerdere zijn te verbergen. Sommige multiples geven er de voorkeur aan om geen therapie te hebben om een ​​persoonlijkheid te kiezen en te stoppen met schakelen, omdat ze prima als een team kunnen leven. [Afbeeldingsbron]

8

Dyslexie

The Myth: Alle mensen met dyslexie kunnen niet lezen omdat ze letters in de verkeerde volgorde zien.

Dit zijn eigenlijk twee mythen in één, maar nog steeds slechts twee van de vele mythen over dyslexie. De eerste is dat dyslectische mensen niet kunnen lezen. De meesten leren eigenlijk lezen, maar als ze geen gepaste hulp krijgen, leren ze vaak langzaam en blijven ze ruim onder hun niveau in snelheid en begrip. Maar zelfs dat is niet altijd waar: veel dyslectische kinderen bedenken hoe ze hun leesproblemen kunnen verdoezelen tot de derde of vierde klas of zelfs langer. En als ze worden geleerd door iemand die dyslexie begrijpt, kunnen ze perfect leren lezen.

De andere helft van deze mythe is dat het probleem dat dyslectici hebben met lezen, is omdat ze woorden achteruit of buiten de orde zien. Dit lijkt het geval te zijn, omdat ze in hun verwarring, terwijl ze een woord proberen te achterhalen, letters of geluiden door elkaar halen en sommige dyslectische mensen links en rechts verwarren of veel moeite hebben met spellen. Dit is echter niet de oorzaak van hun probleem. Dyslexie heeft veel meer te maken met een unieke manier van denken dan met een probleem met het verwerken van visuele informatie.

7

Schizofrenie

The Myth: Schizofrene mensen horen stemmen in hun hoofd.

We kennen allemaal schizofrenie en we hebben allemaal grappen gelezen over 'de stemmen in mijn hoofd'. Maar in tegenstelling tot wat veel mensen geloven, horen niet alle mensen met schizofrenie stemmen in hun hoofd. Auditieve hallucinaties komen heel vaak voor bij schizofrene mensen, maar ze zullen eerder stemmen horen komen van een object buiten hun lichaam dan in hun hoofd. Bovendien ondervindt niet iedereen met schizofrenie dezelfde symptomen. Ze kunnen hallucinaties hebben (eigenlijk dingen zien of horen die niet bestaan), wanen (geloven in onrealistische ideeën), ongeordende gedachten, gebrek aan affect (geen schijn van emoties), of, bij catatonische schizofrenie, zelfs een gebrek aan bewegingslust helemaal niet. Schizofrenie is een gecompliceerde aandoening met een breed scala aan mogelijke symptomen. (Merk op dat alternatieve persoonlijkheden niet een van de symptomen is. We hebben die aandoening al behandeld.)

6

Autismespectrumstoornissen

De mythe: Autisme is een verwoestende stoornis die iemand ervan weerhoudt ooit in de maatschappij te kunnen functioneren.

Er zijn veel mythen en nog meer potentiële / betwiste mythes over autisme, maar dit lijkt een van de meest voorkomende. Veel mensen horen 'autisme' en stellen zich kinderen voor die zich permanent in hun eigen wereld bevinden, waar ze niet kunnen praten of met wie dan ook kunnen communiceren, die zonder duidelijke reden driftbuien veroorzaken en nooit deel zullen uitmaken van de normale samenleving.Autisme wordt echter niet voor niets een spectrumstoornis genoemd: autisten variëren van mensen die op geen enkele manier met anderen kunnen communiceren, helemaal tot mensen die gewone, productieve levens leiden en gewoon een beetje excentriek lijken voor de rest van ons.

Ernstig autisme is ook geen levenslange straf. Zelfs zeer slecht functionerende autisten kunnen een perfect gelukkig leven leiden. Er zijn ook verhalen van laag-functionerende autistische kinderen die verbeteren met de therapie en bijna volledig herstellende zijn van autisme-gerelateerde problemen die ze hadden, en veel mensen en organisaties zijn op zoek naar een remedie voor autisme. Helaas zijn die organisaties die aandringen op genezing meestal degenen die deze specifieke mythe verspreiden door zich alleen te richten op kwesties die verband houden met laagfunctionerend autisme en bijna het bestaan ​​van hoogfunctionerend autisme en autistische mensen die er nooit zouden willen zijn, bijna te negeren. genezen”.

5

Attention Deficit Hyperactivity Disorder

De mythe: Mensen met ADHD kunnen nergens op letten.

ADHD is een aandoening die de laatste jaren behoorlijk beroemd is geworden, dus ik weet zeker dat jullie allemaal weten wat het is. Voor degenen onder u die het niet zeker weten, mensen met ADHD moeite hebben zich te concentreren op taken en kunnen hyperactief of impulsief zijn. Maar het is niet waar, zoals het soms lijkt, dat mensen met ADHD gewoon niet op kunnen letten. Velen van hen kunnen aandacht schenken aan iets dat ze echt interessant vinden, op dezelfde manier dat we allemaal veel meer bereid zijn afgeleid te worden van een saaie taak dan een plezierige taak. En sommige mensen hebben moeite met focussen omdat ze eigenlijk te veel aandacht besteden. Ze denken na over alle bezienswaardigheden, geluiden en geuren om hen heen, niet alleen over de taak die voorhanden is. Ze moeten leren omgaan met alle andere interessante stimuli en de meeste aandacht houden op wat belangrijk is.

4

Selectief Mutisme

De mythe: iemand met selectief mutisme weigert te spreken of is in het verleden mishandeld of getraumatiseerd.

Dit is de enige stoornis op de lijst waarvan je misschien nog nooit eerder hebt gehoord, hoewel ik durf te wedden dat je er wel eens van gehoord hebt en van zijn mythes. Ik ken geen andere aandoening met mythes die vaker worden geloofd, niet alleen door de maatschappij als geheel, maar feitelijk door professionals.

Selective Mutism (formerly Elective Mutism) is een aandoening die bijna altijd voor het eerst voorkomt in de vroege kinderjaren. Iemand met selectief mutisme kan, en doet dat vaak, perfect spreken, maar spreekt niet en communiceert soms zelfs niet op andere manieren, in specifieke situaties. Een zeer groot aantal ouders, leraren en psychologen die werken met selectief dempende mensen geloven dat deze mensen ervoor kiezen niet te spreken, misschien in een poging andere mensen te beheersen. Het blijkt echter dat de meest selectief dempende mensen wel willen praten, maar niet omdat ze eigenlijk bang voor zijn. Een overweldigende meerderheid van selectief stomme mensen lijdt ook aan sociale fobieën, en stilte lijkt een manier te zijn om met stressvolle situaties om te gaan. Een kind straffen omdat het niet spreekt, zoals veel mensen die in deze mythe geloven, maakt het kind paradoxaal genoeg nog nerveuzer en spreekt daarom nog minder vaak.

Maar als je iemand met selectief mutisme niet kent, dan is de kans groot dat je nog steeds gelooft in een mythe die heel gebruikelijk is in de media: sommige kinderen en tieners stoppen helemaal met praten, of met iedereen, behalve één of twee mensen, omdat ze getraumatiseerd of herhaaldelijk misbruikt zijn . Hoewel sommige mensen stom worden na een trauma, duurt dit meestal een paar weken, geen maanden of jaren. De meeste mensen ontwikkelen geen selectief mutisme in latere kinderjaren of vanwege enige vorm van trauma of misbruik.

3

Self-Harm / Self-Injury

De mythe: mensen die opzettelijk zichzelf snijden, verbranden of anderszins verwonden, proberen zichzelf te doden of op zoek te gaan naar aandacht.

Veel mensen, met name tieners, die lijden aan een verscheidenheid aan psychische stoornissen, kunnen hun innerlijke pijn het hoofd bieden door zichzelf fysiek te verwonden, meestal door te knippen. Zelfverwonding lijkt tegenwoordig steeds gebruikelijker en bekendder te worden, maar mythes over de bedoelingen van de zelfverweerder zijn niet verdwenen.

Hoe het er ook uitziet, zelfverwonding is geen mislukte zelfmoordpoging. Sommige mensen die zichzelf verwonden, schaden zichzelf jarenlang opnieuw, zonder een enkele verwonding op te lopen die hun leven zou bedreigen, wat een verbazingwekkende staat van mislukking zou zijn als ze daadwerkelijk zouden proberen te sterven. Veel mensen die zichzelf verwonden proberen eigenlijk zelfmoord te voorkomen door hun gevoelens op een (enigszins) veiliger manier uit te delen.

Veel mensen geloven ook dat zelfverweerders gewoon aandacht zoeken. Dit geldt voor een paar mensen, vooral omdat zelfverwonding steeds bekender en bijna populair wordt, maar de meeste zelfverwonders proberen actief hun verwondingen te verbergen door lange mouwen of een lange broek te dragen of door te knippen op een plaats die gewoonlijk bedekt met kleding, zoals hun dijen of buik. Sommige zelfverwonders willen graag dat iemand hun gedrag te weten komt, zodat ze de hulp krijgen die ze nodig hebben, maar zelfs velen van hen zijn te bang voor de reacties van anderen en schamen zich ervoor om hun verwondingen daadwerkelijk aan te wijzen. Trouwens, zelfs als iemand zou besluiten zichzelf te verwonden om aandacht te krijgen, zou je dan niet erg bezorgd moeten zijn over welk probleem het zou kunnen zijn dat ze zo veel aandacht nodig hebben dat ze zichzelf pijn doen om het te krijgen? [Afbeeldingsbron]

2

Obsessief-compulsieve stoornis

De mythe: mensen met ocs zijn altijd geobsedeerd door het gevaar van ziektekiemen en zijn meestal erg kieskeurig over netheid.

Ik kan niet tellen hoe vaak ik mensen heb horen zeggen dat ze ocs zijn omdat ze heel netjes of voorzichtig zijn met reinheid.De meeste mensen lijken te denken dat mensen met ocs nette freaks en / of germofoben zijn, zich niet realiserend dat het een stuk ingewikkelder is dan dat.

OCD is een angststoornis met twee kenmerken. Ten eerste hebben mensen met ocs terugkerende ongewenste gedachten (obsessies), meestal van iets dat ze verontrustend vinden of helemaal niet in hun karakter. Het is normaal dat je geobsedeerd bent door bacteriën of besmetting, of dat je hun deuren niet goed hebt afgesloten, zodat inbrekers niet binnen kunnen komen, maar het is ook gebruikelijk om gedachten te hebben over iets verschrikkelijks dat gebeurt met hun families, over het kwetsen of zelfs doden van iemand, het doen van iets dat verboden is in een religie waar ze sterk in geloven, of elk ander ongewenst idee. Ten tweede denken deze mensen dat het doen van een bepaald ritueel het gevaar wegneemt. Het zou handen kunnen wassen, hun huis in perfecte staat houden, controleren of de deur op slot is, bepaalde woorden denken, oneven getallen vermijden, of zo ongeveer alles wat je maar kunt bedenken. Door deze dwang te doen verdwijnen de gedachten niet zo lang, dus wordt het ritueel herhaald.

Niet iedereen die OCD heeft geeft om ziektekiemen, of doet de rituelen waar we normaal over horen. Niet iedereen heeft zelfs dwanghandelingen die een observator zou opmerken, omdat veel van hen geestelijk zijn. En perfectionisme of netheid? Terwijl sommige mensen met OCD perfectionisten zijn, is dit meer geassocieerd met een andere aandoening. Als je de eerste inzending leuk vond, zul je dit geweldig vinden: de stoornis wordt Obsessive-Compulsive Personality Disorder genoemd, en het is eigenlijk een ander ding. Een belangrijk onderscheid is dat mensen met OCPD hun gewoonten beschouwen als een deel van zichzelf en wenselijk, terwijl mensen met OCD vaak erg gestoord zijn door hun aandoening.

1

Alle psychische stoornissen

De mythe: mentale stoornissen en ziekten zitten allemaal in je hoofd en je kunt er gewoon overheen komen als je dat echt wilt.

Dit leverde de nummer één plaats op, niet alleen omdat het algemeen is, maar omdat het waarschijnlijk de meest schadelijke mythe op deze lijst is, omdat het kan voorkomen dat mensen de ondersteuning krijgen die ze nodig hebben. Sommige mensen geloven nog steeds dat psychische aandoeningen allemaal worden gedacht door hun patiënten, of dat mensen die lijden aan een psychische aandoening niet echt zoveel problemen hebben en / of zich er niet genoeg zorgen over maken. Mensen zijn vooral geneigd om afwijzend te zijn als de ziekte niet bekend is, en veel ervan, zelfs veel voorkomende, niet.

Het feit dat dezelfde symptomen door zoveel verschillende mensen zijn ervaren, zou moeten bewijzen dat ze echt zijn - ze kunnen niet allemaal dezelfde symptomen zelf verzinnen. Elke mentale stoornis heeft per definitie ernstige gevolgen voor het leven van de mensen die eronder lijden, meestal voor het ergste, of het zou niet als een stoornis worden beschouwd. En ze zijn zeker niet gemakkelijk om over te komen. De meeste psychische stoornissen worden ten minste gedeeltelijk veroorzaakt door een verschil in de hersenen of een onevenwicht van chemicaliën. Zelfs als het gaat om de niet-fysieke redenen, is het erg moeilijk om een ​​gedachtepatroon of gewoonte ongedaan te maken - kies gewoon elke gewoonte en probeer het. Bovendien kan de stoornis zelf iemand ervan weerhouden om hulp te proberen: mensen met een depressie denken misschien dat geen enkele therapeut hen zal kunnen helpen en hoe dan ook te moe om er een te proberen te vinden. Als we mentale ziekten zouden kunnen overwinnen door gewoon te willen, zou de wereld vol met veel gelukkiger en productievere mensen zijn.