Delen:
10 Tales From The Real-Life 'Inglourious Basterds'
Quentin Tarantino's film uit 2009 niet-glorieuze bastaarden vertelt het verhaal van een groep Joodse commando's die rondgaan om Nazi-officieren te doden voor wraak. Hoewel de film duidelijk fictief is, waren er groepen joodse commando's die tijdens en na de Tweede Wereldoorlog tegen de nazi's opereerden. Hun exploits zijn niet zo bloederig als de Tarantino-film, maar hun verhalen laten zien dat de realiteit net zo interessant is als fictie. Die drie groepen waren de X Troop, Operation Greenup en de Nakam.
10 De X-troep
Tijdens de Tweede Wereldoorlog hadden de Britten een unieke eenheid van commando's die bekend staat als de No. 10 (Inter-Allied) Commando, onderdeel van de Special Services Brigade. Deze groep commando's kwam uit verschillende landen - waaronder Noorwegen, Frankrijk en Polen (zie hierboven) - die met de Britten tegen de nazi's wilden vechten. Het meest interessante deel van de groep was echter de No. 3 Troop, bekend als de X Troop.
In tegenstelling tot de andere troepen in de nr. 10, had de X Troop verschillende nationaliteiten. De X in zijn naam betekende "diversen", omdat zij niet tot een enkele nationaliteit behoorden. Hoewel ze uit verschillende plaatsen kwamen, hadden de X Troop-leden allemaal één ding gemeen. Bijna allemaal waren het Duitstalige joodse vluchtelingen, voornamelijk uit Duitsland en Oostenrijk.
De X Troop werd vanwege de speciale training geheim gehouden van de rest van de geallieerde oorlogsinspanning. Terwijl ze de normale vaardigheden hadden die van commandos verwacht werden, werden leden ook getraind voor diepe penetratie-invallen om achter vijandige linies te komen en operaties uit te voeren die geen enkel ander commando-team kon uitvoeren. De commando's kwamen meestal van andere eenheden waar hun commandanten hun speciale vaardigheden herkenden. Hun werk was buitengewoon gevaarlijk omdat ze verraders waren van de Duitse oorlogsinspanningen en ook joods. Elk gevangen commando zou onvermijdelijk de doodstraf ondergaan en zou het leven riskeren van hun uitgebreide familie in het door de nazi's bezette Europa. Toch wist de X Troop dat ze moesten vechten.
9 X Troop vocht in krankzinnige omstandigheden
Gedurende de oorlog waren er slechts 88 leden van de X Troop en ze vochten nooit als één eenheid. De commando's zouden uiteenvallen op verschillende missies achter de vijandelijke linies. De commando's van X Troop zouden vaak alleen en 's nachts vechten, diep achter de vijandelijke linies stappen om missies van sabotage of recon te voeren. Ze stonden ook bekend om hun vaardige ondervragingsvaardigheden en hun kennis van Duitse training en wapens, verzameld uit jaren doorgebracht in Duitsland en Oostenrijk.
Peter Masters was een X Troop-commando tijdens de D-Day-invasie en schreef later een boek over zijn ervaringen in de oorlog. Toen zijn commandoteam landde op de stranden, waren ze alleen bewapend met een paar wapens en inklapbare fietsen. Toen het strand veilig was, reed de Masters-groep hun fiets voor een eenheid Engelse soldaten om informatie te krijgen over Duitse troepenlocaties.
Toen ze een Duits dorp naderden, besloot de kapitein van de reguliere Engelse troepen om de X Troop commando's te gebruiken om het vuur van de Duitse soldaten te trekken. De Duitsers pakten het aas en vuurden op de fietscommando's, en één werd geslagen en gedood. Duiken voor dekking, Masters bevond zich oog in oog met een jonge Duitse soldaat. Beide soldaten schoten op elkaar, maar misten. Terwijl hij zich in het stof voortbewoog, leidden de Britse soldaten een bajonetoptocht naar de stad, gezien waar de geschutsopstellingen waren. Toen het gevecht eindigde, liet de Britse commandant Masters gaan en verontschuldigde zich bij de gewonde Duitse soldaten. Dit was allemaal in een dag werk voor de X Troop.
8 Accent Shenanigans en gevangen worden
Omdat de X Troop-identiteiten en -missies zwaar werden geclassificeerd, moesten ze een groot deel van hun leven geheim houden. Britse commandanten vonden het belangrijk dat hun ware aard als joodse vluchtelingen geheim zou blijven. Allen waren Duitstalig, dus spraken ze meestal Engels met een accent dat andere soldaten gemakkelijk naar hun ware identiteit kon tippen. Dus elke soldaat had ingewikkelde verhalen over waarom ze rare accenten hadden. Peter Masters vertrouwde op een verhaal over opgroeien in Wenen door Britse reizende verkopers.
Vanwege hun joodse identiteit hadden de accenten, verhalen en nep-achtergronden ook praktische waarde in het veld. De Duitsers zouden geen genade tonen aan deze Joodse commando's als ze ze konden vangen, dus iedereen moest hun identiteit van de dekking heel goed kennen. Samen met de nep-achtergrond was een nep, Engels klinkende naam die ze konden gebruiken. ("Peter Masters" is een voorbeeld.)
De nep-identiteiten hebben één X Troop-commando met de naam George Lane opgeslagen. Duitse soldaten veroverden hem terwijl hij vóór D-Day opdracht gaf aan invallen aan de Franse kust. In plaats van Lane ter plekke uit te voeren, brachten ze het commando naar veldmaarschalk Erwin Rommel, hierboven afgebeeld. Wetend dat hij in gevaar was, deed Lane zich voor alsof hij Duits niet verstond. Om de verdenkingen van de veldmaarschalk niet te wekken, vertelde Lane Rommel dat hij Welsh was, wat verklaarde waarom hij Engels sprak met een vreemd accent. Rommel geloofde hem en de twee hadden een langdurig, vriendelijk gesprek. In plaats van geëxecuteerd te worden, bracht Lane de rest van de oorlog door in een Duits krijgsgevangenenkamp en overleefde om het verhaal te vertellen.
7 Operatie Greenup
De Britten waren niet de enigen die tijdens de Tweede Wereldoorlog Joodse commando's gebruikten. Hoewel de Verenigde Staten niet over een eigen speciale groep beschikten, beschikte het Office of Strategic Services over veel medewerkers die zij gebruikten om Duitse lijnen te infiltreren. De OSS was altijd op zoek naar mensen die Duits konden spreken en kennis hadden van Continentaal Europa. Drie van deze Duits-vloeiende agenten namen deel aan Operatie Greenup, de echte Inglorious Basterds van de VS.
De operatie was een verkenningsmissie uitgevoerd door drie mannen. De leider was Frederick Mayer, de zoon van een Joods-Duitse soldaat uit de Eerste Wereldoorlog die na de oorlog naar de Verenigde Staten emigreerde. Samen met hem was Hans Wijnberg, een Nederlandse Jood die in 1938 naar Amerika verhuisde en wiens familie stierf in de Holocaust. Ze riepen ook de hulp in van Franz Weber, een Duitse deserteur. De drie parachuteerden in de buurt van Innsbruck van een aangepaste B-24 in februari 1945 met als doel informatie te verkrijgen over Duitse troepenbewegingen.
Mayer had een gestolen Duits legeruniform en begon het te vermengen met de lokale bevolking. Met zijn Duitse taalvaardigheid bezocht Mayer de bars van de stad en sprak met soldaten met losse lippen. Hij leerde uiteindelijk alles over Duitse troepenbewegingen, vliegtuigproductie en de locatie van Hitler's geheime bergschuilplaats. Wijnberg verstopte zich in een nabijgelegen zolder en zond de intelligentie door aan de geallieerden.
6 Gevangen en gemarteld
Terwijl de missie goed verliep, bevalen de Operatie Greenup commandanten Mayer om informatie te krijgen over een nabijgelegen faciliteit die Me-262 straaljagers produceerde. Mayer kreeg werk als een elektricien in de faciliteit en al snel bleek dat er geen vechters werden geproduceerd als gevolg van bevoorradingsproblemen. Lokale autoriteiten kwamen er echter achter dat Mayer eigenlijk een spion was en hem gevangen nam.
De Gestapo-officieren gingen snel aan de slag met de agent. Eerst sloegen ze en sloegen Mayer met hun handen, maar ze beseften al snel dat de agent niet gemakkelijk zou breken. Vanwege hun antisemitisme, geloofden de Gestapo-officieren niet dat Mayer joods was, omdat zij geloofden dat Joden te zwak waren om een ondervraging tegen te houden. Omdat hun technieken niet werkten, haalden de officieren Mayer uit de handen en sloegen hem met geweld met een bullwhip. Toen Mayer nog steeds geen informatie opsloot, brachten ze een emmer water tevoorschijn en begonnen hem met waterboarding.
Niet in staat om Mayer te breken, zelfs met het waterboarding, bracht de Gestapo Mayer naar de lokale nazi-partijbaas, Franz Hofer. Hofer had een realistische kijk op de oorlogsinspanning en realiseerde zich dat de nazi's zouden verliezen. Omdat hij zich wilde overgeven aan de westerse geallieerden en niet aan de sovjets, liet Hofer Mayer en Wijnberg berichten naar de OSS sturen om de overgave van Innsbruck te onderhandelen. Toen de VS-troepen in Innsbruck arriveerden, gaf de stad zich vredig over dankzij Mayer.
5Frederick Mayer Ontkende de eremedaille
Mayer keerde terug naar huis en leefde een vreedzaam leven na zijn oorlog, maar bleef relatief onbekend en niet herkend in de Verenigde Staten. Hoewel de OSS Mayer nomineerde voor de Medal of Honor, de hoogst mogelijke militaire onderscheiding in de Verenigde Staten, ontkende het leger Mayer enige erkenning. (De Navy Medal of Honor is hierboven weergegeven.) Zelfs vandaag heeft Mayer de beloning nog steeds niet ontvangen.
Senator Jay Rockefeller uit Wisconsin is een voorvechter van Mayer en wil dat de oorlogsheld zijn geprezen toejuiching ontvangt. In 2013 gaf Rockefeller Mayer zoveel mogelijk medailles, 10 in totaal, inclusief de Prisoner of War-medaille, de Victory-medaille voor de Tweede Wereldoorlog, de parachutistenbadge, de Good Conduct-medaille en de Legion of Merit-medaille.
In 2014 hield het Witte Huis een ceremonie om de Medal of Honor te geven aan soldaten uit de Tweede Wereldoorlog, de Koreaanse oorlog en de Vietnam-oorlog die de medaille niet tijdens hun dienst hadden ontvangen. Hoewel er een duw was om Mayer eindelijk de prijs te geven, werd het verzoek opnieuw afgewezen. Rockefeller is vastbesloten deze oorlogsheld zijn prijs te geven, en veel mensen die Mayers heldhaftige exploits kennen, willen de held zijn erkenning zien krijgen.
4 The Jewish Avengers
Toen de Tweede Wereldoorlog eindigde, gingen de verschillende nazi-leiders naar Neurenberg voor een rechtszaak. Nazi-officieren werden berecht voor oorlogsmisdaden, vooral die met betrekking tot de Holocaust. Een groot deel van de nazi's liep vrijuit, met het tribunaal onwillig of niet in staat om hen aan te klagen. Kijken naar moordenaars en moordenaars die vrij rondliepen, was te veel voor sommige Joden.
Een groep Joodse partizanen en overlevenden van de Holocaust vormden zich aan het einde van de oorlog en noemden zichzelf de Nakam, gebaseerd op het Hebreeuwse woord voor 'wreker'. Er waren 60 mannen in Nakam en zij kwamen in 1945 aan in Duitsland na de vorming in Boekarest. Tijdens een paasdiner hield Abba Kovner, de toekomstige niet-officiële nationale dichter van Israël, een groep joodse overlevenden aan en gaf hen de opdracht om de onrechtvaardigheden van het internationale tribunaal te bestrijden. Hij gebruikte Psalms 94 voor zijn opmerkingen en vertelde de verzamelde Nakam dat als de internationale rechtbanken de nazi's niet voor het gerecht zouden brengen, de joden het heft in eigen handen zouden moeten nemen.
3 gepland om 6 miljoen Duitsers te doden
Terwijl de Nakam aanvankelijk van plan waren om alleen Duitse officieren te vermoorden die de processen in Neurenberg hadden overleefd, werden hun plannen snel groter en zelfs dodelijker. Aanvankelijk reisde de Nakam door groepen van drie of vier door Duitsland, uitvoerende officieren die direct betrokken waren bij het doden van Joden. Toen ze hun doelen doodden, onthulde de Nakam nooit wie ze waren of waarom ze aan het doden waren. In plaats daarvan werden de officieren in stilte geëxecuteerd. Een lid van de groep zei dat de executies waren als het doden van insecten.
Ze hebben echter al snel de reikwijdte van hun activiteiten uitgebreid. In plaats van alleen te focussen op officieren, wilden de meeste leden van de groep vechten tegen de Duitse bevolking. Hun plan was om zes miljoen Duitsers te vermoorden, evenveel als het aantal Joden dat in de Holocaust werd gedood. Hun belangrijkste wapen zou vergif zijn. Joodse wetenschappers die vriendelijk voor de groep waren, gaven het Nakam-gif dat ze gemakkelijk in watervoorzieningen van vijf grote Duitse steden konden glijden.
Nakam-agenten voor die missie hadden hun gif bij de hand en kregen vals reisdocumenten om de bezette gebieden van Duitsland binnen te reizen.Ze wilden zoveel mogelijk gebieden met Amerikanen vermijden, maar het is onduidelijk hoe dat zou werken. Toen het schip van de arbeiders in Frankrijk aankwam, ontdekten de Britten de vervalste reisdocumenten. Ze vonden ook het gif en gooiden het overboord. De Duitse steden werden gespaard.
2 Vergiftigde stalag 13
Toen het watervoorzieningsplan mislukte, ging de Nakam verder met plan B, waarbij ook gif betrokken was. Deze keer besloten ze om een kleinere aanval uit te voeren tegen een Duits krijgsgevangenenkamp genaamd Stalag 13, dat SS-officieren had. Yitzhak Avidav, een leider van de Nakam, hielp zijn mannen het kamp te infiltreren en banen te krijgen in de keukens waar ze directe toegang zouden hebben tot het voedsel dat bereid was voor de Duitse gevangenen. Gewapend met arseen ging de Nakam aan het werk.
Op 14 april 1946 schilderde de Nakam 3.000 broden met arsenicum en gaf ze aan de gevangenen. De Duitsers werden bijna onmiddellijk ziek. Uiteindelijk werden duizenden Duitsers vergiftigd en stierven er 300. Hoewel het plan deze keer succesvol was, stelde het kleine dodental de Nakam nog steeds teleur. Naderhand ontbond de Nakam en ging door met hun leven. Jaren later stelde één van de Nakam dat de vergiftiging "niets was vergeleken met wat we echt wilden doen".
1 naoorlogse intriges
Terwijl het verhaal van de Nakam buiten de publieke kennis gleed, schildert moderne informatie over de groep een zeer intrigerende foto. De meeste bronnen portretteren de Nakam als een onafhankelijke groep die ver buiten officiële kanalen opereert, maar Nakam-veteranen hebben onthuld dat ze op zijn minst de stilzwijgende steun hadden van Joodse leiders in Tel Aviv, die op dat moment probeerden een Joodse staat op te zetten .
Leider Abba Kovner probeerde de steun te krijgen van alle joodse leiders. In het begin verzetten de Joodse leiders zich tegen het plan. David Ben-Gurion, hoofd van het Joods Agentschap, was zeer tegen het idee, omdat hij vreesde dat het een publieke weerslag zou hebben dat de oprichting van een onafhankelijk Israël nog moeilijker zou maken. De man die de eerste president van Israël zou worden, Chaim Weizmann, was op de hoogte van het gevangeniskampplan, hoewel hem niet werd verteld over het plan voor massavergiftiging. Velen geloven dat de Nakam-operatie om vergif in Europa te brengen is gestopt omdat de zionistische leiders die door de Nakam gecontacteerd werden de Britten hadden getipt.
Lang na de oorlog bleef de nagedachtenis van de Nakam nog steeds in Duitsland. In mei 2000 werden twee leden van de Nakam die de Stalag 13-vergiftiging hadden uitgevoerd berecht voor poging tot doodslag. De rechter oordeelde echter dat het statuut van beperkingen in deze zaak op was en liet alle aanklachten tegen de agenten vallen.