Delen:
10 Psychologische redenen waarom mensen bang zijn voor clowns
Veel mensen hebben last van echte coulrophobia, de angst voor clowns. Zelfs zonder een complete fobie lijkt iedereen het erover eens dat clowns gewoon een beetje eng zijn. Maar heb je je ooit afgevraagd waarom? Logisch gezien, een clown is gewoon een persoon die make-up en dwaze kleren draagt, en toch hebben ze nog steeds de neiging om bijna iedereen de kriebels te geven.
10 De geverfde lach
Er is iets onnatuurlijks aan het feit dat clowns zijn altijd glimlachend. We zijn ons er logisch van bewust dat deze rode, geverfde lach nep is. Toch maakt het het moeilijker om te zeggen wanneer de persoon die de make-up draagt feitelijke emotie vertoont.
Johnny Depp zei dat hij, toen hij een kind was, nachtmerries had over clowns. Hij beweert dat geamuseerde glimlachen het onmogelijk maken om erachter te komen of clowns blij zijn of het feit verbergen dat ze op het punt staan je te bijten.
Deze valse glimlach maakt de meeste mensen zich ongemakkelijk voelen. Als sociale wezens lezen we elkaars emotionele aanwijzingen om met elkaar in contact te komen, om vrienden te worden, of zelfs om gewoon een praatje te maken. Stel je voor dat je probeert te praten met een normaal persoon die nooit ophoudt met glimlachen, zelfs niet voor een moment.
In Psychologie vandaag, Dr. Jordan Gaines Lewis schreef dat de geamuseerde glimlach van een clown de emoties beperkt die we vanuit zijn gezicht kunnen interpreteren. Clowns vragen ons ook om terug te lachen en misschien hebben we niet echt het gevoel dat we op dat moment lachen of glimlachen. Zelfs in het beste scenario kunnen we ons ongemakkelijk of geïrriteerd voelen door een clown. Als daar echter een echte angst heerst, kan deze druk de terreur versterken.
9 Ze zijn onvoorspelbaar en onbetrouwbaar
Clowns zijn ziedig en gek, en een deel van hun komedie is dat je nooit zeker weet wat ze vervolgens gaan doen. Ze konden 20 van hun vrienden in een kleine auto stapelen, met water spuiten van een bloem op hun shirt, of een taart in je gezicht gooien. Een deel van de identiteit van een clown doet over-the-top dingen die normaal gesproken niet als normaal gedrag worden beschouwd.
Mensen gedijen goed wanneer ze aan een dagelijkse routine kunnen vasthouden en vaak last hebben van mentale stress en angst wanneer hun leven onvoorspelbaar, onstabiel of onveilig is. Dus het is alleen logisch dat interactie met een clown beangstigend kan zijn.
Volgens een artikel in Wetenschappelijke Amerikaan, clowns zijn "tricksters" waarvan de maskers het gevoel geven dat ze typisch aanvaardbaar sociaal gedrag kunnen opgeven. We weten nooit zeker wat ze gaan doen, omdat clowns per definitie de grenzen verleggen van wat andere mensen zullen tolereren voordat ze knappen.
8 Angst voor het onbekende
Dr. Penny Curtis van de University of Sheffield zag dat het kinderziekenhuis meerdere schilderijen van clowns op de muren had. Ze besloot 250 kinderen van 4 tot 16 jaar die in het ziekenhuis verbleven te ondervragen om uit te vinden hoe zij zich voelden over deze beelden van clowns. De resultaten van haar studie toonden aan dat de clowns de overgrote meerderheid van deze kinderen de engerd gaven, zelfs degenen die te jong waren om ooit met clowns horrorfilms te hebben gezien.
De conclusie van deze studie is dat de kinderen ze gewoon als "angstaanjagend en onkenbaar" vinden. Kijken naar een schilderij van een clown is niet hetzelfde als bijvoorbeeld naar een foto van een kitten kijken. Zowel kinderen als volwassenen kunnen een afbeelding van een kitten zien en zij begrijpen automatisch wat een kitten is. Het beeld van een clown toont een abstract schepsel dat moeilijk te categoriseren is, bijna als kijken naar een afbeelding van een alien, behalve dat we weten dat clowns echt zijn.
7 Ze zijn griezelig en moeilijk om mee te sympathiseren
Wanneer clowns make-up hebben, blijven ze meestal altijd in het teken staan. Met reguliere acteurs is het publiek gewend om een algemeen idee van hun carrière te begrijpen.
We begrijpen ook dat er een verschil is tussen de persoon die we op de cover van tijdschriften zien en de 'achter de schermen'-clips versus de personages die ze op tv of in films afspelen. Het is gemakkelijk voor ons om te begrijpen dat acteren een baan is, maar het is erg moeilijk om de motivaties achter het willen uitvoeren als clown als carrièrekeuze te begrijpen.
In het leerboek getiteld Nieuwe ideeën in de psychologie, onderzoeker Francis McAndrew voerde een onderzoek uit waarin hij verschillende stimuli uitlegde die "griezeligheid" vormen. Hij definieert "uitgesmokkeld" zijn als een beetje bedreigd, maar niet genoeg om weg te lopen.
Dus je wentelt je in een gevoel van ongemak en onbehagen terwijl je in de buurt van deze persoon bent, omdat je je natuurlijke instincten negeert om weg te lopen vanwege beleefdheid. Toen McAndrew de mensen opriep over hun mening over elke bezetting die er was, werden clowns beschouwd als de meest griezelige - zelfs meer dan begrafenisondernemers en taxidermisten.
6 Massa-hysterie
In 2016 begon het fenomeen 'moordenaarsclown', met steeds meer videobeelden en meldingen van griezelige clowns die vreemde en verontrustende dingen deden in steden over de hele wereld. Tijd noemde het "clown hysterie."
Terwijl de meerderheid van deze clowns gewoon rondhangden en een grap probeerden te spelen, werden ze allemaal verdacht van criminele bedoelingen. Veel mensen waren in de armen en probeerden hun geliefden te beschermen tegen mogelijke clownaanvallen.
Er waren zelfs negen clown-gerelateerde arrestaties in Alabama. Jongeren die zich tijdens schooltijd verkleedden als griezelige clowns, werden beschuldigd van het maken van 'terroristische dreigementen' omdat ze lessen onderbraken en studenten bang maakten met coulrophobia.
In de sociologie en psychologie is dit een voorbeeld van massahysterie - een verschijnsel waarbij een illusie wordt gedeeld door een groep mensen die iets als een bedreiging identificeren. Hoe onlogisch deze angst ook is, het leidt tot wijdverbreide paniek.
In een artikel van Erika Engelhaupt in National Geographic, sociale media hebben de schuld voor de massaclown-hysterie. Met het gemak van het direct delen van informatie en de verspreiding van virale video's, lijkt het erop dat een verschijnsel vaker voorkomt dan het daadwerkelijk doet.
5 Populaire cultuur
Mensen hebben twee soorten angst: aangeboren angst en aangeleerde angst. Een voorbeeld van een aangeboren angst is de hoogtevrees. Velen van ons ervaren een overweldigende angst wanneer ze op de rand van een klif staan of een hoog gebouw bezoeken. Angst is een normaal onderdeel van onze overlevingsinstincten.
Een perfect voorbeeld van de aangeleerde angst dat clowns mogelijk moorddadige bedoelingen hebben, is John Wayne Gacy. Hij was een seriemoordenaar die zich verkleedde als een clown in zijn vrije tijd. Zijn verhaal was brandstof voor nachtmerries en inspireerde coulrophobia bij mensen die het misschien nog nooit eerder hadden gehad.
In de jaren na zijn misdaden werden clowns hoofdpersonages in horrorfilms. Kijken naar Stephen King's Het of poltergeist kan genoeg zijn om de meeste mensen bang te maken voor clowns.
In de populaire cultuur is deze angst voor clowns echter niet nieuw. Joseph Grimaldi, een van de oorspronkelijke beroemde clowns, stierf aan alcoholisme. Charles Dickens was verantwoordelijk voor de redactie van Grimaldi's memoires en schilderde een donkere foto van Grimaldi. Dickens nam dit Grimaldi-citaat in het boek op: "Ik ben de hele dag grimmig en toch laat ik je de hele nacht lachen."
Dit was misschien een van de eerste glimpen van de maatschappij in de verborgen duisternis achter de gelukkige make-up van de clown. Engelse professor Andrew McConnell Stott crediteert Dickens voor het aanwakkeren van de vonk van angst in de samenleving dat clowns niet zijn wat ze lijken te zijn.
4 Trauma voor kinderen
In een documentaire gefilmd door National Geographic, een vrouw die lijdt aan een jeugdtrauma met clowns schreeuwt openlijk en huilt van angst wanneer ze ze ziet. Ze is zelfs in opstand gekomen door het speelgoed en de afbeeldingen van clowns waaraan ze wordt blootgesteld als onderdeel van haar therapie. Zodra de psycholoog een clown naar het kantoor brengt, kan de doodsbange vrouw het amper bij elkaar houden.
In een artikel van Psychologie vandaag, vertelt een vrouw de traumatische ervaring om vrijwilliger te worden op de Bozo de clown Tv-show toen ze een kind was in de jaren zestig. Ze moest op zijn schoot zitten en van dichtbij zien dat hij fronste ondanks zijn geverfde glimlach. Hij rook ook naar alcohol.
Ze panikeerde en braakte helemaal over Bozo, die begon te vloeken. De illusie van de gelukkige clown was verbrijzeld en de ervaring heeft haar sindsdien getraumatiseerd. Het is waarschijnlijk dat veel andere mensen met een ernstig geval van coulrophobia vergelijkbare traumatische ervaringen hadden op een circus of verjaardagsfeest dat leidde tot hun angst voor clowns.
3 Inferioriteits- en Superioriteitscomplexen
Door de geschiedenis heen was een deel van het doel van een clown om te helpen met het zelfrespect van de toeschouwer. Jagers op het hof (ook bekend als "dwazen") moesten worden uitgelachen omdat ze zo stom waren, en clowns zijn vaak hetzelfde.
In een onderzoek van de Theodora Foundation reisden de onderzoekers met clowns naar kinderziekenhuizen in Ontario, Canada. In hun bevindingen vermeldden de onderzoekers dat kinderen zich misschien beter voelen als ze om iemand anders kunnen lachen omdat ze dom of stom zijn. Dit geeft terminaal zieke kinderen een broodnodige ego-boost.
Dit soort humor is echter niet de beste voor de gemiddelde persoon. Volgens Psychologie vandaag, mensen die superieur zijn ten opzichte van anderen zijn in feite erg onzeker en willen geruststelling van anderen om zich goed te voelen over zichzelf. Volgens Groter goed, een University of California, Berkeley, publicatie, gelukkige mensen voelen niet de behoefte superieur te zijn aan anderen.
Kortom, de gemiddelde persoon met een behoorlijke hoeveelheid geluk en zelfrespect probeert niet iemand uit te lachen zoals een clown. Omdat veel mensen dit soort lachen niet nodig hebben of nodig hebben in hun leven, voelt het ongemakkelijk om bij een clown te zijn die je probeert te dwingen.
2 Ze zijn gewoon niet meer zo leuk
In de loop van de tijd is de populaire komedie veranderd, afhankelijk van de actualiteit en een natuurlijke evolutie van de culturele smaak. Als we bijvoorbeeld een clown zien die op een bananenschil valt of zijn vriend over het hoofd slaat met een gigantische hamer, zou dit een voorbeeld van een fysieke of 'slapstick'-komedie zijn. Slapstick is echter al een tijdje niet populair omdat de samenleving te veel sympathie heeft voor de pijn van andere mensen.
Ons ongemak met clowns kan gedeeltelijk worden toegeschreven aan culturele veranderingen in wat we grappig vinden. In een interview met NPR vermeldt Linda Rodriguez McRobbie dat mensen jarenlang op hun hoede waren voor clowns. Toen, in de jaren zestig, raakten clowns plotseling populair bij personages als Ronald McDonald en Bozo the Clown. McRobbie is van mening dat hun populariteit gewoon een rage was en dat de maatschappij weer normaal is, wat betekent dat clowns eerder griezelig dan grappig zijn.
Zowel kinderen als volwassenen kunnen verward en ongemakkelijk worden wanneer wordt verwacht dat ze lachen om iets dat ze simpelweg niet grappig vinden. Het is normaal dat mensen, vooral kinderen, sociale angst en angst voelen in situaties waarin ze niet zeker weten hoe ze moeten reageren.
1 Freud's Uncanny Theory
In zijn publicatie 'The Uncanny' uit 1919 legt de wereldberoemde psycholoog Sigmund Freud uit dat we bang kunnen zijn voor iets dat bekend en tegelijkertijd onbekend is. Met behulp van het hypothetische voorbeeld van een menselijk wezen met een afgehouwen hoofd of ledematen, zegt Freud dat we ons onmiddellijk zullen concentreren op de lichaamsdelen die anders zijn in plaats van de delen die nog intact zijn.
Een echt voorbeeld is hoeveel kinderen bang zijn als ze een geamputeerde zien omdat ze niet kunnen begrijpen waarom de benen van de persoon verdwenen zijn.Het zorgt er ook voor dat veel volwassenen zich om verschillende redenen verdrietig of ongemakkelijk voelen.
Harvard-professor Steven C. Schlozman gaat in op de "uncanny" -theorie in vergelijking met clowns. Hij legt uit dat een clown dezelfde kenmerken heeft als een mens: een mond, een neus, oren, handen, voeten en haar. De lichaamsdelen van een clown zijn echter vergroot of overdreven: reusachtige schoenen, abnormaal grote lippen op een wit gezicht en een grote, rode neus. Net als het voorbeeld met het geamputeerde merken mensen de verschillen in andere mensen veel gemakkelijker op dan de overeenkomsten en dat kan angst en ongemak veroorzaken.