Top 10 Koude Oorlog Propagandafilms over nucleaire fall-out

De Koude Oorlog is een naam die is gegeven aan de jaren na de Tweede Wereldoorlog tot de ineenstorting van de Sovjet-Unie. In die tijd hadden de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie een gespannen voorsprong.

De twee partijen begonnen aan een wapenwedloop en maakten zoveel mogelijk geavanceerde technologie om de ander te verslaan. Toen de dreiging van een mogelijke nucleaire aanval vanuit de Sovjetunie een mogelijkheid werd, creëerde het Bureau voor Burgerbescherming een aantal films om het Amerikaanse volk voor te lichten over de gevaren van nucleaire fall-out.

Ondanks het feit dat de Verenigde Staten tijdens de Tweede Wereldoorlog een atoombom op Hiroshima en Nagasaki hebben laten vallen, waren de nawerkingen van de verwoestende schade veroorzaakt door straling nog steeds een nieuw fenomeen dat moest worden bestudeerd. Veel van deze films worden bestempeld als angstwekkende, misleidende propaganda, terwijl anderen beweren dat de regering gewoon probeerde om zo goed mogelijk te doen met de informatie die ze op dat moment hadden.

10 Buk en zoek dekking

Deze film uit de jaren vijftig van de federale overheid was bedoeld om op basisscholen te worden getoond om kinderen te leren hoe ze zichzelf kunnen beschermen tijdens een atoombomaanval. Het vergelijkt atoombomontploffingen met veel voorkomende rampen zoals huisbranden en stralingsflitsen tot een slechte zonnebrand.

Het hele punt van de film is om mensen aan te moedigen "te duiken en te dekken" als er ooit een atoombomexplosie is. Het legt uit dat als er een waarschuwing is dat de bom aanstaande is, mensen naar hun huizen moeten gaan en zich in gangen moeten verbergen, eenden en dekking zoeken tegen een muur, en wegblijven van deuren of ramen.

Het is duidelijk dat met alles wat het publiek weet over atoombommen vandaag de dag, bukken en bedekken niet genoeg is om jezelf te beschermen tegen een radioactieve explosie. Deze film is een perfect voorbeeld van hoe weinig mensen wisten over de gevaren van atoomkracht in de vroege jaren 1950.

Voor jaren, Buk en zoek dekking werd beschouwd als een voorbeeld van de misleiding die burgers van de overheid kregen. In 2010 adviseerde de regering van de Verenigde Staten echter alweer dat als er een aanval van een vijandelijke troepenmacht plaatsvond, ze binnen moesten blijven

Critici van dit advies hebben het vergeleken met de nutteloosheid van Buk en zoek dekking. Echter, in moderne tijden, afgezien van tv-series zoals Doomsday Preppers, gemiddelde Amerikaanse burgers bereiden zich niet voor op nucleaire fall-out.

9 Fallout Shelter Life

Deze film laat zien wat mensen kunnen verwachten als ze in een opvangcentrum voor gemeenschappen moeten wonen. Tijdens de Koude Oorlog bood het Bureau voor Burgerbescherming gratis leveringen aan gebouwen die bereid waren om hun kelders te leveren als schuilplaatsen voor de gemeenschap. Het is duidelijk dat deze film het publiek duwt om thuis hun eigen schuilkelder te willen bouwen, die maandenlang kan worden uitgerust om te overleven in plaats van slechts twee weken.

Het voedsel dat de overheid leverde, was onderdeel van hun "noodmassa-voedingsplan" voor deze gemeenschapshuizen. Ze bevatten rantsoenen die oplopen tot slechts 700 calorieën per dag.

De dagelijkse maaltijden waren eigenlijk gewoon koekjes en crackers die werden doordrenkt met voedingsstoffen. Er waren ook snoepjes die bedoeld waren als koolhydraatsupplementen. De rode kleurstof die in de snoepjes wordt gebruikt, is vandaag eigenlijk verboden omdat ontdekt werd dat het kanker veroorzaakte.

De tweede helft van deze film geeft vreselijk advies over wat te doen nadat ingeblikte waren weg zijn. Ze zeggen dat het eten van rottende groenten en beschimmeld brood goed is, zolang de rottende stukjes worden uitgesneden. In werkelijkheid besmetten giftige schimmelsporen het hele gebied eromheen. Het Amerikaanse ministerie van landbouw adviseert nu om geen beschimmeld voedsel te eten.

De film vertelt mensen ook dat het eten van vee ook goed zou moeten zijn. In werkelijkheid kunnen we de na-effecten zien van vee in Fukushima, Japan, nadat het is blootgesteld aan straling van de explosie van de kernfabriek in 2011.

Aan het einde van deze film hoort de groep een radiobericht dat ze twee weken later veilig hun schuilplaatsen kunnen verlaten. Dit is ook volkomen onrealistisch zoals we hebben geleerd van Fukushima, dat nog jaren later nog altijd schadelijk hoge niveaus van straling heeft.

8 Overleven onder atoomaanval

Deze film is gemaakt door het Bureau voor Burgerbescherming en heeft de informatie in hun 1950-boekje genoemd Overleven onder atoomaanval. Het doel van zowel het boekje als deze film is om het Amerikaanse volk te vertellen: "Je kunt een atoomaanval overleven!"

De film laat de ernst zien van de effecten die straling had op de bevolking van Hiroshima, Japan, nadat de atoombom was getroffen. Met documentaire fragmenten van het herstel in Japan, legt de film uit dat schaduwen die voor altijd op de stoep op de Yorozuya-brug worden gelegd door de explosie, het bewijs zijn dat je kunt overleven als je je achter een cementvoorwerp verstopt. In werkelijkheid betekent het precies het tegenovergestelde omdat de schaduwen permanent worden gegoten als een vorm van thermische straling.

Deze film ontmoedigt mensen van het evacueren van hun steden en vertelt hen om door te gaan met hun dagelijks leven, met name doorlopende productie in fabrieken. Het is duidelijk dat de regering wilde dat mensen blijven werken. Zonder fabrieksarbeiders zouden wapens niet meer worden geproduceerd en zou het onwaarschijnlijk zijn dat de VS zou terugveren tegen een aanval.

De tips in deze film zijn algemene tips voor brandveiligheid, veiligheid en voorbereiding op noodsituaties die van toepassing zijn op tornado's en orkanen, zoals het bij de hand houden van zaklantaarns en ervoor zorgen dat uw vuilnisbak er een deksel op heeft. Het advies was uiteindelijk nutteloos voor een atoomaanval. Het zou alleen de overheid dienen om te zorgen dat burgers zich veilig voelen, zodat de samenleving blijft functioneren.

7 Town Of The Times

Deze film vertelt over de statistieken van de gemiddelde Amerikaanse stad met slechts vijf afgewerkte schuilkelders gebouwd in de kelders van particuliere woningen.Lokale politici aarzelen om duizenden belastinggeld te besteden aan het bouwen van enorme schuilplaatsen onder openbare gebouwen zoals scholen.

Deze film gaat door een scenario van wat steden kunnen doen om schuilplaatsen te creëren met hun beschikbare openbare ruimtes en hoe het leven kan doorgaan in het geval van een aanval.

De regering gaf er sterk de voorkeur aan dat individuele gezinnen hun eigen opvangplaatsen bouwen in plaats van te vertrouwen op de staats- en lokale overheden om belastinggeld te betalen aan grotere gemeenschappen voor de gemeenschap. De overheid heeft zelfs levenslange gegarandeerde belastingkredieten aangeboden als gezinnen fallout-schuilplaatsen in hun kelders bouwden die voldeden aan de normen van de overheid.

Het laatst overgebleven up-to-code fallout-onderkomen in New York City is van Francisco Lago, die het nu gebruikt als opslagruimte in de kelder. Een andere vrouw met de naam Edith Fetterman gaf commentaar The New York Times over haar redenen om in de jaren vijftig een opvangcentrum te bouwen in Queens, New York.

Ze is een Poolse immigrant die de holocaust als jong meisje heeft overleefd, maar haar ouders en zus zijn gedood. Ze groeide op, trouwde en kreeg twee kinderen. Nadat ze had geweten dat er vanaf haar kindertijd zulke kwaden bestonden, was de dreiging van een kernoorlog alleen logisch. Veel Amerikanen voelden dat er niets was om zich zorgen over te maken, maar het bouwen van een persoonlijke schuilkelder was het logische ding om te doen voor Edith.

6 Walt bouwt een opvangplaats voor gezinnen

Deze film werd gesponsord door de National Concrete Masonry Association, die een doe-het-zelf-methode aan het leren was om een ​​opvangcentrum te bouwen in je kelder. Mensen worden aangemoedigd om het asiel te bouwen met het idee dat het kan worden gebruikt als logeerkamer, een donkere kamer voor de fotografie of een speelkamer voor kinderen als er geen nucleaire aanval plaatsvindt.

In 1959 verspreidde de regering een boekje genaamd The Family Fallout Shelter die blauwdrukken geeft op DIY-schuilplaatsen, variërend van heel eenvoudige die slechts $ 150 kosten, helemaal tot de meer ingewikkelde degenen die enkele duizenden dollars kosten.

Tegen het einde van deze instructiefilm, legt Walt uit dat het gewoon logisch is om een ​​schuilplaats te hebben in je kelder in het tijdperk van nucleaire dreiging. Auteur Melvin E. Matthews Jr. legt uit dat hoewel de angst voor mogelijke aanvallen niet irrationeel was, veel van deze propaganda werd gefinancierd door bedrijven die zouden profiteren van de verkoop van bouwproducten en het inhuren van aannemers om deze eenvoudige schuilplaatsen te maken, die zij beschreven als "gewoon een zwembad, alleen ondersteboven."

5 Om morgen te leven

Deze film lijkt het uiterlijk te hebben van een nuttige aankondiging van een openbare dienst, hoewel het eigenlijk slimme marketing is om de angsten van de maatschappij te exploiteren. Aan het begin en het einde van deze film zien we dat het werd gesponsord door het Life Insurance Institute.

De plot van deze korte film laat een man zien die werkzaam is als verzekeringsdirecteur en probeert een manier te verzinnen om klanten te laten weten hoe ze voorbereid moeten zijn op een nucleaire aanval. Hij blijft de conclusie trekken dat de sleutel tot overleven leiderschap is. In panische situaties hebben mensen de neiging niet helder te denken, tenzij ze zijn getraind in wat ze moeten doen. De film suggereert dat de toeschouwer zich klaarmaakt om actie te ondernemen en een leider te worden.

Een voorbeeld hiervan is een vetvuur in de keuken van een ouderlijk huis. De kinderen zijn bevroren van angst totdat de moeder hen opdraagt ​​te rennen en de brandwerende deken uit de andere kamer te halen. Ondertussen gooit ze bakpoeder op de vlammen. Als leider delegeert ze taken aan de kinderen en kunnen ze samen het vuur blussen.

Zonder expliciet te zeggen, lijkt deze film op vaders te duiden dat ze de verantwoordelijkheid hebben om voorbereid te zijn op absoluut alles als leiders van hun huishoudens. Een van die dingen zou de mogelijkheid van overlijden zijn tijdens een nucleaire aanval, en ze zouden waarschijnlijk moeten nadenken over de aanschaf van een levensverzekering.

4 Ten For Survival

In 1959 besefte het Bureau of Civil Defence dat het niet genoeg was om onder het gebruik van tafels en een voorraad crackers en snoep van twee weken te springen om het Amerikaanse volk tegen atoombommen te beschermen. De regering besefte dat ze een grote fout hadden gemaakt in alle films die ze gebruikten om het publiek te informeren.

De tv-serie heeft gebeld Ten for Survival was een poging om de fouten uit het verleden goed te maken en correcte informatie aan het publiek te geven. Deze afleveringen werden 13 weken lang eenmaal per week uitgezonden.

Ze adverteerden ook een begeleidende Family Fallout Shelter boekje. Meerdere tv-zenders hebben gevraagd dat ze laten zien Ten for Survival op hun kanalen om ervoor te zorgen dat alle Amerikanen een kans hadden om het te zien.

In een griezelig interview in deze aflevering voorspelden twee gewone burgers uit Staten Island, New York, dat elke aanval op de Verenigde Staten zou plaatsvinden in New York City. In een onderzoek van NBC was de overgrote meerderheid van de Amerikanen het daarmee eens. Ze waren het er ook over eens dat het een verrassingsaanval zou zijn. Hoewel het vele jaren duurde, kwam die voorspelling op 11 september 2001 in vervulling.

3 De dag genaamd X

Deze film toont een scenario van wat er zou gebeuren als een atoombom op Portland, Oregon zou vallen. Tijdens de Koude Oorlog werd Portland aangewezen als een van de potentiële doelsteden. In 1955 was er een evacuatieoefening van de hele stad. Dus dit was een documentaire met een verteller en een aantal gedramatiseerde scènes. Dit uitgezonden op CBS, wat betekent dat de meeste mensen in Amerika het zouden hebben gezien.

Tijdens de oefening moest de hele stad evacueren. De gemeenschapsschuilplaats voor normale burgers kon slechts 300 mensen bevatten en had slechts voldoende voorraden om een ​​week te overleven. Dus werden ze aangemoedigd om in plaats daarvan te evacueren.

Ondertussen verhuisden de leden van de lokale overheid naar een schuilkelder op 10 kilometer (6 mijl) van Portland, weggestopt in de bergen met hun gezinnen."De overheid moet overleven als haar mensen willen overleven", zeiden ze.

Auteur Brian Johnson analyseert De dag genaamd X en vermeldt dat de mensen kalm zijn in deze film omdat het slechts een oefening is. Normale burgers hadden echt geen idee hoeveel kernkoppen er waren gevorderd sinds de Tweede Wereldoorlog.

Hij zegt ook dat de film over het belang van mensen bij het uitvoeren van hun burgerplichten tijdens een aanval belachelijk onrealistisch is en duidelijk slechts pro-government propaganda is. De waarheid is dat, zelfs als ze op de hoogte werden gesteld, de inwoners van Portland waren gedoemd.

Het enige wat deze film tot stand brengt, is om de samenleving mogelijk lang genoeg te laten rennen zodat de leden van de regering bij hun bomschuilplaats kunnen komen. Dit was de enige plek die feitelijk was uitgerust om mensen te laten overleven.

2 Drie reacties tot leven in een opvangplaats voor neerslag

Deze film is gesponsord door het Ministerie van Burgerbescherming en gaat over de verscheidenheid aan psychologische reacties die mensen kunnen hebben als ze in de opvang van een opvangcentrum wonen. Acteurs spelen verschillende scenario's, variërend van woede en vechten tussen de mannen tot hysterische ontkenning van een vrouw tot depressie bij een man die gelooft dat zijn familie is gedood door de ontploffing.

Tegen het einde van de film, is het enige advies van de regering om georganiseerd te worden en bezig te blijven in opvangplaatsen. Het laat een open vraag over voor het publiek: "Wat zou JIJ doen om dit soort problemen te voorkomen?" Als de film iets zou hebben bereikt, was het om mensen aan te moedigen zich niet als de gekwelde mensen in deze film te gedragen en om mentaal voorbereid te zijn voordat er vond een nucleaire aanval plaats.

Het ministerie van Burgerbescherming heeft een aantal details over de gorierij van hun onderzoek weggelaten. Documenten van deze studies zijn pas onlangs vrijgegeven, zodat het publiek ze kan lezen.

De conclusie van de overheidsstudie was dat de schuilplaatsen in de gemeenschap waarschijnlijk overvol zouden zijn in het geval van een nucleaire aanval. De lucht zou giftig worden met atmosferische verontreinigingen en ziekten. De psychologische onrust alleen zou voldoende zijn om burgerlijke onrust onder de overlevenden te veroorzaken. In wezen zou de situatie overgaan in chaos.

1 Atomic Attack

Deze lange film werd in 1954 door Motorola gesponsord en gaat over een huisvrouw in een buitenwijk die verneemt dat er een waterstofbom op New York City is gevallen. Ze woonde in het nabijgelegen district Westchester, dat 80 kilometer (50 mijl) van de stad verwijderd is.

De huisvrouw krijgt uiteindelijk onderdak voor vluchtelingen, inclusief de lerares voor de middelbare school van haar dochter. De leraar was gestopt met werken aan atoombommen omdat hij een pacifist is.

De huisvrouw en de leraar debatteren over deze kwestie en de film concludeert dat Amerika alleen op een aanval zal reageren door de aanval op de grote steden van de vijand ook terug te zetten. Op deze manier dient de film als propaganda voor de voortzetting van de wapenwedloop tegen de Sovjet-Unie.

Deze film wordt gecrediteerd als de oorspronkelijke inspiratie van veel apocalyptische fictie die is gemaakt in de jaren na de jaren 1950. In het begin werd deze film verspreid om mensen op een leuke manier informatie te geven over nucleaire aanvallen.

Echter, slechts drie jaar na de release, werd de film uit de circulatie gehaald door de federale overheid voor civiele bescherming toen ze zich realiseerden dat ze onjuiste informatie leerde. In de film beweren ze dat kernafvalresten alleen door regenwater zijn verspreid en dat de personages binnen enkele dagen na de ontploffing naar buiten lopen. In werkelijkheid kan straling door de lucht reizen en het duurt veel langer.